Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |          wołać na wpół z płaczem: "Zbyszku! Zbyszku!", lecz on ruszył
 2  1,4 |          wpół z płaczem: "Zbyszku! Zbyszku!", lecz on ruszył koniem
 3  1,4 |     żelazem ręce i począł wołać:~- Zbyszku! Zbyszku!~A młody rycerz
 4  1,4 |           począł wołać:~- Zbyszku! Zbyszku!~A młody rycerz aż zdziwił
 5  1,4 |           ozwał się do bratańca:~- Zbyszku?~- A co?~- Bo tak pomiarkowawszy
 6  1,5 |            przez mgnienie oka i na Zbyszku, a wówczas młody rycerz
 7  1,5 |      umilkł, gdyż na wspomnienie o Zbyszku żal ścisnął go nagle za
 8  1,5 |          milczał, po czym utkwił w Zbyszku badawcze źrenice i zapytał:~-
 9  1,5 | mazowieckie nie przestały myśleć o Zbyszku, który ujął je swoją młodością
10  1,6 |      spodziewać się poratowania.~O Zbyszku zapomniano tymczasem zupełnie,
11  1,6 |      zawołał od progu więzienia:~- Zbyszku!~- Stryjko - krzyknął Zbyszko,
12  1,6 |            począł z cicha wołać:~- Zbyszku! Zbyszku!~Chłopak podniósł
13  1,6 |            cicha wołać:~- Zbyszku! Zbyszku!~Chłopak podniósł twarz
14  1,6 |           rozdzierającym głosem:~- Zbyszku!...~A następnego dnia pachołcy
15  1,8 |          za rękę, poczęła wołać:~- Zbyszku! Tatuś przyjechali!~Zbyszko
16  1,11|            z trudem, wsparł się na Zbyszku, który odprowadził go do
17  1,11|         mówicie sobie: wy? Mów mu: Zbyszku, a ty jej: Jagienko. Znacie
18  1,12|         niego ręce i woła:~"Bywaj, Zbyszku, bywaj!" Jakże mu do niej
19  1,14|         drugiego brzegu, rzekła:~- Zbyszku!~- Ano?~- Nie pójdem ni
20  1,14|          pani służy. A ta Danusia, Zbyszku, to co? - powiadaj!... co
21  1,16|     wiedział, którzy są.~- Dobrze, Zbyszku - odrzekła Jagienka.~- Przed
22  1,16|         niemal z pokorą:~- Dobrze, Zbyszku.~Dalszą rozmowę przerwał
23  1,17|         przerwał wreszcie Maćko:~- Zbyszku! - zawołał - upamiętaj się!
24  1,18|           będzie odtąd ciążył i na Zbyszku, i na nim.~Chciał jednak
25  1,18|          przy opacie i wspomnieć o Zbyszku nieprzezpiecznie. Dał ci
26  1,20|           się tym bardziej dusza w Zbyszku, że ów dziwny cudzoziemiec
27  1,20|   rozpłynęło się serce nie tylko w Zbyszku, ale i w innych mężach:
28  1,20|        ozwał się:~- Danuśka!~- Co, Zbyszku?~- Miłuję cię tak...~Tu
29  1,20|           leśne powietrze:~- I ja, Zbyszku! - odrzekła jakby z pośpiechem.
30  1,25|           pomiędzy swoimi dożyć. O Zbyszku nie było co i myśleć, aby
31  1,25|        progu wołać:~-To już wiesz, Zbyszku! Oj, żal mi tatusia, ale
32  1,25|       Mojaś ty, Danuśko.~- Mój ty, Zbyszku.~Lecz zaraz potem Zbyszko
33  1,25|          ręce:~- Ostawaj z Bogiem, Zbyszku!~- Boże, daj w Ciechanowie
34  1,26|           dziecko!~I nagle serce w Zbyszku poruszyło się przywiązaniem
35  1,29|           I teraz mi pomożesz?~A w Zbyszku wybuchnęła zarazem miłość
36  1,32|      rozrzewnieniem wszystko, co o Zbyszku wiedział:~"Bił w Niemców
37  1,32|            potem znów jął myśleć o Zbyszku: "Ba! nie tylko chłop tęgi,
38  2,5 |   niewieści zawołał:~- Za Danuśkę, Zbyszku! za Danuśkę!~Zbyszko wiedział
39  2,6 |              mówił sobie, myśląc o Zbyszku - by cię zapomniała. Daj
40  2,8 |       zajechał, a gadaliśmy jeno o Zbyszku! Sierota jest! Zych zgorzelicki
41  2,9 |    wzmiankę uczynioną przez ojca o Zbyszku twarz młodego~Wilka pobladła
42  2,10|     których jak mówił, musiał przy Zbyszku na dworze mazowieckim nabrać.~
43  2,11|         łacniej się czegoś dowie o Zbyszku w Spychowie lub na dworze
44  2,11|            możemy się od niego i o Zbyszku, i o Danuśce dowiedzieć.~-
45  2,13|        jest nowin i ważnych.~- A o Zbyszku są?~- Nie, jeno są szczytnieńskie -
46  2,14|           i ze jego powinność przy Zbyszku, z radością na to przystał.
47  2,16|            razie czego blisko przy Zbyszku była.~- Dyć mnie to do łba
48  2,18|           a po chwili był już przy Zbyszku.~-Idą!...- rzekł.~ ~
49  2,25|            Nie obaczyłaże się przy Zbyszku? - spytała znowu.~- Może
50  2,27|         miała się rwać z boleści w Zbyszku dusza, gdy spoglądając na
51  2,27|   przeróżne pachnące zioła. Więc w Zbyszku na myśl, że przytomność
52  2,29|     uwięzieniu Tolimy wielkie i na Zbyszku, i na księdzu uczyniła wrażenie.
53  2,29|           wieść o nim ozwała się w Zbyszku bojowa rycerska dusza i
54  2,31|          ozwał się tuż przy nim:~- Zbyszku...~Młodzian odwrócił się
55  2,31|        króla, przyszła ku niemu.~- Zbyszku - powtórzyła - niech cię
56  2,34|         zwrócił się do bratanka:~- Zbyszku, każ zaś to wino, które
57  2,36|        utulić, i rzekła:~- Oj, mój Zbyszku, rada by ja cię bardziej
58  2,37|         koniec! Bójże ty się Boga, Zbyszku!~- Przecie wiecie, iżem
59  2,37|       Jagienka zaś mówiła dalej:~- Zbyszku, ale ty przysięgnij, że
60  2,41|            i gwarzyli przy ogniu o Zbyszku, o Litwie, o Krzyżakach
61  2,41|     przygodzić, rozmawiali tylko o Zbyszku: gdzie jest? co robi? zali
62  2,42|          dobrze już zrudziały, a o Zbyszku nie było i słychu.~Na koniec
63  2,43|        przyjazdem topniały zaraz w Zbyszku myśli o nowych wyprawach
64  2,48|         frasuj się ty o mnie, miły Zbyszku, bo kasztel jest godny,
65  2,49|           Pozdrowienie ci, rycerzu Zbyszku z Bogdańca!~- De Lorche! -