Tom,    Rozdzial

  1  1,2 |        dla wypoczynku i posiłku - rzekła pani. - Żywo się jeno zakrzątnij,
  2  1,2 |        wraca, klasnęła w dłonie i rzekła:~- Otóż się przygodziło!
  3  1,2 |  przynieść.~- Radzi odwdzięczym - rzekła księżna.~Gdy zaś zakonnik
  4  1,2 |  uwolniwszy się z rąk Danusinych, rzekła do Zbyszka:~- Aj! ślubuj!
  5  1,2 |          z byle otrokiem sprawa - rzekła księżna. A potem do Danusi:~-
  6  1,2 |     nóżkami~- Daj mu rękawiczki - rzekła księżna. Danusia wyciągnęła
  7  1,2 |     naprzeciw przy sobie, a potem rzekła do Zbyszka:~- Słuszna, abyście
  8  1,2 |        piechotą, na chwałę Bogu - rzekła księżna. I wziąwszy za rękę
  9  1,3 |       chciałabym też go widzieć - rzekła, żegnając się, księżna -
 10  1,3 |           wieczność.~- Słuchamy - rzekła po chwili milczenia.~A brat
 11  1,3 |        słów tak wielkiego opata - rzekła uprzejmie księżna - tym
 12  1,4 |        kości w środku wyglądają - rzekła wreszcie - ale sama nie
 13  1,4 |         Może i słusznie mówicie - rzekła po chwili zastanowienia
 14  1,4 |            jak mi jest Bóg miły - rzekła księżna. - Ale u nas ono
 15  1,4 |         królewskie gospodarstwo - rzekła księżna - ale też żyć tu
 16  1,4 |         do Mikołaja z Długolasu i rzekła:~- Wolałabym jego niż was.~-
 17  1,4 |          mu z głowy nie spadnie - rzekła Anna Danuta - bo król ją
 18  1,5 |       Danusi jako mój dworzanin - rzekła księżna - a nuż zdarzy ci
 19  1,5 |         niego oczy pełne smutku i rzekła:~- Nie dziwuj się ty jej,
 20  1,5 |        Niedawnoście się poznali - rzekła księżna. - Nie da Bóg, by
 21  1,8 |          z krzyżem, słyszał, jako rzekła: "Mój ci jest!" I pewno,
 22  1,9 |            Jużci jest tajemnica - rzekła. - Powiedział mi o tym Jurand,
 23  1,10|            a gdy skończyli, Jagna rzekła:~- Do domu okrutny szmat
 24  1,10|        się i zakrywszy ręką oczy, rzekła:~- Kiedy się wstydam...~-
 25  1,11|      Maćko skończył, westchnęła i rzekła:~- Bogdaj się to chłopakiem
 26  1,11|        zwróciwszy ku niemu twarz, rzekła przytłumionym nieco głosem:~-
 27  1,11|         Tatusiu, bo sobie pójdę - rzekła Jagienka.~- Nie chodź! dobrze
 28  1,11|          mogłem dopytać?~- Było - rzekła Jagienka - ale chłopaki
 29  1,11|           od nas łońskiego roku - rzekła - myśliwiec Bezduch i niedźwiedź
 30  1,12| płomieniem.~- Mam dwie szczypki - rzekła - a ty nazbieraj wartko
 31  1,14|           łąką siną wstęgę lasu i rzekła:~- To bory Cztana z Rogowa.~-
 32  1,14|       boginka myśliwa.~- Będzie - rzekła - za tą gęstwiną głęboka
 33  1,14|       ręce.~- Przeszłabym i tak - rzekła Jagienka.~- Trzymaj się
 34  1,14|        niedaleko drugiego brzegu, rzekła:~- Zbyszku!~- Ano?~- Nie
 35  1,14|      dostał! zaraz się uspokoi! - rzekła Jagienka. I zgadła, gdyż
 36  1,14|       widocznie odwrócić rozmowę, rzekła:~- Wyżmij mi warkocz, bo
 37  1,15|            co wam czynić należy - rzekła w końcu mądra dziewczyna -
 38  1,15|         wezmę!...~- Przywiozłam - rzekła Jagienka.~- A bogdaj się
 39  1,15|         Byle was nie zamroczyło - rzekła Jagienka.~- Ej, nic mi nie
 40  1,18|        niczego w sobie zataić - i rzekła:~- Nie obaczę już ja go
 41  1,18|         on mnie ta rad widział! - rzekła Jagienka Ale jednocześnie
 42  1,18|          Usłyszawszy to, Jagienka rzekła:~- Tatuś i opat wrócili
 43  1,18|          która w tej samej chwili rzekła:~- Wygoili się już po Zbyszkowym
 44  1,20|     rozradowana pani do Zbyszka i rzekła:~- Służże nam, miły służko,
 45  1,20|          zwróciwszy się ku niemu, rzekła:~- Przy nas pojedziesz,
 46  1,20|        zwróciwszy się do Zbyszka, rzekła:~- Przeczże nie gadasz?
 47  1,20|          z pomocą:~- Powiadajże - rzekła -jako ci się cniło bez niej,
 48  1,25|          przysunęła się do niej i rzekła:~- Boże wam błogosław, panienko.
 49  1,25|         sobie coś przypomniawszy, rzekła:~- A śniło mi się, że was
 50  1,25|           modlitwy.~- Odpocznij - rzekła księżna - potem zasię powiadaj,
 51  1,25|   rozumiejąc dobrze, o co chodzi, rzekła:~- Rany boskie!... ksiądz
 52  1,25|         jej i jestem jako matka - rzekła księżna - i z mojej też
 53  1,25|           cała jeszcze wzruszona, rzekła:~- Poczekajcie, niech się
 54  1,25|          całej siły.~Lecz księżna rzekła:~- Bez ojca Wyszońka nic
 55  1,25|        wiszące na ścianach izby i rzekła:~- Choćby i z tego co uwić,
 56  1,25|          opiekę mocom niebieskim, rzekła:~- Radujcie się teraz, bo
 57  1,25|    milczenie, aż wreszcie księżna rzekła:~- Miły Jezu! ma-li tak
 58  1,25|         grać? - zapytała.~- Co? - rzekła księżna - a cóż by jak nie
 59  1,25|      płynęły.~- To i zaśpiewam! - rzekła Danusia. I zaraz poczęła
 60  1,25|     objęła za szyję i jeszcze raz rzekła mu na pożegnanie:~- Chociaż
 61  1,26|         lekka rękawicą po twarzy, rzekła:~- Cichaj! Czegóż? Widzicie
 62  1,27|        Jurand życie zawdzięczał - rzekła - a po prawdzie, to i tobie,
 63  1,27|         Będziem czekać świtania - rzekła księżna. Ksiądz Wyszoniek
 64  1,27|        Chrystus!... Jakoże wam? - rzekła księżna. Lecz on widocznie
 65  1,28|           Jurandowe, po czym pani rzekła:~- Ocknijcie się, na miły
 66  1,28| przybladła nagle.~- Co to jest? - rzekła - zali wyście pewni, że
 67  1,28|          przy sposobności powie - rzekła sobie - a ninie w głowie
 68  1,28|             Wy nas nie winujcie - rzekła. - Przyjechali ludzie w
 69  1,30|  Szombergowi w czuwaniu nad nią - rzekła znów niewiasta. - Pilna
 70  1,30|           się pobożni zakonnicy - rzekła niewiasta - ale to jeszcze
 71  1,30|          co wam kazano.~- Panie - rzekła - waszej przysiędze na miecz
 72  1,30|           zakonna podniosła się i rzekła:~- Już i świt niezadługo -
 73  2,3 |    Rotgiera:~- Mówicie, rycerzu - rzekła - że odbiwszy dziewczynę-niedojdę,
 74  2,4 |      położyła mu ręce na głowie i rzekła:~- Boże cię wspomagaj, pociesz
 75  2,8 |          że trzeba się przywitać, rzekła:~- Niech będzie pochwalony
 76  2,8 |           pocałowawszy go w rękę, rzekła:~- Niech będzie pochwalony.~-
 77  2,9 |     wstąpić po mszy do Bogdańca - rzekła, powitawszy Maćka - bo pilną
 78  2,9 |          a gdy wreszcie skończył, rzekła:~- Chytrości to Pan Jezus
 79  2,11|           Pewnie, żebym chciała - rzekła Jagienka.~-No, to tak go
 80  2,11|           w życiu nie słyszałam - rzekła wreszcie księżna. - A największa
 81  2,11|         No, taki to i dzieciuch - rzekła, uśmiechając się, księżna -
 82  2,11|        księżna zmarszczyła brwi i rzekła surowym, oschłym głosem,
 83  2,11|           do czynienia.~A księżna rzekła, ukazując Maćka:~- Jedzie
 84  2,11|        rycerz, bo piechtą idzie - rzekła, wytężając wzrok, Jagienka. -
 85  2,11|      Pochwalony Jezus Chrystus! - rzekła dziewczyna. - Rozumiecie,
 86  2,11|         pieniążków.~- Słuchajcie -rzekła. - Nie opuścim was. Pojedziecie
 87  2,11|     rycerze i giermkowie.~Ona zaś rzekła:~- Tak i będzie. Przyjdą
 88  2,11|   wyłuskiwał.~- Bóg ich pokarze - rzekła Jagienka. Lecz Maćko zwrócił
 89  2,11|           uznać! Ale gdy panienka rzekła, że jedziem do Szczytna,
 90  2,11|              Trzeba nam za nim! - rzekła stanowczym głosem. Po chwili
 91  2,11|        trzeba nam zaraz ruszyć! - rzekła Jagienka.~- Cichaj! - zawołał
 92  2,12|     dopomóż, rycerzu Jurandzie! - rzekła. - To my - my, cośmy was
 93  2,12|  spostrzegłszy, bystra dziewczyna rzekła:~- Jak częściej będziem
 94  2,13|        mówić, co widząc, Jagienka rzekła:~- Co mi tam o katówce prawicie!~-
 95  2,13|           Ducha Świętego, amen! - rzekła Jagienka.~I podniósłszy
 96  2,14|             gdy weszła Jagienka i rzekła:~- Niech będzie pochwalony
 97  2,14|            lecz gdy sama Jagienka rzekła mu to, co zresztą było prawdą,
 98  2,14|        cichu posyła.~- Rozumiem - rzekła Jagienka. - Ale jeśli po
 99  2,14|       Westchnęła na to Jagienka i rzekła:~- Zawszeć to chłopu weselej
100  2,14|       polec dla was! polec! A ona rzekła:~- Wstań. A na wojnę niech
101  2,14|           twoim znakiem potykał - rzekła Jagienka.~Lecz Sieciechównie
102  2,24|      wysunęła dłonie z jego rąk i rzekła:~- To wszystko przez to,
103  2,24|         gorączkę źrenice, po czym rzekła:~- I wam też nie zawiniłam.
104  2,25|     Trzeba mi teraz do Juranda! - rzekła, gdy skończył, Jagienka.
105  2,25|       Jagienki.~- Oznajmiłam mu - rzekła - nowinę ostrożnie, aby
106  2,26|      zasadzki. Tymczasem Jagienka rzekła:~- Obacz, co to jest.~Hlawa
107  2,26|     namyśliwszy się przez chwilę, rzekła:~- Ej! nie godzi się umarłego
108  2,26|     dosięgła, a wreszcie Jagienka rzekła:~- Sprawiedliwość boska
109  2,26|           westchnąwszy kilkakroć, rzekła jakby sama do siebie:~-
110  2,27|     zdziwienie:~- Gdziem jest?... rzekła.~Wówczas z ust jego wyrwał
111  2,31|      powiedział, jako go wołają - rzekła:~- Prawdziwie! A ja myślałam,
112  2,31|          znów księżna Januszowa i rzekła:~- Żałośliwa to będzie dla
113  2,31|         która poznawszy go nagle, rzekła:~- Widzisz: de Lorche! Pewnikiem
114  2,31|    spojrzawszy w bok ku Jagience, rzekła:~- Wiera, że gasną inne
115  2,31|      pochwycić nie zdołał. Co gdy rzekła, wraz oświadczyłem, że będę
116  2,31|        ona przerwała mu wysiłek i rzekła:~- Bo mi kilka roków przybyło...
117  2,36|       zostać, póki Jurand żywie - rzekła dziewczyna.~- Ajakoże z
118  2,36|         jeno się cięgiem śmieje - rzekła Jagienka.~- Pójdźmy do niego.
119  2,36|         kwilącego brata utulić, i rzekła:~- Oj, mój Zbyszku, rada
120  2,38|  namyślała się, co ma powiedzieć, rzekła znów:~- Tu by się patrzył
121  2,38|     zwróciwszy się znów do Hlawy, rzekła:~- To teraz trzeba nam jeno
122  2,40|              Prawda! jako żywo! - rzekła Jagienka. - Ale żeście dopiero
123  2,42| przecisnąć.~- Wyście chytrzejsi - rzekła do Maćka - i rozum a doświadczenie
124  2,44|      Pochwalony Jezus Chrystus! - rzekła dziewczyna.~- Na wieki wieków! -
125  2,44|         ledwo mógł dosłyszeć, gdy rzekła:~- Tatuś i opat chcieli...
126  2,48|          i ucałowawszy go w rękę, rzekła:~- Nie frasuj się ty o mnie,
127  2,49|    rozpłakała się niespodzianie i rzekła: "To ja mniszką ostanę".