Tom,    Rozdzial

 1  1,3 |   Tymczasem księżna, chcąc sobie drogę skrócić i zaciekawić panny
 2  1,4 |       istotnie kapać kroplami na drogę.~- Aj, Jezu! - zawołała
 3  1,4 |          nimi pas nieba, na dole drogę całkiem wymoszczoną kamieniami,
 4  1,6 |    gołębi. Ludzie patrzyli to na drogę wiodącą z zamku, to na pomost
 5  1,6 |       łatwiej było torować sobie drogę i w ten sposób dotarli aż
 6  1,7 |          jeszcze w Krakowie, a w drogę ruszy jutro rano.~- To i
 7  1,8 |       Zbyszko chciał mu zastąpić drogę, zatrzymał się jeszcze na
 8  1,9 |         którym zaopatrzył ich na drogę kupiec Amylej, a które spragniony
 9  1,10|          najeżdżacie?~- A czemuż drogę zagradzasz?~- Odpowiadaj,
10  1,10|     łamanych krzów i gałęzi - na drogę wypadł z gęstwiny, jak piorun,
11  1,13|         będzie chciał wchodzić w drogę. Każdy święty ma w niebie
12  1,17|       Ten jednakże, dostawszy na drogę skojca, począł pić z księżymi
13  1,17|         Pieniądze macie, a ja na drogę nie potrzebuję. Przecie
14  1,18|         Dałam ci mu i trzosik na drogę, a on zaprzysiągł mi na
15  1,19|    całkiem zapomniał, że w długą drogę aż na Mazury jedzie, a natomiast
16  1,19|        choć pożegnał, a objął na drogę - mówił sobie - może by
17  1,19|  nieszczęściu! I jednocześnie na drogę wybiegł człowiek, przybrany
18  1,19|   gościnnie przyjęli i hojnie na drogę obdarowali. Ale i ja też
19  1,19|      nieco młodzieńczyk w dalszą drogę.~Jednakże przedtem jeszcze
20  1,19|          dobrze ludzi bywałych o drogę do Łęczycy. Wkrótce za Sieradzem
21  1,19|          spotkał?" Ale on, mając drogę pilną, nie chciał się potykać,
22  1,19|      dzień na wieżę wyłazi, a na drogę spogląda... Każda z nas
23  1,20|         we dwie godziny przebiec drogę dzielącą dwa miasta. Ale
24  1,20|      pola walki - ale zamknął mu drogę do wyższych dostojeństw
25  1,23|          ich poczty, aby torować drogę, która stała się kopna,
26  1,24|         krzyknął mu był nawet na drogę półżartem, aby wziął jakie
27  1,25|       które go za rękę wiedzie i drogę mu pokazuje, czemuż by on
28  1,25|        niego, aby ją przebrać na drogę.~Tymczasem rozedniało zupełnie.
29  1,25|      żegnał ją znakiem krzyża na drogę. Obróciła się jeszcze przed
30  1,28|         za ramiona, zawołał:~- W drogę nam! Do Spychowa!~ ~
31  1,30|        uderzających o wyjeżdżoną drogę.~- Raz w nocy - mówił dalej
32  1,30|     szerszego gościńca na węższą drogę, którą jechali długo, gdyż
33  1,30|   wysyłali i mają takich, którzy drogę wiedzą.~- Bogdajeśmy ich
34  1,30| dwukrotnie straże zastępowały im drogę na grobli; niecierpliwił
35  2,1 |        Gotfryd pierwszy zastąpił drogę Jurandowi, lecz ów odwalił
36  2,2 |         Danvelda wyruszę zaraz w drogę.~- Niech cię Bóg błogosławi,
37  2,4 |         i przebaczył. Przez całą drogę mówił, że nikt inny nie
38  2,6 |          człek zabłąka i całkiem drogę straci.~Po czym powtórzył
39  2,6 |       gdyż wnet mieli wyruszyć w drogę. Lecz przed rozejściem się
40  2,6 |       wysłać, choćby w najdalszą drogę, ni też odczepić się od
41  2,7 |  latarnię, by oświecić komturowi drogę. Na końcu schodów był korytarz,
42  2,7 |           to niech się rozpyta o drogę". Bo to, co się stało, było
43  2,7 |          przeleciała mu myśl, że drogę zastępuje mu Rotgier, i
44  2,9 |           że gdy człeku w daleką drogę jechać trzeba, to chociaż
45  2,9 |  rycerską cześć, ale mi rychło w drogę czas.~- Na wojnę zaś alibo
46  2,9 |             Ba! czego?... Komu w drogę, temu czas!~- Miałaś przecie
47  2,10|          chadzacie?~- Mamy swoją drogę za Czarcim Wądołem.~- Za
48  2,11|          z ochotą więc ruszyli w drogę. Nawet i bojaźliwy Wit,
49  2,11|         dniami wyruszył w dalszą drogę. Maćkowi nie chodziło już
50  2,11|         nawet opatrzyli Maćka na drogę drewnianą, oliwną tabliczką,
51  2,11|   wyruszyli w dalszą ku Płockowi drogę, wiatr osuszył nieco gościńce,
52  2,11|           co mu przezpieczniej w drogę nie włazić. Krzywda jest -
53  2,11|        nazajutrz ruszyć w dalszą drogę. Uzyskanie listu od Lichtensteina
54  2,11|         Skrwy i Drwęcy, tamowały drogę, tak że dopiero dziesiątego
55  2,11|         woń żywiczną. Przez całą drogę do Lidzbarku, a stamtąd
56  2,11|   ramiona, jakby chcąc zagrodzić drogę, a z ust poczęły mu się
57  2,11|         idzie. Nie mogąc pytać o drogę, w dzień kierował się tylko
58  2,11|          Ni do domu trafić, ni o drogę alboli o chleb poprosić...
59  2,14|      pokłonić i o dobre słowo na drogę poprosić...~- Jakże - zapytała
60  2,14|   pojedzie przez Prusy, by sobie drogę skrócić, ja zaś puszczami
61  2,14|  dajcieże mi jakowy wspominek na drogę. Nie odmawiajcie mi tego!
62  2,14|          mnie byle tam krajką na drogę, by jeśli polec mi przyjdzie,
63  2,14|        alibo daj mu wspominek na drogę, aby się pod twoim znakiem
64  2,14|           aby mu udzielić rad na drogę.~- Jedź na dwór księcia
65  2,18|          jeno skoczyć i przeciąć drogę od wyspy.~- Pierwsza rzecz! -
66  2,19|        ten zastęp, który odcinał drogę powrotną, albo zginąć.~Wybrał
67  2,21|    pierwszy rozerwał koło i taką drogę otworzył, że przedostał
68  2,21|        gotowi, bo wraz ruszamy w drogę.~Giermek, który nie miał
69  2,21|          Sanderus jechał z nimi. Drogę aż do pobojowiska wiedzieli
70  2,23|         którą zaopatrzyli się na drogę w obozie żmujdzkim, ale
71  2,24|          albo też na kulbakę i w drogę! Rozumiesz?~To rzekłszy,
72  2,24|       rzekł -i prosi, aby póki w drogę nie ruszycie, mógł zostać
73  2,24|         mu jadło i napitek, bo w drogę nie ruszym zaraz, gdyż lud
74  2,24|    smutno:~- Przecie wiecie.~- W drogę! Jedź w zdrowiu!~Konie ruszyły
75  2,26|        Niemcowi po prostu dalszą drogę i zawrócić, ale wstyd mu
76  2,26|       wówczas widać było szeroką drogę idącą wśród dwóch czarnych
77  2,29|        Jedź do Płocka - rzekł na drogę Tolimie ksiądz - i weź od
78  2,30|         Spychowa jechać, aby wam drogę na Płock doradzić; król
79  2,31| potężnymi ramiony i wy siekli mu drogę wśród Niemców. Mogło też
80  2,32|        jeszcze zawrócić na prawą drogę, ale sam czuł, że już nie
81  2,37|       ale teraz w inną mi trzeba drogę.~- Hej! - zawołał Macko. -
82  2,39|        odniesie~Dziewczynie.~- W drogę! - zawołał Zbyszko.~- W
83  2,39|             zawołał Zbyszko.~- W drogę.~- Boże cię prowadź! Matko
84  2,40|        Niech Jaśko, któren się w drogę rwie, jedzie ze mną. Jam
85  2,40|   Jerzego, że się w żadną dalszą drogę nie będzie napierał - i
86  2,49|           że mistrz, zabieżawszy drogę królowi, zechce dać wypoczynek
87  2,49|          zrobienia, jeno królowi drogę zabiec.~Ale gdy właśnie
88  2,51|        armia krzyżacka zastępuje drogę wojskom królewskim.~Rycerze
89  2,51|       puścił. Inni zastąpili też drogę, prosząc, błagając i przedstawiając,
90  2,51|       lecz sam mistrz zabiegł im drogę i krzycząc:~Herum! herum! -
91  2,51|     ostępu, gdy wtem zajechał mu drogę Zbyszko z Bogdańca. Krzyknął
92  2,52|        armia krzyżacka zastępuje drogę wojskom królewskim.~Rycerze
93  2,52|       puścił. Inni zastąpili też drogę, prosząc, błagając i przedstawiając,
94  2,52|       lecz sam mistrz zabiegł im drogę i krzycząc:~Herum! herum! -
95  2,52|     ostępu, gdy wtem zajechał mu drogę Zbyszko z Bogdańca. Krzyknął