Tom,    Rozdzial

  1  1,2 |         Niemców za nią pomorzył.~A Zbyszkowi zaświeciły oczy w jednej
  2  1,2 |     wyciągnęła rękawiczki i podała Zbyszkowi, który przyjął je ze czcią
  3  1,2 |            na uczcie ów syn począł Zbyszkowi nie-przystojnie przymawiać,
  4  1,2 |        siadłszy w pośrodku, kazała Zbyszkowi i Danusi usiąść naprzeciw
  5  1,2 |            możnego komesa córka.~A Zbyszkowi rozjaśniła się twarz młodym,
  6  1,4 |         potężna dłoń przyłamała ją Zbyszkowi przy samym ręku jak zeschłą
  7  1,4 |        wreszcie prosić o darowanie Zbyszkowi winy.~A twarz komtura ani
  8  1,5 |        Paszko Złodziej z Biskupic.~Zbyszkowi rosło serce, sądził bowiem,
  9  1,5 |           rycerze ku nieszczęsnemu Zbyszkowi, lecz powstrzymało ich groźne
 10  1,5 |         woli. I tak ci głowę utną. Zbyszkowi przemknęło przez myśl, że
 11  1,5 |         wreszcie usłyszała, że jej Zbyszkowi mają głowę uciąć, gdy go
 12  1,5 |             poczęła wołać:~- Daruj Zbyszkowi, królu, daruj Zbyszkowi!
 13  1,5 |            Zbyszkowi, królu, daruj Zbyszkowi! I z uniesienia, a zarazem
 14  1,5 |           coraz żałośniej:~- Daruj Zbyszkowi, królu, daruj Zbyszkowi!
 15  1,5 |            Zbyszkowi, królu, daruj Zbyszkowi! Wtem ozwały się rycerskie:~-
 16  1,5 |           serca przechyliły się ku Zbyszkowi. Ci sami rycerze, którzy
 17  1,5 |            z całej duszy sprzyjali Zbyszkowi, rozumieli, że wyrok nie
 18  1,5 |           rękę krucyfiks, rozkazał Zbyszkowi klęknąć.~Sekretarz zaczął
 19  1,5 |           W ten sposób pozostawało Zbyszkowi może i kilka miesięcy życia
 20  1,5 |       pieśni śpiewają. Chciało się Zbyszkowi lecieć do nich z całej duszy
 21  1,6 |          dłoń i wyciągnąwszy ją ku Zbyszkowi, ukazał na niej czystą krew,
 22  1,7 |           nad wszystkie w świecie.~Zbyszkowi też żal było tej zbroi z
 23  1,7 |         jakby na dowód, że Pan Bóg Zbyszkowi poczet obmyśli, weszło dwóch
 24  1,7 |            wielu potem rozdarował. Zbyszkowi i Maćkowi serca zalewały
 25  1,9 |        Danuśka, a dotrzymasz-li ty Zbyszkowi? A ona powiada tak: "Będem
 26  1,9 |     Rozmowa ta wielce dodała ducha Zbyszkowi. Tymczasem jednak na pierwszym
 27  1,9 |          więc zamiast odpowiedzieć Zbyszkowi, spojrzał na niego jakby
 28  1,10|           jednak spokojnie, tak że Zbyszkowi poczynała się już droga
 29  1,10|         bieda. Na to odpowiedziała Zbyszkowi wesoła pieśń:~Jedna bieda
 30  1,10|      Jagienka zwróciła się żywo ku Zbyszkowi, lecz nagle cofnęła się
 31  1,11|         wtóre, że tymczasem jemu i Zbyszkowi wojna przysporzy ludzi i
 32  1,12|          robiła się taka cisza, że Zbyszkowi poczynało aż w uszach dzwonić -
 33  1,13|      patrzaj! To rzekłszy, pokazał Zbyszkowi podługowatą, ostrą drzazgę,
 34  1,14|          palce na usta, nakazywała Zbyszkowi milczenie. Szli wśród kęp
 35  1,15|          tak myślę, iże wypadałoby Zbyszkowi zaraz jechać, starszego
 36  1,15|            przestawał jednak dawać Zbyszkowi nauk, jak się ma zachować
 37  1,15|     gniewem pogroził wesoło palcem Zbyszkowi i rzekł:~- To ci mądrala!
 38  1,15|         zmyśla dlatego jedynie. by Zbyszkowi dodać bodźca: natomiast
 39  1,17|            żal.~Tu spojrzał w oczy Zbyszkowi i spytał nagle:~- A tobie
 40  1,18|          za tego pachołka, którego Zbyszkowi posłałam.~- Za jakiego pachołka?~-
 41  1,18|      zbroiczkę godną i posłałam go Zbyszkowi, aby mu służył i strzegł
 42  1,18|        duszy, że do śmierci będzie Zbyszkowi wiernie służył.~- Mojaż
 43  1,19|          podbitą wilkami, oddał ją Zbyszkowi i rzekł:~- Panna Jagienka
 44  1,19|         kostnieli od niej, parobcy Zbyszkowi poczęli "zabijać" ręce,
 45  1,19|         jeszcze w Krakowie, że nie Zbyszkowi Danusia pisana i że mu jej
 46  1,19|         teraz przysięgi dotrzymał. Zbyszkowi, gdy o tym myślał, zdało
 47  1,19|        nich toporzysko.~Czeladnicy Zbyszkowi, ludzie bywali i znający
 48  1,19|    znajomych, ku którym jadę.~Mało Zbyszkowi widać było twarzy spod hełmu,
 49  1,19|       począł raz po razu wzdychać, Zbyszkowi zaś, gdy usłyszał takie
 50  1,19|         następnie, wyciągnąwszy ku Zbyszkowi rękę, potrzymał przez chwilę
 51  1,19|        panien -była więc wdzięczna Zbyszkowi - i teraz starała się pocieszyć
 52  1,20|           groził zamknięciem bram. Zbyszkowi chciało się jak najprędzej
 53  1,20|        surowych, ale szlachetnych. Zbyszkowi wydało się, że Danvelda
 54  1,21|            darowany przez Jagienkę Zbyszkowi Czech Hlawa. Ten dopadł
 55  1,24|        teraz przeciwić, byleby Bóg Zbyszkowi zdrowie powrócił. Ale i
 56  1,24|            Danusi:~- Bierz, a nieś Zbyszkowi - i powiedz mu, że od tej
 57  1,24|           nim pas i złote ostrogi. Zbyszkowi zapłonęły radością i zdumieniem
 58  1,25|    stanowczo pani - zwłaszcza by i Zbyszkowi, i Danusi, i sobie do reszty
 59  1,25|          choćby pozoru, byle tylko Zbyszkowi i Danusi przyjść z pomocą,
 60  1,25|         spać się pokładą.~Przyszło Zbyszkowi na myśl, żeby wziąć giermka
 61  1,25|       odjazdem na luteńce - mnie i Zbyszkowi.~Danusia, która czuła zmęczenie
 62  1,25|      ostatni raz śpiewała tę pieśń Zbyszkowi w krakowskim więzieniu,
 63  1,26|       Zgorzelicach też będą radzi.~Zbyszkowi stanęła Jagienka tak w oczach,
 64  1,26|         Kupcy, którzy towarzyszyli Zbyszkowi i innej szlachcie w drodze,
 65  1,26|         powinien.~Tu poczęła mówić Zbyszkowi, jak się ma z teściem zachować,
 66  1,26|           jednak pani zwierzyć się Zbyszkowi z tych myśli, a nawet nie
 67  1,28|       Tymczasem obiecał księżnie i Zbyszkowi, że im da znać, gdy stary
 68  1,29|        Danusię, albo wnet po nich. Zbyszkowi przyszło teraz do głowy,
 69  1,30|     gromadę doskonale. Jurandowi i Zbyszkowi uderzyły żywiej serca na
 70  1,30|            da?~- Niemcy! - szepnął Zbyszkowi Jurand. Po czym podniósł
 71  1,30|         nieledwie co koń wyskoczy. Zbyszkowi było również tak pilno do
 72  1,31|     odzyszcze. To samo powtórzył i Zbyszkowi, który od wczorajszej nocy
 73  1,31|           zwrócił go rękojeścią ku Zbyszkowi:~- Przysięgnijże mi jeszcze
 74  1,31|            statecznie miłował...~A Zbyszkowi aż łzy stanęły nagle w oczach;
 75  1,32|            Ja ją Tobie, Boże, a Ty Zbyszkowi!~I uczyniło mu się jeszcze
 76  2,5 |         pióropuszem na grzebieniu. Zbyszkowi piersi, boki i grzbiet opinała
 77  2,5 |            że nie dorównywa w niej Zbyszkowi i że jeśli wyczerpie się
 78  2,6 |         śmierci tejże, jej mężowi, Zbyszkowi z Bogdańca. W końcu polecał
 79  2,6 |            Po odczytaniu dokumentu Zbyszkowi ksiądz odczytał go starszym
 80  2,8 |           mienie mogło tylko pomóc Zbyszkowi na tej drodze, więc chciwość
 81  2,8 |       Złotoryi, czemu by zaś mieli Zbyszkowi pofolgować?"~Tu przyszło
 82  2,8 |          to Spychów zostałby i tak Zbyszkowi, a sam mógłby tu wrócić
 83  2,9 |           Milsza ona była ode mnie Zbyszkowi, no i nie ma rady! taka
 84  2,9 |     wesprze, że przydam się na coś Zbyszkowi, jakom się teraz Zychowym
 85  2,10| błogosławieństwo potrzebne, abyśmy Zbyszkowi szczęśliwie poratowanie
 86  2,11|           ulatywały ustawicznie ku Zbyszkowi, który przebywał właśnie
 87  2,11|      krajach krzyżackich jeździć i Zbyszkowi w razie potrzeby dać poratowanie.~-
 88  2,11|       rozkazania wolno było szukać Zbyszkowi po wszystkich zamkach.~-
 89  2,11|       spytki. Jeden sam powiedział Zbyszkowi, że od kapelana można się
 90  2,11|             i pojadę.~- A potem ku Zbyszkowi? - zapytała Jagienka.~-
 91  2,11|    zapytała Jagienka.~- A potem ku Zbyszkowi, ale tymczasem ty tu ostaniesz
 92  2,13|     Ustrzeże i stary Tolima, a tam Zbyszkowi byście się przydali, boście
 93  2,13|           Jezusa prosić, by wrócił Zbyszkowi szczęście, a wszystkich
 94  2,14|            zawsze może się przydać Zbyszkowi i z niejednej toni go wybawić.
 95  2,16|          takim podwożeniu Jagienki Zbyszkowi była jakowaś dla niej ujma,
 96  2,17|           pocieszy - może wkrótce.~Zbyszkowi zaś łzy błysły w źrenicach,
 97  2,27|           przymkniętymi powiekami. Zbyszkowi wydawało się jednakże, że
 98  2,29|           wszystko w rachubę, gdyż Zbyszkowi z każdym dniem czyniło się
 99  2,29|      układa sobie na przyszłość, a Zbyszkowi jutro stało się obojętne,
100  2,29|           tak jechał, by oddać się Zbyszkowi w niewolę.~Wieść o uwięzieniu
101  2,29|             Ksiądz Kaleb powtórzył Zbyszkowi te słowa, na które Maćko
102  2,30|           Wołali na nią: Jagienka.~Zbyszkowi wydawało się, że śni. Myśl,
103  2,31|            oczy. Zdawało się tylko Zbyszkowi, że więcej ma w sobie powagi
104  2,31|     odchodnym uśmiechnęła się znów Zbyszkowi i skinęła mu głową.~Późno
105  2,32|          razem Zbyszko z Bogdańca.~Zbyszkowi usługę tę oddał kniaź Jamont.
106  2,38|     pragnął koniecznie towarzyszyć Zbyszkowi do wojsk księcia Witoldowych,
107  2,39|       mówił przed niedawnym czasem Zbyszkowi - mówił to jednak tylko
108  2,40|            śmierci domieszkał, ale Zbyszkowi kasztel się patrzy.~- O
109  2,40|     ulubiona myśl starego postawić Zbyszkowi i przyszłym jego dzieciakom
110  2,41|            ale macie-li złorzeczyć Zbyszkowi, to bierzcie nowiny, a Zbyszkowi
111  2,41|   Zbyszkowi, to bierzcie nowiny, a Zbyszkowi niech tak Bóg da zdrowie
112  2,42|      powiedział jej, że wie, czego Zbyszkowi brakuje.~Więc dziewczyna
113  2,43|       dobrze, ale tylko w połowie. Zbyszkowi istotnie jedna część życia
114  2,43|         nie dmuchał, ale się nawet Zbyszkowi sprzeciwiał i drażnił go
115  2,45|           Zazdroszczono jej jednak Zbyszkowi szczerze i sławiono ją nie
116  2,45|             Jednakże, zazdroszcząc Zbyszkowi z Bogdańca, nie dziwiono
117  2,46|           a potem zwrócił serce ku Zbyszkowi i Jagience. Maćko przyozdobił