Tom, Rozdzial
1 1,1 | księżnę Ryngałłę za panią serca obrał i dozgonną wierność
2 1,2 | zwracać ku sobie rycerskie serca i oczy.~Więc z rozbawioną
3 1,4 | lekko, nie brał go także do serca. Tymczasem Niemca poczęło
4 1,5 | Czysty duch jej przenikał w serca ludzkie, łagodził los niewolników,
5 1,5 | Przeto przebaczam mu z duszy serca jako Chrystusowy sługa i
6 1,5 | Danusi.~Do wieczora wszystkie serca przechyliły się ku Zbyszkowi.
7 1,5 | zbója chodziło, zaraz to do serca bierze, a cóż dopiero, jeśli
8 1,5 | Lichtensteinowi rycerskie serca i niejeden myślał lub nawet
9 1,5 | do nich z całej duszy i serca, a gdy się dowiedział, że
10 1,6 | Nowina napełniła radością serca, zwłaszcza gdy zarazem dowiedziano
11 1,6 | poczęła otucha wstępować w serca. Zdawało się ludziom rzeczą
12 1,6 | raczej przerażał oddane pani serca jako oznaka, że rozpoczyna
13 1,6 | bólem, jakby one spiżowe serca dzwonów uderzały wprost
14 1,6 | dzwonów uderzały wprost w serca wszystkich obecnych.~Nagle
15 1,6 | schorzałych członkach. Wówczas serca ludzkie przejmował dreszcz,
16 1,7 | rozdarował. Zbyszkowi i Maćkowi serca zalewały się radością na
17 1,7 | odciągnie mu gorączkę spod serca i wróci ochotę dojadła ale
18 1,8 | zawziętość na Niemców, trafia do serca Jurandowego, rzekł:~- Nie
19 1,16| żaden nie warknął, chociaż serca skowytały im w piersiach
20 1,17| dotychczas nigdy. Tym upadły serca na widok nędznego domu,
21 1,17| jego myśli ni wedle jego serca. Sam on życzył sobie także
22 1,19| Wszystko to sprawiło, że koło serca zaczęło mu się czynić jakoś
23 1,19| zawsze jest panią jego serca i potykać się o nią powinien.
24 1,19| toporem zapłacić, wzbierały serca ochotą wojenną. Lecz niejeden,
25 1,20| przykładając obie dłonie do serca.~I podniósłszy oczy w górę,
26 1,25| Danusi, i sobie do reszty serca przez prędkie pożegnanie
27 1,25| te słowa radość opanowała serca. Zbyszko znów osiadł na
28 1,28| że książę bierze tak do serca sprawę Danusi, albowiem
29 1,30| Zbyszkowi uderzyły żywiej serca na ten widok, kto bowiem
30 1,32| dadzą.~Uczciwe u obojga serca i kochające, za co ich.
31 1,32| mógłby słyszeć bicie własnego serca. Ale on zdrętwiał i skamieniał
32 2,1 | a jednak upadły w nich serca tak dalece, że nawet gdy
33 2,2 | zatwardzijcie wasze ciała i serca, gdyż oto widzę białość
34 2,4 | szczególnie skrzepiły się serca z powodu uczynku giermka
35 2,5 | bywa śmiertelna. Wszystkie serca były po stronie Zbyszka,
36 2,5 | znowu przybyło im nieco serca, gdyż głowa i twarz Zbyszka
37 2,5 | wejście zapaśników, wszystkie serca poczęły bić jak młoty.~Oni
38 2,5 | słowa ścisnęły się znów serca, że Krzyżak tak był pewien
39 2,5 | jakby kleszczami wszystkie serca. Rozumiano, że tu nie chodzi
40 2,6 | albowiem w piersiach ich biły serca srogie i łakome na wojnę,
41 2,8 | jakby jakiś ciężar zrzucił z serca, a Gło-wacz spytał nieśmiałym,
42 2,10| między nimi milczenie i tylko serca biły im mocno, jemu z żądzy,
43 2,11| trwożliwa Anula nie brała do serca jego słów, zwłaszcza że
44 2,11| gałęziami świergot radosny. W serca podróżnych wstąpiła też
45 2,11| otoczyły go litościwe swojackie serca i swojskie głosy, z których
46 2,12| płomień ogarnął zapalczywe serca mazurskie. Łby poczęły się
47 2,12| przypadła mu widocznie do serca ta młodość i to jej szczebiotanie
48 2,14| zawołała z głębi wezbranego serca -ja nie pachołek żaden,
49 2,15| Litwą a Polską, potruchlały serca krzyżackie, łatwo było bowiem
50 2,15| też powszechnym gniewem serca, gdy dowiedziano się od
51 2,17| a od nowej odwracały się serca właśnie dlatego, że wmuszała
52 2,18| Prawda jest, że wilcze oni serca mają, wszelako i to prawda,
53 2,20| było ogarniać żmujdzkie serca, zwłaszcza że przyobiecane
54 2,22| spoważniały im twarze, a serca poczęły bić żywiej. Macko
55 2,23| żal i gniew napłynęły do serca nową falą, zakrzyknął nagle:~-
56 2,25| jeńca, wzdrygnęły się w nich serca.~Ale on, ująwszy w połowie
57 2,25| słowami modlitwy skruszył serca wszystkich obecnych, gdyż
58 2,28| Na ów widok wzburzyły się serca zbrojnej czeladzi spychow-skiej
59 2,31| Tak i postąpię, bo mnie do serca przycisnął, ale on jutro
60 2,32| używasz i lepszego nad cię serca nikt chyba nie ma.~- Przy
61 2,33| oddawała zarazem krew spod serca; Polska, lubo zwycięska
62 2,35| mocy struchlałe w piersiach serca.~- Na głowę świętego Liboriusza! -
63 2,41| nie brał tego zbytnio do serca, wiedział bowiem, iż przy
64 2,41| szczęście, jako je wam z serca odstępuję.~I wyciągnął ku
65 2,43| ze wszystkich sił duszy i serca. Za czasów swego pobytu
66 2,47| bo nie może. Przecie nie serca mu brak, jeno że jest zakonnik
67 2,48| wstrząsnęła ona do głębi dusze i serca. "Nastają czasy, jakich
68 2,49| się powiesić. I z dobrego serca dawał tę radę, chociaż byłbym
69 2,49| naporem rycerstwa ugną, ale serca mają tak chrobre albo i
70 2,49| dalej w milczeniu, mając serca wezbrane i uroczyste. Lecz
71 2,51| okrutna będzie to praca. Atoli serca młodych poczęły skowytać
72 2,51| do Zakonu nakazuje. Nie serca brak Polakom, jeno, jako
73 2,51| mistrzu, bo ci teraz podnosić serca rycerzy, nie zaś osłabiać
74 2,51| rzekł:~- Daj mi hełm.~*~Już serca w obu wojskach biły jak
75 2,51| zstąpiła w ich kości, a serca stały się na śmierć gotowe.
76 2,51| ciężki niepokój ogarnął serca przywódców krzyżackich,
77 2,51| przejąć najodważniejsze serca, był to bowiem sam kwiat
78 2,51| zwycięskie i którym rozgorzały serca polskie. W zbrojach potłuczonych,
79 2,52| okrutna będzie to praca. Atoli serca młodych poczęły skowytać
80 2,52| do Zakonu nakazuje. Nie serca brak Polakom, jeno, jako
81 2,52| mistrzu, bo ci teraz podnosić serca rycerzy, nie zaś osłabiać
82 2,52| rzekł:~- Daj mi hełm.~*~Już serca w obu wojskach biły jak
83 2,52| zstąpiła w ich kości, a serca stały się na śmierć gotowe.
84 2,52| ciężki niepokój ogarnął serca przywódców krzyżackich,
85 2,52| przejąć najodważniejsze serca, był to bowiem sam kwiat
86 2,52| zwycięskie i którym rozgorzały serca polskie. W zbrojach potłuczonych,
|