Tom,    Rozdzial

2501  2,9 |              jednego młodego pachołka, z twarzą rumianą jak jabłuszko.~-
2502  2,9 |               miewasz, Jaśku, a co tam z Jagienką? - zapytał stary
2503  2,9 |            poznaliście mnie - co?~Więc z kolei począł się Maćko śmiać.~-
2504  2,9 |                   Hej! okrutnie śwarny z ciebie pacholik!... i osobliwy,
2505  2,9 |            pacholik!... i osobliwy, bo z takiego można się i przychowku
2506  2,9 |                się, ale patrzył na nią z wielkim upodobaniem, albowiem
2507  2,9 |               druga w podłużne pasy. I z bogatym kordzikiem przy
2508  2,9 |          bogatym kordzikiem przy boku, z uśmiechniętą i jasną jak
2509  2,9 |              jakże? To dlatego wzięłam z sobą Anulkę, że we dwie
2510  2,9 |              nie pora, ale czy i Cztan z Wilkiem dadzą, Bóg wie.
2511  2,9 |           Wiesz ty, bąku, skąd wracam? Z Brzozowej.~- Na miły Bóg!
2512  2,9 |              nieprzyjaciół i pobić się z nimi łatwo, ale z nieprzyjaciół
2513  2,9 |            pobić się z nimi łatwo, ale z nieprzyjaciół stróżów własnego
2514  2,9 |              przywiódł, a ona słuchała z wielkim zdumieniem, a gdy
2515  2,10|              Wielki odbudował zrównane z ziemią miasto - nie było
2516  2,10|             nie mogło iść w porównanie z innymi grodami Królestwa.
2517  2,10|                 który pamiętał jeszcze z dziecinnych lat rzeź krzyżacką
2518  2,10|               Chorzał ciągle. Za dnia, z rana bywał przytomny, ale
2519  2,10|          pozywał na bitwę księcia Jana z Raciborza. Klerykowie waganci
2520  2,10|                  kończył przeor - i że z jego rąk chce przyjąć Sakramenta,
2521  2,10|             robić? - spytał jej - i co z sobą uczynisz?~- Pojedziecie
2522  2,10|            Pojedziecie do Płocka, a ja z wami - odrzekła krótko.~-
2523  2,10|            rzucić?~- A jakoże mi samej z Sieciechówną wracać? Miałabym
2524  2,10|          Sieciechówną wracać? Miałabym z wami dalej nie jechać, to
2525  2,10|             Owszem, wolał, by Jagienka z nim jechała, niż żeby miała
2526  2,10|              jeno w głowie.~- Ale mnie z drogi przez Płock.~- Mówił
2527  2,10|           Płock.~- Mówił Czech, że nie z drogi, a do Malborga to
2528  2,10|              to i bliżej.~-To jużeście z Czechem uradzali?~- A pewnie,
2529  2,10|              Jeszcze i jak! - zawołała z zapałem Sieciechówna, wznosząc
2530  2,10|           trzeba obie dziewczyny dalej z sobą brać, że zaś i w duszy
2531  2,10|               ruszyli w dalszą podróż. Z przyczyny tajania śniegów
2532  2,10|               i wezbranych wód jechali z większym trudem niż poprzednio.
2533  2,10|          niejeden pleban wspominali go z wdzięcznością. Mówiono ogólnie,
2534  2,10|          zamieszkać w pustej karczmie, z której gospodarz wyniósł
2535  2,10|       gospodarz wyniósł się, widocznie z obawy powodzi. Droga wiodąca
2536  2,10|             Pachołek Maćków Wit, rodem z tych stron, słyszał coś
2537  2,10|                czasach podróżni wozili z sobą żywność, za czym nie
2538  2,10|               nam, to Bóg wie, czy nie z wilczą mordą, na wiłkołaka
2539  2,10|               wrócił - i nie sam, jeno z jakąś ludzką postacią, którą
2540  2,10|         Wypadli zaraz wszyscy ku niemu z okrzykami i radością, ale
2541  2,10|            odetchnął głęboko, spojrzał z większą ufnością na zgromadzonych
2542  2,10|              Jest nas siedmiu w budach z babami i dziećmi.~- Jakoż
2543  2,10|                przymierali, ale chleba z dawna nie widzieli. Ułożono,
2544  2,10|           gania. Źle tylko spotkać się z nim w nocy, zwłaszcza gdy
2545  2,10|           rycerz niespodzianie chycili z mocą taką, że myślałem,
2546  2,10|                smolarz ich. Śmiała się z nią razem i Anula Sieciechówna,
2547  2,10|               to Czech spojrzał na nią z wdzięcznością, uśmiechnął
2548  2,10|              dziewczyna lgnie do niego z każdym dniem więcej. Sam
2549  2,10|               miłuje córkę króla, więc z pokorą i czcią największą,
2550  2,10|           Tymczasem podróż zbliżała go z Sieciechówną.~W czasie pochodów
2551  2,10|          jechał zwykle w pierwszą parę z Jagienką, a on z Anulą,
2552  2,10|         pierwszą parę z Jagienką, a on z Anulą, że zaś chłop był
2553  2,10|                 i raz, gdy przyzostali z Anulą nieco w tyle, przy
2554  2,10|               zjeść? - zapytała.~- Ba! z kosteczkami!~I spojrzał
2555  2,10|              serca biły im mocno, jemu z żądzy, jej z jakiejś słodkiej,
2556  2,10|               mocno, jemu z żądzy, jej z jakiejś słodkiej, odurzającej
2557  2,10|                dworował przy wieczerzy z bojaźliwości dziewczyny,
2558  2,10|      ucałowaniu ręki Jagienki podniósł z kolei do ust i dłoń Sieciechówny,
2559  2,10|         przodowej izbie, zaś Ja-gienka z Anulą w alkierzu na jednym,
2560  2,11|               chwilami jasny, chwilami z powodu chmur, które gnane
2561  2,11|             kazał poruszać tabor równo z brzaskiem. Smolarz, który
2562  2,11|          częściowo, również jak i łuby z odzieżą i zapasami żywności.
2563  2,11|          wypoczynek w pustej karczmie, z ochotą więc ruszyli w drogę.
2564  2,11|           ustawał, chwilami zrywał się z mocą niesłychaną, uderzał
2565  2,11|      przestawał huczeć i grzmieć jakby z gniewu na ową napaść i przemoc.
2566  2,11|               miasta. Ludzie ci, zżyci z puszczą, rzadko widywali
2567  2,11|                w której on brał udział z cepem żelaznym w ręku jako
2568  2,11|              przymknął oczy, i umilkł, z lekka tylko węgle we watrze
2569  2,11|               słysząc te słowa, począł z początku kiwać głową na
2570  2,11|           kopać, i chłopy też przyszli z okolicy pomagać w robocie,
2571  2,11|         przysypali na porządek, by się z nich jakoweś choróbska nie
2572  2,11|                się we wichurze, każden z widłami, i co który nadleciał,
2573  2,11|              żałości, czyli też diabły z wesela. Było tego, póki
2574  2,11|          łęczycki. Miasto było na nowo z popiołów wzniesione, w części
2575  2,11|          popiołów wzniesione, w części z czerwonej cegły, a nawet
2576  2,11|             czerwonej cegły, a nawet i z kamienia. Mury miało wysokie,
2577  2,11|               Łęczycy, przy czym jeden z giermków zamkowego starosty
2578  2,11|           rycerza byli dziewczynami, i z miejsca zakochał się na
2579  2,11|             wody, od zagonów dolatywał z powiewem mocny zapach mokrej
2580  2,11|              ich budzić, ale sam równo z otwarciem bram poszedł do
2581  2,11|               które zresztą znał nieco z tych czasów, gdy jeździł
2582  2,11|               tych czasów, gdy jeździł z listem księżny Aleksandry
2583  2,11|               świecie, ale co ja teraz z tymi dziewkami zrobię?~I
2584  2,11|            jednak brały przy Jagience. Z tych powodów i wierząc przy
2585  2,11|           pewne, bo nieraz odzywał się z tym w Zgorzelicach, więc
2586  2,11|          chłopaczysko może tam do mnie z jakowego krzyżackiego podziemia
2587  2,11|               opieką księżny i biskupa z prośbą, by jej nie dali
2588  2,11|                jeśli trzeba będzie się z nią rozstać, zostawić albo
2589  2,11|               natychmiast uklękły obie z Sieciechówną i poczęły mówić
2590  2,11|           opata, który choć zapalczywy z ludźmi, krzywdy nie wyrządził
2591  2,11|               kondukt sam biskup Jakub z Kurdwanowa, byli wszyscy
2592  2,11|              nieboszczyka chę-tliwie i z odznaczeniem, lecz zaraz
2593  2,11|            jakoweś bory dla was Gradów z Bogdańca zapisane, ale co
2594  2,11|         niewiele spodziewał, rad był i z borów, biskup zaś nie zauważył,
2595  2,11|             zaś nie zauważył, że jeden z pacholików starego rycerza
2596  2,11|             samo jak Zbyszko na drodze z Tyńca.~Więc mając więcej
2597  2,11|             księżna po przywitaniu się z Lichtensteinem poczęła rozmawiać
2598  2,11|       Lichtensteinem poczęła rozmawiać z księdzem Jakubem z Kurdwanowa,
2599  2,11|           rozmawiać z księdzem Jakubem z Kurdwanowa, zbliżył się
2600  2,11|              dobrodziejkę ją poczytuje z przyczyny owego listu, którym
2601  2,11|                 ale przypomniała sobie z łatwością i list, i całą
2602  2,11|             śmiertelnym jego pojedynku z Rotgierem. Wszystko to zaciekawiało
2603  2,11|            opowieść rycerska lub jedna z takich pieśni, jakie wygłaszali
2604  2,11|             wpływowej księżny, widząc, z jakim słucha zajęciem, chętnie
2605  2,11|              niż ktokolwiek odczuwał i z całej duszy nad nią ubolewał.~-
2606  2,11|      najtęższych zwyciężał, a przecież z ręki dzieciucha poległ.~-
2607  2,11|                krzywdujecie, a jednako z tamtych czterech trzech
2608  2,11|                na Lichtensteina, który z wojewodą płockim rozmawiał.~
2609  2,11|             ile że Lichtensteina, choć z zacnego rodu idzie, powiadają
2610  2,11|            jeno dlatego, że przydłużej z miłościwą panią rozmawiam,
2611  2,11|               pono ślubowali i Zawisza z Garbowa, i Powała z Taczewa,
2612  2,11|            Zawisza z Garbowa, i Powała z Taczewa, i Marcin z Wrocimowic,
2613  2,11|             Powała z Taczewa, i Marcin z Wrocimowic, i Paszko Złodziej,
2614  2,11|               i Paszko Złodziej, i Lis z Targowiska. Każdy z nich,
2615  2,11|                Lis z Targowiska. Każdy z nich, miłościwa pani, i
2616  2,11|                w pouchwałość się wejść z nim postaram.~- Czemu zaś
2617  2,11|            czci rycerskiej? - zapytała z uśmiechem księżna.~- Godne -
2618  2,11|               na ten przykład w bitwie z tyłu na niego natarł, a
2619  2,11|             Lichtensteina, poznajomiła z nim Maćka, pomyślawszy,
2620  2,11|                a potem raz tylko jeden z nim rozmawiał, i to wieczorem,
2621  2,11|               czynił zawsze, jeśli nie z panującym miał do czynienia.~
2622  2,11|             Maćko. - Więc to już wojna z Witoldem o Żmujdź, pewna?~-
2623  2,11|               co ma na razie począć, i z uczuciem ogromnego strapienia
2624  2,11|              mu ślubował i potykać się z nim muszę, a nijak by mi
2625  2,11|             innych godnych rzeczy wraz z nim zdobędę.~Po czym jęli
2626  2,11|              jęli naradzać się obaj, a z nimi i Jagienka, co czynić
2627  2,11|               księżny Aleksandry, a to z powodu opatowego testamentu,
2628  2,11|              już ona zginęła i że żywa z krzyżackich rąk nie wyjdzie -
2629  2,11|          wezbrane łzy stoczyły się jej z wolna po jagodach i skończyła
2630  2,11|            Jeśli tamta zginie, Zbyszko z żałości ani na cię spojrzy.~-
2631  2,11|                a Jaśko przecie całkiem z gęby do mnie podobny. Powiecie
2632  2,11|              pacholęta i sami rycerze. Z tych przyczyn ustąpił Maćko
2633  2,11|                była ciałami wisielców, z których jedno było kobiece.
2634  2,11|              zamku powiewała chorągiew z czerwoną ręką w białym polu.
2635  2,11|                 albowiem pociągnął był z częścią załogi i na czele
2636  2,11|          polsku, przeto łatwo było się z nim rozmówić. Zdarzyło się
2637  2,11|               że dał mu żelazne listy, z którymi młodzian później
2638  2,11|          wschodnią. Maćko ucieszył się z tych wiadomości ogromnie,
2639  2,11|          dopiero w nocy przyszła ulewa z grzmotami, które pierwszy
2640  2,11|          uśmiechać niebu i radować się z bujnego życia.~W taki to
2641  2,11|                taki to ranek wykręcili z Niedzborza ku Szczytnu.
2642  2,11|                był konieczny, albowiem z Niedzborza szedł prosty
2643  2,11|            naprzód, za nim konno Maćko z Jagienką, następnie dość
2644  2,11|          Danveld, którego Jurand razem z Gotfrydem zgładził... Tak
2645  2,11|              jeśli Danuśka zginęła, to z jego ręki. Gadają, że spotkała
2646  2,11|               Płocku, że się wykręcił. Z nim to będziemy mieli w
2647  2,11|                Bóg da, że damy sobie i z nim rady.~- Bóg da!~Tu Maćko
2648  2,11|              na wilków, a tu, powiada, z tych wilków trzech już nie
2649  2,11|           panie rycerzu, kto to ku nam z pagórka idzie.~- Kto, gdzie? -
2650  2,11|              wielgolud czy co...~Maćko z Jagienka wstrzymali stępaki,
2651  2,11|     obaczyliśmy ze Zbyszkiem na drodze z Tyńca do Krakowa takiego
2652  2,11|            pokazało się, że to był pan z Taczewa, ale też nic dobrego
2653  2,11|           Taczewa, ale też nic dobrego z tego nie wypadło. Na psa
2654  2,11|       naprzeciw dziada, który schodząc z pagórka niezmiernie powoli,
2655  2,11|              ogromny, chociaż widziany z bliska przestał im się wydawać
2656  2,11|           której nosił węzeł uczyniony z brudnej szmaty. Białe włosy
2657  2,11|               padł przed nią na kolana z wyciągniętymi w górę ramionami.~-
2658  2,11|            spłynęły mu po policzkach a z ust wyszedł podobny do jęku
2659  2,11|             Jagienka spoglądali na się z niepokojem, mieli bowiem
2660  2,11|          odwieźć, bo to musi być człek z tych okolic. Po naszemu
2661  2,11|               migi starzec.~- Zaś może z Mazowsza?~-Tak.~- Spod księcia
2662  2,11|               opuścim was. Pojedziecie z nami~na Mazowsze i w każdej
2663  2,11|                 Być może, iż miarkując z głosu, sądził, iż stoi przed
2664  2,11|               chcąc zagrodzić drogę, a z ust poczęły mu się wydobywać
2665  2,11|                 który już przedtem był z Sieciechówną nadjechał i
2666  2,11|             rysy starca, po czym rzekł z wolna i dobitnie:~- To wyście
2667  2,11|               trudy podróży obaliły go z nóg. Oto dziesiąty już dzień
2668  2,11|                serca i swojskie głosy, z których jeden przypomniał
2669  2,11|                Czecha.~Maćko zeskoczył z konia, po czym obaj wzięli
2670  2,11|             sianem wozie. Tam Jagienka z Sieciechówną, ocuciwszy
2671  2,11|             nieprzeparty kamienny sen, z którego dopiero na trzeci
2672  2,11|                mamy wszyscy jechać, bo z nim może jeden wóz pójść.~-
2673  2,11|                  A po jakiemu będziesz z nim gadać, kiedy języka
2674  2,11|           przykład, czy wracał Zbyszko z Malborga do Szczytna, to
2675  2,11|             między nimi mógłby się był z samym Zawiszą potykać —
2676  2,11|       chrześcijanie tak mieli postąpić z pasowanym rycerzem, który
2677  2,11|                a nimi różnica. Prawda! Z czterech psubratów trzech
2678  2,11|             czasu porwali. Nie może on z nimi wojować, bo nie podoła,
2679  2,11|               ani małej nie ma.~- Jest z księciem Witoldem.~- Chwalić
2680  2,11|                Nie ze wszystkimi, jeno z Krzyżaki. Z innymi dobry
2681  2,11|           wszystkimi, jeno z Krzyżaki. Z innymi dobry i hojny kniaź!~
2682  2,11|        wszystko było, a potem zapłacić z nawiązką.~Na takich rozmowach
2683  2,11|               zobaczyli, jakim wyszedł z rąk krzyżackich - wybuchła
2684  2,11|             rozbudzić Juranda, którego z wozu przeniesiono na skórze
2685  2,11|           Maćko zbudził się dobrze już z południa i kazał pachołkowi
2686  2,11|               panie, szlachetny rycerz z Bogdańca?~- Tak jest - odrzekł
2687  2,11|              dokąd pojechał?~- Przybył z Malborga, a po drodze był
2688  2,11|               Był i pojechał? - pytała z bijącym sercem. - Dokąd?~-
2689  2,11|        pierwszym między nimi rycerzem. Z jego rozkazania wolno było
2690  2,11|           odetchnę i oprzytomnieję, bo z innego świata powracam.~-
2691  2,11|              świata powracam.~- Jak to z innego świata?~- Z tego
2692  2,11|              Jak to z innego świata?~- Z tego świata, do którego
2693  2,11|               Macież tę moc? - zapytał z wielką ciekawością Maćko.~-
2694  2,11|               sambińskim...~- Mniejsza z tym... Wy miarkujcie, o
2695  2,11|                i łacno go mógł Zbyszko z konia zbić, ale on, to ujrzawszy,
2696  2,11|               pokochał. Nie chciał już z nim gonić na ostre ani na
2697  2,11|          świadczył.~- A co ze skargi i z onego świadectwa przyszło?~-
2698  2,11|              co do Juranda odpisał, iż z ran umarł i tamże przy kościele
2699  2,11|               nie zastali, bo na wojnę z Witoldem ku wschodnim zamkom
2700  2,11|            wyrozumieć. Ale kata zabrał z sobą stary komtur, a kapelan
2701  2,11|                zamrze gdzie pod płotem z głodu albo się w jakowej
2702  2,11|                 Nie przystoi pachołkom z radami się odzywać.~To rzekłszy,
2703  2,11|               szczytnieński wrócił już z synodu, tobym go chciał
2704  2,11|          resztę na moją głowę... Wezmę z sobą Hlawę, dwóch pachołków
2705  2,11|            sobą Hlawę, dwóch pachołków z bojowymi końmi od wypadku -
2706  2,12|               XII~Jurand rozbudził się z długiego snu w obecności
2707  2,12|           zapomniawszy we śnie, co się z nim działo, a nie wiedząc,
2708  2,12|         chwycił go w ramiona i płacząc z rozrzewnienia, począł mówić:~-
2709  2,12|           piersi, i znów całować, a ów z początku był jakby odurzony
2710  2,12|             zostaje i jako cię wywiódł z ziemi niewoli, tak ci i
2711  2,12|                mianowicie, co chadzali z nim na wyprawy, porywał
2712  2,12|              wysunął się naprzód jeden z załogi gródkowej, a zarazem
2713  2,12|                dobyć i tę sobaczą krew z nich wytoczyć - tak nam
2714  2,12|               się i wyszedł na palcach z izby. Za nim wyszli równie
2715  2,12|          ksiądz Kaleb, stary Tolima, a z nimi Jagienka z Sieciechówną,
2716  2,12|              Tolima, a z nimi Jagienka z Sieciechówną, które ujrzawszy
2717  2,12|               To my - my, cośmy was tu z Prus przywieźli.~A jemu
2718  2,12|                i o sobie, że nosi wraz z towarzyszem miecz i hełm
2719  2,12|               towarzyszem miecz i hełm z tarczą za rycerzem Maćkiem
2720  2,12|             tarczą za rycerzem Maćkiem z Bogdańca, Zbyszkowym stryjcem,
2721  2,12|             Zbyszkowym stryjcem, który z Bogdańca na poszukiwanie
2722  2,12|                listy od Lichtensteina, z którymi wszędy bezpiecznie
2723  2,12|      dziedziniec wjechał giermek Hlawa z drugim pocztowym pachołkiem.
2724  2,12|            która już poprzednio zeszła z górnej izby i czekała na
2725  2,12|               niemu, nim zdołał zsiąść z konia.~- Gdzie Maćko? -
2726  2,12|                Gdzie Maćko? - zapytała z bijącym trwogą sercem.~-
2727  2,13|      dowiedziawszy się, iż ma pozostać z rozkazu Maćka w Spychowie,
2728  2,13|          Chciałbym też wam sprawę zdać z tego, cośmy w Szczytnie
2729  2,13|       pacholikowi, poprowadziła Czecha z sobą na górę.~- Czemu to
2730  2,13|        pojechał? Widziałeś ją? Gadałeś z nią? Czemużeś jej nie przywiózł
2731  2,13|           Myślałem i jeszcze myślę, że z tych psubrackich pazurów
2732  2,13|                dufał... W widzeniu się z księdzem nie było też przeszkód
2733  2,13|             zaprzedał, co kat widział! Z zabitym tak gadał jako ja
2734  2,13|              zabitym tak gadał jako ja z wami, a tamten to mu się
2735  2,13|               wami, a tamten to mu się z trumny śmiał, to zgrzytał,
2736  2,13|               czarnym ozorem oblizywał z radości, że mu stary komtur
2737  2,13|               wywiózł.~- Wywiózł ją, a z nią zabrał i kata. Nie wiedział,
2738  2,13|               jest! prawda! - zawołała z niepokojem Jagienka. - Skoro
2739  2,14|              zabrawszy giermka, poszła z nim do Juranda, aby mu nowiny
2740  2,14|                go w wielkiej świetlicy z oswojoną wilczycą u nóg,
2741  2,14|             wilczycą u nóg, siedzącego z księdzem Kalebem, z Sieciechówną
2742  2,14|         siedzącego z księdzem Kalebem, z Sieciechówną i ze starym
2743  2,14|           przygrzewał miód, pomieszany z winem krzepiącym i pachnącymi
2744  2,14|          siedział na poręczastej ławie z łokciami opartymi na poręczach,
2745  2,14|               i przywiozą do Spychowa, z której to właśnie przyczyny
2746  2,14|         zwróciły się na Juranda, który z zamkniętymi oczyma i przechyloną
2747  2,14|              się, iż widzą tylko duszę z cielesnych pęt wyzwoloną,
2748  2,14|               rozbratana raz na zawsze z ziemskim życiem niczego
2749  2,14|               I ja sierota! - zawołała z głębi wezbranego serca -
2750  2,14|             uchronić, ale teraz ostanę z wami, póki wam Bóg Danusi
2751  2,14|       przerywanym i łkającym:~- Ostanę z wami, a Danuśka wróci...
2752  2,14|           Jagienka, Jurand obsunął się z ławy na kolana i chórem
2753  2,14|            Chryste elejson!...~- Ojcze z nieba, Boże - zmiłuj się
2754  2,14|             nad nami!..." mieszały się z kląskaniem słowików.~Lecz
2755  2,14|         chowana wilczyca podniosła się z niedźwiedziej skóry leżącej
2756  2,14|         trójkątną paszczę, poczęła wyć z cicha i żałośnie.~Jakkolwiek
2757  2,14|           Wrócił wprawdzie do Spychowa z rozkazu Maćka, gdyż był
2758  2,14|                powinność przy Zbyszku, z radością na to przystał.
2759  2,14|              że nie został w Spychowie z rozkazu prawej swojej pani,
2760  2,14|                się przydać Zbyszkowi i z niejednej toni go wybawić.
2761  2,14|             pilno w pole, że gdy razem z Jagienką wrócili od Juranda,
2762  2,14|        nijakiej nie mają. Dam ja sobie z nimi rady i z Niemcami,
2763  2,14|             Dam ja sobie z nimi rady i z Niemcami, których napotkam
2764  2,14|                 niby życzliwość udaje, z niczym się sam nie wyda,
2765  2,14|               wyda, a w sedno utrafi i z każdego nowinę jakoby rybę
2766  2,14|             pomagał. Zjeżdżali się też z mistrzem na jednej wyspie,
2767  2,14|               nim serce...~- Miarkując z tego, co nieraz i nieboszczyk
2768  2,14|                hamuje, ale jeszcze się z frasunku niemieckiego śmieje
2769  2,14|               Jest ze Żmujdzinami, a i z Witoldem w rzeczy już jest.
2770  2,14|                na Żmujdź uczynić, jeno z tym długo muszą czekać,
2771  2,14|              Niemcom przyjaciółka. Ale z nastaniem mrozów ruszy się
2772  2,14|           pomoc Żmujdzinom - i pójdzie z pozwoleństwem króla polskiego,
2773  2,14|                całą Litwą.~- To może i z królem będzie wojna?~- Mówią
2774  2,14|            wybierało się stąd na wojnę z własnej woli dwóch dobrych
2775  2,14|                nie może, bo są ślachtą z Łękawicy. Teraz pojadą razem
2776  2,14|           czego zaraz którego tu pchnę z nowiną.~- Bóg zapłać. Wiedziałam
2777  2,14|           podniósł głowę i nie wstając z klęczek, począł mówić nieśmiało
2778  2,14|               po chwili odrzekła jakby z wybuchem mimowolnej goryczy:~-
2779  2,14|            prośże mnie o to, bo ci nic z mojej przewiązki nie przyjdzie.
2780  2,14|           później zjechać mógł Zbyszko z Danusią. Zdawał sobie Hlawa
2781  2,14|                 ta zaś wyszła niebawem z przyległej izby, albowiem
2782  2,14|               niej chęć pożegnania się z pięknym giermkiem. Wyszła
2783  2,14|             tedy zmieszana, spłoszona, z bijącym sercem, z oczyma
2784  2,14|           spłoszona, z bijącym sercem, z oczyma świecącymi zarazem
2785  2,14|               przeto w kłopot niemały, z którego znów wyratowała
2786  2,14|                 nie mówiąc nic więcej, z izby.~A chociaż był zdrożon
2787  2,14|             Pił na umór przez całą noc z dwoma młodymi szlachcicami
2788  2,14|             dwoma młodymi szlachcicami z Łękawicy, którzy mieli z
2789  2,14|               z Łękawicy, którzy mieli z nim jechać na Żmujdź. Nie
2790  2,14|                   Niełatwo to ochwiarę z tamtych diabelskich rąk
2791  2,14|            Piotrowina, któren wstawszy z grobu, długie potem roki
2792  2,15|                księżna wyjechali razem z częścią dworu na wiosenny
2793  2,15|               jednak Czech od Mikołaja z Długolasu wielu rzeczy ważnych,
2794  2,15|             wielkiego kniazia pojechał z tymi listami mądry Mikołaj
2795  2,15|       Schwartzburg, gdański, wyjechali z rozkazu mistrza do króla
2796  2,15|               rozkazu mistrza do króla z zapytaniem, czego się mają
2797  2,15|          układy, a rwały się zwłaszcza z Witoldem. Wieczorem po przyjeździe
2798  2,15|             nowiny. Przyjechał Bronisz z Ciasnoci, dworzanin księcia
2799  2,15|       poprzednio po wieści na Litwę, a z nim dwóch znacznych litewskich
2800  2,15|          znacznych litewskich kniaziów z listami od Witolda i od
2801  2,15|              ludowi ustanowił słynnego z męstwa Skirwoiłłę. Ów wpadał
2802  2,15|              owi bojarzynkowie, którzy z Broniszem z Ciasnoci przybyli.
2803  2,15|      bojarzynkowie, którzy z Broniszem z Ciasnoci przybyli. Niejeden
2804  2,15|                przybyli. Niejeden więc z Mazurów mimo woli macał
2805  2,15|                rozważał w duszy, czyby z własnej ochoty pod znak
2806  2,15|          pozwolenie nie trzeba, choćby z tego powodu, że księżna
2807  2,15|           życie.~Hlawa cieszył się zaś z tej ochoty mazowieckiego
2808  2,15|             bowiem, że im więcej ludzi z Polski pociągnie do księcia
2809  2,15|         widzenia przy robocie, a razem z nim nowe dzikie kraje, nieznane
2810  2,15|              Owi bojarzynkowie, którzy z Broniszem z Ciasnoci przybyli,
2811  2,15|      bojarzynkowie, którzy z Broniszem z Ciasnoci przybyli, i inni
2812  2,16|              razie potrzeby błyskawicą z miejsca na miejsce, czyniąc
2813  2,16|               czego pchnąć zaraz gońca z wiadomością do Spychowa. "
2814  2,16|           wstydem".~Maćko słuchał tego z niechęcią, powtarzając od
2815  2,16|               jeżeli nie ty? - zapytał z gniewem Maćko. - Trzeba
2816  2,16|             się posępnie, gdyż nie był z siebie rad. Nieraz on już
2817  2,16|         bezpieczniej było bez niej niż z nią -więc i pojechała.~-
2818  2,16|                 Co tu wskórasz - rzekł z niecierpliwością Maćko -
2819  2,16|               niecierpliwością Maćko - z takim wojskiem, w takiej
2820  2,16|              bitki dobre!~- Ale nie im z gołymi brzuchami zamków
2821  2,16|             ogóle przypominał Zyndrama z Maszkowic, słynnego rycerza,
2822  2,16|                w polu przeciw Tatarom, z którymi długie lata walczył
2823  2,16|           Mówiliśmy o wyprawie - rzekł z niezwykłym ożywieniem do
2824  2,16|              czeladzi stągiewkę miodu, z której poczęli czerpać rycerze
2825  2,16|                co było zbrojnych ludzi z tej strony granicy, to ściągnęło
2826  2,16|              Pod Nowe Kowno.~I wyszedł z namiotu.~Maćko i Czech spoglądali
2827  2,17|              ale Czech patrzał na nich z ciekawością, rozważając
2828  2,17|          oczekiwać, i porównywając ich z polskim i z niemieckim rycerstwem.
2829  2,17|           porównywając ich z polskim i z niemieckim rycerstwem. Obóz
2830  2,17|                 czyli chaty litewskiej z ziemi i drewnianych nie
2831  2,17|             znaczniejszych ludzi uwito z gałęzi kilkadziesiąt szałasów,
2832  2,17|                 Hlawa przypatrywał się z ciekawością oszczepom o
2833  2,17|            wąskich i długich, wykutych z hartownego żelaza, kiścieniom
2834  2,17|          żelaza, kiścieniom uczynionym z młodych dąbczaków, w które
2835  2,17|                i miedziane, pochodzące z dawnych czasów, kiedy żelazo
2836  2,17|           Niektóre miecze były również z miedzi, ale większość z
2837  2,17|                z miedzi, ale większość z dobrej, dostarczanej z Nowogrodu,
2838  2,17|       większość z dobrej, dostarczanej z Nowogrodu, stali. Czech
2839  2,17|              niewolnicy pańscy karmili z ręki u toku. Hlawę zdumiewały
2840  2,17|              okolicy oswajał się nieco z obczyzną; tu cudzoziemiec
2841  2,17|               ogień, niewolę i chrzest z krwi, więc wszystko tu było
2842  2,17|         łagodny zwiastun Dobrej Nowiny z miłością apostoła, lecz
2843  2,17|                zbrojny niemiecki mnich z duszą kata.~Skirwoiłło i
2844  2,17|             który od dziecka zrósł się z wesołym gwarem żołnierskim,
2845  2,17|            wesołym gwarem żołnierskim, z pieśniami i szumną muzyką,
2846  2,17|       burtini-kas". Wojownicy słuchali z pochylonymi głowami i oczyma
2847  2,17|                 których zdołano unieść z ostatniej bitwy. Wróżbici,
2848  2,17|         znosząc cierpliwie ból i męki. Z głębin leśnych, od strony
2849  2,17|           ludziom, którym przywodził i z którymi łatwo mógł się rozmówić,
2850  2,17|          giermek - alem nie bardzo rad z tego, com widział, bo zaraz
2851  2,17|           Jakże, to on nie rozumie, że z takim wojskiem przeciw Niemcom
2852  2,17|              wilgotno, więc rycerze, a z nimi i Hlawa, pokładli się
2853  2,17|            mogli, Maćko przewracał się z boku na bok, a następnie
2854  2,17|            Wtem Hlawa przypodniósł się z niedźwiedziej skóry, siadł
2855  2,17|              które dawno nie podcinane z przodu, spadały mu aż na
2856  2,17|           wszystkie narody wspomaganą, z którą nie wiem, czyli kto
2857  2,17|                to razy zderzaliśmy się z nimi tarczą o tarcz i łbem
2858  2,17|               nas pozywali - a wszyscy z hańbą odeszli. Cóżeś to
2859  2,17|              niewdzięcznie ci mnie tam z początku przyjęli, bo było
2860  2,17|                im już wiadomo, żem się z Rotgierem potykał. Może
2861  2,17|              mi się co złego, jeno żem z listem od księcia przyjechał
2862  2,17|            Boże! srogie mi pisma dali, z którymi mogłem od zamku
2863  2,17|              na chwilę, po czym rzucił z całej mocy wiórem w ogień,
2864  2,17|           ogień, aż iskry posypały się z płonących głowni, i rzekł:~-
2865  2,17|           zawołał Maćko. - Jakoże było z onym glejtem? Zali komturowie
2866  2,17|                zaraz, ale nie stanął i z zamku mnie wyżenąć kazał.~-
2867  2,17|               przyjdzie, a może i król z nim razem z całą potęgą
2868  2,17|                może i król z nim razem z całą potęgą polską.~Lecz
2869  2,17|             wychylił się niespodzianie z cienia i rzekł:~- W pochód
2870  2,17|              tych, którzy pokwapią się z zamku. Chodziło mu o to,
2871  2,17|                piszczałkę, wyrzeźbioną z wilczej kości, wydał donośny
2872  2,17|             które rosły i wzmagały się z każdą chwilą, a przy ich
2873  2,17|             zbierające się koło stosów z bronią. Bór zadrgał i zbudził
2874  2,17|               i zbudził się. Po chwili z głębin poczęły dochodzić
2875  2,18|             Maćko, Zbyszko, Hlawa i ci z Mazurów, którzy przyszli
2876  2,18|          wypraw litewskich. Wyszedłszy z wody, żaden nie zewlókł
2877  2,18|         grzbiety słońcu, aż dymiło się z nich jak ze smolarni - i
2878  2,18|          chcieli ich ratować, albowiem z powodu ciemności i wzburzonej
2879  2,18|               wody rychło stracili ich z oczu, oni zaś nie śmieli
2880  2,18|       rozdzieliło się na dwa oddziały. Z jednym Skirwoiłło poszedł
2881  2,18|        ciągnący od zamku nie mogli ich z dala dojrzeć i w porę cofnąć
2882  2,18|            bitwą. Młody rycerz rad był z tego niezmiernie i tak mówił
2883  2,18|             gdyby było bliżej, mogliby z zamku knechtów w pomoc pchnąć,
2884  2,18|                tak było. Rycerz, jeśli z gości, to włóczy się po
2885  2,18|          Zresztą piesi pomieszani byli z konnymi i by nadążyć krokom
2886  2,18|          wilków, rysiów i niedźwiedzi, z głów sterczały to kły dzicze,
2887  2,18|        strzałami na plecach, patrzącym z tyłu mogłoby się wydać,
2888  2,18|               leśnych bestii wyruszyły z głębi leśnych mateczników -
2889  2,18|                Toteż na ów widok jeden z owych włodyczków z Łękawicy,
2890  2,18|               jeden z owych włodyczków z Łękawicy, którzy przybyli
2891  2,18|              Łękawicy, którzy przybyli z Czechem, zbliżył się do
2892  2,18|             prawych wilków idziem, nie z ludźmi.~Hlawa zaś, choć
2893  2,18|            pokryła się jasną zielenią. Z mchów puszystych a miękkich,
2894  2,18|             pachniały wilgotną korą, a z leśnego podłoża biła surowa
2895  2,18|              oddziału, gdzie był Maćko z Czechem i mazurskimi ochotnikami.
2896  2,18|               i zmacał, czy kord łatwo z pochew wychodzi.~Zbyszko
2897  2,18|            biedy mogły przejść po nim. Z obu stron wznosił się wysokopienny
2898  2,18|     nadchodzący, nie mogąc nic dojrzeć z dala, nie mieli czasu albo
2899  2,18|           czekać nieprzyjaciela.~Zżyci z borem i z leśną wojną Żmujdzini
2900  2,18|        nieprzyjaciela.~Zżyci z borem i z leśną wojną Żmujdzini przypadli
2901  2,18|        otarłszy się o nich, rzucał się z przerażeniem i fukiem w
2902  2,18|         dzięciołów.~Żmujdzini słuchali z radością tych odgłosów,
2903  2,18|                   Jeśli, da Bóg, żaden z psubratów nie ujdzie, czybyśmy
2904  2,18|               dłoń na ustach, albowiem z gościńca doszło krakanie
2905  2,18|             strony i nagle usłyszawszy z gąszczy odpowiedź na krakanie,
2906  2,19|           daleko się jeszcze znajdują. Z odpowiedzi Żmujdzina dowiedział
2907  2,19|             pięćdziesięciu wojowników, z tych pięćdziesięciu konnych,
2908  2,19|              odległości dwóch strzeleń z łuku "straża" złożona z
2909  2,19|                z łuku "straża" złożona z ośmiu ludzi, która zjeżdża
2910  2,19|             która zjeżdża często gęsto z gościńca i bada bór i gąszcza,
2911  2,19|               że idą w szyku. Wiedział z doświadczenia, jak trudno
2912  2,19|               mili, wymiarkował bowiem z tego, że ów zastęp ludzi,
2913  2,19|            przodzie oddziału, niewiele z niej sobie robił, gdyż spodziewając
2914  2,19|           robił, gdyż spodziewając się z góry, że tak będzie, rozkazał
2915  2,19|                 albo też, gdyby ludzie z niej chcieli badać wnętrze
2916  2,19|          stanąwszy na skręcie, poczęli z sobą rozmawiać. Naczelnik,
2917  2,19|                 Czech, dwóch wło-dyków z Łękawicy, trzech młodych
2918  2,19|                Żmujdzini poradzą sobie z Niemcami.~I znów nastała
2919  2,19|        niepobożną pieśń, co łatwo było z samej nuty wymiarkować.
2920  2,19|              dotychczas za ów postrzał z kuszy, który otrzymał wtedy,
2921  2,19|         ratowania Zbyszka wyprawił się z listem siostry Witoldowej
2922  2,19|                temu dobrze, któren się z nim pierwszy sczepi" - pomyślał
2923  2,19|             tandaradei!~merken wa mir 'z houbet lac...~Wtem pieśń
2924  2,19|           wszystkie głosy odzywają się z ziemi, nie zaś z wierzchołków
2925  2,19|          odzywają się z ziemi, nie zaś z wierzchołków drzew. Pierwszy
2926  2,19|            nich!~Za nim skoczyli inni. Z obu stron boru podniósł
2927  2,19|            dalsze szeregi zwróciły się z równą szybkością czołem
2928  2,19|              aby bronić się od napaści z boków. Byliby podziwiali
2929  2,19|               niemiecka znajdowała się z tyłu oddziału przy wozach.
2930  2,19|           którzy poczęli się wysypywać z gąszczów jak jadowity rój
2931  2,19|              pozostał bezbronny. Jeden z włodyków z Łękawicy zginął,
2932  2,19|            bezbronny. Jeden z włodyków z Łękawicy zginął, drugiego
2933  2,19|         Żmujdzini też, którzy uderzyli z boków, odskoczyli zrazu
2934  2,19|             Wrócili wprawdzie niebawem z większą jeszcze natarczywością,
2935  2,19|      przydrożne chojary i poczęli szyć z łuków w środek knechtów,
2936  2,19|          rzucał się na kształt wyjętej z wody ryby. Otoczeni ze wszystkich
2937  2,19|            garść ich zdoła się wycofać z pogromu i dostać się na
2938  2,19|           berdysze, tnąc, bodąc, rażąc z kusz, o ile zamęt bitwy
2939  2,19|             walczyła na śmierć i życie z innymi zastępami nieprzyjaciół.~
2940  2,19|       uporczywej bitwy. Oto ów włodyka z Łękawicy, którego pochwycił
2941  2,19|            pochylił się, nie zsiadając z konia, i podniósł ciało
2942  2,19|                konia, i podniósł ciało z ziemi, pragnąc widocznie
2943  2,19|               albowiem zamiast zjechać z drogi uderzył na knechtów
2944  2,19|            sprawy, wpadł naprzód jeden z bojarów żmujdzkich, który
2945  2,19|        straszliwy zamęt powiększał się z każdą chwilą. Inni bojarowie
2946  2,19|           poczęli je rzucać na ostrza: z boków natarli znów Żmujdzini.
2947  2,19|               Jeźdźcom łatwo było ciąć z góry, cięli więc bez odetchnienia
2948  2,19|              odetchnienia i spoczynku. Z boków drogi wysypywały się
2949  2,19|        wojowników w wilczych skórach i z wilczą żądzą krwi w piersiach.
2950  2,19|                pomieszał się widocznie z przerażenia, począł grać
2951  2,19|           piechurów, walczyli mężnie i z godnym podziwu uporem. Nie
2952  2,19|           wszystkie w żelazne naczółki z osadzonym we środku stalowym
2953  2,19|            pancerzu i w takimże hełmie z zapuszczoną przyłbicą.~Z
2954  2,19|               z zapuszczoną przyłbicą.~Z głębin leśnych padała na
2955  2,19|        jezdnych Żmujdzinów otaczał ich z bliska, lecz oni bronili
2956  2,19|            chciały się cofać i - parte z tyłu - nie mogły. Na ogół
2957  2,19|           gęstwinę leśną, posuwali się z wolna naprzód w trudzie
2958  2,19|            pierwsze - i w mgnieniu oka z jego rozkazu ława rycerzy
2959  2,19|          zwróciła się czołem w stronę, z której nadeszła. Żmujdzini
2960  2,19|                duszy - nie uratuje się z nich nikt, chyba że własną
2961  2,19|              rycerza wpół, związał się z nim i pragnąc koniecznie
2962  2,19|             żywcem, usiłował wyciągnąć z siodła. Ale strzemię pękło
2963  2,19|              pasowany! Czech zeskoczył z konia, ale widząc bezwładność
2964  2,19|                naramienniki, odjął pas z wiszącą przy nim mizerykordią,
2965  2,19|             Zbyszko. A de Lorche leżał z bladą, spotniałą twarzą
2966  2,19|              bladą, spotniałą twarzą i z zamkniętymi oczyma, bez
2967  2,20|           innego konia i ruszyli razem z Maćkiem w dalszą pogoń za
2968  2,20|               klacz po zabitym włodyce z Łękawicy, minął po kilku
2969  2,20|              między łopatki - i zwalił z konia.~I tak mścił się na
2970  2,20|       pochwytano. Za czym stary rycerz z Bogdańca, a z nim Zbyszko
2971  2,20|             stary rycerz z Bogdańca, a z nim Zbyszko i Czech wrócili
2972  2,20|                doły dla dwóch włodyków z Łękawicy, którzy głównie
2973  2,20|        Doświadczony Maćko wywnioskował z tego, że część Niemców zdołała
2974  2,20|              zdołała się nawet wycofać z pogromu.~Czy Skirwoiłło
2975  2,20|             krakania kruka podobnym:~- Z ciebiem rad i z siebiem
2976  2,20|            podobnym:~- Z ciebiem rad i z siebiem rad. Nieprędko przyjdą
2977  2,20|             będzie nasz.~- Kogoś wziął z jeńców? - spytał Zbyszko.~-
2978  2,20|             chciałbyś mi go wydrzeć, a z nim i nadzieję ostatnią?
2979  2,20|             wreszcie, wysunąwszy głowę z ramion Zbyszka, począł spoglądać
2980  2,20|           który rzekł:~- Złością widać z nim nic nie wskórasz, ale
2981  2,20|              przyszedł chłodny, dumny, z twarzą, na której przy blasku
2982  2,20|              cześć rycerską pohańbili, z Saracenami przeciw chrześcijanom
2983  2,20|           chrześcijanom walcząc.~Jeden z obecnych Mazurów przełożył
2984  2,20|             powagą rzekł:~- De Lorche! Z jednych rąk dostaliśmy pasy
2985  2,20|         świętego Jerzego powiem: wielu z tych ludzi nie od wczoraj
2986  2,20|            mniemał, że grzechy gładzą, z pogany walcząc i do chrztu
2987  2,20|               de Lorche dowiedział się z nie mniejszym zdumieniem,
2988  2,20|           zaprzeczyli ważności glejtom z powodu wybuchu wojny.~-
2989  2,20|           krzyk na Zachodzie, albowiem z możnego rodu pochodzę...~
2990  2,20|                  Na wszystkie relikwie z Akwizgranu! Toż na czele
2991  2,20|             Zygfryd von Lowe. Wiemy to z listów, które do zamku przyszły.
2992  2,20|           Lorche, Maćko i Czech biegli z nim razem.~- Słuchaj! -
2993  2,20|           Skirwoiłłowych jeńców. Jedni z nich leżeli na wznak, drudzy
2994  2,20|            zwróciły się ku niemu.~Wtem z głębi zawołał jakiś donośny,
2995  2,20|             ratuj mnie!~Zbyszko porwał z rąk pachołka parę płonących
2996  2,20|            płonących szczepek, skoczył z nimi do drzewa, spod którego
2997  2,21|              srodze poturbowan. Próżno z rozkazu Zbyszka zawiedziono
2998  2,21|        przyszedł do niego natychmiast. Z początku nie mógł się jednak
2999  2,21|            strasznych przejściach, czy z folgi, jaka ogarnia zwykle
3000  2,21|           gardło, wargi się trzęsły, a z oczu płynęły łzy tak obfite,