Tom,    Rozdzial

1501  1,20|                  ręką konia i zawołał:~- Na moją duszę!...~W tej chwili
1502  1,20|              czystość. I spojrzał bystro na Lotaryńczyka, w obawie,
1503  1,20|                  obawie, czy nie zobaczy na jego twarzy uśmiechu, albowiem
1504  1,20|              wójta w Sambii i tam skargi na niego stały się tak głośne,
1505  1,20|           pobłażliwości, z jaką patrzano na podobne sprawy w Malborgu,
1506  1,20|           Malborgu, musiano go przenieść na dowódcę zamkowej załogi
1507  1,20|              dniach z tajnymi zleceniami na dwór księcia i ujrzawszy
1508  1,20|                więc i jego żądza wyrosła na podkładzie dzikiej nienawiści.
1509  1,20|                  nazwali?~Danveld począł na to opowiadać historię Złotoryi:
1510  1,20|               owej pory w okropny sposób na wszystkich rycerzach zakonnych.
1511  1,20|                  z Jurandem, ale wówczas na widok strasznego "Dzika
1512  1,20|                 Szczytna, gdzie z trwogi na długi czas zachorzał. Gdy
1513  1,20|                  gdy Danveld poprzysiągł na krzyż i cześć, że rozhukany
1514  1,20|                  wypowiedział tyle skarg na okrucieństwo Juranda i zuchwałość
1515  1,20|                bo żeby ten książę, który na pozór zacny się wydaje,
1516  1,20|                  z dworem i niewiastami.~Na to de Lorche spojrzał ze
1517  1,20|            Lorche spojrzał ze zdumieniem na Krzyżaka.~- Jak to? Więc
1518  1,20|                czasie pokoju napadliście na niewiasty i na księcia,
1519  1,20|               napadliście na niewiasty i na księcia, który we własnych
1520  1,20|             odpowiedzieć, gdyż wyjechali na obszerną, zaśnieżonym szuwarem
1521  1,20|                szuwarem pokrytą polankę, na której książę zsiadł z konia,
1522  1,21|                  myśliwych długim rzędem na skraju polany, tak aby będąc
1523  1,21|              stworzenie z głębin leśnych na polanę. Za strzelcami znów
1524  1,21|                 dwaj "brońcy" z toporami na ramionach, ogromni, do pni
1525  1,21|              koni, albowiem nie zezwalał na to nigdy książę ze względu
1526  1,21|                  nigdy książę ze względu na niebezpieczeństwo od turów
1527  1,21|               było zostać dla obrony dam na koniu, i stał opodal księżny
1528  1,21|              Mazurowie jako z broni mało na łowach przydatnej. Natomiast
1529  1,21|                  śnieg, kuszę przekręcił na plecy i stojąc przy koniu
1530  1,21|                 w puszczy ośmielał się i na samego księcia burczeć,
1531  1,21|             otoki. Myśliwi wytężyli oczy na białą, pustą przestrzeń,
1532  1,21|                 białą, pustą przestrzeń, na której wiatr poruszał oszronionym
1533  1,21|               pierwszy zwierz pojawi się na śniegu - w ogóle zaś wróżono
1534  1,21|                  za chłopami, ukazał się na polanie i przebiegłszy ją
1535  1,21|                po upływie kilku pacierzy na skraju pojawiły się wilki,
1536  1,21|                 ich kilka. Ale wypadłszy na polanę i zawietrzywszy wokół
1537  1,21|         swojskiej trzody chlewnej, która na wołanie gospodarnej niewiasty
1538  1,21|             piorun uderzył; jedne poszły na oślep przed siebie, drugie
1539  1,21|               było już takich puszcz jak na Mazowszu. Krzyżacy, chociaż
1540  1,21|                 Krzyżacy, chociaż bywali na Litwie, gdzie czasem zdarzało
1541  1,21|                 się, że żubry, uderzając na wojsko, sprawiały w nim
1542  1,21|            księżnie i dworkach jak żuraw na straży, a nie mogąc się
1543  1,21|             oślepione trwogą i szukające na próżno wyjścia. Księżna,
1544  1,21|               wyjścia. Księżna, w której na ten widok zagrała Kiejstutowa,
1545  1,21|             łowach, ale wsparłszy łokcie na kolanach Danusi, a głowę
1546  1,21|                 kolanach Danusi, a głowę na dłoniach, patrzył jej w
1547  1,21|             patrzył jej w oczy, ona zaś, na wpół śmiejąca się, na wpół
1548  1,21|               zaś, na wpół śmiejąca się, na wpół zawstydzona, próbowała
1549  1,21|             Lorche zwrócił ogromny, siwy na karku i łopatkach niedźwiedź,
1550  1,21|           podniósł się, rycząc okropnie, na zadnie łapy - skłuł go na
1551  1,21|                na zadnie łapy - skłuł go na oczach całego dworu tak
1552  1,21|                że jednak niewielu panów, na dworach których bawił po
1553  1,21|                  po drodze, ważyłoby się na taką zabawę i że z takimi
1554  1,21|                  i zacieklejsze od tych, na które polowano w lasach
1555  1,21|                gdyż otoka wparła właśnie na pustać kilkanaście żubrów
1556  1,21|            ciężarem. Brodate byki, idące na czele gromady ze łbami nisko
1557  1,21|                   a jednocześnie wypadły na polanę ze strasznym harmidrem
1558  1,21|        podniecając się do skoku i walki.~Na ten straszny widok nawrotnicy
1559  1,21|                 śniegu oszczep i skoczył na skraj lasu, za nim skoczyło
1560  1,21|                   że aż konie przysiadły na zadach. Tur rzucił się jak
1561  1,21|              rzucił się jak burza wprost na panią, lecz nagle z nie
1562  1,21|                pan de Lorche i pochylony na koniu, z kopią wyciągniętą
1563  1,21|                  z kopią wyciągniętą jak na rycerskim turnieju, runął
1564  1,21|         rycerskim turnieju, runął wprost na zwierza.~Obecni ujrzeli
1565  1,21|                 powietrze.~Koń, spadłszy na bok, począł bić w przedśmiertnych
1566  1,21|               pobliżu bez ruchu, podobny na śniegu do żelaznego klina,
1567  1,21|                pominąć ich i nie uderzyć na inne konie, lecz mając tuż
1568  1,21|              jednakże sypnęli się ludzie na ratunek obcego rycerza,
1569  1,21|                 przybyli za późno, gdyby na szczęście nie uprzedził
1570  1,21|                  ale zachwiał się, upadł na kolana i wsparłszy się na
1571  1,21|                na kolana i wsparłszy się na ręku, zdołał przemówić jedno
1572  1,21|            Mocarzewa rozkazał położyć go na opończy i tamować krew za
1573  1,21|                  de Lorche. Obracano nim na wszystkie strony, szukając
1574  1,21|               wszystkie strony, szukając na zbroi dziur lub wgięć uczynionych
1575  1,21|            innych. Tur mścił się głównie na koniu, który leżał obok
1576  1,21|             prawej ręce, lewą wsparł się na ramieniu jednego z "aniołów" -
1577  1,21|               Danusię - i samego Zbyszka na opończy.~- Ten to rycerz
1578  1,21|                 najdłużej albo i całkiem na Mazowszu ostańcie, gdzie
1579  1,21|                się od takich słów chciwe na sławę serce pana de Lorche,
1580  1,21|              czynu rycerskiego dokonał i na takie pochwały zarobił w
1581  1,21|               dziwnych rzeczy opowiadano na Zachodzie - z radości nie
1582  1,21|               Rozumiał, że rycerz, który na dworze brabanckim lub burgundzkim
1583  1,21|              będzie mógł opowiedzieć, iż na łowach ocalił życie księżnie
1584  1,21|             nawet zaraz iść do księżny i na klęczkach jej wierne służby
1585  1,21|         Zbyszkiem. Ów oprzytomniał znowu na chwilę, ale tylko uśmiechnął
1586  1,21|                 z których niejeden nosił na sobie ślady niedźwiedzich
1587  1,21|                 mógłby się młody pan ani na chwilę przypodnieść. Pokazywali
1588  1,21|           Wyszoniek z Dziewanny, nie był na łowach, choć zwykle na nich
1589  1,21|               był na łowach, choć zwykle na nich bywał, albowiem zajęty
1590  1,21|                  ponieśli Kurpie Zbyszka na opończy do książęcego dworu.
1591  1,21|            pomógł więc dziewczynie siąść na koń, a następnie, jadąc
1592  1,22|                   iż musiał się położyć, na drugi dzień zaś nie mógł
1593  1,22|                 Był jednakże przytomny i na drugi dzień, lubo jeszcze
1594  1,22|                wprawdzie zaraz: "Toć się na dwoje nie rozetnę" - ale
1595  1,22|                 dwoje nie rozetnę" - ale na dnie duszy został mu jakby
1596  1,22|                 mojej panience - rzekł - na włodyczą cześć, że was będę
1597  1,22|                powiada, że pokaże się to na nowiu, a do nowiu jeszcze
1598  1,22|                  o was wiedzieć i bogdąj na mszę dadzą.~-Daj mi teraz
1599  1,22|                jak co było - wtedy dadzą na mszę. A mnie tu pochowają
1600  1,22|                   Nazywano tak wprawdzie na dalekim Zachodzie Litwinów-
1601  1,22|                 aby mimo wszystkiego, co na Mazowszu słyszał i o chrzcie
1602  1,22|                 i o połączeniu dwu koron na głowie jednego władcy, nie
1603  1,22|           krzyżackich i księcia Janusza. Na dzień przed wyjazdem dworu
1604  1,22|                 wprawdzie, powołując się na pokój między Zakonem a księstwami
1605  1,22|          postanowił patrzeć przez szpary na wyprawę, ale i knechtów
1606  1,22|                 ale i knechtów zbrojnych na nią pozwolił. Rycerze posłali
1607  1,22|           towarzyszami będą się potykali na samej granicy Prus i Spychowa.
1608  1,22|             spychowskich ustąpić, napadł na nich, knechtów wytracił,
1609  1,22|         domagacie? Gdyby Jurand pierwszy na was nastąpił, wsie popalił,
1610  1,22|               ludzi pobił, pewnie bym go na sąd wezwał i karę mu odmierzył.
1611  1,22|                   Wasz starosta knechtów na wyprawę pozwolił - a cóże
1612  1,22|                 mam go za to karać alibo na sąd pozywać? Zaczepiliście
1613  1,22|         dobrowolnie ściągnęliście klęskę na wasze głowy - więc czegóż
1614  1,22|               Miałże starosta gości jako na rzeź wydać? Na to książę
1615  1,22|                gości jako na rzeź wydać? Na to książę zwrócił się do
1616  1,22|                 usłyszawszy to, odgarnął na obie strony włosy i wstawszy
1617  1,22|                raz jeszcze, położył rękę na ramieniu Zygfryda i rzekł:~-
1618  1,22|              Słuchajcie, starosto: krzyż na płaszczu nosicie, więc odpowiedzcie
1619  1,22|            odpowiedzcie wedle sumienia - na ten krzyż! - praw-li był
1620  1,22|              póki mu umiłowana niewiasta na waszym powrozie nie skonała.
1621  1,22|                   Ile razy nasadzaliście na niego zbójców albo biliście
1622  1,22|                 w boru? Następował ci on na was, prawda, bo go piekła
1623  1,22|            czyliż wy lub rycerze, którzy na ziemiach waszych siedzą,
1624  1,22|                  siedzą, nie następowali na spokojnych ludzi na Mazowszu,
1625  1,22|          następowali na spokojnych ludzi na Mazowszu, nie zagarniali
1626  1,22|                  broni, w czasie pokoju, na mojej własnej ziemi - i
1627  1,22|         odpowiadać, bo ile jest królestw na świecie, wszędy na granicach
1628  1,22|              królestw na świecie, wszędy na granicach niespokojne duchy
1629  1,22|                 To sam to gadasz, a sądu na Juranda wołasz. Czegoże
1630  1,22|          książęcy majestat wspomni też i na to - mówił dalej Danveld -
1631  1,22|                 jakichże mąk i kar dosyć na krzywdzicieli Krzyża?~-
1632  1,22|              oszukasz!~I położywszy ręce na ramionach Krzyżaka, potrząsnął
1633  1,22|                 rzekłszy, począł patrzeć na pana de Fourcy, mrugając
1634  1,22|           potykali.~- Pewni jesteście?~- Na moją cześć! Ja i de Bergow
1635  1,22|                by z was chciał go pozwać na pieszą alibo na konną walkę,
1636  1,22|                go pozwać na pieszą alibo na konną walkę, daję na to
1637  1,22|               alibo na konną walkę, daję na to pozwoleństwo. Jeśliby
1638  1,22|                  nich podjął z nim walkę na śmierć i życie. Mógł to
1639  1,22|               ale my tu nie pozwoleństwa na walkę żądamy, jeno by de
1640  1,22|             niewoli wypuszczon, a Jurand na gardle skaran.~- Nie wy
1641  1,22|                 wojny, nie czekałbym was na Mazowszu, jeno szedł ku
1642  1,22|                 wymierzym karę i pomstę.~Na to książę wyciągnął ramię
1643  1,22|              wdarł mi się do kraju, tedy na cię uderzę - i więźniem,
1644  1,22|                  pan de Fourcy spoglądał na nich jak błędny.~- Co tedy
1645  1,22|                 nie skaraliby Juranda, a na sądzie rzecz by musiała
1646  1,22|            sądzie rzecz by musiała wyjść na wierzch.~- Co tedy będzie -
1647  1,22|            chełmińską szlachtę i uderzym na Juranda... Czas z nim skończyć!~
1648  1,22|                  który umiał każdą rzecz na obie strony rozważyć, założył
1649  1,22|            strony rozważyć, założył ręce na głowę, namarszczył się i
1650  1,22|                ruszy kopijników i uderzy na nas?~- Jest pokój między
1651  1,22|                 nie wypowie... Innego by na to trzeba mistrza... Za
1652  1,22|             wydusił - ci znaleźliby radę na Juranda. Cóż Witold! namiestnik
1653  1,22|                między nami ludzi, którzy na wszystko potrafią znaleźć
1654  1,22|                 de Danveld wsparł łokcie na stole, głowę na rękach i
1655  1,22|            wsparł łokcie na stole, głowę na rękach i na długi czas zatopił
1656  1,22|                 stole, głowę na rękach i na długi czas zatopił się w
1657  1,22|            samego i Spychów w dodatku!~- Na krew świętego Bonifacego
1658  1,22|                posłali mistrzowi Juranda na łańcuchu, czeka nas pewniej
1659  1,22|                 dziewki. Jednakże najazd na dwór książęcy w czasie pokoju -
1660  1,22|         wszystkich królestw i do papieża na gwałty Zakonu; znów odezwie
1661  1,22|         tymczasem kości Juranda zbieleją na haku - odparł brat Hugo. -
1662  1,22|            zachorzał i dziewkę wezwał...~Na to uśmiechnął się z tryumfem
1663  1,22|                  rzekł - jako z powrozem na szyi stoi przy Gdańskiej
1664  1,22|                 to, de Lówe zwrócił oczy na Danvelda, on zaś uderzył
1665  1,23|                  zakonnicy zaprzysiężeni na ubóstwo nie zatrzymają tych
1666  1,23|           kłamstwa Krzyżaków. Powtarzano na Mazowszu, że "jako tchórz
1667  1,23|             Książę też jeno machnął ręką na podobną podziękę, a po ich
1668  1,23|                  do Danusi, położył dłoń na jej głowie i głaszcząc ją,
1669  1,23|                   z którą rozmawialiście na odjezdnym?~- Córka Juranda! -
1670  1,23|              żadnej trwogi nie znający i na wszystko gotowi. Tym obiecnę,
1671  1,23|               zdradzą?~- Nie zdradzą, bo na Mazowszu każdy dawno na
1672  1,23|                  na Mazowszu każdy dawno na łamanie kołem zarobił i
1673  1,23|                zobaczyć księcia, aby się na nas poskarżyć, a siebie
1674  1,23|                po Jurandównę, natkną się na samego Juranda.~- Ci ludzie,
1675  1,23|                  wybiorę, są szelmy kute na cztery nogi. Będą oni wiedzieć,
1676  1,23|            wiedzieć, że jeśli się natkną na Juranda, pójdą na haki.
1677  1,23|                 natkną na Juranda, pójdą na haki. Ich głowa w tym, żeby
1678  1,23|                    Skończy się sześć lat na pierwszą niedzielę po Świętej
1679  1,23|              słowo piśniesz -to wspomnij na dzieci Witolda..."~- A później?~-
1680  1,23|                wszelkim uczynkom mającym na celu dobro Zakonu - rzekł
1681  1,23|                 milczeniu - a przed nimi na dwa lub trzy strzelania
1682  1,23|                 nocy spadł śnieg obfity. Na drzewach leżała bogata okiść,
1683  1,23|                  brał udział w wyprawach na Żmujdź, gdzie odznaczył
1684  1,23|             wyprawę. Komtur z Lubawy dał na nią ludzi; naopowiadał jednak
1685  1,23|               żołnierzy, nie chcieli się na to zgodzić, bojąc się, że
1686  1,23|                 ale i o grabież, uderzył na nich wstępnym bojem i zadał
1687  1,23|             chwili gotów był zgodzić się na wszystkie środki, które
1688  1,23|          przedstawiają ich w Niemczech i na Zachodzie. W Malborgu poznał
1689  1,23|                  i podaje takie sposoby, na które wzdrygnąć się powinna
1690  1,23|            bracia nie tylko nie powstają na niego z gniewem, ale przytakują
1691  1,23|                  Bergowa, byłby się może na to zgodził, chociaż poruszyła
1692  1,23|                 losem dzieci Witoldowych na wypadek, gdyby Jurand śmiał
1693  1,23|                  dusza co chwila mocniej na taką bezczelność, ale postanowił
1694  1,23|                 Ba, cóż z nią uczynicie?~Na to Danveld pochylił się
1695  1,23|             następnie podniósł się nieco na strzemionach i rzekł tak
1696  1,23|                  rycerzy, ale ci, którzy na pogranicznych komandoriach
1697  1,23|               ale i wam nie pozwolę...~- Na co nie pozwolicie?~- Na
1698  1,23|                  Na co nie pozwolicie?~- Na podstęp, na zdradę, na hańbę.~-
1699  1,23|                pozwolicie?~- Na podstęp, na zdradę, na hańbę.~- A jakoże
1700  1,23|                   Na podstęp, na zdradę, na hańbę.~- A jakoże możecie
1701  1,23|                 wasze zamiary rozgłosić.~Na to spojrzeli po sobie bracia
1702  1,23|               ostrze, prawą dłoń położył na rękojeści i rzekł...~- Na
1703  1,23|                na rękojeści i rzekł...~- Na tę rękojmię mającą kształt
1704  1,23|          rękojmię mającą kształt krzyża, na głowę świętego Dionizego,
1705  1,23|               Dionizego, mego patrona, i na moją rycerską cześć ostrzegę
1706  1,23|             popatrzył pytającym wzrokiem na Zygfryda de Lowe, a ów przymknął
1707  1,23|                 jakby dając znak, że się na coś zgadza.~Wówczas Danveld
1708  1,23|                  w lewej, ale upuścił go na ziemię, w tym samym zaś
1709  1,23|                  z kilkunastu ran, drgał na śniegu i darł go powykrzywianymi
1710  1,23|                Danveld.~- Nic. Poczty są na przedzie; nie widać ich -
1711  1,23|               mazowieccy rycerze napadli na nas i zabili nam towarzysza.
1712  1,23|               Malborgu usłyszą, że nawet na gości książę nasadza morderców.
1713  1,23|                  wysłuchać naszych skarg na Juranda, ale kazał zamordować
1714  1,23|          tymczasem w ostatniej konwulsji~na wznak i leżał nieruchomy,
1715  1,23|               nieruchomy, z krwawą pianą na ustach i z przerażeniem
1716  1,23|                  Brat Rot-gier popatrzył na niego i rzekł:~- Uważcie,
1717  1,23|             samej chwili z tyłu za nimi, na zakręcie śnieżnej drogi,
1718  1,23|                  zdumienie odbiło mu się na twarzy, ale trwało tylko
1719  1,23|             kopię noszę, a który od tura na łowach pobit sam nie mógł
1720  1,23|                  o te słowa, tego pozywa na walkę pieszą alibo konną,
1721  1,23|              pisali.~Czech znów spojrzał na trupa pana de Fourcy, albowiem
1722  1,23|                inni zaś poczęli zjeżdżać na boki, jakby go chcieli nieznacznie
1723  1,23|                  powodów począł się mieć na baczności, zwłaszcza że
1724  1,23|                mu...~Tu wsparł lewą dłoń na ramieniu Czecha.~- Więc
1725  1,23|              jadący przy wozach znacznie na przedzie, wstrzymali konie.~-
1726  1,23|           Danveld widocznie nie mógł się na kulbace utrzymać. Po chwili
1727  1,23|             sprowadzeniu wozu ułożono go na słomie i ruszono ku granicy.
1728  1,23|              Danvelda. Siadłszy przy nim na wozie, wycierał od czasu
1729  1,24|                pierwszemu, co się stało. Na szczęście, znaleźli się
1730  1,24|               nich krzyknął mu był nawet na drogę półżartem, aby wziął
1731  1,24|               tymczasem granicy, skoczył na konia tak jak stał, w kożuchu
1732  1,24|              odesłać wielkiemu mistrzowi na ukaranie. Po chwili jednak
1733  1,24|             okrutny, a teraz byle komtur na swoją rękę poczyna. Dopust
1734  1,24|                  broni pojechał, miałbym na niego posądzenie.~- Ba -
1735  1,24|              broń. jakże mu było jednemu na pięciu uderzyć - i na ich
1736  1,24|            jednemu na pięciu uderzyć - i na ich poczty zbrojne.~- Jużci
1737  1,24|                  już widział, że mrugali na niego, aby powiedział, że
1738  1,24|               nie Zbyszko, byłby się tur na konie rzucił. I Lotaryńczyk,
1739  1,24|               przyczynę, że jak się baby na co zawezmą, to przeciw nim
1740  1,24|                  ale wierniejszego chyba na świecie nie ma. I dziewczyna
1741  1,24|             pomóc, bo i Matka Boska rada na szczęśliwość ludzką patrzy.~-
1742  1,24|            ostróg.~Książę uśmiechnął się na to dobrotliwie i odrzekł:~-
1743  1,24|             twarzy, mówiąc:~- Ano, bieda na cię, dziecko, przyszła -
1744  1,24|              mając smutek w sercu, a łzy na pogotowiu, poczęła zaraz
1745  1,24|                 blade policzki, spojrzał na Danusię, potem na oznaki,
1746  1,24|               spojrzał na Danusię, potem na oznaki, a następnie przymknął
1747  1,24|                   przypodniósł się nieco na ramionach i począł jej dziękować
1748  1,24|            Danusi ułożyć znów jego głowę na wezgłowiu. Tymczasem nadszedł
1749  1,24|                 księżna położyła mu rękę na ustach, gdyż ksiądz Wyszoniek
1750  1,24|              wstał, przeżegnał Zbyszka i na odchodnym dodał:~- A jak
1751  1,25|            Krzyżacy niebo i ziemię brali na świadków krzywd, które ich
1752  1,25|               świadków krzywd, które ich na Mazowszu spotkały, i pod
1753  1,25|               kalectwo i o wyrok śmierci na czeskiego pachołka. Książę
1754  1,25|                prawych rycerzy uważam.~I na tym skończyło się posłuchanie.
1755  1,25|           podarowała różę jerychońską, a na drugi dzień w czasie snu
1756  1,25|           opowiem.~Danusia skinęła głową na znak, że chce wiedzieć,
1757  1,25|            pocałowanie od brata-rycerza, na znak, że odtąd uczynkami
1758  1,25|          popełniłam ciężki grzech i karę na się ściągnęłam.~- Cóżeście
1759  1,25|                jakowąś czyni, podniosłam na niego bezbożną rękę...~Tu
1760  1,25|                wiedziałam! a jednak kara na mnie spadła. Bo choćby niewieście
1761  1,25|             jakiś rycerz w biały płaszcz na śniegu owinął. Może to był
1762  1,25|              wszedłszy do komory, kiwnął na Danusię i rzekł:~- Chwalże
1763  1,25|                do nóg i o łaskę i opiekę na dalsze lata dla Danusi jej
1764  1,25|       przyjeżdżał do dziecka, przyjedzie na bliskie święta, wówczas
1765  1,25|                 dla Zbyszka i zgodę jego na bliskie wesele uzyska. Tymczasem
1766  1,25|                  i Danusi, którą kochała na równi z własnymi dziećmi.
1767  1,25|                 tajemnych przyczyn nigdy na ich połączenie nie zezwoli.
1768  1,25|                  zdziwiła się nawet, gdy na jej wezwanie wszedł człowiek
1769  1,25|         słoneczny i gaszą wszelką radość na świecie. Rozumiał bowiem
1770  1,25|             chory jest i ledwie się może na łożu poruszyć. Przed kilku
1771  1,25|              tego uradowania oczu, które na nią patrzą. Co za pociecha
1772  1,25|             osłoda była pytać kilka razy na dzień: "Miłym ci?" - i widzieć
1773  1,25|                to opiekuństwo przeszłoby na księcia i na mnie, a my
1774  1,25|                  przeszłoby na księcia i na mnie, a my byśmy ci dziewczynę
1775  1,25|                  przypodniósł się, siadł na łożu i rzekł zmienionym
1776  1,25|                 sama, bo choćby i murawa na mnie porosła, dusza o tobie
1777  1,25|                  tobie nie zapomni, by i na Pana Jezusowym dworze, by
1778  1,25|                  by i u samego Boga Ojca na pokojach... I rzekę, rady
1779  1,25|               ale zarazem zdziwione oczy na Zbyszka.~- W czymże ja wam
1780  1,25|          poprzednio przypodniósł się był na łożu, zesunął się znów na
1781  1,25|                na łożu, zesunął się znów na wezgłowie i przez jakiś
1782  1,25|             Powoli jednak począł posuwać na piersiach jedną rękę ku
1783  1,25|                miłościwa pani!~A Danusia na to:~- Miłościwa matuchno!~-
1784  1,25|               dech zaparło, a tu i czasu na nic nie ma, bo i dziewczyna
1785  1,25|                  stanie. I musisz mi też na cześć poprzysiąc, że jeśli
1786  1,25|                  Boże, przekleństwa jego na siebie i na nią nie ściągnął.~-
1787  1,25|            przekleństwa jego na siebie i na nią nie ściągnął.~- Na moją
1788  1,25|                 i na nią nie ściągnął.~- Na moją cześć! - rzekł Zbyszko.~-
1789  1,25|                biskup Mamphiolus, któren na wszystko powiadał: be-ne!
1790  1,25|                  uręczam, że nie odmówi.~Na to ksiądz Wyszoniek, który
1791  1,25|                mną przyjechał, ma gotowe na wszystko odpusty.~Ksiądz
1792  1,25|                stanie wedle waszej woli.~Na te słowa radość opanowała
1793  1,25|               serca. Zbyszko znów osiadł na wezgłowiu, a księżna, Danusia
1794  1,25|          Ciechanowa, gdzie i lepsze leki na jego kalectwo mogą się znaleźć,
1795  1,25|                będzie dokuczać. Uradzili na koniec, że i Zbyszko, i
1796  1,25|              pokładą.~Przyszło Zbyszkowi na myśl, żeby wziąć giermka
1797  1,25|                żeby wziąć giermka Czecha na świadka ślubu, ale porzucił
1798  1,25|                  najochędożniej, jakobym na królewskie pokoje miał iść.~
1799  1,25|                   Nie bój się, nie tylko na śmierć ludzie się spowiadają,
1800  1,25|                  bardziej że idą święta, na które ojciec Wyszoniek z
1801  1,25|                rycerz ubierał się zwykle na wielkie uroczystości, a
1802  1,25|               uczesał jego długie włosy, na które nałożył szkarłatną
1803  1,25|                była z przybraniem głowy. Na myśl o tym opanował panią
1804  1,25|                 po chwili jednak ukazała na równianki z nieśmiertelników
1805  1,25|                 nieśmiertelników wiszące na ścianach izby i rzekła:~-
1806  1,25|               nie chciała się z początku na to zgodzić, bojąc się złej
1807  1,25|                 dworcu, do którego tylko na łowy przyjeżdżano, nie było
1808  1,25|              kwiatów, więc skończyło się na nieśmiertelnikach. Tymczasem
1809  1,25|               izbach zasuły się popiołem na trzonach i pogasły, aż wreszcie
1810  1,25|              szczekały od czasu do czasu na wilki w stronę boru.~Jednakże
1811  1,25|                 rzucając czerwone blaski na śnieg pokrywający dziedziniec.
1812  1,25|              ojciec Wyszoniek czekał już na nich z Panem Bogiem. W izbie
1813  1,25|                wiankiem nieśmiertelników na skroni, przybraną w sztywną,
1814  1,25|        przypominała tak jakieś malowania na szybach, było w niej coś
1815  1,25|                Zbyszka zdjęło zdziwienie na jej widok, pomyślał bowiem,
1816  1,25|              Lorche, i widząc zdziwienie na twarzach obecnych, położył
1817  1,25|          obecnych, położył naprzód palec na ustach, jakby chcąc jakiemuś
1818  1,25|                  tego rycerza, któren mi na cześć i na relikwie akwizgrańskie
1819  1,25|            rycerza, któren mi na cześć i na relikwie akwizgrańskie poprzysiągł,
1820  1,25|                wiankiem nieśmiertelników na skroni wydała się jakby
1821  1,25|                  jakby aniołem widzianym na szybie w gotyckim tumie.~
1822  1,25|           Zbyszka i narzuciwszy im stułę na ręce, rozpoczął zwykły obrządek.
1823  1,25|                  i wsparty obiema rękoma na rękojeści miecza, wyglądał
1824  1,25|               zesłabł, gdyż za dużo było na jego siły wzruszeń - i zesunąwszy
1825  1,25|              wzruszeń - i zesunąwszy się na poduszki, począł oddychać
1826  1,25|           jeszcze: "Mojaś ty, Danuśka" - na co ona pochylała za każdym
1827  1,25|               szczęśliwości śmiał stanąć na zawadzie. I rzeczywiście
1828  1,25|                ową zapowiedź natychmiast na mającej kształt krzyżyka
1829  1,25|            ojciec Wyszoniek wezwani byli na świadków tej przysięgi.~
1830  1,25|               Wyszoniek dorzucał wówczas na węgle nowe bierwiona, a
1831  1,25|               sukienkę i nieśmiertelniki na głowie Danusi.~Psy na dworze
1832  1,25|    nieśmiertelniki na głowie Danusi.~Psy na dworze poczęły znów poszczekiwać
1833  1,25|               boru takim szczekaniem jak na wilki.~I w miarę jak płynęły
1834  1,25|               ostatni raz przed odjazdem na luteńce - mnie i Zbyszkowi.~
1835  1,25|                  I zaraz poczęła brząkać na luteńce, następnie zaś,
1836  1,25|                 Śląska,~Usiadłabym ci ja~Na śląskowskim płocie:~"Przypatrz
1837  1,25|                 wydostawały się przemocą na policzki. Przez chwilę starała
1838  1,25|                 tłumaczyć jej, że to nie na długo tego odjazdu i że
1839  1,25|              odjazdu i że pewnie jeszcze na święta zjadą z Jurandem
1840  1,25|                godziny nocy.~Aż wreszcie na dziedzińcu rozległ się odgłos
1841  1,25|                 ci do drogi, niebogo!...~Na te słowa i księżna, i Danusia
1842  1,25|                od niego, aby ją przebrać na drogę.~Tymczasem rozedniało
1843  1,25|              pana własnym kożuchem, gdyż na dworze chłodno było, choć
1844  1,25|                  Zbyszko począł patrzeć: na dziedzińcu przez lecące
1845  1,25|              sanki, wokół nich siedzieli na zszerszeniałych i dymiących
1846  1,25|                 a niektórzy mieli blachy na kożuchach, w których przeglądały
1847  1,25|                  i jeszcze raz rzekła mu na pożegnanie:~- Chociaż i
1848  1,25|                   ile mógł, wsparł głowę na oknie i patrzał; więc poprzez
1849  1,25|                 żegnał ją znakiem krzyża na drogę. Obróciła się jeszcze
1850  1,25|             obojgu wydało się, iż wołają na siebie -już z daleka.~ ~
1851  1,26|                stada i napadać nie tylko na pojedynczych ludzi, lecz
1852  1,26|               pojedynczych ludzi, lecz i na wsie. Lud jednak radował
1853  1,26|               nie dość jeszcze mocny, by na koń siąść, został w dworcu
1854  1,26|               się jednak z każdym dniem. Na tydzień przed Wigilią dosiadł
1855  1,26|                 iż wkrótce będzie miał i na to dość sił. W izbie próbował
1856  1,26|                  już skutecznie machnąć.~Na koniec, na dwa dni przed
1857  1,26|           skutecznie machnąć.~Na koniec, na dwa dni przed Wigilią, kazał
1858  1,26|                  się nieco, zwłaszcza że na dworze był mróz trzaskający,
1859  1,26|            dopiero pod samym Ciechanowem na koń się przesiądę.~I tak
1860  1,26|                 Sanderusa ładującego się na sanie wraz ze swoją skrzynią,
1861  1,26|              gotów zjeść i wypić - rzekł na to Czech - i taką przysługę
1862  1,26|                 opadnie, to im go rzucim na odprawę, bo na nic lepszego
1863  1,26|                 go rzucim na odprawę, bo na nic lepszego się nie przy
1864  1,26|            pierwej spróbuję zagrzać piwa na popasie, ale tobie go nie
1865  1,26|              pióropuszów.~Zbyszko jechał na wozie, raz, dla zaoszczędzenia
1866  1,26|               się do siebie i mieć kuszę na podorędziu od wilków, tymczasem
1867  1,26|                 Bogdańca.~Czech spojrzał na niego ze zdziwieniem. W
1868  1,26|                 dworcu wiadomość, że pan na Spychowie przeciwny był
1869  1,26|            miłował Jagienkę, ale patrzał na nią tak jak na gwiazdę na
1870  1,26|               ale patrzał na nią tak jak na gwiazdę na niebie i rad
1871  1,26|                na nią tak jak na gwiazdę na niebie i rad by był okupić
1872  1,26|                już wasza miłość osiędzie na dziedzinie! - rzekł z radością.~-
1873  1,26|             rzekł z radością.~- Jakże mi na dziedzinie siedzieć - odpowiedział
1874  1,26|              pozwoleństwo, abym się mógł na ostre z tymi mnichami potykać.
1875  1,26|                  Czech.~Zbyszko spojrzał na niego z zadowoleniem.~-
1876  1,26|                 Czech począł kiwać głową na znak, że siłą nie będzie
1877  1,26|             będzie puszył, ale jej też i na Niemców nie poskąpi - a
1878  1,26|                 jakby przy nim siedziała na saniach. Bywało to zawsze,
1879  1,26|                  uczyniło mu się przykro na myśl, że dziewczyna może
1880  1,26|                  ich było oto samotników na świecie! - krewnych nawet
1881  1,26|           dlatego że już klamka zapadła. Na bitkę nie wypadało przecie
1882  1,26|             Przasnyszu radzono im zostać na nocleg, ostrzegając ich
1883  1,26|                Zbyszko jednak nie chciał na to zważać, albowiem zdarzyło
1884  1,26|          niebezpieczeństwa, więc ruszyli na noc, choć pod wieczór zerwał
1885  1,26|              począł myśleć, iż nie zdążą na Wilię. W niektórych miejscach
1886  1,26|                Jednakże zmierzch już był na świecie, gdy dojrzeli Ciechanów.~
1887  1,26|                  gdyby nie ognie płonące na wzniesieniu, na którym budowano
1888  1,26|                  płonące na wzniesieniu, na którym budowano nowy zamek.
1889  1,26|                  rozmiotło drwa i węgle.~Na innych wozach rozmawiali
1890  1,26|                  przygasł, ale natomiast na drodze tuż przy koniach
1891  1,26|             pochwalony Jezus Chrystus!~- Na wieki wieków.~- Prowadźcie
1892  1,26|         widzieliśmy. Ale może znajdą się na innych gościńcach.~- Na
1893  1,26|                  na innych gościńcach.~- Na wszystkich ludzie szukają.
1894  1,26|                Zaspy śniegowe leżały tam na ulicach jeszcze większe,
1895  1,26|             mniej tu dawał się we znaki. Na ulicach były pustki, mieszczanie
1896  1,26|          śpiewali, mimo zamieci, kolędy. Na rynku też było widać ludzi
1897  1,26|         podjechali bliżej.~Zwodzony most na rowie był spuszczony, gdyż
1898  1,26|                kilkunastu łuczników, ale na murach i blankach ani żywej
1899  1,26|                tęskniła. Grywa jej teraz na luteńce Jagienka, którą
1900  1,26|           następnie, odwiódłszy go nieco na stronę, rzekł:~- Jużci o
1901  1,26|                 widać. Wieja stawała się na dworze coraz okrutniejsza
1902  1,26|                  myśli, a nawet nie było na to i czasu, gdyż pachołcy
1903  1,26|              wnosić jadło i zastawiać je na stole. Zdążył wszelako Zbyszko
1904  1,26|              giermków znajdzie się siano na posłanie. Ale jakoże będzie?...~
1905  1,26|           wysunęli już krzesło, aby mógł na nim zasiąść. Przedtem jednak
1906  1,26|               miał błogosławić ustawioną na pachnącym sianie wieczerzę.
1907  1,26|                mu przerywają obrządek.~- Na Radzanowskim gościńcu całkiem
1908  1,27|              giermek znajdował się z nim na sali, zaledwie zdołał wrócić
1909  1,27|               wiedział, że wstrzymywanie na nic się nie przyda, a mitręga
1910  1,27|              okazać się zgubną. Siadłszy na drugiego konia, pochwycił
1911  1,27|           poprzednio z drogą obeznanego. Na otwartym polu wicher począł
1912  1,27|                smolnych szczap i ponieść na pola i bory. Droga była
1913  1,27|                 chwili przewodnik jadący na przedzie skręcił z gościńca.~
1914  1,27|             Czemu zbaczamy?~- Bo ich nie na gościńcu zasypało, jeno
1915  1,27|                 które można było dojrzeć na białej płaszczyźnie śniegowej,
1916  1,27|              jakkolwiek brał ostry mróz. na łące jednak leżał śnieg
1917  1,27|                się w śnieg i odrzucać go na obie strony.~Po chwili ujrzano
1918  1,27|                postać ludzką ze schyloną na piersi głową i czapką głęboko
1919  1,27|                 czapką głęboko zasuniętą na twarz. Jedna ręka trzymała
1920  1,27|         pozostałą służbą i przewodnikiem na ratunek reszty orszaku.
1921  1,27|             przez tych, którzy pozostali na straży. Konie i ludzie w
1922  1,27|         śnieżnych zawałów. Jeden zaprząg na samym końcu orszaku całkiem
1923  1,27|                 Woźnica siedział skulony na przedzie z rękoma przy uszach,
1924  1,27|                 saniach i obok sań -lecz na żadnych nie znaleziono niewiast.
1925  1,27|               kochanej twarzy - wszystko na próżno! Płomień oświecał
1926  1,27|         zdumieniem młody rycerz. I wołał na ludzi pracujących opodal,
1927  1,27|                  własne konie i siadłszy na kozły, ruszyli z trupami
1928  1,27|                 i dwoma ludźmi pozostał. Na myśl mu przyszło, że może
1929  1,27|               nigdzie jednak nie trafili na ślady ludzi i koni. Łąka
1930  1,27|                teraz w blasku księżyca i na białej, smutnej jej powierzchni
1931  1,27|           Spychowa nie było w orszaku.~- Na gościniec! - odpowiedział
1932  1,27|               Zbyszko.~- Nie znajdziem i na gościńcu. Patrzałem ja dobrze,
1933  1,27|                 Patrzałem ja dobrze, czy na których saniach nie było
1934  1,27|                  wziąłby ją przed siebie na koń i bylibyśmy ją przy
1935  1,27|           Zbyszko zaniepokojonym głosem.~Na myśl bowiem przyszło mu,
1936  1,27|                Jurand wziął przed siebie na konia Danusię, a potem,
1937  1,27|                takim razie znalazłby się na saniach przyodziewek, boć
1938  1,27|          przyodziewek, boć nie jechałaby na dwór jeno w tych szatach,
1939  1,27|               jeno w tych szatach, które na sobie miała.~Mimo tej słusznej
1940  1,27|             wierzbę - ale ni pod nią, ni na staje wokoło nie znaleźli
1941  1,27|                  zaś, nie zgodziwszy się na małżeństwo, umyślnie ostawił
1942  1,27|               wstawiennictwa do biskupa. Na tę myśl Zbyszko nie mógł
1943  1,27|                  ślub spełnić, który też na samym pograniczu łatwiejszy
1944  1,27|                  radością Zbyszko, który na tę wieść zapomniał o swoich
1945  1,27|               piecem. Nie będą niebożęta na pasterce, chyba na tej,
1946  1,27|             niebożęta na pasterce, chyba na tej, którą sam pan Jezus
1947  1,27|                starego zwyczaju pobożni, na pamiątkę tego, że Pan urodził
1948  1,27|             łaźni i widno zupełnie, gdyż na kominie paliły się ogromne
1949  1,27|                  nad chorym, który leżał na łożu pod niedźwiedzimi skórami,
1950  1,27|                ksiądz Wyszoniek - i poty na niego przyszły.~- Śpi czy
1951  1,27|                jął nalegać, by udała się na spoczynek, ale ona nie chciała
1952  1,27|               otworzył oczy, siadł nagle na łożu i jął rozglądać się
1953  1,27|       oprzytomniał jeszcze, gdyż patrzał na nią, jakby jej nie poznawał,
1954  1,27|              zamknąwszy oczy, upadł znów na wezgłowie. Zbyszko i księżna
1955  1,28|             Juranda dur i nie odejmie mu na długo przytomności. Tymczasem
1956  1,28|                ich odejściu sam udał się na spoczynek. Jakoż Jurand
1957  1,28|                obecni, więc on, siadłszy na łożu, spojrzał na nią, poznał
1958  1,28|               siadłszy na łożu, spojrzał na nią, poznał i rzekł:~- Miłościwa
1959  1,28|               chwilę swoim zdrowym okiem na młodzieńca i rzekł:~- Pamiętam...
1960  1,28|                 rzekła:~- Ocknijcie się, na miły Bóg! Nie było-li z
1961  1,28|                 że przytomnie mówicie?~- Na miłosierdzie boskie, gdzie
1962  1,28|             pożarze przytłukły... żeście na wpół oślepli i że chcecie
1963  1,28|               zawołał Jurand. - Jako Bóg na niebie, tak ni ognia nijakiego
1964  1,28|                 gorączkowo wciągać szaty na swój olbrzymi grzbiet. Zbyszko
1965  1,28|              zapytał ksiądz Wyszoniek.~- Na mękę Bożą przysięgnę!~-
1966  1,28|                 Przyjeżdżali skarżyć się na was do leśnego dworca...
1967  1,28|                 dworca... Chcieli pomsty na was...~- I oni ją porwali! -
1968  1,28|            Rozumiał tylko, że trzeba iść na ratunek Danusi - i to zaraz -
1969  1,28|                że mogą się porwać choćby na całą potęgę krzyżacką.~W
1970  1,28|                  o sprawie, wezwał także na naradę, a to dla jego rozumu
1971  1,28|                  trzymają oni jej pewnie na pograniczu, ze strachu,
1972  1,28|                nie odbił, jeno gdzieś ją na dalekie mierzeje wiślane
1973  1,28|                to już nie zaniecha, póki na swoim nie postawi.~Po czym
1974  1,28|               kapituły i mistrzowego nic na swoją rękę poczynać. Dlatego
1975  1,28|              boskich nie słuchają? Każdy na swoim zamku jako książę
1976  1,28|             porwali dla okupu albo by ją na de Bergowa wymienić, to
1977  1,28|                  gniew począł go chwytać na nowo, gdyż istotnie Krzyżacy
1978  1,28|              Długolasu. - Wierzę, że jej na pograniczu nie trzymają -
1979  1,28|                  do dalszych zamków albo na morskie mierzeje ją wywieźli,
1980  1,28|               jako oczy wam gasną i jako na dziecko raz jeszcze spojrzeć
1981  1,28|                 on jej poratowanie, jako na ostatnich łowach zesłał,
1982  1,28|             łowach zesłał, gdy srogi tur na nas uderzył - a Pan Jezus
1983  1,28|           dotychczas rozpacz zerwała się na chwilę, nagła i straszna
1984  1,29|                 wysłanników krzyżackich. Na szczęście ich przyszły znów
1985  1,29|                 Danvelda balsamy gojące. Na popasie począł więc wypytywać
1986  1,29|                aby tych ludzi przestrzec na wypadek, gdyby Jurand znajdował
1987  1,29|             pierwszy pomyślał, że pięści na nich nie dość, ale że trzeba
1988  1,29|              łbów wziąć jak niedźwiedzia na łańcuch i szukać całkiem
1989  1,29|                  się, że Jurand, siedząc na wysokim siodle rycerskim,
1990  1,29|         odgrzebywał?~- Ja, z innymi.~- A na onych łowach tyś mi dziecko
1991  1,29|                  tak wielka, że aż wstał na siodle i jął mówić przez
1992  1,29|                później biada tym, którzy na to jedyne dziecko jego rękę
1993  1,29|               noc sen nie zamknął im ani na chwilę powiek. Nad ranem
1994  1,29|            odpowiedział:~- To żona moja.~Na to Jurand powstrzymał konia
1995  1,29|              powstrzymał konia i patrzył na Zbyszka, mrugając ze zdumienia.~-
1996  1,29|                  koniem i wysunąwszy się na czoło orszaku, jechał w
1997  1,30|                   i zabrałem się ku niej na Mazowsze, bo szczerze wam
1998  1,30|               przerwał Zbyszko, czekając na jakieś słowo z ust Juranda,
1999  1,30|                 panią, i Danuśkę od tura na łowach zratował. I zaraz
2000  1,30|              boleść...~I aż łzy zadrgały na chwilę w głosie Zbyszka,