Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |        zwróciła się do dziewczyny:~- Danuśka, Danuśka! chceszli mieć
 2  1,2 |            do dziewczyny:~- Danuśka, Danuśka! chceszli mieć swego rycerza?
 3  1,2 |         dziewczyny, spytała:~- A co, Danuśka? dobrze mieć swego rycerza?~-
 4  1,6 |            pasował. Jak go księżna z Danuśką poproszą, to będzie pasował.
 5  1,6 |         jeszcze ku niemu:~- A jakoże Danuśka? zdrowa już? Nie gniewajcie
 6  1,7 |              by jako najdłużej być z Danuśką. Nijak mi teraz bez niej,
 7  1,7 |       Zbyszka i o jego zrękowinach z Danuśką. Rycerze nie wątpili, iż
 8  1,8 |       później księżna wyprawiła mu z Danuśką zrękowiny. Co Jurand na
 9  1,9 |       pociecha.~- Moją łaskę masz, a Danuśka ci dotrzyma. Wczoraj jeszcze
10  1,9 |           Wczoraj jeszcze mówię jej: Danuśka, a dotrzymasz-li ty Zbyszkowi?
11  1,9 |         potem zobaczym, jako Bóg da. Danuśka przez ten czas dojrzeje
12  1,11|               po Jagience tak mi się Danuśka przypomniała, aże mnie coś
13  1,12|            we śnie. Jedzie teraz oto Danuśka obok księżny, brząka jej
14  1,17| najcnotliwsza dziewka w świecie jest Danuśka Jurandówna, a oni właśnie
15  1,19|      rozumując sobie w duszy, że czy Danuśka jeszcze trwa w panieńskim
16  1,20|              śmie "babę" nie tylko z Danuśką porównywać, ale i pierwszeństwa
17  1,20|              zdrowasiek ozwał się:~- Danuśka!~- Co, Zbyszku?~- Miłuję
18  1,21|       przemówić jedno tylko słowo:~- Danuśka...~Po czym wyrzucił krew
19  1,24|             dla niego nagroda będzie Danuśka, a ja też myślę, że ją dostanie,
20  1,24|               boć nie kto inny, Jeno Danuśka go w Krakowie zratowała.~-
21  1,24|        Zawołajże teraz dziewczynę.~- Danuśka! Danuśka! - zawołała księżna.~
22  1,24|         teraz dziewczynę.~- Danuśka! Danuśka! - zawołała księżna.~I po
23  1,25|       powiadaj, o co ci idzie, a ty, Danuśka, wstań mi od kolan.~- Pofolguj,
24  1,25|          strach. A tobie nie strach, Danuśka? - gadajże!~- Już ja bez
25  1,25|         zamrę! - przerwał Zbyszko. A Danuśka podniosła się od kolan księżny
26  1,25|             niego z Ciechanowa, by z Danuśka przyjeżdżał, i wtedy sama
27  1,25|             i rad będzie w duszy, że Danuśka będzie moja. Bo jeśli ślubował,
28  1,25|        powtarzać jeszcze: "Mojaś ty, Danuśka" - na co ona pochylała za
29  1,25|              nazajutrz szyję utną.~- Danuśka! co ci, Danuśka? - pytał
30  1,25|              utną.~- Danuśka! co ci, Danuśka? - pytał Zbyszko.~- Czego
31  1,25|               odpowiedziała, łkając, Danuśka - tak ci mi smutno!.. taki
32  1,26|              wrócę do Bogdańca, to z Danuśką, a ona niech bierze innego..."
33  1,26|     przyjeżdża, moja niewiasta, moja Danuśka najmilsza!" I gdy sobie
34  1,26|       przypuszczenie: mianowicie, że Danuśka wyznała ojcu, iż jest już
35  1,27|             i poczęła wypytywać:~- A Danuśka?~- Nie masz jej. Zali Jurand
36  1,27|          bójcie się, miłościwa pani. Danuśka ostała w Spychowie.~- Skąd
37  1,27|       Dziecko czeka i... księstwo... Danuśka! DanuśkaL.~I nagle, zamknąwszy
38  1,28|         rzekł:~- Pamiętam... A gdzie Danuśka?~- Nie jechała przecie z
39  1,28|           miłosierdzie boskie; wróci Danuśka, jeno im de Bergowa oddajcie.~-
40  1,30|       Posłuchajcie, jako to było. Co Danuśka dla mnie uczyniła w Krakowie,
41  1,30|            Nie - odrzekł Jurand.~- A Danuśka - dopytywał dalej Zbyszko. -
42  1,30|              zawołał Zbyszko - gdzie Danuśka?~- Nie masz jej u Krzyża-ków,
43  1,31|        mówicie. Na miły Bóg!~- Wróci Danuśka, wróci - odpowiedział Jurand -
44  1,32|             przycierpieć, to trzeba. Danuśka ze Zbyszkiem, choćby im
45  2,4 |            Nie wiem, nie wiem, gdzie Danuśka! alem go pozwał, bo choćby
46  2,6 |         największy. Źle, że Jurand i Danuśka w jego ręku, i trzeba ich
47  2,8 |             Zbyszkowe dzieci. "Jeśli Danuśka wpadnie jako kamień w wodę
48  2,9 |       Krzyżaków, wierzył głęboko, że Danuśka nie wyjdzie żywa z ich rąk. -
49  2,11|            że gdyby się pokazało, iż Danuśka nie żyje, to nie wadziłoby,
50  2,11|         wierząc przy tym głęboko, że Danuśka przepadła, myślał nieraz,
51  2,11|              wydarł się śmierci.~- A Danuśka? a Jurand? - odrzekł Maćko -
52  2,11|      wszelako ja tak myślę, że jeśli Danuśka zginęła, to z jego ręki.
53  2,11|       rzekłszy, tak to i jest...~- A Danuśka? a jej rodzic?~- To samo
54  2,11|        Powiadał tak: "Wiem, iże była Danuśka w Szczytnie, ale oni ją
55  2,14|         łkającym:~- Ostanę z wami, a Danuśka wróci... To potem do Zgorzelic
56  2,17|             mi coś do duszy gada, że Danuśka jest w Ragnecie - i tam
57  2,17|              na to odpowiedzi. Gdyby Danuśka była dotychczas panną Jurandówną,
58  2,22|         Arnoldem, skoczył do numy.~- Danuśka! Danuśka!~Ale na to wołanie
59  2,22|          skoczył do numy.~- Danuśka! Danuśka!~Ale na to wołanie nie odpowiedział
60  2,22|           odpowiedział żaden głos.~- Danuśka! Danuśka! - powtórzył Zbyszko.~
61  2,22|  odpowiedział żaden głos.~- Danuśka! Danuśka! - powtórzył Zbyszko.~I
62  2,22|          przyczajonego zwierzątka.~- Danuśka! prze Bóg! to ja! Zbyszko!~
63  2,23|           boska, ale żeby chociaż ta Danuśka była zdrowa i taka jako
64  2,23|            zostawać w Spychowie, gdy Danuśka przyjedzie. Pewnie, że trzeba
65  2,24|             mogli tego uczynić, gdyż Danuśka usnęła nade dniem głęboko
66  2,24|              bowiem, w jakim zdrowiu Danuśka się rozbudzi i czy się rozbudzi
67  2,24|   przerywanym głosem:~- Bogu dzięki! Danuśka! poznałaś mnie! Głos jego
68  2,24|             zimny pokrył mu czoło.~- Danuśka! - rzekł - widziszże ty
69  2,27|          prośba mogła coś wskórać:~- Danuśka! O Jezu miłosierny!... Poczekaj
70  2,34|               jeśli nie ona! O Jezu! Danuśka moja!... O Jezu!...~I począł