Tom, Rozdzial
1 1,1 | diabłom drzewiej dobrze. Mieli swoje gaje, wielkie numy i konie
2 1,2 | wówczas zaczęli wymieniać swoje imiona, herby, zawołania
3 1,3 | lata mogą upłynąć, nim on swoje trzy grzebienie dostanie,
4 1,3 | ochromieje, aby uznali grzechy swoje". - Tak Bóg daj! - zawołał
5 1,4 | klasztorze zostanie, a oni swoje ze sobą w potrzebie wożą.~-
6 1,4 | począł tracić w jego oczach swoje nadzwyczajne rozmiary. Mąż
7 1,4 | taką siłą, że chwycił go w swoje okute żelazem ręce i począł
8 1,5 | Maszkowic, utopił w nim swoje szare źrenice i odrzekł:~-
9 1,6 | królowej i że odjedzie na swoje dziedzictwo do Litwy, po
10 1,6 | proszę o zmiłowanie, ale on swoje: "Wynajdź prawo alibo pozór".
11 1,6 | rycerstwem, które chcąc okazać swoje współczucie młodzieńcowi,
12 1,8 | znikał z dworu i wracał w swoje bagna spychowskie, by żal
13 1,8 | rzekł:~- Nie daruję ja za swoje, choć mało mi już szyi nie
14 1,9 | Księżna podniosła na niego swoje dobre, niebieskie oczy i
15 1,9 | Warszawy, wreszcie porwał jaw swoje silne ramiona i podniósłszy
16 1,11| Zych z chęcią pokazywał swoje bogactwa, mówiąc co chwila,
17 1,13| dzieciach i wychwalać każdy swoje.~- Co to za chłop Zbyszko! -
18 1,14| co nastąpiło potem, więc swoje uwięzienie, ratunek, jaki
19 1,14| Ju-randową odmowę, pożegnanie, swoje tęsknoty i wreszcie radość
20 1,17| targach chciał stawiać różne swoje warunki, a tymczasem sposobność
21 1,18| niedźwiedzie. Przywiezie on swoje czuby, jeno Jurandówny nie
22 1,19| znaczniejszymi grodami prowadzić swoje ładowne wozy bez obawy,
23 1,25| ogarnął zdrowym ramieniem swoje kochanie i począł mówić:~-
24 1,26| książę też przyobiecał, że swoje słowo dołoży. Zawzięty bywa~
25 1,27| Zbyszko wy łuszczył jej swoje domysły. Wydały się jej
26 2,6 | straci.~Po czym powtórzył swoje słowa po niemiecku panu
27 2,8 | Zbyszka, Juranda, Danusi i swoje.~ ~
28 2,10| błotach łęczyckich miały swoje pielesze siły nieczyste,
29 2,11| dziewczyna, tuż pod bokiem, zrobi swoje. Pamiętał, jak chłopaka,
30 2,11| Zbyszko też powiedział mu swoje utrapienia, a ów, że to
31 2,14| Niemcom pomagał i wojska im swoje w pomoc wysyłał, o co szemrano
32 2,16| tu przyszli, byście też swoje doświadczone zdanie rzekli.~
33 2,16| słucha, słucha, a potem swoje. Żal gęby drzeć!...~- Słyszałem
34 2,17| znaczniejsi bojarowie chcieli mieć swoje rumaki na zawołanie, przeto
35 2,17| doświadczony Maćko, wspominając swoje dawne służby u Witolda -
36 2,17| cudze gardło wziąć albo swoje dać! Byli tam przecie i
37 2,22| miał czas opowiedzieć im swoje przygody. Byle jeno nie
38 2,22| tylko polecał Bogu Danuśkę i swoje śmiałe przedsięwzięcie.~
39 2,23| przedtem wdziejesz na nią swoje porządne szaty, a sama ubierzesz
40 2,24| na słowo. Miał on w tym swoje wyrachowanie: oto był zwyciężon
41 2,25| pozostawić! Położy Jurand na niej swoje święte ręce i jedną modlitwą
42 2,26| będzie sądził, my zaś uczyńmy swoje. Nie przyczepi się też do
43 2,29| przyłączy i niech się o swoje upomina, niech jak najgłośniej
44 2,30| podjarzęba, to mi opowiesz swoje rzewliwe przygody.~I pociągnął
45 2,31| Płocku pod nogi i służby jej swoje ofiarował, ale ona nie poznała
46 2,32| ochromieje, aby uznali grzechy swoje".~Mistrz wiedział, że owe
47 2,32| ochromieje, aby uznali grzechy swoje".~ ~
48 2,34| powiadał, bo on rad kryje swoje dobre uczynki... Jego oni
49 2,34| Zyndram pogładził dłonią swoje potężne czoło, pomyślał
50 2,46| Brzozowej, więc raz tak mu swoje myśli o tych "nowych porządkach"
51 2,50| przysięgał na Krzyż Pański i na swoje ryby herbowe, że Zakon ani
52 2,51| okazania mu czci, tak odprawili swoje poselstwo:~- Mistrz Ulryk -
53 2,51| odpowiedzialność wziął na swoje ramiona.~Więc twarz mu pobladła,
54 2,52| okazania mu czci, tak odprawili swoje poselstwo:~- Mistrz Ulryk -
55 2,52| odpowiedzialność wziął na swoje ramiona.~Więc twarz mu pobladła,
|