Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |        mawiali: "zajadła Litwa" - i prawda! Dobrze się oni potykają,
 2  1,1 |            przerwał nagle Zbyszko - prawda jest! Ale potem ludzie mówili,
 3  1,1 |            prawda-li to?~- Dalibóg, prawda! - odrzekł jeden ze szlachty. -
 4  1,2 |            one w powietrzu wiszą.~- Prawda - odpowiedziała księżna -
 5  1,3 |           obiecował. A jako to jest prawda, tak mi dopomóż, amen!"~
 6  1,4 |           drzewa Krzyża Świętego?~- Prawda, jak mi jest Bóg miły -
 7  1,4 |             i książę może stanąć.~- Prawda jest, ale mu o tym nie mówcie,
 8  1,4 |             na węzeł nie zawiążę.~- Prawda! Prawda!...~Tak rozmawiając,
 9  1,4 |        węzeł nie zawiążę.~- Prawda! Prawda!...~Tak rozmawiając, ruszyli
10  1,4 |             króla Jagiełły. Była to prawda: od czasu wstąpienia na
11  1,5 |             ze zdziwieniem Maćko.~- Prawda! - rzekł, oglądając się.
12  1,5 |        podniosły się liczne głosy: "Prawda! czemu nie wołał!" Lecz
13  1,6 |            o zmiłowanie pokłonić.~- Prawda jest - rzekł Maćko. Lecz
14  1,6 |         walka samowtór co innego.~- Prawda... ale... poczekajcie...
15  1,6 |           Tatarów. Nie wiadomo, czy prawda, ale może być, bo nieboszczka
16  1,6 |      królowa tak prorokowała. Jeśli prawda, to tym bardziej będzie
17  1,8 |    przybrany był w czaszki ludzkie. Prawdą w tym wszystkim było tylko
18  1,18|           mi! - ale prawda-li to?~- Prawda, jako Bóg na niebie.~- A
19  1,18|       jeszcze...~- Jak mi Bóg miły, prawda!... Już mu tamta nie będzie
20  1,19|           jeno wiem, że je miewają. Prawda, że Krzyżak bez zgorszenia
21  1,19|           się w garść, ozwał się:~- Prawda będzie wiadoma na mazowieckim
22  1,22|            Następował ci on na was, prawda, bo go piekła zemsta - ale
23  1,22|   łagodniejszym już głosem:~- Jeśli prawda, że goście pierwsi naszli
24  1,22|         pierwsi naśli Juranda?~- Bo prawda!~- Trzeba ci było zełgać.~-
25  1,23|        zbiegli - zbóje, złodzieje - prawda, ale żadnej trwogi nie znający
26  1,23|             dziewczynę pochwycić.~- Prawda! - rzekł pan de Fourcy,
27  1,24|             poczty zbrojne.~- Jużci prawda - rzekł książę. - Musiał
28  1,24|     szczęśliwość się zdarzy. Ale co prawda, to mało mu przez tę dziewczynę
29  1,24|             w Krakowie zratowała.~- Prawda. Ale żeby nie ona, nie byłby
30  1,24|             się, nic mu nie będzie. Prawda, ojcze Wyszońku?~- Hej!
31  1,25|               Miłościwa matuchno!~- Prawda, że to ja byłam jej i jestem
32  1,25|            ręki Jurand dostał żonę. Prawda! A jakby raz ślub był -
33  1,25|         przecie adwent!~- Dla Boga! prawda! - zawołała księżna. I nastało
34  1,27|        wiózł w jednej kożuszynie.~- Prawda, jak mi Bóg miły!~I wnet
35  1,27|            toby jej nie odjechał!~- Prawda! - rzekł Zbyszko.~I poszli
36  1,28|           Długolasu począł mówić:~- Prawda jest. Krzyżaki po próżnicy
37  1,30|            oświadczyli -jako i jest prawda - że nie bracia krzyżowi,
38  1,30|         musieliście ją wykupywać.~- Prawda jest - rzekł Jurand - że
39  2,1 |       skruchą i wreszcie odrzekł:~- Prawda! prawda! bywałem wam ciężki,
40  2,1 |         wreszcie odrzekł:~- Prawda! prawda! bywałem wam ciężki, ale...
41  2,2 |              że nie ma jej u nas.~- Prawda, ale jakże uspawiedliwim
42  2,2 |         odważyłby się przyjechać.~- Prawda. Po pogrzebie Danvelda wyruszę
43  2,3 |           córkę wykupić?~- Jużci... prawda! - rzekł książę. - Choćbyś
44  2,3 |            o cześć Zakonu chodzi.~- Prawda! - odrzekli chórem rycerze
45  2,4 |            byle po ich stronie była prawda a Bóg, nie wyniosą zdrowych
46  2,4 |             o to, po której stronie prawda - i sam książę podzielał
47  2,8 |           pokazali mu inną. To jeno prawda, że ludzi pobił i że oni
48  2,8 |          zacnego pocztu przysłać.~- Prawda jest. Ale co Krzyżakom po
49  2,8 |           Bóg! cóż się stało?~- Ba, prawda, jakoże masz wiedzieć, kiedyś
50  2,9 |     diabelskich mnichów.~- Rzetelna prawda, ale bo też wiecie: zbierało
51  2,9 |        Poszczerbił mnie on krzynę - prawda! - alem też mu za to tak
52  2,9 |          taka to będzie i opieka... Prawda, że nad sierotami jest Bóg
53  2,9 |         mówicie?~-Prawdę, jako i to prawda, że Wilkowie będą bronili
54  2,10|           między nimi zachowanie.~- Prawda, jak mi Bóg miły! - zawołał
55  2,10|         człowiek i smolarz, ale czy prawda - nie wiem.~- Oj, nie człowiek
56  2,11|        Maćkowe serce, więc rzekł:~- Prawda! Pan Jezus miłosierny! Ogarnęli
57  2,11|          nie włazić. Krzywda jest - prawda! I słusznie się krzywdujecie,
58  2,11|          siłą swej niezłomnej woli. Prawda, że sporzej by było jechać
59  2,11|            do Danuśki i Juranda, to prawda. Ja myślę tak samo jak i
60  2,11|           samo o innych rzeczach.~- Prawda jest! - zawołał Czech.~-
61  2,11|          sprzeczam się i ja też, że prawda - rzekł Maćko - i sam takową
62  2,11|         między nami a nimi różnica. Prawda! Z czterech psubratów trzech
63  2,11|         była matołka, rzekł: "Iście prawda, ale myślelim, że ją złe
64  2,13|          widzi wasza miłość... Bo i prawda, że nie byłoby po co...~
65  2,13|            ludzkie nie widziało".~- Prawda jest! prawda! - zawołała
66  2,13|           widziało".~- Prawda jest! prawda! - zawołała z niepokojem
67  2,14|       rzekła mu to, co zresztą było prawdą, że im w Spychowie nic nie
68  2,16|         hardych słowach Czecha tkwi prawda, bo choć Jagienkę zabrał
69  2,18|        jeszcze więcej. Toć Bogiem a prawdą po to ja tu przyjechałem,
70  2,18|         księcia Witoldowe dzieci?~- Prawda jest, że wilcze oni serca
71  2,18|           serca mają, wszelako i to prawda, że w Szczytnie jej nie
72  2,20|           rzekł:~- Zali to wszystko prawda?~- Tak mnie i tobie dopomóż
73  2,22|       gospodarzyć po bożemu.~- Ano! prawda jest, ale wola boska! -
74  2,23|         znów i zamilkł Arnold, gdyż prawda ta była tak oczywista, że
75  2,23|         śmiał się alibo zgrzytał?~- Prawda jest! - mruknął Arnold.~
76  2,23|          Zgorzelic w głowie.~- Hej, prawda, nowa bieda! Toć przecie
77  2,23|           na Cztana z Rogowa... Ale prawda! Nie do rzeczy gadam, bo
78  2,23|  roztropniej mówisz niż zwyczajnie. Prawda i to. Może się prędzej obaczy,
79  2,23|            oczy.~- Do Spychowa.~- A prawda! Kto tu tak chrapie obok?
80  2,30|            mu się żalem i pomstą.~- Prawda! - rzekł. - A gdzie zaś
81  2,31|            prawili, ale to nie była prawda, bo takich nie masz między
82  2,31|         panny Agnieszki z Długolasu prawda - ślubowałem jej i Bóg da,
83  2,31|         rodzica na Śląsku zabiły.~- Prawda! - odrzekł Zbyszko. - Daj
84  2,32| przezpiecznie po świecie.~I była to prawda, wszelako na tę prawdę odpowiedział
85  2,34|          się tak na wojnie.~- Jeśli prawda, to chyba jej nie będzie.~-
86  2,34|      okrutnie na wołowinę łakome.~- Prawda jest - rzekł Maćko, który
87  2,34|         zbraknie - wtrącił Hiawa.~- Prawda! - rzekł Zbyszko - wiecie,
88  2,36|   piastowała - odrzekła Jagienka.~- Prawda, że piastowała, wszelako
89  2,38|             Więc po chwili rzekł:~- Prawda jest, że pod włos mi chłop
90  2,38|            zwrócił się do Tolimy:~- Prawda, stary?~Więc Tolima ogarnął
91  2,38|        głośniej, rzekł:~- Święta to prawda. Nie do gospodarstwa ja!
92  2,40|           też, pomyślawszy chwilę: "Prawda, mówi, że nie moja". I jako
93  2,40|            mi i o Zbyszka chodzi.~- Prawda! jako żywo! - rzekła Jagienka. -
94  2,40|       strzemiona?~- Wyleci, jako to prawda, że tu stoję! - odrzekł
95  2,41|             żadna broń nie poradzi, prawda?~- Co ręka ludzka zrobiła,
96  2,49|            nieprawda, nie wiem.~- I prawda, i nieprawda! - ozwał się
97  2,49|         patrzcie! - wołał ksiądz.~- Prawda! coś ci takiego jest! -
98  2,49|      takiego jest! - rzekł Maćko.~- Prawda! prawda! - potwierdzili
99  2,49|              rzekł Maćko.~- Prawda! prawda! - potwierdzili inni.~-