Tom,    Rozdzial

1501  1,20|               To powiedziawszy, wyszła z Danusią, aby się na koń
1502  1,20|           osacznicy wyszli już pierwej z sieciami i potonęli w puszczy.
1503  1,20|             mroźny, śnieg skrzypiał, a z drzew poruszanych lekkim
1504  1,20|                 mając za sobą pachołka z kuszą i z oszczepem tak
1505  1,20|                sobą pachołka z kuszą i z oszczepem tak długim i ciężkim,
1506  1,20|               książę jednak władał nim z łatwością, albowiem, jak
1507  1,20|             leśne - na których patrzał z podziwem przybyły z daleka
1508  1,20|            patrzał z podziwem przybyły z daleka pan de Lorche.~Tymczasem
1509  1,20|             Tymczasem wyszła i księżna z Danusią, obie przybrane
1510  1,20|         Kiejstuta lepiej umiała "szyć" z łuku niż igłą, niesiono
1511  1,20|             następnie począł się w nią z wolna zanurzać.~Byli już
1512  1,20|              Zbyszku! - odrzekła jakby z pośpiechem. Po czym zaraz
1513  1,20|          księżna przyszła im powtórnie z pomocą:~- Powiadajże - rzekła -
1514  1,20|             dziewka niby trusia. Pójdą z nich iskry, nie bój się!
1515  1,20|            pomimo całej pobłażliwości, z jaką patrzano na podobne
1516  1,20|          Przybywszy w ostatnich dniach z tajnymi zleceniami na dwór
1517  1,20|               szczęśliwie księcia wraz z dworem i jako w tym zdarzeniu
1518  1,20|         zakonnych. I nienawiść buchała z Krzyżaka przy tym opowiadaniu
1519  1,20|           zetknął się przed dwoma laty z Jurandem, ale wówczas na
1520  1,20|             cały aż do Szczytna, gdzie z trwogi na długi czas zachorzał.
1521  1,20|                rozhukany koń uniósł go z pola walki - ale zamknął
1522  1,20|            książę był bez wojska, jeno z dworem i niewiastami.~Na
1523  1,20|                na której książę zsiadł z konia, a za nim poczęli
1524  1,21|        przestrzeń, ułatwiającą strzały z kusz i łuków. Dwa krótsze
1525  1,21|               wszelkie żywe stworzenie z głębin leśnych na polanę.
1526  1,21|                 Główny łowczy, Mrokota z Mocarzewa, wybrał mu to
1527  1,21|                otoką najgrubszy zwierz z puszczy. Sam książę miał
1528  1,21|                ciężki oszczep, a nieco z tyłu trzymali się dwaj "
1529  1,21|             trzymali się dwaj "brońcy" z toporami na ramionach, ogromni,
1530  1,21|                Jurandówna nie zsiadały z koni, albowiem nie zezwalał
1531  1,21|             długiego gwoździa podobny, z rycerską kopią, z której
1532  1,21|             podobny, z rycerską kopią, z której podrwiwali z cicha
1533  1,21|             kopią, z której podrwiwali z cicha pod wąsem Mazurowie
1534  1,21|               pod wąsem Mazurowie jako z broni mało na łowach przydatnej.
1535  1,21|           dopiero wówczas, gdy Mrokota z Mocarzewa, który w puszczy
1536  1,21|                rogi kurpieskie, którym z polany odpowiedział krótko
1537  1,21|             zakrakali jak kruki ludzie z otoki. Myśliwi wytężyli
1538  1,21|          krzami wikliny - każdy czekał z niecierpliwością, jaki też
1539  1,21|           dzików. Kurpie wykurzyli też z barłogów i kilka niedźwiedzi,
1540  1,21|              ogromny szmat boru i szli z tak daleka, że do uszu myśliwych
1541  1,21|               zostały ze smyczy. Jeden z nich, spuszczony widocznie
1542  1,21|         polanie i przebiegłszy ją całą z nosem ku ziemi, przeszedł
1543  1,21|         pierwsze usiłowały się wynieść z obierzy. Było ich kilka.
1544  1,21|           Potem dziki, wynurzywszy się z kniei, poczęły biec długim,
1545  1,21|         zaśnieżoną przestrzeń, podobne z dala do swojskiej trzody
1546  1,21|                po kilka, mieszając się z innym zwierzem, od którego
1547  1,21|                idących w głównej ławie z głębi boru. Mieszkańcy leśni,
1548  1,21|            Mieszkańcy leśni, odpędzani z boków przez rozciągnięte
1549  1,21|                straży, a nie mogąc się z żadną rozmówić, począł on
1550  1,21|              ukoronowanych, pomieszane z sobą, wichrzące po polanie,
1551  1,21|               pstrą ciżbę, pokrzykując z radości za każdym razem,
1552  1,21|           który niespodzianie wychynął z szuwarów w pobliżu strzelców.
1553  1,21|               Książę strzelił do niego z kuszy, a następnie wypadł
1554  1,21|              następnie wypadł ku niemu z oszczepem i gdy zwierz podniósł
1555  1,21|            sprawnie i szybko, że żaden z dwu "brońców" nie potrzebował
1556  1,21|                się na taką zabawę i że z takimi książęty i z takim
1557  1,21|               i że z takimi książęty i z takim ludem ciężką może
1558  1,21|             ale bynajmniej nie oślepłe z trwogi, raczej groźne niż
1559  1,21|                w którą stronę uderzyć. Z potwornych ich płuc wydobywał
1560  1,21|           podziemnego grzmotu podobny, z nozdrzów dymiło parą, a
1561  1,21|               sobie młode. Idące dotąd z wolna stado rozproszyło
1562  1,21|                po całej polanie. Jeden z turów, płowy, olbrzymi,
1563  1,21|            wprost na panią, lecz nagle z nie mniejszym pędem wypadł
1564  1,21|           Lorche i pochylony na koniu, z kopią wyciągniętą jak na
1565  1,21|             pana de Lorche i zanim kto z obecnych zdołał wykrzyknąć,
1566  1,21|               i jeździec wylecieli jak z procy w powietrze.~Koń,
1567  1,21|                gniotąc go łbem i orząc z wściekłością rogami jego
1568  1,21|            rogami jego otwarty brzuch.~Z boru jednakże sypnęli się
1569  1,21|               zwierzęcia. Lecz uderzył z takim rozmachem, że oszczep
1570  1,21|            ozwały się głosy biegnących z pomocą Mazurów. Tymczasem
1571  1,21|                runął jak gromem rażony z przerąbanymi kręgami i łbem
1572  1,21|                i Danusia, zeskoczywszy z koni, nadbiegły, nieme z
1573  1,21|               z koni, nadbiegły, nieme z przerażenia, do rannego
1574  1,21|                wreszcie łowczy Mrokota z Mocarzewa rozkazał położyć
1575  1,21|          pomocy myśliwców podniosły go z ziemi, on zaś jęknął, poczuwszy
1576  1,21|                się na ramieniu jednego z "aniołów" - i przez chwilę
1577  1,21|              płowe cielsko tura, które z bliska wydawało się potwornie
1578  1,21|               Ten to rycerz przybył mi z pomocą? - zapytał. - Żywy-li?~-
1579  1,21|             pobit - odpowiedział jeden z umiejących po niemiecku
1580  1,21|               niemiecku dworzan.~- Nie z nim, ale za niego będę się
1581  1,21|              opowiadano na Zachodzie - z radości nie czuł prawie
1582  1,21|          doświadczeńsi jeszcze Kurpie, z których niejeden nosił na
1583  1,21|         żebrami rycerza, że może jedno z nich albo dwa są złamane,
1584  1,21|             książęcy, ksiądz Wyszoniek z Dziewanny, nie był na łowach,
1585  1,21|           Krzyżak przysunął się bliżej z koniem, widocznie chciał
1586  1,21|           braci, są i siostry... Jedna z nich przywiezie balsam gojący,
1587  1,22|           ujrzeli, gdyż Bóg to wie, co z wami będzie.~- A co powiada
1588  1,22|           jeszcze udała się do księcia z prośbą, aby pozwolił jej
1589  1,22|               puszczańskim dworcu wraz z Danusią, z pannami służebnymi
1590  1,22|    puszczańskim dworcu wraz z Danusią, z pannami służebnymi i z księdzem
1591  1,22|                 z pannami służebnymi i z księdzem Wyszońkiem, który
1592  1,22|            poprzednio w Ciechanowie, a z nimi przyjechał niejaki
1593  1,22|            Bergow i pan Majneger, obaj z rodzin poprzednio już w
1594  1,22|            ludzi odprawią, a samotrzeć z nim i dwoma towarzyszami
1595  1,22|             ani knechtów odprawić, ani z ziem spychowskich ustąpić,
1596  1,22|        przedarł się do nich, aby razem z nimi zanieść skargę przed
1597  1,22|           mający własne dawne rachunki z Jurandem, których wspomnienie
1598  1,22|             stanęło.~Lecz książę, lubo z natury łagodny, rozgniewał
1599  1,22|              odpowiada, a do tego byli z nimi knechci z lubawskiej
1600  1,22|               tego byli z nimi knechci z lubawskiej załogi.~- Miałże
1601  1,22|                 Pan de Bergow musi być z niewoli wypuszczon, albowiem
1602  1,22|           wypuszczon, albowiem mężowie z jego rodu bywali starszymi
1603  1,22|                strony włosy i wstawszy z ławy, począł iść ku Niemcom
1604  1,22|            ławy, począł iść ku Niemcom z twarzą złowrogą, po chwili
1605  1,22|                 Pan de Bergow musi być z niewoli wypuszczon - odpowiedział
1606  1,22|         zbójców albo biliście do niego z kusz w boru? Następował
1607  1,22|            mistrzowi, to mi odpowiadał z Malborga: "Zwyczajna graniczna
1608  1,22|          odpłaciliście się mnie, który z rodu waszych dobrodziejów
1609  1,22|               o tym rozmowie, rzekł:~- Z waszą książęcą mością zdarzyła
1610  1,22|        odesławszy ludzi, samotrzeć się z nim potykali.~- Pewni jesteście?~-
1611  1,22|         wszystkich i rzekł:~- Który by z was chciał go pozwać na
1612  1,22|              Bergow wyjdzie bez wykupu z niewoli. Więcej ode mnie
1613  1,22|              Spychowa, by którykolwiek z nich podjął z nim walkę
1614  1,22|             którykolwiek z nich podjął z nim walkę na śmierć i życie.
1615  1,22|              człowiek obcy, pochodzący z dalekich stron, jak de Lorche
1616  1,22|             Raz go widziałem - mruknął z cicha - i nie chcę widzieć
1617  1,22|          żądamy, jeno by de Bergow był z niewoli wypuszczon, a Jurand
1618  1,22|               książęca mość chce wojny z Zakonem?~- Gdybym chciał
1619  1,22|             wyzwać Juranda, ale gdybyś z wojskiem zakonnym wdarł
1620  1,22|                czapkę o stół i wyszedł z izby, trzasnąwszy drzwiami.
1621  1,22|             Danveld przyskoczył niemal z pięściami do pana de Fourcy.~-
1622  1,22|              Zygfryd de Lowe.~- Trzeba z tym krwawym psem raz skończyć! -
1623  1,22|            rzekł. - De Bergow musi być z więzów wydobyty. Ściągniem
1624  1,22|          Ściągniem załogi ze Szczytna, z Insburka, z Lubawy, wezwiem
1625  1,22|               ze Szczytna, z Insburka, z Lubawy, wezwiem chełmińską
1626  1,22|             uderzym na Juranda... Czas z nim skończyć!~Lecz przebiegły
1627  1,22|           księciem stoi król polski, a z nim mistrz nie zadrze...~-
1628  1,22|                cóż mu za to? Hałas oni z byle przyczyny podnoszą,
1629  1,22|            Anna Danuta zostaje tu jeno z dworskimi dziewki. Jednakże
1630  1,22|               Zakonu; znów odezwie się z groźbą przeklęty Jagiełło,
1631  1,22|              się da chwycić, ale wojny z Jagiełłą nie chce... Tak!
1632  1,22|            wreszcie mówi wam, by ją tu z dworca spod boku księżny
1633  1,22|         księżny porywać?~- Przecie nie z Ciechanowa, gdzie prócz
1634  1,22|                   Na to uśmiechnął się z tryumfem Hugo i odrzekł:~-
1635  1,22|               u siebie złotnika, który z Malborga za złodziejstwo
1636  1,22|             którzy, choć nasi poddani, z mazurskiego narodu pochodzą...
1637  1,22|                    Rozumiem! - zawołał z zapałem brat Gotfryd. A
1638  1,22|           Widzę Juranda - rzekł - jako z powrozem na szyi stoi przy
1639  1,23|          przyszli jeszcze pożegnać się z księciem i księżną. Było
1640  1,23|             obyczaju, wypuszczać gości z domu z próżnymi rękoma,
1641  1,23|                wypuszczać gości z domu z próżnymi rękoma, podarował
1642  1,23|              rękoma, podarował każdemu z braci piękny błam kuni i
1643  1,23|               srebra, oni zaś przyjęli z radością, zapewniając, że
1644  1,23|               Uśmiechali się pod wąsem z tych zapewnień Mazurowie,
1645  1,23|           jeszcze, przy pożegnaniu się z księżną, w chwili gdy Zygfryd
1646  1,23|                Co to za piękna dwórka, z którą rozmawialiście na
1647  1,23|                łatwiej by było wojować z nią niż z Jurandem?~- To
1648  1,23|              by było wojować z nią niż z Jurandem?~- To znaczy, że
1649  1,23|         rycerza, który od tura pobit i z którym, jako wiecie, jest
1650  1,23|          ludzie, którzy prawem ścigani z Mazowsza zbiegli - zbóje,
1651  1,23|       poczytano - i główna rzecz: list z pieczęcią od Juranda.~-
1652  1,23|             się nie wydało, że dziewka z naszego nakazu porwana.
1653  1,23|                dwa lub trzy strzelania z kuszy szły ich poczty, aby
1654  1,23|            chmurny, ale ciepły, tak że z koni podnosił się opar.
1655  1,23|                koni podnosił się opar. Z lasów ku ludzkim siedliskom
1656  1,23|              umieli podejmować rycerzy z dalekich stron, przywiązał
1657  1,23|       Przybywszy świeżo do Lubawy wraz z bogatym de Bergowem i zasłyszawszy
1658  1,23|            płonąć żądzą zmierzenia się z mężem, którego otaczała
1659  1,23|          przyspieszyło wyprawę. Komtur z Lubawy dał na nią ludzi;
1660  1,23|         widział Bergowa obalonego wraz z koniem, widział Majnegera
1661  1,23|              koniem, widział Majnegera z odłamem włóczni w brzuchu,
1662  1,23|             lasach, gdzie byłby zamarł z głodu lub stał się łupem
1663  1,23|             braci Gotfryda i Rotgiera. Z całej wyprawy wyniósł uczucie
1664  1,23|            bliskim przyjacielem. Toteż z całej duszy przyłączył się
1665  1,23|           zdobywaniu zamków bronionych z nadludzką uporczywością
1666  1,23|            tylko nie powstają na niego z gniewem, ale przytakują
1667  1,23|            nawet nie był pewien, czyby z rąk jego wyszła taką, jaką
1668  1,23|                nią chcieli dostać wraz z Bergowem i samego Juranda -
1669  1,23|               a potem zamordować go, a z nim razem, dla ukrycia oszustwa
1670  1,23|             odrzekł Danveld.~- Ba, cóż z nią uczynicie?~Na to Danveld
1671  1,23|         pytacie? Czy o to, co uczynimy z nią przedtem, czy o to,
1672  1,23|             jeszcze zdawał się walczyć z sobą, a następnie podniósł
1673  1,23|         możecie nam zabronić? W bitwie z Jurandem postradaliście
1674  1,23|                wozy. Żyć musicie tylko z łaski Zakonu -i z głodu
1675  1,23|                tylko z łaski Zakonu -i z głodu zamrzecie, jeśli wam
1676  1,23|                I pchnął go nożem w bok z taką siłą, że aż ostrze
1677  1,23|               brzuch, dopóki nie spadł z konia.~Po czym nastało milczenie.
1678  1,23|              Fourcy, krwawiąc okropnie z kilkunastu ran, drgał na
1679  1,23|           tylko krakanie wron lecących z głuchych puszcz ku ludzkim
1680  1,23|              wznak i leżał nieruchomy, z krwawą pianą na ustach i
1681  1,23|               krwawą pianą na ustach i z przerażeniem w martwych
1682  1,23|        przerwał, bo w tej samej chwili z tyłu za nimi, na zakręcie
1683  1,23|            odpowiedział, zbliżając się z wolna Danveld. - Masz-li
1684  1,23|             Wysłał mnie rycerz Zbyszko z Bogdańca, za którym kopię
1685  1,23|          Juranda ze Spychowa oskarżyli z ujmą dla jego rycerskiej
1686  1,23|               i to, że Danveld, mówiąc z nim, zbliżał się coraz bardziej
1687  1,23|           chcieli nieznacznie okrążyć. Z tych powodów począł się
1688  1,23|    podtrzymywał go pod ramiona, on zaś z twarzą bladą i zarazem zsiniałą
1689  1,24|              wyjechał bez broni. Jeden z nich krzyknął mu był nawet
1690  1,24|             pierwszy zaczął.~A Mrokota z Mocarzewa rzekł:~- Chwacki
1691  1,24|      odpowiedział książę - i miarkując z tego, jako się w boru popisał -
1692  1,24|                zdrowie powrócił. Ale i z naszej strony musi być też
1693  1,24|              Aże mi samej czasem śluzy z oczu pociekną! Sprawiedliwie
1694  1,24|            komory ukazała się Danusia, z zaczerwienionymi od bezsenności
1695  1,24|                od bezsenności oczyma i z dwojakami w ręku, pełnymi
1696  1,24|              chodź.~I gdy zbliżyła się z pewną nieśmiałością, "Pan"
1697  1,24|             pewną obawę, przygarnął ją z dobrocią do siebie i począł
1698  1,24|               zwrócił ku niej pobladłą z boleści twarz i zapytał:~-
1699  1,24|           Tymczasem nadszedł książę, a z nim ksiądz Wyszoniek, Mrokota
1700  1,24|          innych dworzan. Książę Janusz z daleka dał znak ręką, by
1701  1,24|              ty żywota nie szczędził i z utratą zdrowia od srogiej
1702  1,25|                zapowiedziana niewiasta z hercyńskim balsamem, a z
1703  1,25|               z hercyńskim balsamem, a z nią razem przybył i kapitan
1704  1,25|          kapitan łuczników ze Szczytna z listem podpisanym przez
1705  1,25|                chce, bym w razie wojny z królem krakowskim po żadnej
1706  1,25|                Została tylko "siostra" z balsamem, którego nieufny
1707  1,25|                księcia wyprawiła zaraz z powrotem jednego ze swoich
1708  1,25|           podobną do zakonnej odzież - z różańcem i małą pątniczą
1709  1,25|           dobrze po polsku, dopytywała z wielką troskliwością służbę
1710  1,25|             Danusia słuchała tych słów z przykrością i lękiem, siostra
1711  1,25|       trzydzieści roków, ale Bóg razem z ręką odjął młodość i urodę.~-
1712  1,25|            Juranda przybyli wysłannicy z pismem do księżny, zawierającym
1713  1,25|            grozi mu niechybna ślepota.~Z tej przyczyny wzywał Jurand
1714  1,25|                 którą kochała na równi z własnymi dziećmi. Przyszło
1715  1,25|            zaraz dziewczynę za którego z sąsiadów, aby reszty dni
1716  1,25|                Jurandem nosił i zwykle z nim razem przyjeżdżał -
1717  1,25|               Tolima w bitce ostatniej z Niemcami okrutnie poszczerbion
1718  1,25|          łamiąc ręce, ozwała się zaraz z proga: "Nie ma rady, boć
1719  1,25|                Przed kilku dniami, gdy z łaski księcia spadły nań
1720  1,25|          spadły nań złote ostrogi wraz z rycerskim pasem. myślał,
1721  1,25|              nim chorobę, i modlił się z całej duszy, aby rychło
1722  1,25|              aby rychło mógł powstać i z Krzyżakami się zmierzyć,
1723  1,25|             przy łożu Danusi, to razem z nią zbraknie mu i ochoty
1724  1,25|          Zbyszkowych i stoczyły mu się z wolna po policzkach, po
1725  1,25|               Danusia, która wbiegłszy z płaczem, poczęła od progu
1726  1,25|           ojciec Wyszoniek dał mi ślub z Da-nuśką, to - niechby potem
1727  1,25|       niespodzianym, że aż zerwała się z ławy, po czym znów siadła
1728  1,25|             matka - rzekła księżna - i z mojej też ręki Jurand dostał
1729  1,25|                szyję i poczęła ściskać z całej siły.~Lecz księżna
1730  1,25|                ogień. Poślemy po niego z Ciechanowa, by z Danuśka
1731  1,25|              po niego z Ciechanowa, by z Danuśka przyjeżdżał, i wtedy
1732  1,25|               Wejście księdza Wyszońka z Danusią przerwało dalszą
1733  1,25|               w tej chwili do narady i z wielkim zapałem poczęła
1734  1,25|            żeby to ksiądz biskup Jakub z Kurdwanowa byt między nami,
1735  1,25|            be-ne! bene!~- Biskup Jakub z Kurdwanowa miłuje wielce
1736  1,25|               dla własnego zysku, jeno z politowania nad ludzką biedą,
1737  1,25|             Zbyszkowi i Danusi przyjść z pomocą, gdyż dziewczynę,
1738  1,25|                 Srogie on tam w Płocku z kanonikami synody odprawuje.~-
1739  1,25|              na które ojciec Wyszoniek z księżną do Ciechanowa wyjedzie
1740  1,25|                czerwone poduszki i rad z własnego dzieła, rzekł:~-
1741  1,25|              obyć bez pląsów - odrzekł z uśmiechem Zbyszko.~A tymczasem
1742  1,25|               sukienkę, ale bieda była z przybraniem głowy. Na myśl
1743  1,25|            zielenią.~A Danusia, stojąc z rozpuszczonymi już włosami,
1744  1,25|            jednak ukazała na równianki z nieśmiertelników wiszące
1745  1,25|              izby i rzekła:~- Choćby i z tego co uwić, bo nic innego
1746  1,25|                Księżna nie chciała się z początku na to zgodzić,
1747  1,25|             Służba po wieczerzy poszła z rozkazu księżny spać. Wysłańcy
1748  1,25|           Wyszoniek czekał już na nich z Panem Bogiem. W izbie palił
1749  1,25|           nieco od bezsenności, białą, z wiankiem nieśmiertelników
1750  1,25|                non sum dignus - a wraz z nim trzaskania skier w ognisku
1751  1,25|             wrócił, ale nie sam, tylko z panem de Lorche, i widząc
1752  1,25|               jemu ta biała dziewczyna z wiankiem nieśmiertelników
1753  1,25|             było, jak powtarzali sobie z ustami przy ustach:~- Mojaś
1754  1,25|           potykać się pieszo lub konno z każdym rycerzem, czarnoksiężnikiem
1755  1,25|             najmilsza.~- Do Ciechanowa z tatulem przyjedziem - odpowiedziała
1756  1,25|               płomień, który wydobywał z cienia bezsenne twarze,
1757  1,25|         skoczyła po lutnię i wróciwszy z nią po chwili, siadła przy
1758  1,25|              usłyszał, to aże mi śluzy z oczu płynęły.~- To i zaśpiewam! -
1759  1,25|                jeszcze na święta zjadą z Jurandem do Ciechanowa.
1760  1,25|               piersi i wycałowywał łzy z oczu - ucisk jednak pozostał
1761  1,25|                 Księżna, zerwawszy się z ławy, zawołała:~- O dlaboga!
1762  1,25|               plena...~Po czym wyszedł z izby i wróciwszy po niejakim
1763  1,25|            śpiewanie, które wylewa się z dusz polnych tak przyrodzoną
1764  1,25|                drogą, jak leją się łzy z oczu.~Hej! nie pomoże już
1765  1,25|              rycerz.~Czech przyciągnął z łatwością łoże do okna,
1766  1,25|                dziedzińcu przez lecące z chmur płatki śniegowe widać
1767  1,25|             wyciągnęła ręce:~- Ostawaj z Bogiem, Zbyszku!~- Boże,
1768  1,25|               iż wołają na siebie -już z daleka.~ ~
1769  1,26|              stopnia, że drzewa pękały z hukiem w lesie; ptactwo
1770  1,26|                stały się niebezpieczne z powodu wilków, które jęły
1771  1,26|               opustoszał. Księżna wraz z dworem i księdzem Wyszońkiem
1772  1,26|          dworcu razem ze swymi ludźmi, z Sanderusem, z giermkiem
1773  1,26|            swymi ludźmi, z Sanderusem, z giermkiem Czechem i z miejscową
1774  1,26|      Sanderusem, z giermkiem Czechem i z miejscową służbą, nad którą
1775  1,26|                zdoła mu jej odjąć, ale z drugiej strony taż sama
1776  1,26|          Kochać Danuśkę i łuskać hełmy z pawimi piórami - oto miało
1777  1,26|               ochota porozmawiać o tym z Czechem, którego polubił,
1778  1,26|             jego polepszało się jednak z każdym dniem. Na tydzień
1779  1,26|                Głowaczu (tak go bowiem z polska nazywał). Nic tu
1780  1,26|           świętym towarem ich darzyć i z diabelskich obierzy ratować,
1781  1,26|              przywiązany. Ruszyli więc z dworca leśnego jasnym rankiem
1782  1,26|           zdawały się wychodzić wprost z białych zasp i szły w górę
1783  1,26|                 tymczasem zaś gawędził z nim wesoło.~- W Przasnyszu -
1784  1,26|                 Zbyszka też pokochał i z całej duszy pragnął obojgu
1785  1,26|        osiędzie na dziedzinie! - rzekł z radością.~- Jakże mi na
1786  1,26|               że w Toruniu pan Zawisza z Garbowa alibo pan Powała
1787  1,26|               Garbowa alibo pan Powała z Taczewa wyprosi mi u pana
1788  1,26|                 abym się mógł na ostre z tymi mnichami potykać. Pewnikiem
1789  1,26|                 Pewnikiem wystąpią oni z giermkami, więc i tobie
1790  1,26|              Zbyszko spojrzał na niego z zadowoleniem.~- No i nie
1791  1,26|            jeśli wrócę do Bogdańca, to z Danuśką, a ona niech bierze
1792  1,26|          mignęli mu przed oczyma: Wilk z Brzozowej i młody Cztan
1793  1,26|                Brzozowej i młody Cztan z Rogowa - i nagle uczyniło
1794  1,26|              może pójść w ręce jednego z tych dwóch. "Wolej by lepszego
1795  1,26|               ich przed wilkami, które z powodu mrozów pozbijały
1796  1,26|             kilku rycerzy mazowieckich z pocztami, którzy też jechali
1797  1,26|               i kilku zbrojnych kupców z samego Ciechanowa, prowadzących
1798  1,26|              prowadzących ładowne wozy z Prus. W tak wielkiej kupie
1799  1,26|                 bo inaczej źle by było z nami.~- Kto w polu, temu
1800  1,26|                rycerze, że kogo zamieć z dala od siedzib ludzkich
1801  1,26|                miał zjechać?~- Miał.~- Z panną?~- A ogień to ci naprawdę
1802  1,26|                się Zbyszko.~- Czy nikt z was nie ostał?~- Nikt.~-
1803  1,26|          Jedźcie za nami. Zjechaliście z drogi! W prawo!~I zawrócili
1804  1,26|                też ludzie naprzeciw.~- Z kagankami?~- Zaśby tam wiatr
1805  1,26|              wichura tęga jest, ale to z Pana Jezusowego pozwoleństwa,
1806  1,26|              do północka, gdyż jużeśmy z drogi zjechali - odpowiedział
1807  1,26|       miejscach zakrywały niemal okna, z którego to powodu, błądząc
1808  1,26|              niektórymi domami chłopcy z jasłeczkami i z kozą śpiewali,
1809  1,26|                chłopcy z jasłeczkami i z kozą śpiewali, mimo zamieci,
1810  1,26|            Krzyżacy, przewidując wojnę z królem polskim, sami szukali
1811  1,26|           księcia mazowieckiego. Jeden z ludzi książęcych zadął w
1812  1,26|            przebierając się, rozmawiał z Mrokota, wypytując o zdrowie
1813  1,26|        zdziwieniem Zbyszko.~- Jagienka z Długolasu, wnuczka starego
1814  1,26|        Długolasu, wnuczka starego pana z Długolasu. Gładka dziewka,
1815  1,26|             Gdzie by miał być? Przecie z leśnego dworca tu przyjechał
1816  1,26|        wszystkim wiem. Mruczno mi było z początku, żeście to bez
1817  1,26|            dogodzić niż się przeciwić, z takowej przyczyny, aby zaś
1818  1,26|           chwili jednak weszła księżna z Jagienką z Długolasu i z
1819  1,26|              weszła księżna z Jagienką z Długolasu i z innymi dworkami,
1820  1,26|               z Jagienką z Długolasu i z innymi dworkami, więc skoczył
1821  1,26|           przeprowadzić wśród zamieci. Z wieczerzą wigilijną czekać
1822  1,26|            mówić Zbyszkowi, jak się ma z teściem zachować, by go,
1823  1,26|            pani zwierzyć się Zbyszkowi z tych myśli, a nawet nie
1824  1,26|              się śmiać i uderzywszy go z lekka rękawicą po twarzy,
1825  1,26|         zasiąść. Przedtem jednak jeden z nich podał mu płaską misę,
1826  1,26|                książę miał się dzielić z gośćmi, dworzany i służbą.
1827  1,26| sochaczewskiego, zakrzyknął:~- Konnych z łopatami żywo. Po czym do
1828  1,27|         urodzony giermek znajdował się z nim na sali, zaledwie zdołał
1829  1,27|                wstrzymywać, gdyż mając z przyrodzenia rozum tęgi,
1830  1,27|          pochodni i wnet ruszyli razem z książęcymi ludźmi, których
1831  1,27|               sobie psa już poprzednio z drogą obeznanego. Na otwartym
1832  1,27|            płomieni, w które wiatr dął z taką siłą, jakby je chciał
1833  1,27|           śnieżnych. Niebo pojaśniało. Z góry sypał jeszcze czas
1834  1,27|          swobodniej. Gwiazd przybywało z każdą chwilą i brał mróz.
1835  1,27|             jadący na przedzie skręcił z gościńca.~Młody rycerz wysunął
1836  1,27|                widna.~- Widać zjechali z gościńca.~- Zjechali z gościńca
1837  1,27|        zjechali z gościńca.~- Zjechali z gościńca i jeździli w kółko
1838  1,27|               musieli więc posuwać się z wolna. Nagle doszło ich
1839  1,27|               ludzi książęcych zsiadło z koni i poczęło świecić pochodniami,
1840  1,27|                konia, który leżał obok z nozdrzami zarytymi w śnieg.
1841  1,27|            tracąc chwili, skoczył wraz z pozostałą służbą i przewodnikiem
1842  1,27|                i wypierał ostatni dech z konia, który buchał się
1843  1,27|                 najwyżej kilka stajań. Z ciemności ozwały się głosy: "
1844  1,27|             Zbyszko dopadł i zeskoczył z konia:~- Do łopat!~Dwoje
1845  1,27|               jedną parą stał człowiek z dzidą w ręku, zanurzony
1846  1,27|           siedział skulony na przedzie z rękoma przy uszach, zaś
1847  1,27|         poprzek ich piersi łączyły się z zaspą leżącą obok i przykrywały
1848  1,27|           poginęli, walcząc do ostatka z zawieją, albowiem skrzepli
1849  1,27|         chwilami świecił w oczy trupom z bijącym sercem, czy nie
1850  1,27|             siadłszy na kozły, ruszyli z trupami ku Niedzborzu, by
1851  1,27|           przywrócić do życia. Zbyszko z Czechem i dwoma ludźmi pozostał.
1852  1,27|                przyszło, że może sanie z Danusią odłączyły się od
1853  1,27|       powierzchni widać było wprawdzie z dala tu i ówdzie kilka ciemniejszych
1854  1,27|              dychać.~- Żyje? - zapytał z radością Zbyszko, który
1855  1,27|              Bóg wie, bo dusza nierada z pół drogi wracać.~- Czemu
1856  1,27|                bo rad łapał ludzi, aby z nimi "ugwarzyć". Mieli jeszcze
1857  1,27|               ugwarzyć". Mieli jeszcze z Niedzborza do Ciechanowa
1858  1,27|            przyszła do Zbyszka księżna z twarzą stroskaną, pełną
1859  1,27|           niego i przestroga boska, by z Sakramentem świętym nie
1860  1,27|             pod niedźwiedzimi skórami, z twarzą bladą, z polepionymi
1861  1,27|               skórami, z twarzą bladą, z polepionymi od potu włosami
1862  1,27|          polepionymi od potu włosami i z zamkniętymi oczyma. Usta
1863  1,27|                i robił piersiami jakby z trudem, ale tak silnie,
1864  1,27|               by dowiedzieć się czegoś z ust Juranda o Danusi, nie
1865  1,27|               obudził ich głos dzwonka z zamkowej kaplicy.~Ale głos
1866  1,27|              czoło jak człowiek, który z trudem zbiera myśli, i odrzekł:~-
1867  1,28|        zratował?~- Ten rycerz: Zbyszko z Bogdańca. Pamiętacie, w
1868  1,28|         Danuśka?~- Nie jechała przecie z wami? - spytała z niepokojem
1869  1,28|              przecie z wami? - spytała z niepokojem księżna.~- Jakże
1870  1,28|               na miły Bóg! Nie było-li z wami dziewczyny?~- Dziewczyny?
1871  1,28|         powtórzył jeszcze raz, ale już z trwogą w głosie:~- W Spychowie?
1872  1,28|                to, wyszedł pospiesznie z izby, a księżna mówiła dalej:~-
1873  1,28|                wrócił ksiądz Wyszoniek z listem, który podał Jurandowi,
1874  1,28|                I to rzekłszy, wybiegła z krzykiem z izby. Jurand
1875  1,28|          rzekłszy, wybiegła z krzykiem z izby. Jurand wyskoczył z
1876  1,28|               z izby. Jurand wyskoczył z łoża i począł gorączkowo
1877  1,28|          Zbyszko.~To rzekłszy, wybiegł z izby i poskoczywszy do stajen,
1878  1,28|              do Prus - i tam wyrwać ją z wrogich rąk albo zginąć.~
1879  1,28|          gotowe. Był pewien, że Jurand z nim pojedzie. W sercu wrzał
1880  1,28|                się bowiem, że we dwóch z groźnym rycerzem ze Spychowa
1881  1,28|               Lorche oraz starego pana z Długolasu, którego książę,
1882  1,28|         dziewki nie zgubić - mówił pan z Długolasu. - Mistrzowi należy
1883  1,28|             pojadę.~- Pisanie dam i wy z nim pojedziecie - rzekł
1884  1,28|            Krzyż. Mistrz boi się wojny z królem polskim i chodzi
1885  1,28|              mnie zjednać... Jużci nie z jego rozkazania ją porwano -
1886  1,28|              nakaże ją oddać~- A jeśli z jego rozkazania? - spytał
1887  1,28|              to będzie źle...~Lecz pan z Długolasu począł mówić:~-
1888  1,28|            dlatego, by Jurandowi miecz z rąk wytrącić i alibo wykup
1889  1,28|           Spychowa:~- Kogo macie teraz z jeńców?~- De Bergowa - odpowiedział
1890  1,28|         wielkiego dobrodzieja Zakonu i z rodu Zakonowi zasłużonego.~-
1891  1,28|                   Tak jest - rzekł pan z Długolasu, przetłumaczywszy
1892  1,28|                 gdzie jest - rzekł pan z Długolasu. - Bo dajmy, że
1893  1,28|             nagle tłumionym gniewem:~- Z dworca mojego psubraty ją
1894  1,28|               wrócić, a do mnie posłów z przeprosinami słać. Inaczej -
1895  1,28|             stół i dodał:~- O wa! Brat z Płocka pójdzie za mną, i
1896  1,28|              Umilkli wszyscy, czekając z naradą, póki się w nim gniew
1897  1,28|                  Co robić? - rzekł pan z Długolasu. - Niech Jurand
1898  1,28|                wam rozkazał de Bergowa z niewoli wypuścić. Ale książę,
1899  1,28|             was napadli, zgromił ich i z niczym odprawił.~- Jedźcie
1900  1,28|        poniecham, bo i mnie pohańbili, z dworca ją mojego biorąc.~
1901  1,28|            nieco niecierpliwie Mikołaj z Długolasu. - Wierzę, że
1902  1,28|           Gotfryd i Rotgier...~Mikołaj z Długolasu polecił jeszcze
1903  1,28|              ludzie w waszych barwach, z pismem z waszą pieczęcią
1904  1,28|              waszych barwach, z pismem z waszą pieczęcią oznajmującym,
1905  1,28|              dziecka żal. Myślałam, że z wami przyjedzie, że ją obaczę,
1906  1,28|             zadrżał, i łzy puściły się z oczu, a w Jurandzie tłumiona
1907  1,28|               niemu i potrząsnąwszy go z całą siłą za ramiona, zawołał:~-
1908  1,29|            ocknąwszy się za Radzanowem z zamyślenia jakby ze snu.~-
1909  1,29|            wiedzieli dokładnie, co się z nią stało. Zdawało im się,
1910  1,29|                że odjechała albo razem z tymi ludźmi, którzy przybyli
1911  1,29|               Wszystko to było ułożone z piekielną zręcznością i
1912  1,29|        dotychczas znał Krzyżaków tylko z pola, po raz pierwszy pomyślał,
1913  1,29|                niej wywiedzieć, co się z Danusią stało. Mówił sobie,
1914  1,29|           jednak naradzić się przedtem z Jurandem, odłożył wszelako
1915  1,29|                siodle rycerskim, usnął z trudów, zmęczenia i ciężkiej
1916  1,29|            Jurand dlatego tylko jechał z głową spuszczoną, że mu
1917  1,29|                mnie odgrzebywał?~- Ja, z innymi.~- A na onych łowach
1918  1,29|           przez zaciśnięte zęby, jakby z trudem:~- Słuchajcie, co
1919  1,29|               ozwała się też widocznie z całą siłą pod wpływem Zbyszkowych
1920  1,29|              spojrzał mu prosto w oczy z twarzą niemal zuchwałą i
1921  1,30|               czekając na jakieś słowo z ust Juranda, lecz gdy ów
1922  1,30|        Spychowa powieźć, a jam jeszcze z łoża nie wstawał. Myślałem,
1923  1,30|           zlitowali się wreszcie oboje z księdzem Wyszońkiem nade
1924  1,30|           zamknięty w sobie, mroczny i z twarzą tak skamieniałą,
1925  1,30|             począł mówić sobie w duszy z coraz większym niepokojem,
1926  1,30|           Nigdy, od czasu jak wyjechał z Bogdańca, nie było mu tak
1927  1,30|               krótko, a raczej zgodnie z jego naturą wnet zmieniło
1928  1,30|            Chwyciła go też żądza bitki z kimkolwiek o cokolwiek,
1929  1,30|                Jurand w czasie powrotu z dworu książęcego do Spychowa
1930  1,30|                  i nagle przygarnął go z całą siłą do piersi; ów
1931  1,30|            piersi; ów zaś, ochłonąwszy z chwilowego zdumienia, chwycił
1932  1,30|            Jurand. - Nie chytrością ja z nimi wojował, jeno tą ręką
1933  1,30|                 nie mieli... Wojowałem z nimi w polu, gdym w poselstwie
1934  1,30|          wspomnienia poczęły go targać z coraz większą siłą, głos
1935  1,30|          piersi, po czym mówił na wpół z jękiem:~- Jedną ci miałem
1936  1,30|                A Jurand rozłożył jakby z rozpaczą ręce i odrzekł
1937  1,30|               żywię jeszcze choć jeden z tych, którzy waszą nieboszczkę
1938  1,30|                odpowiedział posępnie - z tych żaden nie żywie...
1939  1,30|             mógł być za głos - zapytał z niepokojem Zbyszko.~- Nie
1940  1,30|        Braliście kiedy wykup?~- Nigdy. Z tych, których chwyciłem,
1941  1,30|          Rozmowa ustała, gdyż skręcili z szerszego gościńca na węższą
1942  1,30|                   Jeśli Krzyżaki ludzi z listami wyszła, jakoże trafią?~-
1943  1,30|           myślał, albowiem wyjechawszy z boru na odkrytą płaszczyznę,
1944  1,30|             nim i pozdejmowawszy kusze z ramion, poczęli wołać:~-
1945  1,30|               ze Szczytna składało się z dwóch osób: jedną z nich
1946  1,30|                się z dwóch osób: jedną z nich była ta sama niewiasta,
1947  1,30|               się, stanąwszy oko w oko z groźnym mężem. Pątnik, choć
1948  1,30|              nogi. Wzrok jej przeszedł z oblicza Juranda na Zbyszka,
1949  1,30|               wrócił do Juranda, jakby z zapytaniem, co tamci dwaj
1950  1,30|              nam wyraźnie, aby rozmowa z wami odbyła się bez świadków.~-
1951  1,30|          ostańcie sami.~I wyszedł wraz z księdzem Kalebem, zaledwie
1952  1,30|           Waszą córkę zbóje porwali.~- Z krzyżem na płaszczach?~-
1953  1,30|             się przed Zakonem! - rzekł z dumą pątnik. Usłyszawszy
1954  1,30|             słowo przemówi, stanie się z nim coś okropnego; więc
1955  1,30|               najpobożniejsze uczynki. Z tego powodu bracia są pewni,
1956  1,30|               się, żeście układali się z braćmi, gdyby choć jedna
1957  1,30|            komturowie żądają tajemnicy z obawy przed odpowiedzialnością
1958  1,30|               zaś nie umiał sobie zdać z niej sprawy, więc chwycił
1959  1,30|          szlachetnym panem de Bergow i z jeńcami.~- Jak to? - rzekł
1960  1,30|         powrotu, po którym odjedziecie z de Bergowem i z jeńcami.~-
1961  1,30|            odjedziecie z de Bergowem i z jeńcami.~- Nie chcecie,
1962  1,30|       odetchnął głęboko i począł mówić z wolna i dobitnie:~- Ktośkolwiek
1963  1,30|                 stawić się w Szczytnie z panem de Bergow i z jeńcami.~
1964  1,30|          Szczytnie z panem de Bergow i z jeńcami.~Na to ramiona Juranda
1965  1,30|       Szomberga i Markwarta - odrzekła z naciskiem siostra.~- Zbójców,
1966  1,30|            słowo, że wolni wyjedziecie z jego zamku - ale chcą, byście
1967  1,30|      komturowie - dodała niewiasta - a z nimi Markwart i Szomberg.~
1968  1,30|       przytłumione echo powtarza jakby z przerażeniem: "Markwart...
1969  1,30|          oparty o ścianę, nieruchomy i z twarzą pogrążoną w cieniu
1970  1,30|                księciu, mękami wydobyć z nich zeznania - ale Krzyżacy
1971  1,30|          dziecko wyciąga do niego ręce z dalekości, prosząc o ratunek.
1972  1,30|         mistrza, może mistrz wydobyłby z nich zeznania i kazał mu
1973  1,30|               się martwe, jakby wykute z kamienia. Gdyby chciał podnieść
1974  1,30|            mocno jak człowiek zbudzony z twardego snu.~- Panie, czyście
1975  1,30|              spostrzegł, iż dzieje się z nim coś dziwnego~- Nie -
1976  1,30|            Gdzie jest i co wam rzekli? Z czym przyjechali?~- Z wy-ku-pem -
1977  1,30|          rzekli? Z czym przyjechali?~- Z wy-ku-pem - odpowiedział
1978  1,30|               wy-ku-pem - odpowiedział z wolna Jurand.~- Z wykupem
1979  1,30|         odpowiedział z wolna Jurand.~- Z wykupem za Bergowa?~- Za
1980  1,30|            nagle zwalił się jak martwy z ławy na podłogę.~ ~
1981  1,31|         południu wysłańcy widzieli się z Jurandem, a w jakiś czas
1982  1,31|           później wyjechali, zabrawszy z sobą de Bergowa, dwóch giermków
1983  1,31|             podyktował list do księcia z oznajmieniem, że Danusi
1984  1,31|               wieczór zamknął się znów z księdzem Kalebem, któremu
1985  1,31|                przed Zbyszkiem i objął z lekka dłońmi jego kolana.~
1986  1,31|         zwrócił się do Zbyszka i rzekł z naciskiem:~- Tym, co jest
1987  1,31|               Zbyszko - a wy już jakby z tamtego świata gadacie.
1988  1,31|               Tu przerwał i wydobywszy z pochwy krótki mieczyk, zwany
1989  1,31|           natknął się na Tolimę, który z niej właśnie wychodził.~-
1990  1,32|           będzie w prawo za borkiem, a z pagórka zaraz zamek ujrzycie.~
1991  1,32|             mocni nasi panowie, ale im z nimi ciężko.~Lecz zaraz
1992  1,32|              dłoń w kaletę, wydostawał z niej garść niemielonego
1993  1,32|             takie, że ubogi człek musi z plewą ziarno gryźć jak bydlę.
1994  1,32|               przedzie siodła, wydobył z niej srebrny pieniądz i
1995  1,32|          więcej do razów niż do datków z rąk miejscowych krzyżackich
1996  1,32|                wielmożności!~- Ostawaj z Bogiem.~- Niech was boska
1997  1,32|               gotowości wykupienia jej z wrogich rąk choćby krwią
1998  1,32|             jechał teraz na ich rozkaz z powinną głową. On, który
1999  1,32|            myśl o tym wyło w nim serce z bólu, jak wyje wilk, uczuwszy
2000  1,32|              tylko ciało, lecz i duszę z żelaza. Umiał łamać innych,