Tom,    Rozdzial

  1  1,1 |              Dwór jakowyś wali!~W chwilę zaś później we drzwiach
  2  1,2 |       zawsze gotowa robota.~Przez chwilę szli w milczeniu, tymczasem
  3  1,3 |           zastanowiwszy się przez chwilę, tak odrzekł:~- Ciężko z
  4  1,4 |           Uwaga ta zakłopotała na chwilę Mikołaja, który też dopiero
  5  1,4 |         usłyszał zapytania. Przez chwilę stał jak skamieniały, oczom
  6  1,4 |     zawrócił ku nim i poczekawszy chwilę, by się Krzyżak oddalił,
  7  1,4 |           jakby mu przez tę jedną chwilę dwadzieścia lat przybyło:~-
  8  1,4 |      Zbyszkiem zapomnieli znów na chwilę o troskach na widok cudów,
  9  1,5 |          Tu zatrzymał się i przez chwilę trząsł głową, a następnie
 10  1,5 |          Powałę, który stał przez chwilę mroczny ze spuszczonymi
 11  1,5 |        milczenie, sam także przez chwilę milczał, po czym utkwił
 12  1,5 |           dreszcz przebiegł go na chwilę od stóp do głów, tak straszną
 13  1,5 |        otuchę - i całą noc ani na chwilę oczu nie mógł zamrużyć...~"
 14  1,6 |        siadł na tapczanie i przez chwilę oddychał ciężko.~- Co się
 15  1,6 |      zafrasował się, ale tylko na chwilę, po czym rzekł:~- A jakoże
 16  1,6 |        osłabienia nie mógł; przez chwilę oddychał ciężko i wreszcie
 17  1,6 |           na jej złotych włosach, chwilę ją trzymał - a potem skinął
 18  1,6 |         dla Danusi i Zbyszka, a w chwilę później oboje, wszedłszy
 19  1,8 |          zatrzymał się jeszcze na chwilę i rzekł:~- Nie będę na cię
 20  1,9 |        upatrzywszy zatem sposobną chwilę, starał się od niej jakąkolwiek
 21  1,10|     ostawi.~Tu rozmowa umilkła na chwilę, albowiem znad ciemnego
 22  1,10|       Rogi ozwały się bliżej, a w chwilę później rozległo się szczekanie
 23  1,10|         ziemię.~Lecz popatrzywszy chwilę, zawrócił spokojnie do orszaku
 24  1,10|           na miejscu konia; przez chwilę na twarzy jej odbijało się
 25  1,11|         popatrzywszy na nią przez chwilę, zapytał:~- A czemuś to
 26  1,11|           Lecz Zbyszko stał przez chwilę z mieniącą się twarzą, po
 27  1,11|          sam.~Jagienka umilkła na chwilę, po czym w twarzy jej odbił
 28  1,12|           Ona zaś spojrzała mu na chwilę w oczy, po czym odrzekła
 29  1,13|         bo ciemno.~Maćko pomyślał chwilę, po czym rzekł jakby do
 30  1,16|      podobnego usłyszał - i przez chwilę słowa nie mogli przemówić.
 31  1,17|          który tylko czekał na tę chwilę. - Od innego bym nie wziął,
 32  1,17|          który nie stracił ani na chwilę zimnej krwi, ruszył niedbale
 33  1,17|   Usłyszawszy to, opat stał przez chwilę na miejscu jak skamieniały
 34  1,17|          Niemców.~Maćko pomilczał chwilę, po czym rzekł:~- "List"
 35  1,18|      milczeli oboje przez dłuższą chwilę, po czym dziewczyna spytała
 36  1,19|         zaś siadł na zydlu, przez chwilę oczy trzymał zamknięte,
 37  1,19| Usłyszawszy to, Zbyszko umilkł na chwilę, po czym spytał nieco zmienionym
 38  1,19|          popatrzył na niego przez chwilę, po czym rzekł:~- A to myślisz,
 39  1,19|       jednak zastanowił się przez chwilę i dodał:~- Powiadają ludzie,
 40  1,19|   Zbyszkowi rękę, potrzymał przez chwilę jego dłoń i ścisnął ją mocno
 41  1,20|  zachęcony, milczał jeszcze przez chwilę, albowiem opanowała go jakaś
 42  1,21|          tur zaś zdawał się przez chwilę wahać, czy nie pominąć ich
 43  1,21|     jednego z "aniołów" - i przez chwilę stał nieruchomo, bojąc się
 44  1,21|          Ów oprzytomniał znowu na chwilę, ale tylko uśmiechnął się
 45  1,21|       mógłby się młody pan ani na chwilę przypodnieść. Pokazywali
 46  1,22|           a Czech pomilczał przez chwilę, po czym ozwał się znowu:~-
 47  1,23|         wiedzieć, zamilkł - przez chwilę jeszcze zdawał się walczyć
 48  1,23|     Danveld popatrzył przez długą chwilę pytającym wzrokiem w oczy
 49  1,23|           strasznym głosem, przez chwilę usiłował chwycić prawą ręką
 50  1,23|  Tymczasem podziękujcie Bogu i za chwilę ulgi. A Rotgier i Gotfryd
 51  1,25|          ma go od Jagienki. Przez chwilę stanęła mu w pamięci jakby
 52  1,25|        rączętami za szyję i przez chwilę słychać było, jak powtarzali
 53  1,25|       przemocą na policzki. Przez chwilę starała się ich nie puścić
 54  1,26|    Juranda przejednać. Miewał też chwile ciężkiego niepokoju, ale
 55  1,28|    Krakowie...~A Jurand popatrzył chwilę swoim zdrowym okiem na młodzieńca
 56  1,28|              spytała~Ów zaś przez chwilę nic nie odpowiedział, jakby
 57  1,28| dotychczas rozpacz zerwała się na chwilę, nagła i straszna jak wicher.
 58  1,29|         sen nie zamknął im ani na chwilę powiek. Nad ranem ledwie
 59  1,30|              I aż łzy zadrgały na chwilę w głosie Zbyszka, ale że
 60  1,30|           siłą, głos zamarł mu na chwilę w piersi, po czym mówił
 61  1,30|        Nie przewidział zaś, że za chwilę czeka go ciężki zawód.~Prócz
 62  1,30|    Juranda odbił się gniew. Przez chwilę płowe jego wąsy poczęły
 63  1,30|   pożałować dla niej mąk. I przez chwilę zdawało mu się, że dziecko
 64  1,32|          koniem, wówczas na jedną chwilę bryły śniegu przestały lecieć,
 65  1,32|             pomyślał Jurand.~I na chwilę przeszło mu przez głowę,
 66  1,32|        otworzona.~Jurand pozostał chwilę bez ruchu, następnie zsiadł
 67  1,32|           upłynęły jeszcze długie chwile, nim zbliżył się do pokutniczego
 68  2,1 |       wilgotne. Myślał, że oto za chwilę zobaczy Danusię i że zobaczy
 69  2,2 |           Amen! amen! amen!~Przez chwilę znów było słychać wycie
 70  2,2 |         de Lowe zawahał się przez chwilę z odpowiedzią;~w naturze
 71  2,5 |       najbardziej opóźnić okropną chwilę. Jakoż tak było istotnie.
 72  2,5 |    wydostał się na wierzch, przez chwilę tłumił jeszcze rozpaczliwe
 73  2,7 |        się z krzesła. Przez długą chwilę trzymał dłonią za poręcz,
 74  2,7 |        Komtur patrzył przez długą chwilę wśród ogólnego milczenia.
 75  2,7 |        zimnego potu, i postanowił chwilę odetchnąć.~Noc po posępnym
 76  2,7 |        pokrytą szronem ścianę.~Na chwilę rozległ się dźwięk łańcuchów,
 77  2,7 |       życiu radość wstrząsnęła na chwilę sercem starego Krzyżaka.
 78  2,8 |            Więc Maćko przestał na chwilę pytać, głównie jednak z
 79  2,9 |          Maćko zamyślił się przez chwilę, po czym uśmiechnął się
 80  2,9 |         spojrzał na niego i przez chwilę trzymał go pod zimnym wzrokiem,
 81  2,11|    Wówczas Hlawa przybladł nieco, chwilę jeszcze wpatrywał się swym
 82  2,11|       umilkła.~Zaś Maćko pomyślał chwilę i rzekł:~- Jużci, Zbyszka
 83  2,12|       głowie, trzymał przez długą chwilę, jakby ją błogosławiąc.
 84  2,13|          Maćka w Spychowie, przez chwilę ze zdumienia, żalu i gniewu
 85  2,14|        brew, zastanowił się przez chwilę, po czym rzekł:~- I rozgorzała,
 86  2,16|           ów, znalazłszy sposobną chwilę, w której Zbyszka nie było
 87  2,17|            spadały mu aż na brwi, chwilę posiedział w milczeniu,
 88  2,17|          tęskniej...~Tu umilkł na chwilę, po czym rzucił z całej
 89  2,19|      następnie nasłuchiwać. Przez chwilę widać było, że waha się,
 90  2,19|         nozdrzami w ziemię. Przez chwilę śmierć zawisła nad starym
 91  2,19|      spadli obaj na ziemię. Przez chwilę tarzali się, walcząc rękoma
 92  2,20|       służę.~De Lorche zamilkł na chwilę, po czym rzekł:~- Jeńcem
 93  2,21| wzruszenia, siadł na pniu i przez chwilę nie wiedział, o co pytać
 94  2,22|     Zbyszka, aby go jeszcze przez chwilę powstrzymać. - Umyślnie
 95  2,22|       siadł znowu i przez dłuższą chwilę siedział bez ruchu. Twarz
 96  2,24|          On zaś zawahał się przez chwilę, czy chorą przed się wziąć
 97  2,25|          do nóg padł, słowa przez chwilę nie mogąc przemówić. Ale
 98  2,26|   Jagienka, namyśliwszy się przez chwilę, rzekła:~- Ej! nie godzi
 99  2,27|           czyha tylko na sposobną chwilę, by się rzucić na Danusię
100  2,27|      drgnęła lekko i otworzyła na chwilę powieki, po czym przymknęła
101  2,27|     którym była okryta. Trwało to chwilę. Nie było już się co łudzić -
102  2,30|          w końcu miara!~I znów na chwilę ucichł, a potem położył
103  2,30|         de Lorche popatrzał przez chwilę w zdumieniu na pana z Taczewa,
104  2,31|       Wówczas tamci znów pogadali chwilę z sobą, po czym Pomorzanin,
105  2,31|      westchnął głęboko, popatrzył chwilę w blednące nocne niebo i
106  2,33|          jego poruszały się przez chwilę modlitwą, którą odmawiał
107  2,34|        zadyszka, tak że musiał na chwilę umilknąć, i dopiero odsapnąwszy,
108  2,34|           potężne czoło, pomyślał chwilę, jakby szukał porównania,
109  2,35|   powszechnego gwaru zdarzały się chwile ciszy i raz, korzystając
110  2,36|     kochanej dziewczyny - i gdy w chwilę później Zbyszko, wypytawszy
111  2,36|        nie rzekł na to nic, ale w chwilę później, ujrzawszy Jagienkę,
112  2,39|          że czoło jej dotknęło na chwilę kolana Zbyszka.~A tymczasem
113  2,40|  opowiadać?!" On też, pomyślawszy chwilę: "Prawda, mówi, że nie moja".
114  2,41|       zawzięty Maćko, pobladł, na chwilę umilkł, a potem tak ozwał
115  2,42|       wahania, jednak pomyślawszy chwilę, rzekł:~- A nużby tobie
116  2,42|     koniec.~A młodzian zamknął na chwilę oczy jakby w zamyśleniu
117  2,44|    Zbyszko oczu nie odrywa ani na chwilę od jej twarzy, więc chcąc
118  2,47|          popatrzał na niego przez chwilę zdumionymi oczyma, po czym
119  2,49|             zawołał Zbyszko.~I na chwilę odżyły w nim wspomnienia
120  2,51|           w żyłach na myśl, że za chwilę przyjdzie im się związać
121  2,52|           w żyłach na myśl, że za chwilę przyjdzie im się związać