Tom,    Rozdzial

1501  2,9 |                  co?~Po czym zwrócił się do drugiego pachołka i zapytał:~-
1502  2,9 |                późno, a jutro trzeba nam do dnia ruszyć.~I zabrawszy
1503  2,9 |                 Maćko zaprowadził Czecha do alkierza, gdzie ległszy
1504  2,10|           upewniał ją, że Sieradzowi tak do Krakowa, jako zwyczajnej
1505  2,10|                   jako zwyczajnej głowni do słońca, uszom nie chciała
1506  2,10|                dwoma tygodniami wyjechał do swego przyjaciela, biskupa
1507  2,10|          bardziej, kazał się zaraz wieźć do Płocka.~- Mówił, że nikomu
1508  2,10|                 zamarł i że przynajmniej do Łęczycy ostatniej pary nie
1509  2,10|       wiadomościami i udał się na naradę do Jagienki, która już przez
1510  2,10|                  uczynisz?~- Pojedziecie do Płocka, a ja z wami - odrzekła
1511  2,10|                wami - odrzekła krótko.~- Do Płocka! - zawtórowała jej
1512  2,10|               się rządzą! tak ci od razu do Płocka jak sierpem rzucić?~-
1513  2,10|                 Czech, że nie z drogi, a do Malborga to i bliżej.~-To
1514  2,10|                 i gdyby chciała dać list do mistrza, przezpiecznie byśmy
1515  2,10|                  obawy, że bliżej mu już do wiekuistego zbawienia niż
1516  2,10|                wiekuistego zbawienia niż do doczesnego zdrowia. W niektórych
1517  2,10|                 i Bzury. Nie dojechawszy do Łęczycy, przez dni cztery
1518  2,10|            przywykły były w Zgorzelicach do skrzatów, które stary Zych
1519  2,10|           okazało się, że pęcherz został do dna wypity.~Wprawdzie Czech,
1520  2,10|               kosztur i poszedł.~Poszedł do dnia i spodziewano się,
1521  2,10|             stajań niespełna.~- Którędyż do miasta chadzacie?~- Mamy
1522  2,10|                 dmie i błoto suszy. Jeno do Bud bieda, ale i do Bud
1523  2,10|                 Jeno do Bud bieda, ale i do Bud znający bór pomału przeprowadzi.~-
1524  2,10|                   takim sposobem możnaby do jutra gadać. Okrutnieście
1525  2,10|             również, że dziewczyna lgnie do niego z każdym dniem więcej.
1526  2,10|                  przechodziły go od stóp do głów. Nie mógł też się wstrzymać
1527  2,10|              myśli przychodziły Czechowi do głowy, i raz, gdy przyzostali
1528  2,10|               koniach, zwrócił się nagle do niej i rzekł:~- Wiecie?
1529  2,10|                  Po czym, zwróciwszy się do Jagienki, dodał:~- Hej!
1530  2,10|                Jagienki podniósł z kolei do ust i dłoń Sieciechówny,
1531  2,10|              czasie Jagienka, przysunęła do niej głowę i poczęła szeptać:~-
1532  2,10|                   tylko przywarta ustami do policzka swej pani i poczęła
1533  2,11|                 podjął się przewodniczyć do Bud, twierdził, że konie
1534  2,11|                 ale hartowni i przywykli do trudu ludzie woleli trud
1535  2,11|                trwożliwa Anula nie brała do serca jego słów, zwłaszcza
1536  2,11|             niego, można było dostać się do miasta. Ludzie ci, zżyci
1537  2,11|             Krzyżaka se wydobył, a potem do piekła poniósł. Słyszeli
1538  2,11|                już wieźć obie dziewki aż do Płocka, gdzie i tak byłby
1539  2,11|            zawiózł, ale że mu pilno było do Zbyszka, więc zakłopotał
1540  2,11|              pocztem, któren, jak mówił, do księcia Ziemowita jechał,
1541  2,11|                 była po łacinie modlitwa do anioła Rafała, patrona podróżnych.~
1542  2,11|                 z otwarciem bram poszedł do miasta, łatwo odnalazł katedrę
1543  2,11|                listem księżny Aleksandry do mistrza - tylko wracał co
1544  2,11|                  tylko wracał co prędzej do domu tkacza za murami i
1545  2,11|            księżny Anny Danuty, czy może do Spychowa wieźć. Bo nieraz
1546  2,11|                Bo nieraz przychodziło mu do głowy w czasie tej drogi,
1547  2,11|                mój chłopaczysko może tam do mnie z jakowego krzyżackiego
1548  2,11|                uczynić mogła. Przybywszy do domu, zastał już obie ubrane,
1549  2,11|               obie dziewczyny na pogrzeb do kościoła.~Pogrzeb był wspaniały.
1550  2,11|                  świeccy na ucztę obfitą do biskupa.~Poszedł na nią
1551  2,11|                  Kurdwanowa, zbliżył się do niej i skłoniwszy się głęboko,
1552  2,11|               Zbyszka i Danuśki i prawie do łez ją wzruszył, a to tym
1553  2,11|              złego się nie stało, któren do Malborga pojechał.~- Wiem,
1554  2,11|             rzekł stary rycerz. -Byle go do podziemia nie zamknęli,
1555  2,11|                 Toćżem już okręcił pas i do niegom szedł, alem się pohamował,
1556  2,11|                słyszał, mając o lepszych do myślenia.~- Jak to o lepszych?~-
1557  2,11|                  stała się naraz chytra, do głowy starego lisa podobna.~-
1558  2,11|         wieczorem, gdy Maćko przychodził do niego prosić go o odpuszczenie
1559  2,11|               jeśli nie z panującym miał do czynienia.~A księżna rzekła,
1560  2,11|               Maćka:~- Jedzie ten rycerz do Malborga i ja sama polecam
1561  2,11|              pismo.~To rzekłszy, odeszła do biskupa, Lichtenstein zaś
1562  2,11|                powód skłania was, panie, do odwiedzenia naszej pobożnej
1563  2,11|                  gościnność; wszelako co do mistrza trudno będziecie
1564  2,11|                   bo przed miesiącem już do Gdańska wyjechał, a stamtąd
1565  2,11|                 wyjechał, a stamtąd miał do Królewca i dalej ku granicy
1566  2,11|                  ale że był człek prędki do rady, postanowił czasu nie
1567  2,11|                  Otrzymał tedy polecenie do starosty w Brodnicy i do
1568  2,11|                 do starosty w Brodnicy i do wielkiego szpitalnika w
1569  2,11|             rycerz nie był zbyt pochopny do obsypywania darami nikogo,
1570  2,11|                  to nie przepadnie, a co do nich, gdyby się pokazało,
1571  2,11|             Jaśko przecie całkiem z gęby do mnie podobny. Powiecie mu,
1572  2,11|                krzyżackie kraje, dotrzeć do Brodnicy, tam zasięgnąć
1573  2,11|            jeszcze w Malborgu, to jechać do Malborga, w razie zaś przeciwnym
1574  2,11|        wzniesiona za miastem przy drodze do Gorczenicy, ubrana była
1575  2,11|                czele okolicznej szlachty do Malborga. Objaśnienia te
1576  2,11|           później zaś, przywiązawszy się do miejsca i zamku, przeżywał
1577  2,11|               sześciu tygodniami jeździł do Malborga, dokąd wzywano
1578  2,11|               było chwilowo po co jechać do Malborga, bo jakkolwiek
1579  2,11|               żywiczną. Przez całą drogę do Lidzbarku, a stamtąd do
1580  2,11|                  do Lidzbarku, a stamtąd do Działdowa i dalej do Niedzborza
1581  2,11|             stamtąd do Działdowa i dalej do Niedzborza podróżni nie
1582  2,11|                  by im przyszło nawrócić do Spychowa. Była chwila nawet,
1583  2,11|           wszystko, wolał dotrzeć wprzód do strasznego krzyżackiego
1584  2,11|                     Nie boisz się jechać do Szczytna? - zapytał Maćko.~-
1585  2,11|                jechałby ja tak spokojnie do Szczytna.~- A ówże stary
1586  2,11|                  począł mówić:~- Powiada do mnie księżna w Płocku: "
1587  2,11|                 godnie nim machnąć! A co do Danuśki i Juranda, to prawda.
1588  2,11|            zawrócił go, przyleciał pędem do Maćka i zawołał jakimś dziwnym,
1589  2,11|              Zbyszkiem na drodze z Tyńca do Krakowa takiego samego niby
1590  2,11|                  rozumiał, ale przemówię do niego po naszemu.~To rzekłszy,
1591  2,11|                 siebie kostur i podniósł do góry głowę, jak czynią ludzie
1592  2,11|                  a z ust wyszedł podobny do jęku głos:~- Aa! a!~- Na
1593  2,11|               dłoni, a lewą wykonał ruch do cięcia podobny.~Teraz zrozumieli
1594  2,11|                   bo przedtem trzeba nam do Szczytna.~Na to słowo starzec
1595  2,11|                dziada, zwrócił się nagle do Maćka ze zmienioną twarzą
1596  2,11|            boskie! pozwólcie, panie, bym do niego przemówił, bo ani
1597  2,11|                  o pozwolenie, poskoczył do dziada, położył mu ręce
1598  2,11|               ozwała się Jagienka. - Nie do Szczytna teraz jechać, ale
1599  2,11|               Szczytna teraz jechać, ale do Spychowa, by go w przezpiecznym
1600  2,11|                    odpowiedział Maćko. - Do Spychowa trzeba go odesłać,
1601  2,11|                   a cóż dopiero, gdy się do jego pokazywania głową i
1602  2,11|                wracał Zbyszko z Malborga do Szczytna, to jużci albo
1603  2,11|          Jagienka raz po raz podjeżdżała do wozu, na którym leżał Jurand,
1604  2,11|                   Lecz Maćko zwrócił się do Czecha:~- A tyś jak go uznał?~-
1605  2,11|              panienka rzekła, że jedziem do Szczytna, a on wyć począł,
1606  2,11|                     Powinien był Zbyszko do niego się udać, bo i pod
1607  2,11|               myślach schodziła im droga do Spychowa. Po dniu pogodnym
1608  2,11|                  na skórze niedźwiedziej do jego izby na łoże. Został
1609  2,11|               kazał pachołkowi przywołać do siebie Tolimę.~I wiedząc
1610  2,11|                 księdza przekazał, rzekł do starego głosem zwierzchnika:~-
1611  2,11|            schylił swą siwą głowę, nieco do głowy wilczej podobną, i
1612  2,11|          Przyzwijcie go! Albo nie... Sam do niego pójdę.~- Przyzwę go! -
1613  2,11|                 świata?~- Z tego świata, do którego na koniu nie zajedzie,
1614  2,11|             zawołał Maćko, zwracając się do Jagienki. - Za to go Ulryk
1615  2,11|              okrutnym gniewem zapłonął i do brata swego, mistrza, Zbyszka
1616  2,11|              jacy są w Szczytnie, duchem do Malborga odesłał, samego
1617  2,11|                  nie wyjmując. Komtur co do Juranda odpisał, iż z ran
1618  2,11|         urzędnika zakonnego ze Zbyszkiem do Szczytna posłał, co też
1619  2,11|                 się stało. Przyjechawszy do Szczytna, starego komtura
1620  2,11|                  stary komtur, a kapelan do Królewca na jakowy ś duchowny
1621  2,11|          zjeżdżają i skargi na Krzyżaków do papieża ślą, bo i księżom
1622  2,11|                bójcie że się Boga!... Ni do domu trafić, ni o drogę
1623  2,11|            Wiedział, że wojna, i dlatego do kniazia Witolda pociągnął.
1624  2,11|                niż przez samego króla.~- Do kniazia Witolda! - zawołał,
1625  2,11|               Maćko, po czym zwrócił się do Jagienki:~-Widzisz, co to
1626  2,11|               żywo, że przyjdzie nam iść do Witolda...~- Zbyszko miał
1627  2,11|                ksiądz Kaleb - iże Witold do Prus wtargnie i tamtejszych
1628  2,11|                Mam listy Lichtensteina i do Szczytna mogę przezpiecznie
1629  2,11|                   ojcze Kalebie, o pismo do szczytnieńskiego kapelana
1630  2,12|                       I przycisnąwszy go do piersi, jął całować jego
1631  2,12|                puste oczy, i znów cisnąć do piersi, i znów całować,
1632  2,12|                 go ze ściany, przycisnął do ust, do piersi i oddał księdzu
1633  2,12|               ściany, przycisnął do ust, do piersi i oddał księdzu Kalebowi.
1634  2,12|              niejaki Sucharz; przystąpił do Juranda, podjął go pod nogi
1635  2,12|                  nie będą... Chodziliśmy do nich za waszych rządów,
1636  2,12|         powtórzyło kilkanaście głosów.~- Do Szczytna!~- Krwi nam trzeba!~
1637  2,12|              ptactwa, które układało się do snu na poddaszach gródka
1638  2,12|               słońca padały, przenikając do izby, na wzniesiony w górę
1639  2,12|          Sieciechówny, przystąpiła teraz do Juranda.~- Bóg wam dopomóż,
1640  2,12|               jak wreszcie przywieźli go do Spychowa. Powiedziała też
1641  2,12|               bratanka wyruszył, a teraz do Szczytna pojechał i za trzy
1642  2,12|                  cztery dni powróci znów do Spychowa.~Na wzmiankę o
1643  2,12|              tego przypadła mu widocznie do serca ta młodość i to jej
1644  2,12|                gdy jej nie było, tęsknił do jej głosu i wszelkimi sposobami
1645  2,12|               jacyś jeźdźcy zbliżają się do Spychowa.~Po chwili zadudniły
1646  2,12|                trwogą sercem.~- Pojechał do kniazia Witolda, a wam kazał
1647  2,13|              powiada, że ci przyjdzie ją do Zgorzelic odprowadzić, bo
1648  2,13|                Jurandowa? Zali Maćko nie do Zbyszka, tylko po Zbyszka
1649  2,13|                 nawał pytań, skłonił się do kolan dziewczyny i rzekł;~-
1650  2,13|                 początku. Przyjechaliśmy do Szczytna - i dobrze. Rycerz
1651  2,13|              rozumie, jakby żywym słowem do niego gadał. Dziwne to rzeczy
1652  2,13|           katówce prawicie!~- Bo to jest do rzeczy - odpowiedział Czech. -
1653  2,13|                  potem język jego i rękę do trumny Rotgiero-wi włożył,
1654  2,13|              jużci co Jurandowe, to musi do Juranda wrócić. Ale to nie
1655  2,13|                   a mnie co ducha trzeba do Zbyszka, aby go przez Jurandównę
1656  2,13|                chwili zaś, zwracając się do Hlawy:~- W tym jeno pobłądził,
1657  2,13|                  panienko, w razie czego do Zgorzelic odwiezie?~- W
1658  2,13|                  was - i odwieziecie nas do Zgorzelic.~Czech pocałował
1659  2,13|                giermek pochylił się znów do jej kolan:~- Tacyście właśnie -
1660  2,14|          zabrawszy giermka, poszła z nim do Juranda, aby mu nowiny oznajmić.
1661  2,14|               Maćko już tu nie wróci, bo do kniazia Witolda pociągnął.~-
1662  2,14|            znajdą, odbiją ją i przywiozą do Spychowa, z której to właśnie
1663  2,14|             właśnie przyczyny sam prosto do Zbyszka pojechał, a im tu
1664  2,14|                 i jakby dziecięca miłość do tego nieszczęsnego starca,
1665  2,14|                przygarnął i przytulił ją do piersi, a ona całując wciąż
1666  2,14|                Danuśka wróci... To potem do Zgorzelic pojadę... Bóg
1667  2,14|              ławie Juranda, zbliżyła się do otwartego okna, wspięła
1668  2,14|                 lgnęło mu coraz bardziej do ślicznej Sieciechówny, jednakże
1669  2,14|                  mu się przede wszystkim do wojny. Wrócił wprawdzie
1670  2,14|                  wojny. Wrócił wprawdzie do Spychowa z rozkazu Maćka,
1671  2,14|                pani, która kazała mu iść do pana Zbyszka.~Jagienka zaś
1672  2,14|           jeszcze chcesz jechać?~- Jutro do dnia, by konie przez noc
1673  2,14|               tamtejszy naród czcił, nim do krześcijaństwa nie przystał.
1674  2,14|                za to zabierali im dzieci do Prus, a niewiasty sromocili
1675  2,14|             księżna, jego żona, jeździła do Prus, do samego Malborga
1676  2,14|                  żona, jeździła do Prus, do samego Malborga w odwiedziny.
1677  2,14|                 po-burzyli, a teraz ci i do samych Prus wpadają, zaś
1678  2,14|               tym długo muszą czekać, aż do zimy, bo to jest kraj rozmokły
1679  2,14|            jeszcze przed naszym wyjazdem do Szczytna wybierało się stąd
1680  2,14|             chętliwość ku mnie to już ci do śmierci będę wdzięczna.~
1681  2,14|               Lecz on wolał pochylić się do jej nóg i całować stopy,
1682  2,14|             umierać.~I znów pochylił się do jej stóp, a potem ręce złożył
1683  2,14|                 że i wracać jej było źle do Zgorzelic w pobliże drapieżnych
1684  2,14|              stała tak przed nim podobna do kwiatu jabłoni, nie mogąc
1685  2,14|            pogotowiu. Czech wzruszył się do ostatka i jął całować jej
1686  2,14|              sobie wobec Jagienki ochotę do poufalszych jeszcze pocałunków.~-
1687  2,14|         Sieciechówna podniosła obie ręce do głowy i po chwili jasne
1688  2,14|         fortalicji, gdzie czekały gotowe do drogi konie.~W ścianie nad
1689  2,14|                łatwo. Chcesz-li na pewno do pana Zbyszka dojechać, to
1690  2,14|           każdego dnia po nieszporach aż do pierwszej gwiazdy krzyżem
1691  2,14|              ksiądz począł mówić na wpół do Czecha, na wpół do siebie:~-
1692  2,14|                  wpół do Czecha, na wpół do siebie:~- Bywa tak, że gdy
1693  2,14|           piastuj e!~To rzekłszy, wrócił do kaplicy, by mszę ranną odprawić,
1694  2,15|              dworu na wiosenny potów ryb do Czerska, gdyż lubili niezmiernie
1695  2,15|                jak Krzyżacy słali postów do papieża, do cesarza i do
1696  2,15|                 słali postów do papieża, do cesarza i do innych panów
1697  2,15|                 do papieża, do cesarza i do innych panów chrześcijańskich,
1698  2,15|              wyjechali z rozkazu mistrza do króla z zapytaniem, czego
1699  2,15|                groźne. Zakon gotował się do wojny. Wzmacniano zamki,
1700  2,15|             męstwa Skirwoiłłę. Ów wpadał do Prus, palił, niszczył, pustoszył.
1701  2,15|                  królestwach zachodnich. Do księcia Janusza przywieźli
1702  2,15|                popychała też i nienawiść do starych wrogów lechickiego
1703  2,15|         Słuchajcie, słuchajcie! - wołali do królów, książąt i wszystkich
1704  2,15|                 nam wolne drzewiej karki do robót nocnych przy zamkach,
1705  2,15|             nasze ogniem popalili, panów do Prus uwieźli, wielkich ludzi:~
1706  2,15|                 zwierzęta, przeto wołamy do Ojca Świętego, by nas przez
1707  2,15|                 ludzi z Polski pociągnie do księcia Witolda, tym wojna
1708  2,15|                  to, że zobaczy Zbyszka, do którego się przywiązał,
1709  2,15|            rycerzy mazowieckich od osady do osady, od grodu do grodu
1710  2,15|                 osady do osady, od grodu do grodu i przez głuche, niezmierne
1711  2,16|                prócz przyrodzonej ochoty do wojny przywiodła go także
1712  2,16|                zaraz gońca z wiadomością do Spychowa. "Panienka - mówił -
1713  2,16|          niechęcią, powtarzając od czasu do czasu: "Nic ci do tego".
1714  2,16|                  czasu do czasu: "Nic ci do tego". Ale Hlawa, postanowiwszy
1715  2,16|           Jagienkę zabrał dlatego, by ją do opata odwieźć, mógł jednak,
1716  2,16|           zostawić, a tymczasem on ją aż do Spychowa przywiózł, by w
1717  2,16|              Zbyszku była.~- Dyć mnie to do łba nie przyszło - rzekł
1718  2,16|               pali. Kniaź Witold podobno do Krakowa pojechał królowi
1719  2,16|                   Jako słyszałem, chłopy do bitki dobre!~- Ale nie im
1720  2,16|                 długie, sięgające prawie do kolan ręce. W ogóle przypominał
1721  2,16|                  z niezwykłym ożywieniem do Maćka Zbyszko - i dlategośmy
1722  2,16|                  a gdzie Ragneta?~- Stąd do Starego Kowna niespełna
1723  2,16|      odpowiedział Zbyszko - a od Starego do Nowego też mila. Zamek jest
1724  2,16|             wymieniają...~Tu zwrócił się do Skirwoiłły:~- Samiście,
1725  2,17|                  Witolda, napatrzyli się do syta litewskim i żmujdzkim
1726  2,17|                 po ostatniej porażce nic do roboty, sypiali we dnie.
1727  2,17|             trzonkach krótkich, podobnym do polskich toporów, którymi
1728  2,17|                  zwierzęta leśne, więcej do jednorożców niż do prawdziwych
1729  2,17|                więcej do jednorożców niż do prawdziwych koni podobne.~-
1730  2,17|             Tatarów, których rycerz Zych do Zgorzelic przyprowadził,
1731  2,17|                 był dwór wielkoksiążęcy, do Wilna ściągali księża ze
1732  2,17|             grubsze, surowsze i bardziej do dawnych czasów zbliżone,
1733  2,17|                  prosimy chrztu - wołali do wszystkich książąt i narodów -
1734  2,17|               gasła, jak gaśnie ognisko, do którego nikt drew nie przyrzuca,
1735  2,17|                  okryci skórami, podobni do drapieżnych zwierząt leśnych.
1736  2,17|           Połocczan, po czym zwrócił się do swego giermka i rzekł:~-
1737  2,17|                 rzekł:~- Napatrzyłeś się do woli, a teraz czas wrócić
1738  2,17|                  że liche to muszą być i do bitki pachołki.~- |I w tym
1739  2,17|                    Boć nijakiego sprzętu do tego nie ma - odpowiedział
1740  2,17|                  Tak rozmawiając, doszli do namiotu, przed którym płonął
1741  2,17|              masz w tym?~- Bo tak mi coś do duszy gada, że Danuśka jest
1742  2,17|                  którymi mogłem od zamku do zamku jeździć i szukać.
1743  2,17|                 głosem:~- Są nowiny: idą do Nowego Kowna posiłki. Dwóch
1744  2,17|              gdyż zaraz poznali, że mówi do nich wojownik doświadczony
1745  2,17|                  im iść za sobą i wrócił do swej numy, w której czekali
1746  2,17|                   a wreszcie podniósłszy do ust piszczałkę, wyrzeźbioną
1747  2,17|               który usłyszano od jednego do drugiego końca obozu.~Na
1748  2,18|            Rozdział XVIII~Doszli rankiem do Niewiaży i przeprawili się:
1749  2,18|                Ciemnym wieczorem dotarli do Niemna. I tu przeprawa,
1750  2,18|                jako przez rzekę wielką a do tego nabrzmiałą wiosennymi
1751  2,18|                 inni dotarli szczęśliwie do drugiego brzegu, na którym
1752  2,18|                  przesiedzieli bez ognia do rana.~O pierwszym brzasku
1753  2,18|             rycerzy prowadzących posiłki do Gotteswerder, drugi powiódł
1754  2,18|                  niezmiernie i tak mówił do jadącego obok Maćka:~- Pierwej
1755  2,18|                   aby nie zrzedniał choć do południa.~To rzekłszy, poskoczył
1756  2,18|                  od przewozu przed wyspą do środka kraju. Tam się w
1757  2,18|                 zacznie, nie mieszać się do niej, jeno skoczyć i przeciąć
1758  2,18|          przybyli z Czechem, zbliżył się do niego, przeżegnał się i
1759  2,18|               brać, po czym skoczył znów do przewodników i po chwili
1760  2,18|              zatrzymał oddział.~Przyszli do gościńca, który od przystani
1761  2,18|               koń nie parsknął. Od czasu do czasu koło zaczajonych ludzi
1762  2,18|                   szybkie, podobne jakby do pracy ludzkiej. Rzekłbyś,
1763  2,18|               wczesnego rana zabrały się do gorliwej roboty. Maćkowi
1764  2,18|                  milczenie, pochylił się do ucha Zbyszka i począł szeptać:~-
1765  2,18|                ba! sami się po niemiecku do nich obezwą. Byle na wyspę
1766  2,19|         przepuści żadnej żywej duszy. Co do czaty idącej w przodzie
1767  2,19|                  wyłowić ich po cichu co do jednego.~Lecz to ostatnie
1768  2,19|                po czym zbliżył się cicho do samego gościńca na czele
1769  2,19|                  gwar leśny. Ale wkrótce do uszu wojowników doszły od
1770  2,19|                  lżejsze dzidy żmujdzkie do pierwszego natarcia, a miecze
1771  2,19|            miecze i topory przy siodłach do walki w ścisku.~Hlawa nastawił
1772  2,19|           posłuchał, a następnie szepnął do Maćka:~- Śpiewają, zatracona
1773  2,19|                listem siostry Witoldowej do mistrza.~Więc teraz poczęło
1774  2,19|              odstrzeliwać, więc od czasu do czasu niejeden ukryty między
1775  2,19|           pogromu i dostać się na powrót do rzeki.~Żadnemu nie przyszło
1776  2,19|                na litość przywiedzionego do rozpaczy i zbuntowanego
1777  2,19|                 wściekłości napłynęła mu do głowy i odjęła zupełnie
1778  2,19|          zwichrzyły się i zanim przyszły do sprawy, wpadł naprzód jeden
1779  2,19|          niektórzy usiłowali wymknąć się do lasu; niektórzy, udając
1780  2,19|             która miała obowiązek stawać do wojny na rozkaz Zakonu.
1781  2,19|                 który właśnie nadjeżdżał do bitwy, lecz zgniecion przez
1782  2,19|                 zboża pod wichrem. Droga do zamku była wolna, ale ocalenie
1783  2,19|                  i - wreszcie zabrał się do śrub zamykających przyłbicę.~
1784  2,19|           zamkniętymi oczyma, bez ruchu, do trupa podobny.~ ~
1785  2,20|                konie niemieckie złe były do ucieczki, zwłaszcza na znacznie
1786  2,20|                 w niewolę, albo zawrócił do walki, ale gdy ów, udając
1787  2,20|            nieznośną, a w duszy chęć nie do walki ni do obrony, jeno
1788  2,20|               duszy chęć nie do walki ni do obrony, jeno do ucieczki
1789  2,20|                 walki ni do obrony, jeno do ucieczki przed strasznym
1790  2,20|                ich były już poobdzierane do naga, a niektóre poszpecone
1791  2,20|                  głównie przyczynili się do zwycięstwa, i pochować ich
1792  2,20|                zwycięstwie, rzekł głosem do krakania kruka podobnym:~-
1793  2,20|               nagle za szyję, przycisnął do piersi i zawołał:~- Zali
1794  2,20|              jeszcze chrześcijanami, jak do zbawienia wyciągają ręce
1795  2,20|                 zbawienia wyciągają ręce do Krzyża, ale zali wiesz,
1796  2,20|                 kto im przeszkody czyni, do zbawienia nie dopuszcza
1797  2,20|              zapanował, utraciliby pozór do najazdów, do panowania nad
1798  2,20|            utraciliby pozór do najazdów, do panowania nad tą ziemią
1799  2,20|                panowania nad tą ziemią i do gnębienia tego nieszczęsnego
1800  2,20|               gładzą, z pogany walcząc i do chrztu ich nakłaniając.~-
1801  2,20|                 podał mu list Żmujdzinów do królów i książąt, który
1802  2,20|                 sobie prawice i zasiedli do wspólnej wieczerzy, którą
1803  2,20|                dlaczegoś tu jest - rzekł do Zbyszka -i dziękuję Bogu,
1804  2,20|               posiłków, które nadciągały do Gotteswerder, stali Arnold
1805  2,20|                 Wiemy to z listów, które do zamku przyszły. Zali ich
1806  2,20|                   a gdy ją znajdę, wrócę do ciebie i wówczas mnie na
1807  2,20|                   Ale tymczasem pobiegli do ławy Skirwoiłłowych jeńców.
1808  2,20|                   okrutnie przykrępowani do nich łykiem. Łuczywo jasno
1809  2,20|                 szczepek, skoczył z nimi do drzewa, spod którego dochodził
1810  2,21|                Sanderus nie mógł przyjść do siebie, a następnie zapadł
1811  2,21|              paliła jak ogień, przyszedł do niego natychmiast. Z początku
1812  2,21|                  że gdy go przykrępowano do drzewa, mrówki pogryzły
1813  2,21|                Lecz zbliżył mu powtórnie do ust bukłak z kobylim mlekiem,
1814  2,21|                 zaś chwycił go, przywarł do niego chciwie ustami jak
1815  2,21|               chciwie ustami jak dziecko do piersi matki i począł łykać,
1816  2,21|                   Paskudztwo!...~Po czym do Zbyszka:~- Ale teraz pytaj,
1817  2,21|                 przyjeżdżała od Danvelda do leśnego dworu. A i śpiewanie
1818  2,21|                  ożywił i zwróciwszy się do Zbyszka, począł mówić donośnym
1819  2,21|                podniósł powtórnie bukłak do ust, opróżnił go całkowicie
1820  2,21|              Maćkowych, zwrócił się znów do Zbyszka:~- Za to też pokochałem
1821  2,21|                rzekł: oto pójdę od zamku do zamku i nauczając ludzi
1822  2,21|               nie tak rzep przyczepi się do opończy, jako ja przyczepiłem
1823  2,21|                 jako ja przyczepiłem się do starego Zygfryda. Uczyniłem
1824  2,21|                się sługą jego i od zamku do zamku, od komturii do komturii,
1825  2,21|              zamku do zamku, od komturii do komturii, od miasta do miasta
1826  2,21|          komturii do komturii, od miasta do miasta chodziłem za nim
1827  2,21|                 za nim bez przestanku aż do tej ostatniej bitwy.~Zbyszko
1828  2,21|                który jako mówiono, pisał do niego, aby brankę oddał
1829  2,21|               Maćko i Czech zbliżyli się do Sanderusa, który przeżegnał
1830  2,21|                przez dwa albo i trzy dni do nikogo słowem się nie odezwie,
1831  2,21|               dał czas staremu komturowi do przezpiecznej ucieczki.~
1832  2,21|                 przedostać się ukradkiem do onej fortecy, do której
1833  2,21|               ukradkiem do onej fortecy, do której ciągnęliśmy przed
1834  2,21|                  Zbyszko zaś zwrócił się do pana de Lorche i za pośrednictwem
1835  2,21|                odparł de Lorche - ale co do wolności, to też nie. Zostaję
1836  2,21|                de Lorche rzekł:~- Pojadę do Malborga albo na dwór mazowiecki,
1837  2,21|                 Zbyszko. - Pójdę jeszcze do Skirwoiłły, by ci dał znak,
1838  2,21|                szanują.~Po czym udał się do Skirwoiłły. Stary wódz dał
1839  2,21|              czynił żadnych trudności co do odjazdu, wiedział bowiem,
1840  2,21|       zatrzymywać rycerza, który należał do innego kraju, a przyszedł
1841  2,21|               gorączka. Ale przyszedłszy do pocztu, zastał wszystko
1842  2,21|              głowie. Więc zbliżywszy się do niego, rzekł:~- To i wy
1843  2,21|                  jechał z nimi. Drogę aż do pobojowiska wiedzieli dobrze,
1844  2,22|                            Rozdział XXII~Do pobojowiska, na którym Skrwoiłło
1845  2,22|                  bo znajoma. Dotarli też do niego rychło, ale przejechali
1846  2,22|                rzekł - to byle się potem do puszcz mazowieckich dostać!
1847  2,22|                 stary rycerz zwrócił się do synowca:~- Ufasz ty temu
1848  2,22|               potrzebował bać. Niech się do nas wcale nie przyznaje...~-
1849  2,22|                  co pary w koniach walić do puszcz mazowieckich. Uderzywszy
1850  2,22|                rzekł Macko. - Ale może i do potkania się przyjść. Lecz
1851  2,22|             zwłaszcza ze spojrzenia, tak do Maćka podobny, jakby był
1852  2,22|                  długo i doprowadził ich do kraju ludniejszego, w którym
1853  2,22|            przyzwyczaili się już z dawna do posłuszeństwa Krzyżakom,
1854  2,22|             stary rycerz mówił tymczasem do bratanka, nie tłumiąc zbytnio
1855  2,22|                    Od ostatniego postoju do miejsca, w którym był zacios,
1856  2,22|               się, że Zbyszko coś szepce do niego, więc się odwrócił
1857  2,22|                  wzniesione w górę i nie do Maćka szeptał, tylko polecał
1858  2,22|              mrugnął na Czecha, dając mu do zrozumienia, aby w każdej
1859  2,22|                  lecz nim zdołali dobiec do Sanderusa, chwycił groźny
1860  2,22|         przyłożył mu ostrze mizerykordii do karku.~Ów zaś krzyknął przeraźliwie
1861  2,22|              strasznym Arnoldem, skoczył do numy.~- Danuśka! Danuśka!~
1862  2,23|                   był przestrach podobny do takiego płochliwego przestrachu,
1863  2,23|                   ale gdy Zbyszko wszedł do izby, w tej chwili skoczyła
1864  2,23|                  nie zadźgam go.~- Pójdź do ognia, naradzim się.~I powiódł
1865  2,23|                się.~I powiódł go za rękę do ogniska, które pachołkowie
1866  2,23|          potrzebna, potem się ją koniowi do ogona przywiąże. Ninie trzeba
1867  2,23|              przywiąże. Ninie trzeba nam do puszcz mazowieckich jako
1868  2,23|                  plecach, związany w kij do własnego miecza, począł
1869  2,23|                  ognisku poszedł właśnie do służki zakonnej i położywszy
1870  2,23|                 Słuchaj, suko! Pójdziesz do chaty i wymościsz dla pani
1871  2,23|           odpowiedzi kopnął ją, skoczyła do chaty i rzuciwszy się do
1872  2,23|                 do chaty i rzuciwszy się do nóg Danusi, poczęła skrzeczeć:~-
1873  2,23|             albowiem każde zbliżenie się do niej służki zakonnej wywoływało
1874  2,23|                 i zwróciwszy się naprzód do Danusi, rzekł:~- Między
1875  2,23|                jej nie przelęknąć, rzekł do służki:~- Ty poleżysz związana
1876  2,23|                  mocno, po czym udał się do Zbyszka.~- Kazałem oblec
1877  2,23|                  odciągnę sukę na stronę do tego trupa z ryżymi kudłami,
1878  2,23|              Zbyszkiem, Maćko odwołał go do Arnolda.~- Wymiarkuj no
1879  2,23|         wyrozumieć.~- Poniosę go, panie, do ogniska, to się tam rozmówicie -
1880  2,23|               będąc krzepkim, doniósł go do ogniska i rzucił jak wór
1881  2,23|                  jak śmiesz pytać? Co ci do tego?! Wywiedź się sam.~-
1882  2,23|                 Wywiedź się sam.~- To mi do tego, że na cześć rycerską
1883  2,23|              nieprzyjazna, harda, często do kłótni podobna. Gdy jednak
1884  2,23|              właśnie Zakon nie dopuszcza do chrztu Litwy, i gdy przytoczył
1885  2,23|                się Zygfryda, zaniepokoił do reszty prostodusznego olbrzyma.~-
1886  2,23|            któremu żal i gniew napłynęły do serca nową falą, zakrzyknął
1887  2,23|                  sam zaś, zwróciwszy się do Arnolda, rzekł:~- Ta niewiasta -
1888  2,23|                  niewinne porwali i męką do tego ją przywiedli.~Zbyszko
1889  2,23|               niewinne" przybliżył pięść do ust i ścisnął zębami knykieć,
1890  2,23|                 wiedział, kto ona, i żem do jej męki w niczym i nigdy
1891  2,23|             powiedziecie?~- Na Mazowsze, do Juranda ze Spychowa.~To
1892  2,23|             przyniesie.~Czech zaś wrócił do ogniska, gdyż ciążyło mu
1893  2,23|            wszystko będzie.~- I mnie nie do spania, bo mi panienka ze
1894  2,23|            wiadomo po co.~- Sama chciała do opata, a gdy opata nie stało,
1895  2,23|                  bo w duszy poczuwał się do winy.~- Tak, ale co teraz?~-
1896  2,23|                cóż? Odwiozę ją na powrót do domu i dziej się wola boska!...~
1897  2,23|             przez was i odwieziecie mnie do Zgorzelic".~- Hej! - odpowiedział
1898  2,23|              Pewnie, że trzeba jej teraz do Zgorzelic. Żal mi sieroteńki,
1899  2,23|              nowiną, a potem odwieźć się do Zgorzelic?~- Kazała, jakom
1900  2,23|                miły, nie ma nic lepszego do zrobienia. Wracaj! powiedz,
1901  2,23|                Rogowa... Ale prawda! Nie do rzeczy gadam, bo ich trzeba
1902  2,23|               godziłoby się, abym sam ją do ojcowizny odprowadził. Ale
1903  2,23|                 jako zgrzytał i jako się do tego starego komtura rwał,
1904  2,23|                razem i byłeś go żywięcym do Spychowa dowiózł, rób z
1905  2,23|           przecierając pięściami oczy.~- Do Spychowa.~- A prawda! Kto
1906  2,23|                  gałęzi na głownie i idę do pachołków.~Jakoż odszedł,
1907  2,23|                 ruszył spiesznie z Hlawą do koni, ale zastali przy nich
1908  2,23|                  pięścią, po czym wrócił do ogniska, gdyż nie było nic
1909  2,23|                 gdyż nie było nic innego do zrobienia.~Po chwili nadszedł
1910  2,23|                  stary diabeł przywiązan do siodła. Wkrótce zaświta,
1911  2,23|             pchnąć zaraz pachołka na łeb do Spychowa. Jeślibyśmy zaś
1912  2,23|                 powiedzieć, byś Jagienkę do Płocka wiózł, rozumiesz!
1913  2,23|                wiózł, rozumiesz! Idź tam do biskupa i powiedz mu, kto
1914  2,24|                Chłopi częścią pouciekali do Skirwoiłły, częścią poburzyli
1915  2,24|                  Dwukrotnie zakradał się do chaty i dwukrotnie widział
1916  2,24|              rozrzewnienia serce i mówił do niej: "Daj ci Bóg wypoczynek
1917  2,24|            wszedł wreszcie po raz trzeci do chaty i siadł na pieńku,
1918  2,24|             wieczoru służka przyciągnęła do posłania i na którym przebierała
1919  2,24|             Zbyszko. - Wydarłem cię im i do Spychowa jedziem!~Ale ona
1920  2,24|                  Przedtem jeszcze wszedł do izby Maćko i popatrzywszy
1921  2,24|        wzruszeniem stary rycerz. A potem do Zbyszka:~- Słuchaj! Na nic
1922  2,24|            chłopie, głowy, jeno ją bierz do tej samej kołyski, w której
1923  2,24|                  zęby i stał tak podobny do dzikiego zwierza, który
1924  2,24|             przez psy osaczon gotuje się do rozpaczliwej obrony.~A wtem
1925  2,24|                czy wolno mu będzie wejść do chaty i ostrzec bratanka, "
1926  2,24|                   Prosim też was, panie, do kompanii.~To rzekłszy, zawrócili
1927  2,24|                co chodzi i co on mówi?~- Do rzeczy mówi! - odpowiedział
1928  2,24|           przeciw zbuntowanym Żmujdzinom do Gotteswerder, ta jednakże,
1929  2,24|                Dał wam, widzę, Bóg rozum do wszystkiego!~- Mowę waszą
1930  2,24|             czarnej magii mocniejsze! Co do Zygfryda. nie wiem, czyli
1931  2,24|               nie pozwolicie jej odwieźć do domu? Zali ma w waszych
1932  2,24|                 na gniew Boży!...~- Mnie do niewiasty nic - odpowiedział
1933  2,24|                  brata musi teraz wracać do Malborga, bo chcąc iść dalej
1934  2,24|             Malborga, bo chcąc iść dalej do Gotteswerder, szłaby po
1935  2,24|            będzie wstyd, gdy będzie miał do pokazania choć jednego znaczniejszego
1936  2,24|                  którego się przedstawia do oczu, więcej znaczy niż
1937  2,24|                   i rzekł, zwracając się do Wolfganga:~- To proszę was,
1938  2,24|                  tędy nie pojechał, jeno do Gotteswerder albo ku Ragnecie -
1939  2,24|                 strzeliła jaka inna myśl do głowy, radził mu, aby wyjeżdżał
1940  2,24|                 izby, zarządził wszystko do odjazdu. Turczynkowie, podarowani
1941  2,24|               jej twarz podobną istotnie do twarzy świętych panienek
1942  2,24|             serce miał Zygfryd - szepnął do brata Wolfgang - ową żmiję,
1943  2,24|             leżący. Zatem zbliżywszy się do stryjca, pochylił się do
1944  2,24|                 do stryjca, pochylił się do jego ręki, aby ucałować
1945  2,24|                go mocno, przycisnął usta do jego bujnych złotawych włosów.~-
1946  2,24|              jeśli Hlawę dogonisz, to co do Zygfryda, bacz, byś hańby
1947  2,24|        odpowiedział Wolfgang - a ruszymy do Malborga, gdzie przed mistrzem
1948  2,25|           związane ręce, a przykrępowane do brzucha końskiego nogi,
1949  2,25|             Takie były słowa, którymi go do posiłku zachęcał. Zygfrydowi
1950  2,25|                  lać, wolał ustąpić, aby do poniewierania swej godności
1951  2,25|          znacznie przed "panami" przybyć do Spychowa, aby swoją uwielbianą
1952  2,25|                ta szczęsna nowina, którą do Spychowa wiezie, będzie
1953  2,25|               albowiem tak pilno było mu do Spychowa.~Jechali błędnymi
1954  2,25|                 Czech, że pierwsze prawo do pomsty ma nieszczęsny pan
1955  2,25|                 samo jak wówczas zbiegła do niego, ujrzawszy go z okna,
1956  2,25|                 okna, Jagienka, a on jej do nóg padł, słowa przez chwilę
1957  2,25|             Jurandowi.~- Trzeba mi teraz do Juranda! - rzekła, gdy skończył,
1958  2,25|             niezmiernych, czy że tęsknił do niej i zapamiętał się na
1959  2,25|              chwycił ją wpół, przycisnął do piersi i począł całować
1960  2,25|            całował bez końca, a tulił ją do się z taką siłą, że aż w
1961  2,25|                  kroki i po chwili wpadł do izby ojciec Kaleb.~Odskoczyli
1962  2,25|        znaleziona, a kat jej przywiezion do Spychowa, rzucił się na
1963  2,25|                 dziś tym bardziej pewnie do rana nie wstanie - powiedział
1964  2,25|              stało. Kilka razy zaglądali do niego i za każdym razem
1965  2,25|               modlitwie tak gorliwej, że do zupełnego zapamiętania się
1966  2,25|               gdy Jagienka zajrzała znów do niego, dał znać, że chce
1967  2,25|                 razem z Tolimą udali się do starca.~W pierwszej chwili
1968  2,25|               bystre jego oczy przywykły do mroku, zaledwie go poznał,
1969  2,25|                  którego rycerze używali do dobijania rannych. Innego
1970  2,25|             staremu męczennikowi boleści do dobrej nowiny i budzić w
1971  2,25|              jeszcze jedno tylko: miłość do dziecka.~Potem sinawe jego
1972  2,25|               wyciągnął wskazujący palec do końca ostrza, tak aby mógł
1973  2,25|                   I odmówił "Ojcze nasz" do końca. Przy słowach: "i
1974  2,25|                 spełnić, to trzeba jeńca do granicy odprowadzić.~- Tak! -
1975  2,26|                  przywykły od całych lat do stróżowania jeńców, spoglądał
1976  2,26|            upiora. Przychodziło mu nawet do głowy, aby go przeżegnać,
1977  2,26|                 i nie chciał mieć z nimi do czynienia. Wolałby też był
1978  2,26|                   więc odprowadził go aż do granicy.~Tam, gdy dotarli
1979  2,26|                granicy.~Tam, gdy dotarli do krańca spychowskiego lasu,
1980  2,26|          wściekłego psa przezpiecznie aż do granicy, tom go i odprowadził;
1981  2,26|                gnoju zakopię!" Tak mówił do siebie Tolima i spoglądając
1982  2,26|                  pomyślał, że Jurand nie do granicy tylko darował życie
1983  2,26|                   Oto granica nasza, a i do waszej niedaleko. Jedźże
1984  2,26|               jakby nie słysząc, że ktoś do niego przemówił.~I jechał
1985  2,26|                  jego umysł już od dawna do tego stopnia, że z największym
1986  2,26|                 wszystko to potargało go do ostatka. Chwilami tężała
1987  2,26|                jakiś twór ciałem podobny do człowieka, ale z nieludzką
1988  2,26|                gałąź i pomógł przywiązać do niej rzemień uzdy.~- Śpiesz
1989  2,26|             podnosił się strumieniem łez do oczu. Ale nie chciała płakać,
1990  2,26|               tego czuła jakby w dodatku do całego brzemienia, które
1991  2,26|                  Wilkowi odjąć przyczynę do napaści na Zgorzelice, tego
1992  2,26|                  mam, czegom chciała", l do troski, do niepewności jutra,
1993  2,26|            czegom chciała", l do troski, do niepewności jutra, do zgryźliwego
1994  2,26|            troski, do niepewności jutra, do zgryźliwego smutku i do
1995  2,26|                  do zgryźliwego smutku i do niezgłębionego żalu po przeszłości
1996  2,26|           Sieciechówna. - Jeszcze się co do nas przyczepi!~Jagienka
1997  2,26|             swoje. Nie przyczepi się też do nas nijakie zło, jeśli pobożne
1998  2,26|                 tuż obok dół i zepchnęli do niego ciało rękojeściami
1999  2,26|               rękojeściami wideł, twarzą do ziemi, po czym przysypawszy
2000  2,26|                  w tym miejscu, i wrócił do orszaku.~- Dusza w piekle,