Tom,    Rozdzial

  1  1,3 |             nienawidziła ich z całej duszy. Toteż, gdy opat zapytał
  2  1,5 |           Zbyszko, obiecując sobie w duszy, że jeśli sprawa z Lichtensteinem
  3  1,5 |            najbezecniejszy grzech na duszy, odpust za taką wojnę pewny
  4  1,5 |             kilka słów, które w jego duszy znaczyły: "Daj naszej umiłowanej
  5  1,5 |               Przeto przebaczam mu z duszy serca jako Chrystusowy sługa
  6  1,5 |             ci nawet, którzy z całej duszy sprzyjali Zbyszkowi, rozumieli,
  7  1,5 |     Zbyszkowi lecieć do nich z całej duszy i serca, a gdy się dowiedział,
  8  1,5 |          jednak, że ją kocha z całej duszy i że na jej widok dzieje
  9  1,5 |           zmieniał się w tej prostej duszy niemal w pieśń polną:~Toby
 10  1,6 |             o własnym losie, z całej duszy jął opłakiwać śmierć uwielbionej
 11  1,6 |               ale jakby odrodzony na duszy i ciele. Miło mu było pomyśleć,
 12  1,7 |           żal było tej zbroi z całej duszy.~- Jeśli wam Bóg wróci zdrowie -
 13  1,9 |              Może też i Jurand się w duszy do ciebie nakłoni, bo jako
 14  1,12|       natomiast począł sobie mówić w duszy:~"Pójdę ja k'tobie, bo mi
 15  1,15|          człowiek co Panu Jezusowi w duszy obiecał, to jakaż moc może
 16  1,17|           życzył sobie także z całej duszy Jagienki dla Zbyszka; zrozumiał
 17  1,18|          zaprzysiągł mi na zbawienie duszy, że do śmierci będzie Zbyszkowi
 18  1,19|        Danusi, którą miłował z całej duszy, jednakże bywało mu tak
 19  1,19|           podobnych i strząsnął je z duszy jak suchy śnieg z opończy. -
 20  1,19|            to, począł ją wysławiać w duszy ze szkodą Jagienki. jakby
 21  1,19|          pojadę, bom to na zbawienie duszy mojej zaprzysiągł.~- A jak
 22  1,19|    chrześcijanie radzi dla zbawienia duszy kupują.~- Byłeś w Płocku
 23  1,19|             poprzednio rozważył to w duszy, iż należy mu się trzymać
 24  1,19|             bramą, rozumując sobie w duszy, że czy Danuśka jeszcze
 25  1,19|           niewoli wydali, więc jej w duszy nie oskarżał, zwłaszcza
 26  1,19|               Burzył się natomiast w duszy przeciw Jurandowi i przeciw
 27  1,19|          przemówi, zanim uderzy, i w duszy mocno się nawet dziwił,
 28  1,19|        Widząc zaś ich, rzekł sobie w duszy:~"Ślubowałem mojej panience
 29  1,19|        wstydu w oczach nie ma, ale w duszy musiał jednak przyznać,
 30  1,20|          Turobojów, albowiem pałał w duszy chęcią zmierzenia się z
 31  1,20|            uzyskać sławę i zbawienie duszy, a jadąc, mniemał, że wojna
 32  1,22|           nie rozetnę" - ale na dnie duszy został mu jakby wyrzut sumienia,
 33  1,23|          przyjacielem. Toteż z całej duszy przyłączył się do skargi
 34  1,25|        chorobę, i modlił się z całej duszy, aby rychło mógł powstać
 35  1,25|             więc może i rad będzie w duszy, że Danuśka będzie moja.
 36  1,25|             poczciwej twarzy, lecz w duszy nie czuła w tej chwili niepokoju,
 37  1,26|       Zbyszka też pokochał i z całej duszy pragnął obojgu do śmierci
 38  1,26|             znalazła - mówił sobie w duszy - bo to piwożłopy i koste-ry,
 39  1,26|          murach i blankach ani żywej duszy, gdyż książę pozwolił strażom
 40  1,27|          boska!" - powtarzał sobie w duszy. Nagle jednak zawstydził
 41  1,28|                 pieczęć udana! Gorze duszy mojej! Chwycili mi dziecko
 42  1,29|               Rotgier i Gotfryd!~I w duszy myślał, że jeśli zechcą,
 43  1,30|            wytrzymać i rzekł sobie w duszy: "Wolę, żeby gniewem wybuchnął,
 44  1,30|             tak starmosił, że ledwie duszy ze mnie nie wyżenął. Ale
 45  1,30|      wreszcie i począł mówić sobie w duszy z coraz większym niepokojem,
 46  1,30|         Byłem ci przeciwny, bom ją w duszy Bogu ofiarował.~- Wyście
 47  1,30|          stryjcu Maćku, do którego w duszy tęsknił, i żałował, że go
 48  1,30|        przemoc, która go zgniotła. W duszy widział już żelazne ręce
 49  1,32|             Na murach nie było żywej duszy i zza bramy nie dochodził
 50  1,32|            dziecko?" - rzekł sobie w duszy.~I czekał.~Tymczasem w wyzębieniach
 51  1,32|              tu stał - mówił sobie w duszy. - Jeśli nawrócę, jużci
 52  1,32|           długo, czując, że mu się w duszy coś rozprzęga, coś łamie,
 53  1,32|          uniesieniu wołać ku niebu w duszy jakby w dziękczynnej modlitwie:~-
 54  2,1 |            otuchy, albowiem myślał w duszy: "Gdyby Danveld nie chciał
 55  2,2 |        cieniu i z ponurymi myślami w duszy.~- Nad czym mamy radzić? -
 56  2,2 |            tę najboleśniejszą stronę duszy i dopiero po długiej chwili
 57  2,2 |              mam czynić?~- Masz-li w duszy odwagę?~- Cóżem takiego
 58  2,3 |              dziecko, każdy przeto w duszy myślał, że jest słuszność,
 59  2,5 |            się także i mówił sobie w duszy: "Boga mi, jeśli pan padnie,
 60  2,5 |    ograniczył ruchy, zebrał całą moc duszy i ramienia na jeden cios
 61  2,7 |              nie mogę! - powtarzał w duszy Zygfryd i na samą tę myśl
 62  2,7 |        Zygfryd radował się w srogiej duszy, myśląc teraz o tym sposobie.
 63  2,8 |          wielbił ją i kochał z całej duszy. Postanowił jednak zajechać
 64  2,8 |         większe. Widział już Maćko w duszy Zbyszka książęcym komesem,
 65  2,8 |          niemu.~- Radam ci, Hlawo, z duszy, ale czemuś to pana ostawił?~-
 66  2,8 |             Tu gniew począł burzyć w duszy Maćka.~- Poczekaj, powsinogo -
 67  2,8 |            co panience powiedział, w duszy bowiem mówił sobie:~"Przynajmniej
 68  2,9 |              on tam jednej życzliwej duszy przy sobie, bo szpylmany
 69  2,9 |         uczynek, bom przyjechał.~- Z duszy radziśmy wam. Przyjeżdżajcie
 70  2,9 |              i z pewnym niepokojem w duszy wszedł do domu.~Ale w izbie,
 71  2,10|              z sobą brać, że zaś i w duszy miał na to ochotę, więc
 72  2,10|              następnie tylko za cenę duszy ratował. Sama karczma miała
 73  2,10|          miód, to przecie nie dusza. Duszy nie dam, a co tam dla mocy
 74  2,10|          zważał, Maćko zaś rad był w duszy, albowiem spodziewał się,
 75  2,11|        ktokolwiek odczuwał i z całej duszy nad nią ubolewał.~- Nic
 76  2,11|           strapienia zadawał sobie w duszy pytanie:~"Gdzie ja mam teraz
 77  2,11|         powiedziałem księżnie. Ale w duszy rad jestem, iże się pokazuje,
 78  2,11|         rycerz obiecywał też sobie w duszy, że postara się wywiedzieć
 79  2,12|             tego uczynić, cierpiał w duszy, co wnet spostrzegłszy,
 80  2,15|         korda przy boku i rozważał w duszy, czyby z własnej ochoty
 81  2,17|              tym?~- Bo tak mi coś do duszy gada, że Danuśka jest w
 82  2,18|        giermek Hlawa uradowany był w duszy jeszcze bardziej od Maćka,
 83  2,19|           nie przepuści żadnej żywej duszy. Co do czaty idącej w przodzie
 84  2,19|               Biada! - rzekł sobie w duszy - nie uratuje się z nich
 85  2,20|          sercu trwogę nieznośną, a w duszy chęć nie do walki ni do
 86  2,20|        nietrudno było odgadnąć, że w duszy takiego uczynku nie pochwalał.~
 87  2,21|             zaraz ją porwano, więc w duszy zawsze myślał o niej tylko
 88  2,21|        przysięgniesz mi na zbawienie duszy, że ona żyje?~- Przysięgam
 89  2,21|              Przysięgam na zbawienie duszy! - odrzekł poważnie Sanderus.~-
 90  2,21|              przed wieżą całkiem bez duszy. Teraz jeszcze gdy o tym
 91  2,22|             im, że nie widział żywej duszy prócz wielkiego tura, przed
 92  2,23|          ogniska, gdyż ciążyło mu na duszy coś takiego, o czym chciał
 93  2,23|              lubił o tym mówić, bo w duszy poczuwał się do winy.~-
 94  2,23|             i tych zamiarów, które w duszy piastował. Po chwili znów
 95  2,25| zatwardziałej w ustawicznych bitwach duszy, przeżegnawszy się krzyżem
 96  2,26|              Oni zaś milczeli, bo na duszy Jagienki osiadła ciężka
 97  2,26|          dość harda - mówiła sobie w duszy - a teraz mam, czegom chciała",
 98  2,28|       wieczną szczęśliwość źrenicami duszy ogląda, ale w tym się pomylili,
 99  2,29|           mną". Ale na domiar w jego duszy to poczucie bezradności,
100  2,29|        dzieje. Wszystkie władze jego duszy i ciała, jego dawna wartkość
101  2,30|             Zbyszko wyrzucał sobie w duszy, iż w swej boleści o stryjcu
102  2,30|           również rad mu był z całej duszy, czując, iż to jest serce
103  2,30|           Turków i Tatarów. Bo oni w duszy i króla, i nas się boją,
104  2,31|            łowach, w których z całej duszy się kochał i dla których
105  2,31|         widok uczuł na niego gniew w duszy. Nie uszedł geldryjski rycerz
106  2,32|             dziękował mu też z całej duszy, gdyż teraz był już zupełnie
107  2,37|             mówię, że we wnątrzu i w duszy rady sobie nijakiej dać
108  2,37|          dokonam, jak onej zbawionej duszy będę mógł rzec: wszyst-kom
109  2,38|              więc Maćkowi chodziło w duszy o to, aby owym bogactwem
110  2,38|        bratanka i wielbił ją w głębi duszy na równi ze wszystkim, co
111  2,38|              dziwił się także temu w duszy, ile to niewiasta znaczy
112  2,39|           jeszcze większej głębi jej duszy i może dla ukrycia łez pochyliła
113  2,39|         rogożami wozy, radował się w duszy na myśl, jak wspomoże i
114  2,41|       krzepił się nieco w strapionej duszy.~Ona zaś przyjeżdżała codziennie,
115  2,41|                albowiem i sam miał w duszy radość wielką. Cieszyła
116  2,43|            Zbyszka ze wszystkich sił duszy i serca. Za czasów swego
117  2,44|            tylekroć czyniło mu się w duszy tak jasno, jakby na wschód
118  2,46|            ludzi dobrym uśmiechem. W duszy miał przekonanie, że wszystko
119  2,46|              szlachcic mówił sobie w duszy: "Boga mi! iście książę
120  2,47|      wilczego gniazda nie wywiozę. W duszy zaś myślałem tak: "Jużci
121  2,48|               albowiem każdy nosił w duszy głębokie poczucie, że raz
122  2,49|           Witold i panowie, którzy w duszy radzi byli temu, co się
123  2,50|              krzyż nosili, i z całej duszy pragnął pokoju. Próżno mu
124  2,51|         uczuciem. Może ujrzał oczyma duszy stosy trupów i rzeki krwi.
125  2,51|             na tarczy, rzekł sobie w duszy:~"Śmierć idzie i moja godzina
126  2,52|         uczuciem. Może ujrzał oczyma duszy stosy trupów i rzeki krwi.
127  2,52|             na tarczy, rzekł sobie w duszy:~"Śmierć idzie i moja godzina