Tom,    Rozdzial

  1  1,2 |          roków nie zdejmowałem z siebie blach - odrzekł Maćko, pokazując
  2  1,3 |          rozkazywania i ufnego w siebie.~Witał jednak księżnę uprzejmie,
  3  1,3 |        tylko dlatego, że chcą od siebie gniew potężnego króla za
  4  1,4 |       strzemienia, patrzył przed siebie jakby niepewny, czy w niego
  5  1,4 |       słowa, ruszył koniem przed siebie, pomijając Maćka i Zbyszka.~
  6  1,4 |      rycerzy z wielką chwałą dla siebie i dla naszego narodu...~-
  7  1,5 |      wielki mistrz ściągnąłby na siebie gniew papieża i naganę wszystkich
  8  1,6 |         straszny gniew na samego siebie za to, że był odjechał,
  9  1,6 |         Mazurów, których chce za siebie oddać. Znów zapadło milczenie.~-
 10  1,7 |     nawrócą na Mazowsze, a my do siebie - i pomagaj Bóg!~Niechbvm
 11  1,8 |        na koniach nie mogło obok siebie po niej jechać; że po obu
 12  1,9 |           Na to księżna jakby do siebie:~- Mocny Boże! albo to się
 13  1,10|        gdzie inny się obejrzy za siebie, tam nasz się nie obejrzy.
 14  1,10|       innej straży w bitwie koło siebie, jeno samych Polaków. Hi!
 15  1,10|          strzałę i skoczył przed siebie w bór.~- Napiął! bez korby
 16  1,11|          znów rzekł jakby sam do siebie:~- I przyszczypne to, i
 17  1,11|     zupełnie, więc przygarnął do siebie kamionkę, przycisnął ją
 18  1,12|       się na widłach i wbił je w siebie mocniej. Zbyszko, nie wiedząc,
 19  1,12|         spojrzał na stojącą obok siebie postać - i przeląkł się
 20  1,13|           po czym rzekł jakby do siebie:~- A wszelako radzi się
 21  1,14| przestają, a nawet że tęsknią do siebie. Jagienka pod pozorem odwiedzin
 22  1,16|        okazałość dla innych, dla siebie zaś tylko o wesołość i śpiewanie.~
 23  1,16|         Jagienki, jednak żyć bez siebie nie mogli i tęsknili jeden
 24  1,19|         ruszył jeno koniem przed siebie, a za nim ruszyli jego ludzie.
 25  1,19|       znak krzyża - ruszył przed siebie.~Lecz nie ujechał i dziesięciu
 26  1,21|      jedne poszły na oślep przed siebie, drugie rzuciły się ku sieciom,
 27  1,22|           ale wszystkich jeńców, siebie samego i Spychów w dodatku!~-
 28  1,22|         i odrzekł:~- Mam ci ja u siebie złotnika, który z Malborga
 29  1,23|    zatrzymają tych pieniędzy dla siebie, ale rozdadzą je ubogim,
 30  1,23|          się na nas poskarżyć, a siebie usprawiedliwić. Będąc w
 31  1,23|        oddaj za nią de Bergowa i siebie samego..." Jakże inaczej?...
 32  1,24|      przygarnął ją z dobrocią do siebie i począł gładzić po twarzy,
 33  1,25|  podyktował do listu i skargę od siebie, upominając się w słowach
 34  1,25|        frasunku kazała wezwać do siebie starszego spomiędzy przysłanych
 35  1,25|       Boże, przekleństwa jego na siebie i na nią nie ściągnął.~-
 36  1,25|          miało stać, kazał go do siebie przywołać i rzekł mu:~-
 37  1,25|         wydało się, iż wołają na siebie -już z daleka.~ ~
 38  1,26|      Głowaczowi przysiąść się do siebie i mieć kuszę na podorędziu
 39  1,26|        jego więcej strzegł niźli siebie, dla niego łup brał, dla
 40  1,26|     stary, który niczego już dla siebie nie pożądał.~- Hej! będzie
 41  1,26|     poczęły się spierać bokami o siebie i iść coraz wolniej.~- Hej,
 42  1,27|   nigdzie.~- Co to jest? - pytał siebie ze zdumieniem młody rycerz.
 43  1,27|    odjeżdżając, wziąłby ją przed siebie na koń i bylibyśmy ją przy
 44  1,27|           Nuż Jurand wziął przed siebie na konia Danusię, a potem,
 45  1,30|      gniewie i że odtąd będą dla siebie jak obcy i nieprzyjaźni
 46  1,30|           gdyż przykuwały ich do siebie wspólne strapienia i wspólna
 47  1,30|        począł mówić jakby sam do siebie:~- Bo gdyby mieli przyczynę
 48  1,30|      długi czas spoglądali to na siebie, to na Juranda, który siedział
 49  1,30|         uratować ani Danusi, ani siebie. I nie widział żadnej rady,
 50  1,31|   przyjęciu komunii wezwał przed siebie Zbyszka i starego, wiecznie
 51  1,32|       chłop, mówiąc przez pół do siebie, przez pół do Juranda, a
 52  1,32|      Umiał łamać innych, umiał i siebie.~- Nie ruszę się - rzekł
 53  1,32|    przecie nie pozwoli Niemcom z siebie zadrwić, z rąk ich ją wyrwie,
 54  1,32|      jeszcze pokrzepiać i tak do siebie mówić:~- Jużci, że wola
 55  1,32|          mimo woli, ruszył przed siebie koniem, wówczas na jedną
 56  1,32|        wyciągnął spiesznie przed siebie lewe ramię i zwróciwszy
 57  2,1 |       przy boku - radośni, pewni siebie, spoglądając na Juranda
 58  2,2 |      uczyniłem dla Zakonu, a dla siebie - wybrałem jeno cierpienie".~
 59  2,2 |    począł patrzeć posępnie przed siebie, następnie zaś odpowiedział
 60  2,5 |        że Krzyżak tak był pewien siebie i swego zwycięstwa. Lecz
 61  2,5 |           hańbą byś okrył mnie i siebie.~A wtem zabrzmiał po raz
 62  2,5 |      zratujesz nikogo, a zgubisz siebie.~Lecz on wstał, złożył w
 63  2,6 | śmiertelne ma rany, niech choć u siebie na dziedzinie i przy dzieciach
 64  2,6 |       dodał, mówiąc jakby sam do siebie:~- Ba! opat!...~I zaraz
 65  2,7 |     owinięty w szmatę i rzekł do siebie głośno:~- Teraz do kaplicy
 66  2,7 |         Jurandową mękę zarówno z siebie, jak i z Zakonu. Diederich
 67  2,8 | wymachiwać rękoma i mówić sam do siebie:~- Uszom nie wierzyć...
 68  2,8 |           lecz giermek rad był z siebie i z tego, co panience powiedział,
 69  2,11|         i wilcza, gdyż opodal od siebie, obok drzwi, przez które
 70  2,11|          i gwar, wyciągnął przed siebie kostur i podniósł do góry
 71  2,11|          pachołkowi przywołać do siebie Tolimę.~I wiedząc poprzednio
 72  2,12|  Jagienka, śmielsza i pewniejsza siebie od Sieciechówny, przystąpiła
 73  2,12|         we śnie, szukał jej koło siebie, a gdy jej nie było, tęsknił
 74  2,14|      gdzie chcą. Dopieroż się na siebie kwasić a listy ze skargami
 75  2,14|       wpół do Czecha, na wpół do siebie:~- Bywa tak, że gdy komu
 76  2,16|         posępnie, gdyż nie był z siebie rad. Nieraz on już sobie
 77  2,16|   przyszło - rzekł jednak, chcąc siebie i Czecha stumanić -jeno
 78  2,18|            Pierwej uderzym się o siebie, niż się w takim tumanie
 79  2,21|     Sanderus nie mógł przyjść do siebie, a następnie zapadł w sen
 80  2,22|      obie stojące dość daleko od siebie numy. Przed jedną z nich
 81  2,22|       jednej chwili wziął go pod siebie. Zbyszko i Arnold sczepili
 82  2,23|     drzewo, niżbyś miał pohańbić siebie i cały ród.~I ściskając
 83  2,24|          ku Bogu i zapytywał sam siebie: czym by się wywdzięczyć,
 84  2,24|          zaledwie spojrzał przed siebie, gdy nagle stanął jak wryty.~
 85  2,24|     rycerza jakby na lich-szą od siebie istotę. Nie był to człowiek
 86  2,24|           który wasz bratanek za siebie i za was ma przywieźć, bo
 87  2,24|       rozumiał, że nie wypada mu siebie i Zbyszka zbyt mało cenić.
 88  2,25|        łatwiej było o owies. Sam siebie Hlawa nie szczędził, a na
 89  2,25|          przez bór, wprost przed siebie jak sierpem rzucił. Wiedział
 90  2,25|        Kaleb.~Odskoczyli więc od siebie, a ksiądz Kaleb począł znów
 91  2,26|        ciasnoty drogi tak blisko siebie, że strzemię trącało o strzemię.
 92  2,26|         ale wstyd mu było samego siebie, więc odprowadził go aż
 93  2,26|     gnoju zakopię!" Tak mówił do siebie Tolima i spoglądając łakomie
 94  2,26|          a tamten pojechał przed siebie z jakąś dziką skamieniałością
 95  2,26|     woźniców każdy miał też obok siebie oszczep i siekierę, nie
 96  2,26|        poczet więc jechał ufny w siebie i wolny od obaw. Po wczorajszej
 97  2,26|        jest.~Hlawa skoczył przed siebie, a po chwili powrócił jeszcze
 98  2,26|  kilkakroć, rzekła jakby sama do siebie:~- Hej! Moje szczęście za
 99  2,27|     przez czas jakiś patrzyli na siebie w milczeniu. Ciszę polną
100  2,28|          wyciągnął kosztur przed siebie na znak, że chce iść do
101  2,30|        czym mówił dalej jakby do siebie samego:~- Nienasycone to
102  2,31|        że choćby teraz wzięła na siebie prosty kożuch, to już by
103  2,31|         że ci nawet, którzy koło siebie siedzieli, zaledwie mogli
104  2,31|         im, że Powała spał nie u siebie tej nocy, jeno na pokojach
105  2,31|         jakiś jechali cicho obok siebie, zamyśleni i jakby zasłuchani
106  2,32|    twierdząc, iż sam wszystko na siebie bierze. Zbyszko jednak mniemał,
107  2,32|         przy tym nigdy o nic dla siebie nie prosił. Zbyszko dziękował
108  2,34|       pytał o nic, jeno tulił do siebie młodzianka, chcąc przez
109  2,34|         urodził - mruknął sam do siebie.~I począł wzdychać. Zbyszko
110  2,35|          I uśmiechnął się, rad z siebie, a duchowni i świeccy aż
111  2,40|       okrutną zuchwałością przed siebie, jakby chciał rzec wszystkim
112  2,40|          o urząd mu łatwiej. Dla siebie niewiele już żądał Maćko,
113  2,42|      razem - gadał za niego i za siebie. Mówił tedy, że wyprawa
114  2,42|        myślałem, że i Danuśkę, i siebie ucieszę... A potem aże mi
115  2,43|        widziały jego oczy, sam w siebie wmawiał, że ona mu tylko
116  2,44|         I tak siedzieli tuż koło siebie, oboje nad miarę śliczni
117  2,44|            Bo chce, jeno nie dla siebie.~I zamilkła, jakby przestraszona
118  2,45|          zdobyć z niezmierną dla siebie i dla Królestwa korzyścią.
119  2,51|          ze wszystkich sił przed siebie; jeźdźcy, wymachując mieczami
120  2,51|         konie, to oglądać się za siebie, jakby chcąc wiedzieć, czy
121  2,51|      usty komtur Elbląga. -Ratuj siebie i Zakon, póki się koło nie
122  2,51|          jakby w zdumieniu przed siebie i w końcu spytał:~- Zali
123  2,52|          ze wszystkich sił przed siebie; jeźdźcy, wymachując mieczami
124  2,52|         konie, to oglądać się za siebie, jakby chcąc wiedzieć, czy
125  2,52|      usty komtur Elbląga. -Ratuj siebie i Zakon, póki się koło nie
126  2,52|          jakby w zdumieniu przed siebie i w końcu spytał:~- Zali