Tom, Rozdzial
1 1,2 | kruszonych w szczękach. Lecz na próżno by kto mniemał, że Zbyszko
2 1,3 | ziem, oto wojną i zdradą. I próżno wyrzekać, próżno samej Stolicy
3 1,3 | zdradą. I próżno wyrzekać, próżno samej Stolicy Apostolskiej
4 1,4 | pomiarkowania, rzekł:~- Próżno byś puszył siłą, bo są lepsi
5 1,5 | w niej pychy światowej. Próżno Jagiełło, dowiedziawszy
6 1,5 | Zbyszka umniejszyć. Lecz próżno uczynek przypisywał dzieciństwu
7 1,5 | dzieciństwu i niedoświadczeniu, próżno mówił, że nawet i ktoś starszy,
8 1,5 | Nie da Bóg, by to było na próżno.~Zbyszko zaczął wspominać
9 1,6 | ostatnich słów i poleceń. Próżno Stanisław ze Skarbimierza
10 1,6 | i niechętnie ustępujący. Próżno kusznicy litewscy, idący
11 1,7 | kmieciów, samotny Maćko próżno usiłował go na nowo dźwignąć.
12 1,8 | urząd miecznika. Zawsze na próżno. Właśnie widok Danusi rozdzierał
13 1,11| Maćko nie mógł sam dać rady. Próżno chciał przed kilkunastu
14 1,11| młodości i siły. Stary opat nie próżno mawiał o niej, że wygląda
15 1,15| był w Ziemi Świętej, ale próżno byś go pytał o jakowe morza
16 1,17| że godniejszego sąsiada próżno by w całym Królestwie szukać.~-
17 1,17| poczęli w mig kułbaczyć konie. Próżno Maćko pogonił za opatem,
18 1,17| Maćko pogonił za opatem, próżno prosił, błagał, bożył się,
19 1,19| zdrowie obum księżnom! Nie próżno księżnę Aleksandrę nawet
20 1,20| gminnych wyrażeń, jednakże próżno się silił na dworność, gdyż
21 1,21| oślepione trwogą i szukające na próżno wyjścia. Księżna, w której
22 1,22| nasze! Czyje łzy? - nasze! Próżno zanosiliśmy skargi, próżno
23 1,22| Próżno zanosiliśmy skargi, próżno wołali o sąd. Nigdy nie
24 1,23| w brzuchu, widział ludzi próżno błagających o litość. Sam
25 1,27| kochanej twarzy - wszystko na próżno! Płomień oświecał tylko
26 1,27| rzekł wreszcie Czech - próżno tu jeździm i szukamy, bo
27 2,5 | gardło. Księżna poznała, że próżno by go odwodzić, że kto by
28 2,10| Zabijcie, panie! nie pójdę!" Próżno mu tłumaczono, że w dzień
29 2,10| poczęto się niepokoić. Próżno czeladź nasłuchiwała od
30 2,10| Anulka zaś Sieciechówna próżno szukała co chwila na swych
31 2,18| Zbyszka i Czecha, którzy na próżno chcieli ich ratować, albowiem
32 2,21| był i srodze poturbowan. Próżno z rozkazu Zbyszka zawiedziono
33 2,21| płacz tak niepohamowany, iż próżno usiłował odpowiadać na zadawane
34 2,23| wiązką suchego chmielu. Próżno Zbyszko otwierał ramiona,
35 2,23| Zbyszko otwierał ramiona, próżno wyciągał ręce, próżno błagał,
36 2,23| ramiona, próżno wyciągał ręce, próżno błagał, dusząc w sobie łzy.
37 2,28| jest i co się z nim dzieje. Próżno ksiądz Kaleb przemawiał
38 2,28| Kaleb przemawiał do niego, próżno zapytywał, co mu jest; nie
39 2,31| I tak uczynili, ale na próżno, gdyż Czech, który jeszcze
40 2,32| sprawiedliwości skazan na śmierć. Próżno rajcy królewscy przytaczali
41 2,32| dopuszczał do walki z Polską. Próżno zarzucano mu bojaźń i niedołęstwo,
42 2,32| mu bojaźń i niedołęstwo, próżno pograniczni komturowie parli
43 2,38| niedźwiedzie skóry do spania. Próżno Jagienka i Maćko błagali
44 2,50| całej duszy pragnął pokoju. Próżno mu panowie polscy, a nawet
45 2,50| cały świat wyzwać do boju; próżno mu jego własny wysłannik
46 2,51| wojska polsko-litewskie.~Lecz próżno mówili o ich potędze. Mistrz
47 2,51| skórami jeno okryty?... Próżno też szukał uporny Litwin,
48 2,51| się broni, niż naciera.~Próżno zachęcał głosem, próżno
49 2,51| Próżno zachęcał głosem, próżno zapędzał mieczem w bój.
50 2,52| wojska polsko-litewskie.~Lecz próżno mówili o ich potędze. Mistrz
51 2,52| skórami jeno okryty?... Próżno też szukał uporny Litwin,
52 2,52| się broni, niż naciera.~Próżno zachęcał głosem, próżno
53 2,52| Próżno zachęcał głosem, próżno zapędzał mieczem w bój.
|