Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |    Zbyszko począł znów patrzeć na Danusię. Po czym spytał:~- I rzekliście,
 2  1,2 |          trzymając przy piersiach Danusię, która objąwszy go jedną
 3  1,2 |      księżnej, postawił przed nią Danusię, sam zaś klęknął i podniósłszy
 4  1,2 |           by obrazić mogło ją lub Danusię. Owszem, uradowała się,
 5  1,2 |          więcej na Zbyszka niż na Danusię i słuchano słów Maćka, który,
 6  1,2 |       wziąwszy za rękę rozbudzoną Danusię, wyszła pierwsza z gospody,
 7  1,3 |    boskiej. Chwilami spoglądał na Danusię, która siedziała z przymkniętymi
 8  1,5 |    księżna Anna, wziąwszy za rękę Danusię, udała się do komnat królewskich,
 9  1,5 |     rzekłszy, wstała i chwyciwszy Danusię za rękę, podbiegła z nią
10  1,6 |         swych potężnych ramionach Danusię, przybraną całkiem biało,
11  1,6 |           i podał mu biało ubraną Danusię.~Ów mniemając, że to pożegnanie,
12  1,6 |     kuszników, otoczyli Zbyszka i Danusię; wzruszony i rozradowany
13  1,6 |          Zbyszko, wciąż trzymając Danusię na ręku, wracał na zamek,
14  1,6 |          go. podniósł znów w górę Danusię - a on położył zgrzybiałą
15  1,6 |        uczonymi sposób i nauczyła Danusię, co ma robić.~- Niech żywie
16  1,8 |      duszę Zbyszka, gdyż już mu o Danusię chodziło więcej niż o wszystko
17  1,8 |      nieco. Po chwili spojrzał na Danusię i znów spytał:~- I to dla
18  1,8 |           powiedziawszy, podniósł Danusię i wziąwszy ją na ręce, skierował
19  1,19|          Zbyszko chciał zapytać o Danusię, ale naraz zdjęła go jakby
20  1,19|       zaraz począł go wypytywać o Danusię i o to, czy się wraz z innymi
21  1,19| towarzysza, począł go wypytywać o Danusię, potem o obyczaje mazowieckiego
22  1,19|     mazowieckiego dworu, i znów o Danusię, potem o księcia Janusza,
23  1,19|      Janusza, o księżnę, i znów o Danusię - na koniec jednak, wspomniawszy
24  1,20|           jak najprędzej zobaczyć Danusię, więc nie śmiał się sprzeciwiać,
25  1,20|       ustawicznie utkwione były w Danusię, i odbijając zarazem płomień
26  1,20|       nogę, po czym uniósł w górę Danusię, tak samo jak w Bogdańcu
27  1,20|         chwili tak kochał śliczną Danusię, że chciało mu się chwycić
28  1,21|        łamiącą ręce nad Zbyszkiem Danusię - i samego Zbyszka na opończy.~-
29  1,24|          był chory, ale ujrzawszy Danusię, zwrócił ku niej pobladłą
30  1,24|       blade policzki, spojrzał na Danusię, potem na oznaki, a następnie
31  1,25|           służbę i o Zbyszka, i o Danusię, której przy sposobności
32  1,25|    wszedłszy do komory, kiwnął na Danusię i rzekł:~- Chwalże Boga
33  1,25|        swojej izbie, jak przybrać Danusię, gdyż dla jej niewieściej
34  1,25|    północy księżna wzięła za rękę Danusię i poprowadziła ją do izby
35  1,25|  nierównym świetle ujrzał Zbyszko Danusię, bladą nieco od bezsenności,
36  1,25|          słabość, przygarnął znów Danusię i rzekł:~- Skoro mi cię
37  1,25|          przytulił po raz ostatni Danusię do piersi i trzymał ją długo,
38  1,27|       wziął przed siebie na konia Danusię, a potem, gdy koń padł,
39  1,29|        ludźmi, którzy przybyli po Danusię, albo wnet po nich. Zbyszkowi
40  1,30|         lecz pomyślał, że idzie o Danusię, i pohamował się. Zbyszko
41  1,30|     zeznania - ale Krzyżacy mieli Danusię - i mogli także nie pożałować
42  1,30|         nie o zamianie Bergowa na Danusię.~- Na miły Bóg! - zawołał
43  1,32|         obok trwogi i niepokoju o Danusię, obok gotowości wykupienia
44  1,32|        który gdyby nie chodziło o Danusię, wolałby sam jeden potykać
45  1,32|     dodawało mu ducha. Myślał, że Danusię porwali po to tylko, by
46  1,32|           jęczeć w podziemiu, ale Danusię będą woleli puścić. Choćby
47  2,1 | przybocznemu giermkowi sprowadzić Danusię, sam zaś zbliżył się do
48  2,1 |          że oto za chwilę zobaczy Danusię i że zobaczy ją istotnie
49  2,1 |            którą mu oddawano jako Danusię.~- To nie moja córka! -
50  2,3 |      posłuchaniu i która kochając Danusię, nosiła w sercu nieutulony
51  2,5 |      wiedział przecie, że idzie o Danusię. Był pewny, że ten Krzyżak
52  2,5 |     zresztą zawsze, gdy wspominał Danusię, w takim uniesieniu, w takim
53  2,14|          iż we dwóch ze Zbyszkiem Danusię znajdą, odbiją ją i przywiozą
54  2,24|           i na którym przebierała Danusię.~Siadł i wpatrzył się w
55  2,24|          Tak mówiąc, spoglądał na Danusię, która pogrążona w półśnie,
56  2,24|           izby, trzymając na ręku Danusię. Było w tym coś tak wzruszającego,
57  2,24|          także, że Zbyszko niesie Danusię na ręku jak matka dziecko -
58  2,25|      krótkich słowach, jak odbili Danusię i wzięli olbrzyma Arnolda
59  2,25|        sposobem znaleźli i odbili Danusię.~- Nie po to ją Bóg wybawił -
60  2,27|          chwilę, by się rzucić na Danusię i wyssać z niej ostatek
61  2,28|      Kaleb pokropił święconą wodą Danusię, Zbyszka, Juranda i rozpoczął
62  2,43|          wyobrażał sobie tak samo Danusię. Widział ją niebieską, przeźroczystą,