Tom,    Rozdzial

  1  1,1 |           Taki będzie ci się bił z konia i piechotą, a przy tym będzie
  2  1,1 |        uczty, i gonitwy. Rad elekt konia dosiadał, choć inni biskupi
  3  1,2 |        nich spadły, przywiązali do konia i porwali, ludzi pobili.
  4  1,2 |          trafiało mu się potykać z konia i piechtą, kopią i toporem,
  5  1,4 |         grzbiet wzgórza, zatrzymał konia i stanął nieruchomie. W
  6  1,4 |            Widocznie też zatrzymał konia dlatego, by skończyć wieczorne
  7  1,4 |          się także, gdyż wstrzymał konia i nie pochylając kopii sterczącej
  8  1,4 |        naprawdę ku niemu, ściągnął konia, nadstawił broń i już, już
  9  1,4 |          dłoń ściągnęła cugle jego konia z tak straszliwą siłą, aż
 10  1,4 |           z toporem - mówię - bo z konia zwalę! - zawołał groźniej
 11  1,4 |         gotowego kąsać i wsparłszy konia między Zbyszka a nieznajomego
 12  1,4 |            o co idzie, zeskoczył z konia, podjął ją pod nogi i z
 13  1,5 |          mówił:~- Hej, mocny Boże! Konia pod sobą mieć i jeździć
 14  1,5 |     Okrutny żal!~- Giną ludzie i z konia! - odparł Maćko.~- Ba! Ale
 15  1,6 |          Maćko jechać pośpiesznie, konia nie żałować. Malborg nie
 16  1,6 |            dwanaście niedziel czuć konia pod sobą, jeździć po szerokim
 17  1,6 |          stąd wyjdziesz, siadaj na konia i prosto do kniazia Witolda
 18  1,6 |       Staszka z Charbimowic, który konia w biegu doganiał. Powszechną
 19  1,7 |         Taczewa dał mu kropierz na konia, szeroki, bogaty, obszyty
 20  1,8 |        strasznego Mazura i zwrócił konia do ucieczki. Jurand zaś
 21  1,9 |        sparły, ale siędę trochę na konia, to mi ulży.~I zlazłszy
 22  1,9 |          zlazłszy z wozu, siadł na konia, którego mu Turczynek, podarowany
 23  1,10|         nimi. Zych wstrzymał zaraz konia i począł słuchać.~- Ktoś
 24  1,10|            Zbyszko zaś zeskoczył z konia i począł wołać:~- Dawajcie
 25  1,10|     Dopadłszy, osadziła na miejscu konia; przez chwilę na twarzy
 26  1,10|         mgnieniu oka zsunęła się z konia, a gdy Zych zeskoczył także
 27  1,11|           nic więcej prócz wronego konia, który stał przywiązany
 28  1,14|            ją pod boki, wsadzał na konia i wyczuwał pod dłońmi jej
 29  1,16|       rycerskiego domu. W tym celu konia jej prowadziło dwóch wyrostków,
 30  1,16|         nie mogło.~Tu aż zatrzymał konia i począł nauczać z większą
 31  1,16|         uprzedził ich, zeskoczył z konia, nim zdołali dobiec, i chwyciwszy
 32  1,16|            stajań, zatrzymał nagle konia i rzekł:~- Ba, miałem dać
 33  1,17|       ludzi, pola, a gdy podano mu konia, skoczył na niego bez strzemion
 34  1,18|             zanim jeszcze zsiadł z konia, cisnął w jego stronę oszczepem,
 35  1,18| strzemienia, aby mu pomóc zsiąść z konia, on zaś, zsiadając, oparł
 36  1,19|       przed się pod boki brać i na konia sadzać albo z kulbaki zdejmować,
 37  1,19|        prowadząc ze sobą wjucznego konia.~- Pochwalony! - rzekł,
 38  1,19|        dziewka - i wstrzymał nieco konia, albowiem wzięła go chęć
 39  1,19|         jednak Zbyszko powstrzymał konia, gdyż z pobocza leśnego
 40  1,19|        niosący je koń uciekł?~- Bo konia, nimem go odnalazł, wilcy
 41  1,19|         dziwnie lekkie, na luźnego konia, którego powodował Czech.~-
 42  1,19|         może mi ten pobożny rycerz konia podaruje - i ruszę dalej.~-
 43  1,19|          do Krakowa jechać, ale że konia nie mam, więc muszę czekać,
 44  1,19|          przygodzi. Dacie mi za to konia, na którego kazaliście mi
 45  1,19|           czy co?~Zbyszko zawrócił konia i nie dalej jak na pół stajania
 46  1,20|       płocki, zwalił w gonitwach z konia, lecz wspomnienia owe pomieszało
 47  1,20|            ją, przesadzić na swego konia, wziąć przed się i trzymać
 48  1,20|         ściągnął niecierpliwą ręką konia i zawołał:~- Na moją duszę!...~
 49  1,20|          na której książę zsiadł z konia, a za nim poczęli zsiadać
 50  1,21|       zniknął całkiem pod brzuchem konia pana de Lorche i zanim kto
 51  1,23|         brzuch, dopóki nie spadł z konia.~Po czym nastało milczenie.
 52  1,23|     dziesięć lub ośm kroków zaparł konia w śnieg. Dojrzał trupa w
 53  1,23|       Dojrzał trupa w kałuży krwi, konia bez jeźdźca i zdumienie
 54  1,23|           okropny ryk bólu, wspiął konia - i pomknął jak strzała,
 55  1,24|      tymczasem granicy, skoczył na konia tak jak stał, w kożuchu
 56  1,26|            dosiadł po raz pierwszy konia i choć czuł, że nie mógłby
 57  1,27|       zgubną. Siadłszy na drugiego konia, pochwycił jeszcze w bramie
 58  1,27|          Jedna ręka trzymała lejce konia, który leżał obok z nozdrzami
 59  1,27|            wypierał ostatni dech z konia, który buchał się w śniegu
 60  1,27|       Zbyszko dopadł i zeskoczył z konia:~- Do łopat!~Dwoje sani
 61  1,27|       Jurand wziął przed siebie na konia Danusię, a potem, gdy koń
 62  1,29|           Na to Jurand powstrzymał konia i patrzył na Zbyszka, mrugając
 63  1,32|       widocznie ogromowi jeźdźca i konia, ale na widok złotych ostróg
 64  1,32|    chwyciła go nagła chęć zsiąść z konia, podnieść jeden z głazów,
 65  1,32|            kropierza pokrywającego konia.~- Ofiarowałem się za dziecko -
 66  1,32|          że póki nie zsiądziecie z konia, brama nie będzie wam otworzona.~
 67  1,32|          ruchu, następnie zsiadł z konia, po którego w tej chwili
 68  2,8 |     dziedziniec. Ale Czech wywiódł konia ze stajni, dosiadł go i
 69  2,8 |           Rad by był wreszcie choć konia cwałem puścić, ale oni tam
 70  2,8 |         Tak pomyślawszy, przysunął konia do konia Jagienki:~- Panienko
 71  2,8 |    pomyślawszy, przysunął konia do konia Jagienki:~- Panienko miłościwa...~-
 72  2,9 |            jednak mocno, zatrzymał konia i zawołał:~- Bój się Boga,
 73  2,9 |          obiedzie kazał okulbaczyć konia, siadł na niego i pojechał
 74  2,9 |         zapytał Maćko, zsiadając z konia.~- Jest panicz ze Zgorzelic
 75  2,11|          Czecha.~Maćko zeskoczył z konia, po czym obaj wzięli go,
 76  2,11|            łacno go mógł Zbyszko z konia zbić, ale on, to ujrzawszy,
 77  2,12|         niemu, nim zdołał zsiąść z konia.~- Gdzie Maćko? - zapytała
 78  2,17|     narzekali: że to nie dość było konia zapocić i kopię pokruszyć,
 79  2,19|     pochylił się w siodle, uderzył konia ostrogami i skoczył:~- W
 80  2,19|           i wspinając skrwawionego konia, parł na oślep w środek
 81  2,19|      pochylił się, nie zsiadając z konia, i podniósł ciało z ziemi,
 82  2,19|    dziesiątki włóczni przebiły bok konia, ale tymczasem szeregi zwichrzyły
 83  2,19|        pasowany! Czech zeskoczył z konia, ale widząc bezwładność
 84  2,20|            przesiadł się na innego konia i ruszyli razem z Maćkiem
 85  2,20|        między łopatki - i zwalił z konia.~I tak mścił się na uciekających
 86  2,21|      jabłko dzidami, że mu zabrali konia, na którym wiózł relikwie
 87  2,21|           widzi mi się, że ranny i konia miał rannego, ale ocalał,
 88  2,22|           samej chwili zeskoczył z konia.~Za nim zeskoczył Macko,
 89  2,24|              Moc boska! Każę ci tu konia podprowadzić, a ty jedź!
 90  2,25|            pozwalały, łechtał boki konia ostrogami, albowiem tak
 91  2,26|          wreszcie i powstrzymawszy konia, rzekł:~- Oto granica nasza,
 92  2,26|          zewnętrzną siłą, zsiadł z konia i zdjął z niego wysokie
 93  2,26|           osadzając przed Jagienką konia.~- W imię Ojca i Syna, i
 94  2,29|          Czarny z Garbowa zwalił z konia pierwszym uderzeniem kopii
 95  2,30|         najprzedniejszego Niemca z konia zwalił, nie tak bym się
 96  2,33|           hurmem, aby potrzymać mu konia za uzdę i strzemię.~Mistrz
 97  2,33|   Maszkowic, albowiem gdy zsiadł z konia, wydawał się z powodu swej
 98  2,34|       myślicie? Nie zwali ci się z konia przy pierwszym starciu rycerz,
 99  2,42|       jeszcze nim zdążyła zsiąść z konia, powiedział jej, że wie,
100  2,43|         wióra w pięści wyciskał, i konia, ścisnąwszy udami, mógł
101  2,47|         czy stary? i jakże było: z konia czy piechtą?~- Było mu ze
102  2,47|       brodę miał do pasa, a było z konia. Bóg mi pomógł, że go kopią
103  2,48|      pełnej zbroi bez strzemion na konia, ale i wielu młodych, zwłaszcza
104  2,49|        proboszcz, zbliżając się do konia Powały. - Spojrzyjcie jeno
105  2,51|               Odwołać drugą mszę i konia mi!~Król zaś położył mu
106  2,51|           jednak przyprowadzono mu konia, a w oddali ukazało się
107  2,51|           Król, gdy uczuł pod sobą konia, a w ręku kopię, zmienił
108  2,51|       Krzyżak rozpruł nożem brzuch konia, na którym siedział Marcin
109  2,51|            Żóława chwycił za cugle konia i choć król uderzył go włócznią
110  2,51|           Król zaś spiął ostrogami konia i nim go zdołano zatrzymać,
111  2,51|       Dypold Kikieritz von Dieber. Konia jego pochwycił kniaź Jamont,
112  2,51|       ostrze do góry, zranił nieco konia, po czym, minąwszy się,
113  2,51|            lecz widząc rycerza bez konia i nie chcąc przeciw rycerskiemu
114  2,52|               Odwołać drugą mszę i konia mi!~Król zaś położył mu
115  2,52|           jednak przyprowadzono mu konia, a w oddali ukazało się
116  2,52|           Król, gdy uczuł pod sobą konia, a w ręku kopię, zmienił
117  2,52|       Krzyżak rozpruł nożem brzuch konia, na którym siedział Marcin
118  2,52|            Żóława chwycił za cugle konia i choć król uderzył go włócznią
119  2,52|           Król zaś spiął ostrogami konia i nim go zdołano zatrzymać,
120  2,52|       Dypold Kikieritz von Dieber. Konia jego pochwycił kniaź Jamont,
121  2,52|       ostrze do góry, zranił nieco konia, po czym, minąwszy się,
122  2,52|            lecz widząc rycerza bez konia i nie chcąc przeciw rycerskiemu