Tom,    Rozdzial

 1  1,19|       Niemiec jestem, a wołają mnie Sanderus; waszą mową mówię, gdyż
 2  1,19|           się też biskupa - odrzekł Sanderus - jeno mnichów, którzy się
 3  1,19|            świeżą deskę, zabrał się Sanderus do pisania. Co tam napisał,
 4  1,19|        jeszcze przyszedł do Zbyszka Sanderus i rzekł mu:~- Gdybyście,
 5  1,19|          ale jeszcze mocniej to, co Sanderus mówił o zamęściach, więc
 6  1,19|         desce stoi, też się wydała?~Sanderus zawahał się z odpowiedzią,
 7  1,19|            opa-trzon był dostatnio. Sanderus znał się na ludziach i na
 8  1,19|          rumiana - i płowa.~A na to Sanderus:~- Bo jedna, czarna jak
 9  1,19|      wiadoma na mazowieckim dworze. Sanderus popatrzył na niego przez
10  1,19|         Jako żywo! - rzekł Zbyszko.~Sanderus pomyślał, że wobec takiej
11  1,19|        wybierze. Pomyślał także, że Sanderus nie okłamał go, a chociaż
12  1,19|         sobą do Ciechanowa, z czego Sanderus był rad nie tylko dla wiktu,
13  1,19|            pełna jakiegoś smutku.~- Sanderus! - zawołał nagle Zbyszko.~-
14  1,19|       dziewka na świecie? - zapytał Sanderus.~- Ulryka de Elner! - odpowiedział
15  1,19|          sowę! - powtórzył jak echo Sanderus.~Na to pan de Lorche puścił
16  1,22|             choć pismo do Bogdańca. Sanderus czysto wszystko wypisze.
17  1,25|              A Zbyszko rzekł:~- Ten Sanderus, któren ze mną przyjechał,
18  1,25| odpowiedziała pani. - Ale jeśli ten Sanderus ma odpusty...~- Sanderus
19  1,25|            Sanderus ma odpusty...~- Sanderus ma. Jeno o biskupa chodzi.
20  1,26|             że chcę do Prus - rzekł Sanderus - ale jakże mi tam samemu
21  1,26|            nie przy-marzło - odparł Sanderus - gdyż takowe sople tylko
22  1,29|              Mówił sobie, że choćby Sanderus chciał go zdradzić, to niewiele
23  1,30|    hercyński. Poznałem ją od razu i Sanderus poznał ją także. Przyjeżdżała
24  1,30|       pątnika?~- Nie - odpowiedział Sanderus. - Ale nie kupujcie, panie,
25  2,6 |            zasnął, zapukał do niego Sanderus i skłoniwszy się, rzekł:~-
26  2,6 |          jako szelma, panie - rzekł Sanderus - ale nie was, a usłużę
27  2,20|   podniósłszy je w górę, zawołał:~- Sanderus!~- Sanderus! - powtórzył
28  2,20|              zawołał:~- Sanderus!~- Sanderus! - powtórzył ze zdumieniem
29  2,21|    następnie okryto ciepło skórami;~Sanderus nie mógł przyjść do siebie,
30  2,21|           zdarzy się zgrzeszyć, ale Sanderus nie był i nie będzie niewdzięcznikiem.
31  2,21|           duszy! - odrzekł poważnie Sanderus.~- Czemu Zygfryd opuścił
32  2,21|          chciał to uczynić - odparł Sanderus - ale coś ci go takiego
33  2,21|            Widziałem - odpowiedział Sanderus - i wiernie opowiem. Bili
34  2,21|    opowiadania, pomyślał jednak, że Sanderus prawdę mówi, przypomniał
35  2,21|         jeszcze jest - odpowiedział Sanderus - kto chce, może go zobaczyć;
36  2,21|             siadł na koń i ruszyli.~Sanderus jechał z nimi. Drogę aż
37  2,21|     nadludzkiej mocy i męstwie tyle Sanderus opowiadał.~ ~
38  2,22|             ochrony nie znaleźli.~- Sanderus mówił - odpowiedział Zbyszko -
39  2,22|       Żmujdzini... Wsie, jako mówił Sanderus, sami Niemcy popalili, a
40  2,22|             Rycerz Arnold - wtrącił Sanderus był w bitwie kiścieniem
41  2,22|           utrwaliły się od posuchy. Sanderus wyjechał naprzód i znikł
42  2,22|            same rzucały się w oczy.~Sanderus widocznie zjechał z drogi
43  2,22|           godzin ze trzy... To tedy Sanderus dawno jest między nimi i
44  2,22|             tam dwóch masztalerzy i Sanderus, których w mig mi powiążecie,
45  2,22|             czerwonowłosy prostak i Sanderus. Ci obaj zajęci byli wycieraniem
46  2,49|        giermka Hlawę.~Więc rzekł:~- Sanderus! Hej! Pamiętam i te dawne
47  2,49|    rycerskiej przestrzegam. Jeździł Sanderus ze zleceniami biskupa płockiego
48  2,49|         waszej stronie staję.~- Ha! Sanderus! - zawołał Zbyszko. - Mówił
49  2,49|          Lorche począł się śmiać:~- Sanderus tyle ma ze stalą albo z