Tom, Rozdzial
1 1,3 | Twoich ścinać. Za któren gniew ich ukarz.~A ja, grzeszny
2 1,3 | dlatego, że chcą od siebie gniew potężnego króla za to, co
3 1,4 | w końcu chwycił go nagły gniew na Zbyszka, przez którego
4 1,4 | pomijając Maćka i Zbyszka.~A im gniew szalony począł podnosić
5 1,5 | Łatwo było odgadnąć, że gniew jego musi być nagły, straszny
6 1,5 | na którego obliczu wrzał gniew, klasnął obyczajem litewskim
7 1,5 | mistrz ściągnąłby na siebie gniew papieża i naganę wszystkich
8 1,5 | tego on ściągnie straszny gniew królewski, a w dodatku klątwą
9 1,6 | powstrzymuję rękę i słuszny gniew męża mojego, lecz pamiętajcie,
10 1,6 | chwilami zaś wpadał w straszny gniew na samego siebie za to,
11 1,6 | kłócić, bo księżnę porwał gniew: "To go, powiada, nie gnójcie
12 1,8 | bagna spychowskie, by żal i gniew we krwi zatopić. Ludzie
13 1,12| chwycił go wreszcie taki gniew, taka zawziętość, że istotnie
14 1,15| pozazdrościć!~I w jednej chwili gniew wystąpił mu na oblicze,
15 1,16| umyślnie, i obydwóch ogarnął gniew tak dziki, że aż włosy poczęły
16 1,17| uspokajająco na opata, gdyż w ogóle gniew jego był krótkotrwały.~-
17 1,17| rzekł potłumionym przez gniew głosem:~- Twoje śluby plewa,
18 1,17| wytrzeszczonymi oczyma. Gniew walczył w nim o lepszą z
19 1,18| do opata był pewnym, że gniew jego będzie odtąd ciążył
20 1,18| było w jego mocy, by ów gniew złagodzić, więc jadąc, rozmyślał
21 1,19| ale zarazem chwycił go gniew na ludzkie gadanie, więc
22 1,19| zaparło dech w piersi, a gniew chwycił go tak wielki, że
23 1,22| rzekł stłumionym przez gniew głosem - waruj się! Jam
24 1,25| krzyżowemu bratu sprzeciwi, tego gniew Boży dosięgnie...~Danusia
25 1,25| do chorego rodzica, to i gniew Boży ściągnę.~Zbyszko, który
26 1,27| coś się dziś narodził, nie gniew widać Twój, jeno błogosławieństwo
27 1,28| pojedzie. W sercu wrzał mu gniew, ból i żal - ale jednocześnie
28 1,28| z naradą, póki się w nim gniew nie uspokoi. Anna Danuta
29 1,28| dworca ją mojego biorąc.~Tu gniew począł go chwytać na nowo,
30 1,30| naturą wnet zmieniło się w gniew, chęć sporu i walki. "Nie
31 1,30| w oczy Juranda, gotów na gniew gniewem wybuchnąć. Lecz
32 1,30| to Jego była, czyli też gniew Jego rozbudziliście waszym
33 1,30| oporu Juranda odbił się gniew. Przez chwilę płowe jego
34 1,30| wy, panie, hamujcie swój gniew... Ale nie stanie się jej
35 1,30| kolano - lecz zdusił w sobie gniew, odetchnął głęboko i począł
36 2,1 | parskać nozdrzami, wreszcie gniew buchnął mu na twarz jak
37 2,3 | niemożliwe, książę tylko wpadł w gniew, w którym go dawno nie widziano,
38 2,3 | może choć w części uspokoi gniew Boży i zetrze niesławę,
39 2,3 | Pomieszanie, bladość i wściekły gniew mignęły mu tak po twarzy,
40 2,8 | będzie ich komu zostawić.~Tu gniew począł burzyć w duszy Maćka.~-
41 2,11| którym zawsze mówiła, gdy gniew poczynał ją chwytać:~- Ślubowaliście
42 2,17| wiem, jeno to, że chyba gniew boski jest nade mną.~Wtem
43 2,21| Zbyszka chwycił w końcu gniew, więc porwał się i rzekł:~-
44 2,23| Ale Zbyszko, któremu żal i gniew napłynęły do serca nową
45 2,24| podziemiach konać? Wspomnijcie na gniew Boży!...~- Mnie do niewiasty
46 2,27| ujście i jakaś złość, i jakiś gniew na tę bezlitosną siłę, która
47 2,30| przemian to zdumienie, to gniew, to zgroza, to litość odbijały
48 2,30| a w nim wre już z dawna gniew jak ukrop w garnku i tego
49 2,31| ten widok uczuł na niego gniew w duszy. Nie uszedł geldryjski
50 2,32| zrodziły zobopólną niechęć i gniew, brakło do zabaw ochoty.
51 2,32| apostolskiej, głośno wyrażał swój gniew i oburzenie na Zakon.~Co
52 2,51| oczyma, w których zastygł gniew, duma, wściekłość bojowa
53 2,52| oczyma, w których zastygł gniew, duma, wściekłość bojowa
|