Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |           czapce na głowie. Stanął, spojrzał po obecnych i ujrzawszy
 2  1,3 |            Kiedyż to bywa?~Zakonnik spojrzał na dwóch innych i zamilkł,
 3  1,4 |           króla znieważasz!~Zbyszko spojrzał i poznał tegoż samego olbrzymiego
 4  1,4 |              Na to Powała z Taczewa spojrzał na niego surowo i rzekł:~-
 5  1,4 |       proszą, wówczas odpowiem".~Tu spojrzał Powała bystro na Zbyszka
 6  1,4 |             się korcić. Raz i drugi spojrzał na Zbyszka, potem na Maćka:
 7  1,5 |         ziemi odrósł.~Na to Zbyszko spojrzał zaraz na niego zawzięcie:~-
 8  1,5 |           pobladł mocno i mimo woli spojrzał na króla, którego twarz
 9  1,5 |            Usłyszawszy to, Jagiełło spojrzał na Jaśka z Tęczyna, potem
10  1,5 |           tam Bóg dopomoże...~Nagle spojrzał bystro na stryjca i rzekł:~-
11  1,6 |        jakom wychodził, i żaden ani spojrzał. Cicho bądź i słuchaj: znajdą
12  1,7 |             zamrzyjcie.~Stary Maćko spojrzał z pewnym rozczuleniem na
13  1,8 |     rozjaśniła się nieco. Po chwili spojrzał na Danusię i znów spytał:~-
14  1,9 |             odpowiedzieć Zbyszkowi, spojrzał na niego jakby ze zdziwieniem,
15  1,9 |             ci przeszkadza?~Zbyszko spojrzał na stryjca oczyma dziecka.~-
16  1,10|              Maćko, który nie spał, spojrzał na gwiazdy i odpowiedział
17  1,12|             dopiero podniósł głowę, spojrzał na stojącą obok siebie postać -
18  1,13|          niż dla nich".~Na to Maćko spojrzał niespokojnie, a nawet podejrzliwie
19  1,14|          Danusi, nieraz jednak, gdy spojrzał niespodzianie na Jagienkę,
20  1,14|         Obacz, jako dymi...~Zbyszko spojrzał przez łozinę i spostrzegł
21  1,14|          się w mgnieniu oka wyżej i spojrzał przez gałęzie na wodę: bóbr
22  1,15|    rozwiązać?~Usłyszawszy to, Maćko spojrzał z pewną obawą na opata,
23  1,15|        bojał.~Usłyszawszy to. Maćko spojrzał na Zycha, Zych na niego,
24  1,16|           zwadzie przeszkodzą.~Opat spojrzał jej bystro w oczy i nagle
25  1,17|          Zycha mi osobliwie żal.~Tu spojrzał w oczy Zbyszkowi i spytał
26  1,18|            niedoczekanie ich!~Maćko spojrzał - twarz dziewczyny była
27  1,19|           roztropny i doświadczony, spojrzał podejrzliwie na przekupnia
28  1,19|    zakrzyknął Zbyszko.~Na to Jędrek spojrzał na niego bystro, uśmiechnął
29  1,19|        Jędrek z Kropiwnicy.~Zbyszko spojrzał znów na obcych rycerzy i
30  1,19|            Zbyszko, usłyszawszy to, spojrzał przyjaźnie na młodego szlachcica
31  1,19|          wstydu w oczach nie ma.~Tu spojrzał na zagranicznego rycerza,
32  1,20|          który ślubował czystość. I spojrzał bystro na Lotaryńczyka,
33  1,20|        niewiastami.~Na to de Lorche spojrzał ze zdumieniem na Krzyżaka.~-
34  1,23|         Malborga pisali.~Czech znów spojrzał na trupa pana de Fourcy,
35  1,24|          zdumieniem blade policzki, spojrzał na Danusię, potem na oznaki,
36  1,25|            poją! A ksiądz Wyszoniek spojrzał w okno, w którym szklane
37  1,26|          czy nie do Bogdańca.~Czech spojrzał na niego ze zdziwieniem.
38  1,26|      inaczej - rzekł Czech.~Zbyszko spojrzał na niego z zadowoleniem.~-
39  1,28|          więc on, siadłszy na łożu, spojrzał na nią, poznał i rzekł:~-
40  1,29|            też ją miłujesz?~Zbyszko spojrzał mu prosto w oczy z twarzą
41  1,30|        mnieś odgrzebł?...~A Zbyszko spojrzał na niego ze zdziwieniem
42  1,30|           się zdziwienie, następnie spojrzał na Juranda i zapytał:~-
43  1,30|             ławie, wyciągnął nogi i spojrzał na Juranda oczyma pełnymi
44  1,32|            ciężko.~Lecz zaraz potem spojrzał bystro na rycerza i jakby
45  2,1 | odpowiedział Jurand. I to rzekłszy, spojrzał uważnie na przewodnika,
46  2,1 |          bliżej do stołu.~A Danveld spojrzał z tryumfem po obecnych i
47  2,1 |            się na coś przydać, więc spojrzał na Danvelda prawie z wdzięcznością
48  2,2 |           Tu czuć siarkę.~A Zygfryd spojrzał dziwnym wzrokiem po obecnych
49  2,2 |   szlachetnych nowicjuszów.~Zygfryd spojrzał na niego przeciągle, jak
50  2,6 |     postanowił już nic nie ukrywać, spojrzał na niego bystro i rzekł:~-
51  2,7 |    widocznie nie zrozumiał go, gdyż spojrzał nań z trwogą i odrzekł ze
52  2,7 |           potem do wieży. Diederich spojrzał na niego bystro, lecz komtur
53  2,7 |         jest?...~Pochyliwszy głowę, spojrzał w twarz leżącego człowieka
54  2,8 |            Prawy wyrostek był...~Tu spojrzał uważniej raz i drugi na
55  2,9 |              odrzekł Maćko.~Po czym spojrzał bystro na dziewczynę:~-
56  2,9 |             gdy się dobrze nasycił, spojrzał przed się z powagą i rzekł:~-
57  2,9 |              Usłyszawszy tę prośbę, spojrzał stary Wilk na młodego, a
58  2,9 |       wybuchnął młody Wilk. A Maćko spojrzał na niego i przez chwilę
59  2,10|         prędzej, odetchnął głęboko, spojrzał z większą ufnością na zgromadzonych
60  2,10|          już szczerzysz?~Więc Czech spojrzał na jej różaną twarz i widząc,
61  2,10|         Boście wrócili.~Na to Czech spojrzał na nią z wdzięcznością,
62  2,10|                Ba! z kosteczkami!~I spojrzał na nią takim wzrokiem, że
63  2,11|           się odzywać.~To rzekłszy, spojrzał na nią znacząco, jakby przypominając
64  2,18|      oklepce!~Usłyszawszy to, Maćko spojrzał na bratanka życzliwym okiem,
65  2,19|            przyłbicę.~Lecz zaledwie spojrzał w twarz rycerza, zerwał
66  2,20|     Zbyszkowe słowa, więc de Lorche spojrzał pytającym wzrokiem w twarz
67  2,21|           nim poprzednio zasłyszał, spojrzał na niego podejrzliwie i
68  2,23|            pomógł mu usiąść. Arnold spojrzał hardo na Maćka, na Zbyszka
69  2,23|        jutro...~I to powiedziawszy, spojrzał ku gwiazdom.~- Wóz widać
70  2,23|             się, wylazł spod skóry, spojrzał ku gwiazdom i przeciągnąwszy
71  2,24|        rozporządzenia, ale zaledwie spojrzał przed siebie, gdy nagle
72  2,24|          wyście moimi.~To rzekłszy, spojrzał z dumą na starego rycerza
73  2,24|            wyniośle.~A stary rycerz spojrzał ponuro naokół. W piersi
74  2,24|        Maćko nie odrzekł na to nic, spojrzał tylko na Wolfganga tak,
75  2,30|            odparł Zbyszko. A Powała spojrzał na niego z wielką przyjacielską
76  2,31|              odpowiedział rycerz.~I spojrzał z wdzięcznością w jej modre
77  2,31|             Tu znów westchnął, znów spojrzał w niebo, na którego wschodzie
78  2,31|         bramie, ani ci na nich król spojrzał, chociaż się do ziemi kłaniali.
79  2,31|            w tych stronach? Zbyszko spojrzał na nią jakby ze zdziwieniem,
80  2,33|         dusza; kto świeżo przybył i spojrzał na ów wzniesiony ex luto
81  2,34|          tam już ostaniem?...~Na to spojrzał Maćko na Zbyszka pytającym
82  2,34|             to tak wesoło, że Maćko spojrzał na niego zdziwiony i zapytał:~-
83  2,40|            to jego żona i dzieci.~I spojrzał z okrutną zuchwałością przed
84  2,51|             którym ja polegnę (i tu spojrzał na Wernera von Tettingen) -
85  2,51|          zawrze.~Ale rycerski Ulryk spojrzał na niego ponuro i wzniósłszy
86  2,52|             którym ja polegnę (i tu spojrzał na Wernera von Tettingen) -
87  2,52|          zawrze.~Ale rycerski Ulryk spojrzał na niego ponuro i wzniósłszy