Tom, Rozdzial
1 1,2 | każdej przygodzie ostać.~Na twarzy księżnej przemknęło zdziwienie,
2 1,2 | uśmiechem na swej młodzieńczej twarzy i okręcał się nieco na miejscu,
3 1,2 | przy czym w surowej jego twarzy było istotnie coś drapieżnego.~
4 1,3 | rozłożywszy ręce na wysokości twarzy, poczęła się modlić żarliwie.
5 1,3 | wzniosły się do góry, na twarzy jej obok pobożności i lęku
6 1,5 | widać było tylko małą część twarzy rycerza. Przechodząc, skinął
7 1,5 | właśnie dlatego była w jego twarzy i ruchach jakby pewna niecierpliwość.
8 1,5 | nie przysłaniała więcej twarzy, słusznie mniemając, że
9 1,5 | błagalnie na króla, w którego twarzy odbiło się wielkie zakłopotanie.
10 1,5 | starym rycerzem, którego twarzy nie mógł nawet dobrze pod
11 1,6 | jakiejś matki, która na twarzy chorego dziecka spostrzegła
12 1,6 | jabłuszka, ale zalanej łzami twarzy - budził współczucie i wzruszenie.
13 1,6 | wreszcie odbijało mu się na twarzy jakby zdziwienie, że te
14 1,8 | łagodnie dłoń na jej głowie. W twarzy jego nie było ni zawziętości,
15 1,10| miejscu konia; przez chwilę na twarzy jej odbijało się niedowierzanie,
16 1,11| umilkła na chwilę, po czym w twarzy jej odbił się niepokój.~-
17 1,12| usłyszał szum sosen, na twarzy uczuł silny powiew, ciągnący
18 1,12| jednocześnie nie usuwała mu twarzy, owszem, ustami dotknęła
19 1,19| mu oczy i znaczną część twarzy, tak iż wicher przestał
20 1,19| Mało Zbyszkowi widać było twarzy spod hełmu, ledwie oczy,
21 1,20| swej bezwąsej, wieśniaczej twarzy, okolonej włosami obciętymi
22 1,20| na oczach, na ustach i na twarzy świeże jej pocałunki. Niegdyś
23 1,20| skamieniałej ze zdumienia twarzy pana de Lorche, ani wypukłych
24 1,20| czy nie zobaczy na jego twarzy uśmiechu, albowiem pod tym
25 1,22| groźnie palcem przy samej twarzy Krzyżaka.~- Waruj się! -
26 1,23| zdumienie odbiło mu się na twarzy, ale trwało tylko przez
27 1,24| siebie i począł gładzić po twarzy, mówiąc:~- Ano, bieda na
28 1,25| dziewczyna.~- Nie wiem, bom mu twarzy nie widziała, widziałam
29 1,25| jedna za drugą po poczciwej twarzy, lecz w duszy nie czuła
30 1,26| uderzywszy go z lekka rękawicą po twarzy, rzekła:~- Cichaj! Czegóż?
31 1,27| Pachołek przysunął pochodnię do twarzy zmarzłego, ale rysów trudno
32 1,27| ujrzy między nimi kochanej twarzy - wszystko na próżno! Płomień
33 1,28| A Jurand odjął ręce od twarzy i zapytał:~- Którzy to byli
34 1,30| gniewem wybuchnąć. Lecz na twarzy starego wojownika nie było
35 1,30| pozwolili jutro odjechać.~Na twarzy nieprzywykłego do oporu
36 1,30| strachu, utkwił w groźnej twarzy spychowskiego pana i siedział
37 1,30| zrodziły się trudności...~Na twarzy Juranda odbił się niepokój.
38 2,1 | a spostrzegłszy w jego twarzy coś w rodzaju politowania
39 2,1 | natychmiast i po otyłości, i po twarzy, a wreszcie po tym, że siedział
40 2,1 | obtarł lewą ręką krew z twarzy, aby nie ćmiła mu wzroku,
41 2,3 | zakrywał zupełnie górną część twarzy, na dolną zaś rzucał cień
42 2,3 | gniew mignęły mu tak po twarzy, jak błyskawica miga po
43 2,7 | rzekłszy, pochylił się do twarzy trupa.~- Pamiętasz, jako
44 2,7 | również po raz ostatni na jego twarzy.~- Widzisz - rzekł - uczyniłem
45 2,8 | pojechał do Malborga. Na twarzy Jagienki odbił się znów
46 2,11| ciurkiem jęły płynąć po twarzy Jagienki, bo bardzo kochała
47 2,11| zdumienie odbiły mu się na twarzy. Roztworzył ramiona, jakby
48 2,11| zmieniła się w jednej chwili na twarzy i nogi przybrane w obcisłe
49 2,12| odbił się na jego umęczonej twarzy.~A ksiądz Kaleb, ujrzawszy
50 2,12| niepokój odbił się na jego twarzy. Jagienka jednak zapewniła
51 2,14| wykapane oczy, i było w tej twarzy takie męczeństwo, a zarazem
52 2,14| patrząc w jej oczy, ale na twarzy Jagienki odbił się ciężki
53 2,14| cudną, aż zmienił się na twarzy. Policzki zapłonęły mu,
54 2,18| ożywiła go znacznie, bo w twarzy nie miał zwykłej troski
55 2,19| ale go nie strzaskał i twarzy nie uszkodził. Wówczas Zbyszko
56 2,21| oddziele, z którym szedłeś? Na twarzy Sanderusa odbiło się pewne
57 2,21| słowem się nie odezwie, na twarzy zaś widać mu boleść okrutną.
58 2,21| gasło stopniowo na jego twarzy; ruszył głową raz i drugi,
59 2,22| Zbyszko zmarszczył brwi i w twarzy odbiła mu się głęboka zawziętość,
60 2,24| usta i mocne rumieńce na twarzy, takie, jakie mają głęboko
61 2,24| twarz podobną istotnie do twarzy świętych panienek z kościelnych
62 2,25| przesunął naprzód dłoń po twarzy Zygfryda, jakby chciał sobie
63 2,26| dziką skamieniałością w twarzy, nie odezwawszy się ani
64 2,27| stoczyły się z wolna po twarzy na wezgłowie.~- Ja miałbym
65 2,27| blada i coraz bledsza, a na twarzy osiadają gęsto drobne krople
66 2,27| zmarłej, nie zasłaniając tylko twarzy, która wśród dzwonków i
67 2,31| taki rozlewał się w jej twarzy spokój. Zbyszko zauważył
68 2,32| razu nie dostrzegł na jego twarzy uśmiechu. Oblicze mistrzowe
69 2,34| ból jak wczoraj.~Ale na twarzy młodzianka odbiło się tylko
70 2,43| i ramion do olbrzyma, z twarzy zaś do dziewicy. Moc i życie
71 2,44| odrywa ani na chwilę od jej twarzy, więc chcąc zagadać własne
72 2,48| kroplach po cudnej liliowej twarzy. Więc ukazawszy gromadkę
73 2,51| rycerze, król zmienił się na twarzy, zamilkł przez mgnienie
74 2,51| słowem Hanki krew uderzyła do twarzy i oczy poczęły się żarzyć
75 2,51| oczy poczęły błyskać, a na twarzy zjawiły się rumieńce; lecz
76 2,52| rycerze, król zmienił się na twarzy, zamilkł przez mgnienie
77 2,52| słowem Hanki krew uderzyła do twarzy i oczy poczęły się żarzyć
78 2,52| oczy poczęły błyskać, a na twarzy zjawiły się rumieńce; lecz
|