Tom, Rozdzial
1 1,2 | się zalewa, nieboszczkę swoją wspominając, a potem wraca
2 1,2 | Niemcach pomsty szukać za swoją krzywdę okrutną. Miłował
3 1,2 | okrutną. Miłował ci on tak tę swoją żonę, jako nikt do tej pory
4 1,2 | rycerza, a pora i mnie mieć swoją panią, której urodę i cnoty
5 1,2 | pokazywać i księżnie, i Danusi swoją rycerską siłę i wstrzemięźliwość
6 1,2 | zapytała księżna. - Ot, masz swoją "damę".~- Milsza mi ona
7 1,2 | No, oba-czym. Bogdaniec swoją drogą z zastawu wykupim,
8 1,5 | kochać i swego króla, i swoją królową, i miłował ich po
9 1,5 | wróci, nie daj Bóg, aby swoją własną sczezł śmiercią".
10 1,5 | do łez i nie wiedząc, jak swoją wdzięczność i tęsknotę wyrazić,
11 1,5 | ale pozwólcie, abych ja swoją głowę oddał. Co mi tam po
12 1,5 | sposobności załagodzić sprawę swoją powagą królewską.~Tymczasem
13 1,5 | Zakonu więcej dbał niż o swoją chwalbę...~- On też nas
14 1,5 | o Zbyszku, który ujął je swoją młodością i urodą. Wreszcie
15 1,5 | Januszowa, a z nią i Danusia ze swoją luteńką za pasem. Zbyszko
16 1,6 | Królestwie, czyli też wróci na swoją Litwę i poprzestanie na
17 1,6 | kasztelanowi - rzekł Zbyszko - iże swoją głowę za moją oddajecie.~-
18 1,6 | miłuję i że waszej głowy za swoją nie dam?~Na to Maćko podniósł
19 1,6 | zwracał także Maćko z Bogdańca swoją wybladłą twarzą, podtrzymywany
20 1,6 | podnosił co chwila w górę swoją białą panienkę, czasem całował
21 1,8 | zdawało mu się, że widzi swoją nieboszczkę, taką, jaką
22 1,8 | pomiarkowawszy, iż okazując swoją zawziętość na Niemców, trafia
23 1,10| nierada była, że Witold na swoją rękę wojny wszczyna. Ej,
24 1,13| ma w niebie swój urząd i swoją gospodarkę - to się wie!
25 1,13| świętych szukać, kiedy jest swoja Pani od innych lepsza.~-
26 1,19| dworze. Zastanie-li jeszcze swoją Danuśkę dwórką księżny,
27 1,19| drodze szlachtę, każąc jakąś swoją panią nad inne wysławiać.
28 1,19| dopuszczał.~- Jak to? kazał swoją panią wysławiać? Bójcie
29 1,21| się już przed ludźmi ze swoją miłością nie krył. Uspokoił
30 1,24| a teraz byle komtur na swoją rękę poczyna. Dopust Boży,
31 1,26| ładującego się na sanie wraz ze swoją skrzynią, rzekł mu:~- A
32 1,27| tam znajdzie Danuśkę, żonę swoją, może nieżywą - i wypierał
33 1,27| Spychowa i brać Danuśkę jak swoją, a potem jeno ślub spełnić,
34 1,28| kapituły i mistrzowego nic na swoją rękę poczynać. Dlatego Bóg
35 1,30| pomogę. Obaczycie! Za Danuśkę swoją drogą in zapłacim, ale jeśli
36 1,32| swoim hardym sercem, ze swoją zawziętością i żądzą boju.
37 2,3 | powiedziawszy to, rzucił swoją prosto w twarz Rotgiera,
38 2,6 | Bogdańca. W końcu polecał tę swoją wolę opiece książęcej:~"
39 2,8 | myśl, iż niebawem ujrzy swoją panią, bo choć~wiedział,
40 2,10| miasta chadzacie?~- Mamy swoją drogę za Czarcim Wądołem.~-
41 2,10| i jakaś bliska, i jakaś swoja, że zaś i sam miał naturę
42 2,17| zaś zbliżył ku ich twarzom swoją ogromną głowę i rzekł przyciszonym
43 2,23| dopiero pomści nad nim i za swoją, i za Danusiną mękę! Ten
44 2,25| przybyć do Spychowa, aby swoją uwielbianą panienkę od wstydu
45 2,27| dusza, gdy spoglądając na swoją kochaną, mówił jej jakby
46 2,28| jak inaczej swój ból i swoją chęć pomsty wyrazić. Niewiasty
47 2,29| świata, potykał się, odbijał swoją niewiastę, przeprawiał się
48 2,29| rękawica i jak Zawisza odesłał swoją.~- To Jan z Aragonii na
49 2,32| papież w Rzymie zwrócił na to swoją uwagę i pomimo całej przebiegłości
50 2,46| odmownie, w taki sposób myśl swoją wyłuszczając:~- Tu już zamrę,
51 2,51| komtur gniewski, który na swoją rękę czynił wywiady, przedstawił
52 2,52| komtur gniewski, który na swoją rękę czynił wywiady, przedstawił
|