Tom,    Rozdzial

1001  1,13|                złego.~Zbyszko zerwał się na równe nogi i nie krzesząc
1002  1,13|               spytał Zbyszko.~- Jest. Aż na mnie zimne poty uderzyły.
1003  1,13|        zbudziwszy się, wołał o jedzenie. Na niedźwiedzie sadło nie mógł
1004  1,13|           dwadzieścia jaj do rynki, gdyż na więcej nie chciała przez
1005  1,13|           Zawiszę, po Zycha, który siadł na koń i przyjechał po południu,
1006  1,13|              Maćko - to takiego drugiego na świecie nie ma. A mężne
1007  1,13|                  sprawne. Wiecie! jak go na śmierć w Krakowie prowadzili,
1008  1,13|              chyba nie znaleźć.~- Ja też na Zbyszka nic nie powiadam:
1009  1,13|             pozdzierać, gdyż poprzysiągł na rycerską cześć; Lichtensteina
1010  1,13|                Czyją innemu obiecał, czy na służbę Bożą ochwiarował,
1011  1,13|                dla ciebie niż dla nich".~Na to Maćko spojrzał niespokojnie,
1012  1,13|       niespokojnie, a nawet podejrzliwie na Zycha i dopiero po chwili
1013  1,13|                   Miłujecież wy Zbyszka?~Na to Zych począł mrugać oczyma
1014  1,13|                 od zwykłego człeka, bo i na czytaniu się zna, i z Duchem
1015  1,13|                brak. A Wilkowi niech się na Boże Narodzenie pokłonią
1016  1,13|               Jagienka niech sobie ninie na polowiczko razem chadzają...
1017  1,13|            bójcie. Wczoraj, jak Jagienka na koń siadała... wiecie...
1018  1,14|                 śliczny Zbyszko, który i na wojnie się już wsławił,
1019  1,14|                 gonitwach brał udział, i na pokojach królewskich bywał,
1020  1,14|               gdy spojrzał niespodzianie na Jagienkę, czy to w lesie,
1021  1,14|            wziąwszy ją pod boki, wsadzał na konia i wyczuwał pod dłońmi
1022  1,14|                 z rany wybrali się razem na bobry po świeży skrom do
1023  1,14|          potrzebny.~Wzięli kuszę, siedli na koń i pojechali naprzód
1024  1,14|                   który, jako słyszałem, na tamtego zęby szczerzy. I
1025  1,14|                  się jeszcze nie pozwali na śmierć.~- Bo tatulo, jadąc
1026  1,14|               śmierć.~- Bo tatulo, jadąc na wojnę, powiedzieli im tak: "
1027  1,14|                się pobijecie, to żadnego na oczy nie chcę widzieć".
1028  1,14|                Jak są w Zgorzelicach, to na się sapią, ale potem piją
1029  1,14|               jeden alibo drugi nastąpić na Zgorzelice i siłą cię brać.
1030  1,14|                znalazł cię z dzieciakiem na ręku!~A modre oczy Jagienki
1031  1,14|             tatuś, że mogą przezpiecznie na wojnę iść.~I tak mówiąc,
1032  1,14|             ciebie, jeno bym cię brał...~Na to Jagienka zatrzymała się
1033  1,14|                  Jagienka zatrzymała się na miejscu i podniósłszy oczy
1034  1,14|               miejscu i podniósłszy oczy na Zbyszka, spytała jakimś
1035  1,14|               tylko o tym, co by uczynił na miejscu Cztana lub Wilka,
1036  1,14|                  podążała za nim z kuszą na plecach jak jakowaś boginka
1037  1,14|                  niejakim czasie trafili na strugę. Jagienka znająca
1038  1,14|              pytając, chwycił dziewczynę na ręce.~- Przeszłabym i tak -
1039  1,14|              krokiem nogą, czy nie trafi na głębinę, dziewczyna zaś
1040  1,14|              doniósł ją, spuścił uważnie na szczerk i odpowiedział nieco
1041  1,14|             daleko. Jagienka, idąc teraz na przedzie, odwracała się
1042  1,14|                  niekiedy i kładąc palce na usta, nakazywała Zbyszkowi
1043  1,14|              jeziorku woda jeno z brzegu na wielkie mrozy zamarza. Obacz,
1044  1,14|            pierwsza wczołgnęła się cicho na grubą starą wierzbę, pochyloną
1045  1,14|           nastała cisza zupełna. Wówczas na powierzchni wody zaczerniała
1046  1,14|               przed sobą. Zbyszko, leżąc na pniu poniżej Jagienki, ujrzał
1047  1,14|                 przepływał nie dalej niż na pół strzelenia ku niezarosłej
1048  1,14|                 i spojrzał przez gałęzie na wodę: bóbr to zanurzał się,
1049  1,14|                zanurzał się, to wypływał na powierzchnię, koziołkując
1050  1,14|                 jednej zdrowaśki spłynął na powierzchnię brzuchem do
1051  1,14|             chodź. Tu z brzegu jest mułu na kilku chłopów. Kto nie wie,
1052  1,14|                sobie poradzić, utopi się na pewno.~- To jakże go dostaniem?~-
1053  1,14|              dziewki boją się i spojrzeć na kuszę, a z taką to choćby
1054  1,14|           opowiadała mu, ile jest bobrów na Moczydołach, ile na Zgorzelicach
1055  1,14|               bobrów na Moczydołach, ile na Zgorzelicach i jak sobie
1056  1,14|             zawołała - zabaczyłam grotów na wierzbie. Czekaj! I nim
1057  1,14|                rumianą twarzą i z bobrem na plecach.~- Dla Boga! - zawołał
1058  1,14|                Zbyszko wziął teraz bobra na plecy, Jagienka zaś, idąc
1059  1,14|                plecy, Jagienka zaś, idąc na przedzie, mówiła:~- Prędko
1060  1,14|              teraz Maćko wyzdrowieje, bo na rany nie masz nad niedźwiedzie
1061  1,14|                  środka, a bobrowy skrom na wierzch. Za jakie dwie niedziele
1062  1,14|                  Za jakie dwie niedziele na koń będzie siadał.~- Dajże
1063  1,14|            zwróciwszy najmniejszej uwagi na jej trwożny głos i spojrzenie,
1064  1,14|             opatowe bogactwa! Siądę, ot, na koń i na zamry pojadę, a
1065  1,14|            bogactwa! Siądę, ot, na koń i na zamry pojadę, a tak mi dopomóż
1066  1,14|           pachołka z końmi, który czekał na skraju lasu.~Jagienka siadła
1067  1,14|              lasu.~Jagienka siadła zaraz na koń i poczęła się żegnać
1068  1,14|                 jedna za drugą jak groch na siodło i grzywę końską.~ ~
1069  1,15|            wyliczył, że dość mu zostanie na pomnożenie osadników, zaprowadzenie
1070  1,15|            bogatego krewnego, który mógł na przykład chłopów, osadzonych
1071  1,15|            chłopów, osadzonych przez się na źrebiach, zabrać albo zostawić,
1072  1,15|                odpowiadała mu roztropnie na pytania, starając się pokrzepić
1073  1,15|                  Co do jadła, sam powie, na co ma ochotę; lubi on dobrze
1074  1,15|                 bogdaj się takie dziewki na kamieniu rodziły! - zawołał
1075  1,15|                   zaraz bym cię brał!...~Na to Jagienka spojrzała nieznacznie
1076  1,15|           Jagienka spojrzała nieznacznie na Zbyszka i westchnąwszy cicho,
1077  1,15|                nie ma lepszego człowieka na świecie.~- A kto by mu się
1078  1,15|               razem zdjął ją głęboki żal na myśl, że ta jego uroda nie
1079  1,15|               Maćko uparł się i postawił na swoim. Po drodze stękał
1080  1,15|                   znaleźli Zycha i opata na przyłapie, spoglądających
1081  1,15|                 spoglądających przed się na pogodny świat Boży i popijających
1082  1,15|                 ścianą, siedziało rzędem na ławie sześciu pocztowych,
1083  1,15|                 po małżowinach naszytych na ciemnej opończy. Inni wyglądali
1084  1,15|                  opończy. Inni wyglądali na kleryków, albowiem głowy
1085  1,15|                skóry, a przy boku kordy.~Na widok Maćka, który zajechał
1086  1,15|              widok Maćka, który zajechał na wozie, ruszył się żywo Zych,
1087  1,15|               opat zaś, widocznie bacząc na swą duchowną godność, został
1088  1,15|                 duchowną godność, został na miejscu, począł tylko coś
1089  1,15|       wprowadzili pod ręce słabego Maćka na przyłap.~- Trocha jeszcze
1090  1,15|                 chwili gniew wystąpił mu na oblicze, policzki napłynęły
1091  1,15|                  wybuchnął i spojrzawszy na Zbyszka, zapytał:~- A to
1092  1,15|          urodziwy! panna to, nie rycerz! Na to Maćko:~- Brali tę pannę
1093  1,15|                bez trzy kwartały goić...~Na to rybałtowie, pątnik i
1094  1,15|             Tymczasem Zych usadził Maćka na ławie i kazał przynieść~
1095  1,15|              Jagienka. Opat zwrócił oczy na Zbyszka i począł tak mówić:~-
1096  1,15|        pozazdrościć. Ale wiem, żeś chłop na schwał! Słyszałem i o twoich
1097  1,15|            ślubował, to wiedz, że cię tu na poczekaniu mogę od onych
1098  1,15|             Maćko spojrzał z pewną obawą na opata, lecz on widocznie
1099  1,15|              spytał Zych.~- A spalili go na stosie.~- Za co?~- Bo gadał,
1100  1,15|              konwi zaglądasz? Łaciny tam na dnie nie znajdziesz.~- Ja
1101  1,15|                 ze zdziwieniem spoglądał na tych dworzan, i rzekł:~-
1102  1,15|                  jak cesarzowi greckiemu na imię i w którym mieście
1103  1,15|               ale jak mnie wzięła frybra na Dunaju trząść, tak i wszystko
1104  1,15|               pozwałem Wilka z Brzozowej na udeptaną ziemię o te bory,
1105  1,15|                 stawać? - przerwał Zych.~Na to zaperzył się opat i uderzywszy
1106  1,15|                  Kto go wie, czy on i tu na mnie napadnie?~- O wa! niech
1107  1,15|           Usłyszawszy to. Maćko spojrzał na Zycha, Zych na niego, i
1108  1,15|                  spojrzał na Zycha, Zych na niego, i oblicza obu przybrały
1109  1,15|              Zbyszka. Maćko, że nie było na świecie lepszego sposobu,
1110  1,15|                niedziela?~- Niedziela.~- Na mszę świętą zaś pojedziecie?~-
1111  1,16|                  naszyty złotem kapturek na głowie, spod którego wysuwały
1112  1,16|                spod którego wysuwały się na ramiona dwa warkocze. Nie
1113  1,16|              warkocze. Nie siedziała też na koniu po męsku, ale na wysokim
1114  1,16|               też na koniu po męsku, ale na wysokim siodle z poręczą
1115  1,16|              który z uśmiechem spoglądał na jego potężny kord, nie mniejszy
1116  1,16|               synody zezwalają duchownym na miecze, a nawet na balisty
1117  1,16|             duchownym na miecze, a nawet na balisty i katapulty w podróży -
1118  1,16|              fryjowną dostaniesz, nieraz na nią zapłaczesz, jako płakał
1119  1,16|                 niewiasta aquam sordidam na głowę w gniewie wylała.~-
1120  1,16|                 spod swoich długich rzęs na chłopaka, który namarszczył
1121  1,16|                  kleryków słyszał, że ma na nas nastąpić przed gospodą
1122  1,16|                  znoszę.~Tu obejrzał się na swoich szpylmanów i rzekł:~-
1123  1,16|          dojechali. Z tłumów czekających na mszę przed kościołem wysunęli
1124  1,16|              wziął za rękę i spoglądając na nich wyzywająco, prowadził
1125  1,16|              kościelnym.~Ludzie patrzyli na nich ze zdziwieniem, mniemając,
1126  1,16|          natężenia, sapiąc i spoglądając na się niepewnym wzrokiem.~
1127  1,16|        mądrzejszy, nie wiedział jednakże na razie, co robić. Na szczęście
1128  1,16|             jednakże na razie, co robić. Na szczęście przyszły mu w
1129  1,16|                   które ozwały się znowu na znak, iż nabożeństwo się
1130  1,16|                 rzekł:~- Co robić? Pójść na mszę, a potem będzie, co
1131  1,16|                 święconą z ręki Zbyszka. Na cmentarzu przy wrotach podjęli
1132  1,16|               starego Wilka z Brzozowej. Na Zbyszka patrzyli wprawdzie
1133  1,16|                 potoczyli go zapalczywie na dawne miejsce.~Zbyszko zaś
1134  1,16|                  rzekł:~- Ba, miałem dać na mszę za stryjkowe zdrowie
1135  1,16|                Wrócę, a wy nie czekajcie na mnie. Z Bogiem!~- Z Bogiem! -
1136  1,16|               się!~- Ba, a ślubowanie?~- Na poczekaniu go rozgrzeszę!
1137  1,16|               już obiecał?~- Wasza głowa na wszystko poradzi - odrzekł
1138  1,16|                go kupą nie napadną, jeno na pole rycerskim obyczajem
1139  1,16|               jeno tyle rzekę, że drzewo na tamtą łożnicę w nijakim
1140  1,16|          uśmiechać przez łzy i spoglądać~na opata, jakby się go chciała
1141  1,16|                  bowiem rzeczywiście dać na mszę za zdrowie Maćka; po
1142  1,16|              miejscowy pachołek dorzucił na komin szczypek sosnowych,
1143  1,16|                jęli śpiesznie przekręcać na sobie skórzane pasy, nim
1144  1,16|                rękojeści, Zbyszko rzucił na stół rękawicę i mówiąc przez
1145  1,16|                 i najcno-tliwsza dziewka na świecie jest panna Danuta
1146  1,16|                ze Spychowa, tego pozywam na walkę konną albo pieszą
1147  1,16|                  było wiadomo, że się to na byle czym nie skończy.~ ~
1148  1,17|                  Ten jednakże, dostawszy na drogę skojca, począł pić
1149  1,17|           Jagienki.~Zresztą wybierał się na noc. Dowiedziawszy się o
1150  1,17|                 a niektórzy nawet kładli na piersi znak krzyża; on zaś,
1151  1,17|                śpiewy, wyszli aż do wrót na jego spotkanie. Niektórzy
1152  1,17|                  nigdy. Tym upadły serca na widok nędznego domu, który
1153  1,17|             każde oczy musiały poweseleć na ich widok. Na mniejszym
1154  1,17|                  poweseleć na ich widok. Na mniejszym stole świeciła
1155  1,17|                  razem z innymi skarbami na Fryzach.~Maćko i Zbyszko
1156  1,17|                 który był dobrze podjadł na odjezdnym w Zgorzelicach,
1157  1,17|                   a zarazem niespokojnie na Zbyszka, jakby chciał śladów
1158  1,17|                jakby chciał śladów bitki na nim dopatrzyć, widząc zaś
1159  1,17|                 i Maćko. Tam, gdy siedli na skrzyniach, opat zwrócił
1160  1,17|                Byłem. No i co?~- A dałem na mszę za stryjowe zdrowie,
1161  1,17|               poruszył się niecierpliwie na skrzyni. "Ha! - pomyślał -
1162  1,17|               nie, to dziedzina moja!...~Na to Maćko, który wiedział,
1163  1,17|            milczeniu, otworzył skrzynię, na której siedział, wydobył
1164  1,17|              list", czyli kwit zastawny, na którym Maćko był znakiem
1165  1,17|             łaska, a choćby mi wola była na gościńcu osta-wić, to wam
1166  1,17|                Maćko, który tylko czekał na tę chwilę. - Od innego bym
1167  1,17|          spoglądał czas jakiś groźnie to na niego, to na Zbyszka, wreszcie
1168  1,17|                  groźnie to na niego, to na Zbyszka, wreszcie rzekł:~-
1169  1,17|                 I ziemię! - huknął opat.~Na to przedłużyła się Maćkowi
1170  1,17|                  podziałały uspokajająco na opata, gdyż w ogóle gniew
1171  1,17|          Lepszego człeka niż Zych nie ma na świecie, i lepszej dziewki
1172  1,17|                  też! Co będzie miał kto na nich powiedzieć?~l począł
1173  1,17|              grobu Królowej w Krakowie i na Łysą Górę, aby się drzewu
1174  1,17|                  zawołał jak echo Maćko. Na to Zbyszko zagarnął pod
1175  1,17|              odrzekł Zbyszko - potem jak na mnie nałęczką rzuciła, ślubowałem,
1176  1,17|                 a oczy poczęły wychodzić na wierzch: zbliżył się do
1177  1,17|            stopnia dech, iż mowa była mu na czas jakiś odjęta. Nastało
1178  1,17|           Zbyszko, który nie stracił ani na chwilę zimnej krwi, ruszył
1179  1,17|                  Opat patrzał czas jakiś na Zbyszka wytrzeszczonymi
1180  1,17|              ochłonąwszy nieco, krzyknął na Zbyszka:~- Czemuś nie gadał?~-
1181  1,17|                 jako rycerzom przystało, na walkę konną albo pieszą,
1182  1,17|             zerwał się nagle ze skrzyni, na której był poprzednio przysiadł
1183  1,17|             począł spoglądać tryumfalnie na Zbyszka, lecz ów uśmiechnął
1184  1,17|                dlaczegoście chcieli mnie na nich napuścić, ale to wam
1185  1,17|                   opat stał przez chwilę na miejscu jak skamieniały
1186  1,17|              jeszcze. Nagle zawrócił się na miejscu, wywalił nogą drzwi
1187  1,17|                przy tym jak ranny tur:~- Na koń, skomorochy! na koń,
1188  1,17|               tur:~- Na koń, skomorochy! na koń, psiawiary! Noga moja
1189  1,17|                 w tym domu nie postanie! Na koń, kto w Boga wierzy!
1190  1,17|                  koń, kto w Boga wierzy! Na koń!...~I znów wywaliwszy
1191  1,17|                wywaliwszy drzwi, wyszedł na dziedziniec, a przerażeni
1192  1,17|                 podano mu konia, skoczył na niego bez strzemion i puścił
1193  1,17|                 lecieli za nim w trwodze na kształt stada, które podąża
1194  1,17|                 teraz pojadę.~- Dokąd?~- Na Mazury, do Danuśki... -
1195  1,17|            daruje. Pieniądze macie, a ja na drogę nie potrzebuję. Przecie
1196  1,17|               żreć; a byłem miał pancerz na grzbiecie a kord w garści,
1197  1,18|               jego będzie odtąd ciążył i na Zbyszku, i na nim.~Chciał
1198  1,18|             odtąd ciążył i na Zbyszku, i na nim.~Chciał jednak uczynić
1199  1,18|                jeno się wybrali z opatem na łowy. Mało patrzeć, jak
1200  1,18|                opat chyba-by go rozerwał na dwoje, a i ojciec twój nierad
1201  1,18|                  krzywdy uczynić nikomu. Na to Maćko, choć serce miał
1202  1,18|                 ciebie brał, nie inną.~A na Jagienkę przyszła taka chwila
1203  1,18|             Jurand nie chce dziewki dać. Na to Jagienka odsłoniła nagle
1204  1,18|         prawda-li to?~- Prawda, jako Bóg na niebie.~- A czemu?~- Kto
1205  1,18|              Ślubowanie jakieś czy co, a na ślubowanie nie ma rady!
1206  1,18|           pomagać, ale i to nie pomogło. Na nic było i księżny Anny
1207  1,18|                też go nałęczką przykryła na znak, że go chce za męża
1208  1,18|               jest wedle prawa jej. Zych na niego krzyw, opat pewnikiem
1209  1,18|                  tak, że jak już stanęło na tym, że ma jechać, tak pytam
1210  1,18|                  zaś urodziwszej dziewki na całym świecie nie znaleźć.
1211  1,18|                będzie: Pojedzie, ostrogi na dworze mazowieckim zyszcze,
1212  1,18|                to przecie, mówią, chłopy na schwał i mocarne jak niedźwiedzie.
1213  1,18|              mówię. Niechby ta w gniewie na Zbyszka choć trochę pofolgowali.~-
1214  1,18|                 pachołek i wiemy. Wołali na niego Hlawa. Tatuś mi go
1215  1,18|                    Dałam ci mu i trzosik na drogę, a on zaprzysiągł
1216  1,18|               drogę, a on zaprzysiągł mi na zbawienie duszy, że do śmierci
1217  1,18|                podejmować, tak i stanęło na moim. Z tatusiem nijakiego
1218  1,18|               wrócili z łowów. Pójdziemy na przyłap, bo lepiej, żeby
1219  1,18|             rzekłszy, wyprowadziła Maćka na przyłap, z którego ujrzeli
1220  1,18|               którego ujrzeli w podwórzu na śniegu kupę ludzi, koni,
1221  1,18|               zakłuło coś w dawnej ranie na ich widok. W lot przez głowę
1222  1,18|          zsiadając, oparł się przyjaźnie na ramieniu młodego szlachcica.~"
1223  1,18|            uczynisz, co opat każe. A ona na to z miejsca:~- Opat uczyni,
1224  1,19|                 bez niego i w podróży, i na wojnie obejdzie. Po wtóre,
1225  1,19|                przed się pod boki brać i na konia sadzać albo z kulbaki
1226  1,19|                 lasach chadzać i patrzeć na nią, i "uradzać" z nią.
1227  1,19|           zapomniał, że w długą drogę aż na Mazury jedzie, a natomiast
1228  1,19|              również że wczoraj chodzili na bobry do Odstajanego jeziorka.
1229  1,19|              niego garnęła, to ledwie że na koniu mógł usiedzieć. "Niechbym
1230  1,19|                 i choć pożegnał, a objął na drogę - mówił sobie - może
1231  1,19|                byłoby go popuściło, gdyż na samą myśl o takim pożegnaniu
1232  1,19|                  skórze chodzić, chociaż na świecie był przymrozek.~
1233  1,19|                by jego głowa była spadła na krakowskim rynku. Przecie
1234  1,19|               brał, ale ona jego wzięła; na to żadne sprzeciwianie się
1235  1,19|               mazowieckiego dworu choćby na kraj świata - i pomyślawszy
1236  1,19|                  ozwał się:~- Pochwalony na wieki wieków. A coś za jeden?~-
1237  1,19|               pachołcy - rzekł, ukazując na dwóch Turczynków, podarowanych
1238  1,19|              przez Sulimczyka Zawiszę, i na dwóch tęgich parobków, którzy,
1239  1,19|                parobków, którzy, siedząc na mie-rzynach, prowadzili
1240  1,19|              parobka.~- A jest i trzosik na wasze rozkazanie - odrzekł
1241  1,19|                  dwa, ale pojadę, bom to na zbawienie duszy mojej zaprzysiągł.~-
1242  1,19|             kuszą za plecami i z toporem na ramieniu wlókł się z tyłu,
1243  1,19|                rzucił raz i drugi oczyma na wilczą opończę przywiezioną
1244  1,19|      Zgorzelicach działo.~Więc skinąwszy na pachołka, rzekł:~- Zali
1245  1,19|              ogłuchła, że nic nie mówisz na moje przyczyny? Przemów,
1246  1,19|               panna pomiarkowała, że już na swoim postawi, i nuż z płaczem
1247  1,19|                waszą miłością... No, nie na tym koniec, bo później panna
1248  1,19|                  opat! - huknie czasem i na panienkę, ale potem to jeno
1249  1,19|                  dostać -i powiada jej: "na!" - Poradzi sobie ona i
1250  1,19|            Pewnie, że tak jest.~-Jak Bóg na niebie...~Tu umilkli i jechali
1251  1,19|                  się jakiś żałosny głos, na wpół przytłumiony przez
1252  1,19|             nieszczęściu! I jednocześnie na drogę wybiegł człowiek,
1253  1,19|             człowiek, przybrany w odzież na wpół duchowną, na wpół świecką,
1254  1,19|                 odzież na wpół duchowną, na wpół świecką, i stanąwszy
1255  1,19|                  odnalazł, wilcy w lesie na polance zarżnęli, a zasię
1256  1,19|                  przywlokłem, aby czekać na zmiłowanie i pomoc dobrych
1257  1,19|                  że prawdę mówi, wskazał na dwie łubowe skrzynki leżące
1258  1,19|               pod sosną. Zbyszko patrzył na niego dość nieufnie, gdyż
1259  1,19|              okazały się dziwnie lekkie, na luźnego konia, którego powodował
1260  1,19|                    A również twoje włosy na brodzie.~I po chwili jechał
1261  1,19|              Rzymie byłeś, ale wyglądasz na piwożłopa - mówił Czech.~-
1262  1,19|             zeszłej Wielkanocy jadł jaja na twardo z Ojcem Świętym.
1263  1,19|                Ojcem Świętym. Nie mów mi na takie zimno o piwie, chyba
1264  1,19|                  głowę mam ogoloną, gdyż na to pozwoleństwo otrzymałem,
1265  1,19|             ujrzeli, co mam, padlibyście na twarze nie tylko wy, ale
1266  1,19|      doświadczony, spojrzał podejrzliwie na przekupnia odpustów i rzekł:~-
1267  1,19|                Jednegom ci rozpukniętego na własne oczy widział. Jeśli
1268  1,19|           Zbyszko zwrócił głowę i kiwnął na nieznajomego, aby się przybliżył.~-
1269  1,19|          Malborga, a z Malborga jechałem na Mazowsze, obwożąc relikwie
1270  1,19|              gościnnie przyjęli i hojnie na drogę obdarowali. Ale i
1271  1,19|            błogosławieństwo boskie muszą na nich ściągnąć.~Zbyszko chciał
1272  1,19|                 są różne: są całkowite i na pięćset lat, i na trzysta,
1273  1,19|            całkowite i na pięćset lat, i na trzysta, i na dwieście,
1274  1,19|             pięćset lat, i na trzysta, i na dwieście, i na mniej, tańsze,
1275  1,19|                trzysta, i na dwieście, i na mniej, tańsze, aby i ubodzy
1276  1,19|               sobie skracać. Mam odpusty na przeszłe grzechy i na przyszłe,
1277  1,19|            odpusty na przeszłe grzechy i na przyszłe, ale nie myślcie,
1278  1,19|                 odwożę, aby się z czasem na nową wyprawę krzyżową zebrało.
1279  1,19|                   Kupicie za to odpuścik na popasie i grzech nie będzie
1280  1,19|                 mam! Mam kopyto osiołka, na którym odbyła się ucieczka
1281  1,19|          przepiórek zesłanych Izraelitom na puszczy; mam olej, w którym
1282  1,19|              poddaje. Trzymaj go, panie, na długość kopii. A nie chcesz-li
1283  1,19|               nie chcesz-li nieszczęścia na się sprowadzić, to kup u
1284  1,19|                  ci ktoś, kogo najwięcej na świecie miłujesz.~Zbyszko
1285  1,19|                 groźby, gdyż przyszła mu na myśl Danusia, i odrzekł:~-
1286  1,19|            Obejrzyjcie, panie, sami wosk na pieczęciach; a co do przeora,
1287  1,19|                  nawet do niego, aby dać na dwie msze, z których jedna
1288  1,19|                 jedna miała się odprawić na intencję Maćka, druga na
1289  1,19|                 na intencję Maćka, druga na intencję owych pawich pióropuszów,
1290  1,19|              nieprawościach krzyżackich.~Na to staruszek przeor rozłożył
1291  1,19|             odpoczynek", potem zaś siadł na zydlu, przez chwilę oczy
1292  1,19|                  Krzyżacy napadli w nocy na miasto i zaraz je podpalili.
1293  1,19|                  i prócz mnie, który się na belce ode dzwonu zataiłem.
1294  1,19|                 Płowcami, ale oni ciągle na zgubę tego chrześcijańskiego
1295  1,19|              zaprosił też przeor Zbyszka na odpoczynek i nocleg do klasztoru,
1296  1,19|          klasztoru, lecz ów nie mógł się na to zgodzić, chciał bowiem
1297  1,19|                przed gospodą z wyzwaniem na "walkę pieszą alibo konną"
1298  1,19|              wywieszać takowego wyzwania na furcie klasztornej. Ni przeor,
1299  1,19|          powrocie do gospody przyszło mu na myśl udać się o pomoc do
1300  1,19|                 jeno mnichów, którzy się na pieczęciach nie znają. Właśnie
1301  1,19|               gładko a do rzeczy, choćby na desce.~- Lepiej, że na desce -
1302  1,19|            choćby na desce.~- Lepiej, że na desce - rzekł uradowany
1303  1,19|                   bo to się nie zedrze i na później się przyda.~Jakoż,
1304  1,19|             kazał zaraz przybić wyzwanie na wrotach, pod nim zaś zawiesić
1305  1,19|            której Turczynkowie pilnowali na przemian. Kto by w nią kopią
1306  1,19|                 już teraz giermek musiał na was rzemienie od zbroi dociągać.~-
1307  1,19|         przygodzi. Dacie mi za to konia, na którego kazaliście mi się
1308  1,19|                  panie, jakoście rzekli, na dwór mazowiecki do księcia
1309  1,19|              księżna, i rycerze, i panny na weselach, na których byłem.~-
1310  1,19|            rycerze, i panny na weselach, na których byłem.~- Na jakich
1311  1,19|            weselach, na których byłem.~- Na jakich weselach? - zapytał
1312  1,19|           Usłyszawszy to, Zbyszko umilkł na chwilę, po czym spytał nieco
1313  1,19|                  Jurandówna, której imię na desce stoi, też się wydała?~
1314  1,19|             dostatnio. Sanderus znał się na ludziach i na rzeczach.
1315  1,19|          Sanderus znał się na ludziach i na rzeczach. Wielka młodość
1316  1,19|                je wszystkie, ale jak tam na którą wołali -nie bardzo
1317  1,19|                  Młódka to jeszcze jest, na luteńce grywająca, która
1318  1,19|            rozwesela.~- Aha... młódka... na luteńce grywająca... wychodziły
1319  1,19|             Tamta biała jako śnieg, jeno na jagodach rumiana - i płowa.~
1320  1,19|            jagodach rumiana - i płowa.~A na to Sanderus:~- Bo jedna,
1321  1,19|             znaczy, że nie co do jednej. Na miły Bóg, chcesz-li ode
1322  1,19|                    Prawda będzie wiadoma na mazowieckim dworze. Sanderus
1323  1,19|               dworze. Sanderus popatrzył na niego przez chwilę, po czym
1324  1,19|                 się li, żeś zełgał, to i na własnych nogach nie odejdziesz,
1325  1,19|             zgrzytała, chyba że za życia na usługach diabłu zęby straci.~
1326  1,19|                Czech wartki miał język i na każde słowo Niemca dwa znajdował.
1327  1,19|                 nawet okopany, miejscami na nizinach wymoszczony okrąglakami,
1328  1,19|                  od zwierza były kaganki na noc, zaś kusze do obrony
1329  1,19|              niepokój - i duszą całą był na mazowieckim dworze. Zastanie-li
1330  1,19|                   że może Jurand przybył na dwór ze Spychowa i wydał
1331  1,19|             jechać dowiedzieć się prawdy na mazowieckim dworze, jechał
1332  1,19|         spiesznie, zatrzymując się tylko na krótkie noclegi po dworach,
1333  1,19|           sprzeciwić, skoro onej dziewki na oczy nie widział". A Zbyszko
1334  1,19|               dzień z Jagienką i patrząc na jej urodę, nie tak często
1335  1,19|               trzewikach i z wianeczkiem na głowie. Wyciągała do niego
1336  1,19|           pierzchały, przychodziła zaraz na ich miejsce tęsknota większa,
1337  1,19|                  piersiach i groźnie się na pachołków, wiozących pod
1338  1,19|                  jako zwyczajnie do boju na śmierć i życie, ale z głuchą
1339  1,19|                 lada dzień trzeba będzie na koń siadać, i aż dziwił
1340  1,19|             sobie, i radował się w sercu na widok owej przedwojennej
1341  1,19|          przedwojennej krzątaniny, którą na każdym spotykał kroku. Wszędzie
1342  1,19|             spleśniałe worki z grzywnami na wojenną wyprawę dla dzieci.
1343  1,19|                hełmów i innych przyborów na wojnę. Więc Zbyszko, choć
1344  1,19|               Bogu, że tak przednio jest na wyprawę opatrzon. Jakoż
1345  1,19|                  wojenną. Lecz niejeden, na widok tej zbroi nie mogąc
1346  1,19|               potłumić, doganiał Zbyszka na gościńcu i mówił: "Nuż byś
1347  1,19|           wjeżdżał, tym mniej się ludzie na tym rozumieli i tym bardziej
1348  1,19|              poczytywali go za głupiego.~Na Mazowszu mniej ludzie mówili
1349  1,19|          przebudowywał, a raczej całkiem na nowo wznosił, gdyż z dawnego
1350  1,19|                  Lecz Socha nie umiał mu na to odpowiedzieć. Księstwo
1351  1,19|            odpowiedzieć. Księstwo bawili na zamku ciechanowskim od wczesnej
1352  1,19|              Socha nie poprzestał jednak na tym i począł się przepytywać
1353  1,19|                 w Ciechanowie, a nawet i na niektórych weselach: "Chybaby
1354  1,19|                 nie tracili ludzie czasu na namysł. Ale tymczasem Zbyszko
1355  1,19|                  łacniej znajduje kupców na swój towar. Po jeszcze jednym
1356  1,19|                  w gospodzie, aby wdziać na się zbroję i wjechać obyczajem
1357  1,19|             kopią w ręku - za czym siadł na olbrzymiego zdobycznego
1358  1,19|           zawrócił konia i nie dalej jak na pół stajania za sobą ujrzał
1359  1,19|              sobą ujrzał okazały poczet, na którego czele jechało dwóch
1360  1,19|              czele jechało dwóch rycerzy na tęgich pomorskich koniach,
1361  1,19|                 pióropuszem.~- Krzyżacy, na miły Bóg! - rzekł Zbyszko.~
1362  1,19|                rycerz, również z piórami na głowie, i czwarty, niezbrojny,
1363  1,19|             Pochwalony Jezus Chrystus!~- Na wieki wieków - odpowiedział
1364  1,19|                  herbu, zawołania i skąd na dwór mazowiecki podąża,
1365  1,19|               córkę sławnego "Kynstuta", na własne oczy obaczyć.~Przez
1366  1,19|              zagraniczni, siedząc prosto na koniach, pochylali raz po
1367  1,19|                  może krewnego lub syna, na spotkanie ich wysłał. Jędrek
1368  1,19|               jako ludzki pan, wnet mnie na granicę posłał, abym ich
1369  1,19|                 Jest nasz naród okrutnie na Krzyżaków zawzięty, a to
1370  1,19|                  krzywdy nie uczyni, ale na drodze rad mu zastąpi. A
1371  1,19|                go? - zakrzyknął Zbyszko.~Na to Jędrek spojrzał na niego
1372  1,19|           Zbyszko.~Na to Jędrek spojrzał na niego bystro, uśmiechnął
1373  1,19|                   Hej! radość też będzie na dworze... że to i księżna
1374  1,19|               siła jest gładkich chłopów na dworze, żaden ci jej w ślepia
1375  1,19|                 zarazem chwycił go gniew na ludzkie gadanie, więc rzekł:~-
1376  1,19|                 począł się śmiać:~- Baby na przekór gadały! Będziecie
1377  1,19|              księżnę, i znów o Danusię - na koniec jednak, wspomniawszy
1378  1,19|                  gotują, jako jej z dnia na dzień czekają - a wreszcie
1379  1,19|                  pociągnąć, to żeby choć na boku spokojnie ostali -
1380  1,19|        Kropiwnicy.~Zbyszko spojrzał znów na obcych rycerzy i na ich
1381  1,19|                 znów na obcych rycerzy i na ich pawie pióra:~- To i
1382  1,19|                  to, spojrzał przyjaźnie na młodego szlachcica i rzekł:~-
1383  1,19|                  gonitw, to może pójść i na ostre, byle książę i komturowie
1384  1,19|                    Mam ci ja taką deskę, na której stoi pozwanie dla
1385  1,19|       najcnotliwsza i najgładsza dziewka na świecie. Ale wiecie... wszędy
1386  1,19|                  nie znają, chyba gdzieś na pograniczach. To i ten tu
1387  1,19|               oczach nie ma.~Tu spojrzał na zagranicznego rycerza, jakby
1388  1,19|                Lorche nie wyglądał wcale na zwykłego zawalidrogę. Owszem,
1389  1,19|                  i najcudniejsza dziewka na świecie.~- Jaka jest najcudniejsza
1390  1,19|                  i najcnotliwsza dziewka na świecie? - zapytał Sanderus.~-
1391  1,19|                  go tak wielki, że zdarł na miejscu ogiera; zanim jednak
1392  1,19|             powtórzył jak echo Sanderus.~Na to pan de Lorche puścił
1393  1,19|                 Zbyszkiem, ów zaś skinął na swego Czecha, aby ją podjął
1394  1,19|             Kropiwnicy nie może istotnie na bitkę pozwolić, zawołał
1395  1,19|                  będą, dopiero jak staną na miejscu. De Lorche, wysłuchawszy
1396  1,19|                słów Niemca, skinął głową na znak, że rozumie, a następnie,
1397  1,19|                tępe wieże widać już było na tle zarumienionego nieba.~
1398  1,19|           łuczników puszczańskich. Zaraz na wstępie dowiedział się ku
1399  1,19|                  wielkie łowy w puszczy, na które udała się dla przydania
1400  1,19|                się, cni samej niewieście na świecie... Łaska boska,
1401  1,19|                nie połamała, bo co dzień na wieżę wyłazi, a na drogę
1402  1,19|                 dzień na wieżę wyłazi, a na drogę spogląda... Każda
1403  1,19|                puszczy zabłądzisz.~Jakoż na wieczerzy, którą Mikołaj
1404  1,19|            uczcie do olbrzymich kominów, na których płonęły całe pnie
1405  1,19|              inaczej mogliby się spóźnić na łowy, które chciał widzieć
1406  1,20|                poprzysiągł bez trudności na swą rycerską cześć, iż będzie
1407  1,20|                  cześć, iż będzie czekał na pozwolenie księcia, tym
1408  1,20|            opowiadał o łowach książęcych na różne bestie nie znane już
1409  1,20|           puszczę kurpieską, łączącą się na wschód z nieprzebytymi borami
1410  1,20|                to borami spływała zwykle na Mazowsze, omijając jednak
1411  1,20|           Przybył on przecie w te strony na wyprawę krzyżową, pragnąc
1412  1,20|             kościoły po miastach, krzyże na wieżach, duchownych, rycerzy
1413  1,20|           rycerzy ze świętymi znamionami na zbrojach i naród bujny wprawdzie,
1414  1,20|               nie dawali, ale kupą byśmy na nie poszli. Ba, gdyby były,
1415  1,20|               wyznają?~- Nie masz innych na Mazowszu, a ci są ludzie
1416  1,20|           Widzieliście przecie łuczników na zamku. Sami to Kurpie, albowiem
1417  1,20|                Anglicy i Szkoci, których na dworze burgundzkim widziałem...~-
1418  1,20|                de Lorche.~- Mówili o tym na różnych dworach - odrzekł
1419  1,20|               Szczególniej ów pojedynek, na który wyzwało się czterech
1420  1,20|          spoglądać z większym szacunkiem na Zbyszka, jako na człowieka,
1421  1,20|              szacunkiem na Zbyszka, jako na człowieka, który w tak sławnych
1422  1,20|              świadcząc sobie grzeczności na postojach i częstując się
1423  1,20|                  orzechu i gotów po nocy na którego z nas przeskoczyć.
1424  1,20|         przeskoczyć. Trzeba się nam mieć na baczności...~Usłyszawszy
1425  1,20|            spoglądać z pewnym niepokojem na Lotaryńczyka i w końcu rzekł:~-
1426  1,20|               zbyt daleko i latem goniec na dobrym koniu mógł we dwie
1427  1,20|              który leżał za Przasnyszem, na brzegu borów, przybyli dopiero
1428  1,20|                   że widzi dzikie bestie na dwóch łapach przed ogniem,
1429  1,20|                  Niektórzy stali wsparci na oszczepach, inni na kuszach,
1430  1,20|              wsparci na oszczepach, inni na kuszach, niektórzy zajęci
1431  1,20|                   przeznaczone widocznie na ranny posiłek. Blask płomienia
1432  1,20|           posiłek. Blask płomienia padał na śnieg, oświecając zarazem
1433  1,20|                  Wasi książęta - rzekł - na łowy jakoby na wojenne wyprawy
1434  1,20|                   rzekł - na łowy jakoby na wojenne wyprawy chodzą.~-
1435  1,20|                  jęli się skupiać, ażeby na Niemca popatrzeć. Wnet rozniosło
1436  1,20|                naokół tak ciasno, że pan na Turobojach musiał użyć powagi,
1437  1,20|              babską ciekawość albo jakby na jarmark, dla kupna miejskich
1438  1,20|               więc Przasnyszanie zwozili na ową leśną krawędź słynne
1439  1,20|                 miejskich wiatrakach lub na wodnych młynach na Węgierce,
1440  1,20|        wiatrakach lub na wodnych młynach na Węgierce, sól rzadką w puszczy
1441  1,20|             ogniu, spoglądał ustawicznie na drzwi i okna dworca, zaledwie
1442  1,20|                   zaledwie mogąc wytrwać na miejscu. Świeciło się tylko
1443  1,20|                 i z wiadrami lub cebrami na powerkach biegła po wodę
1444  1,20|                  że już warzy się strawa na ranny posiłek przed wyruszeniem.~
1445  1,20|                suto oświeconej sieni - i na ganek wyszedł człowiek,
1446  1,20|               człowiek, w którym Zbyszko na pierwszy rzut oka poznał
1447  1,20|               służbą księżny w Krakowie. Na ów widok, nie czekając na
1448  1,20|                Na ów widok, nie czekając na Maćka z Turobojów ni na
1449  1,20|                  na Maćka z Turobojów ni na de Lorche, skoczył Zbyszko
1450  1,20|                 oświeconej przez płonące na potężnym kominie suche kłody.
1451  1,20|               chłopów po większej części na schwał, surowych jeszcze,
1452  1,20|               między nimi. Inni patrzyli na niego z takim podziwem,
1453  1,20|                  jakim zwykle patrzy się na człowieka, nad którego karkiem
1454  1,20|                ją tu ujrzysz, nieboże, i na łowy z nami pojedziesz".
1455  1,20|                  uprzejmie, ale z powagą na swej bezwąsej, wieśniaczej
1456  1,20|                 czołem, a spadającymi aż na ramiona po obu bokach. Wnet
1457  1,20|               zagrzmiały za oknami trąby na znak, że książę zasiada
1458  1,20|           dzieweczkę z lutnią zawieszoną na ramieniu.~Ujrzawszy je,
1459  1,20|                przy ustach ręce, klęknął na oba kolana w postawie pełnej
1460  1,20|               pełnej czci i uwielbienia.~Na ten widok szmer uczynił
1461  1,20|                  myśląc o tym, że patrzy na nią cały dwór i zagraniczni
1462  1,20|                 czy nie przyjechał także na Mazowsze? Zbyszko odpowiadał
1463  1,20|            odpowiadał niezbyt przytomnie na te pytania, albowiem przechylając
1464  1,20|                albowiem przechylając się na obie strony, starał się
1465  1,20|               Mazurowie w boki się brali na owo widowisko, śmiał się
1466  1,20|                  tylko przy jedle, ale i na zawsze.~Potem zaś do Danusi:~-
1467  1,20|         pomieszana, podnosząca co chwila na Zbyszka oczy lękliwe, zawstydzone,
1468  1,20|                 ręce w górę i zapytał:~- Na świętego Jakuba z Kompostelli,
1469  1,20|       Kompostelli, kto jest ta dziewica? Na to starosta ze Szczytna,
1470  1,20|                  był niski, podniósł się na palce i rzekł do ucha Lotaryńczyka:~-
1471  1,20|              diabła.~De Lorche popatrzył na niego, mrugając oczyma,
1472  1,20|               jej było ludzi, ale trochę na bok, by Zbyszko mógł widzieć
1473  1,20|                 chciwie i z zachwyceniem na jej jasną, drobną głowę,
1474  1,20|                 jej jasną, drobną głowę, na różowy policzek, na ramiona
1475  1,20|               głowę, na różowy policzek, na ramiona przybrane w obcisłą
1476  1,20|                  całe piersi. Czuł także na oczach, na ustach i na twarzy
1477  1,20|            piersi. Czuł także na oczach, na ustach i na twarzy świeże
1478  1,20|             także na oczach, na ustach i na twarzy świeże jej pocałunki.
1479  1,20|                od miłego dziecka. Teraz, na świeże ich wspomnienie,
1480  1,20|                 i jej otworzyły się oczy na miłość - i skutkiem tego
1481  1,20|             widział, że dworzanie patrzą na niego, trącają się łokciami,
1482  1,20|                wyszła z Danusią, aby się na koń przybrać. Zbyszko zaś
1483  1,20|            przybrać. Zbyszko zaś skoczył na podwórzec, na którym trzymano
1484  1,20|                zaś skoczył na podwórzec, na którym trzymano już pokryte
1485  1,20|               księstwa, gości i dworzan. Na dziedzińcu nie było tak
1486  1,20|                  Wkrótce wyszedł i siadł na koń książę, mając za sobą
1487  1,20|               ciechanowskiej, strasznych na samo wejrzenie, o barach
1488  1,20|                  barach jak pnie leśne - na których patrzał z podziwem
1489  1,20|                  Zbyszko, przyklęknąwszy na śniegu, wyciągnął dłoń,
1490  1,20|                  śniegu, wyciągnął dłoń, na której pani wsparła, siadając
1491  1,20|            której pani wsparła, siadając na koń - nogę, po czym uniósł
1492  1,20|                 w długiego węża: skręcił na prawo od dworu, mieniąc
1493  1,20|             dworu, mieniąc się i migocąc na brzegu puszczy jak barwna
1494  1,20|                puszczy jak barwna krajka na brzegu ciemnego sukna, a
1495  1,20|                jednakże próżno się silił na dworność, gdyż mając duszę
1496  1,20|               zapiera!~Ona zaś podniosła na niego spod łasiczego kapturka
1497  1,20|               oczęta i twarz wyszczypaną na różowo przez zimne leśne
1498  1,20|               się chwycić ją, przesadzić na swego konia, wziąć przed
1499  1,20|                 Ale że zimą nie ma liści na krzach leszczynowych, dojrzał
1500  1,20|              panie? - zapytał de Lorche.~Na to Krzyżak, w którym widocznie