Tom,    Rozdzial

 1  1,5 | Lichtensteina. na szyję, plecy i ramiona, pragnąc zarazem wymiarkować,
 2  1,5 |        czym wstał i rzucił się w ramiona Maćka, który począł całować
 3  1,6 |           które mu już daleko za ramiona sięgały - i w półśnie, w
 4  1,6 |    tapczana. Maciek chwycił go w ramiona, po czym objął mu jasną
 5  1,6 |         kruczy włos spadający na ramiona - podziwiano krępą, kwadratową
 6  1,6 |   brwiami, a puszczonym długo na ramiona. Szedł krokiem równym i
 7  1,9 |  wreszcie porwał jaw swoje silne ramiona i podniósłszy do góry, jął
 8  1,11|  spływające w złotych zwojach na ramiona - i zbliżał się szybko,
 9  1,11|     wysmukła postawa, i szerokie ramiona, i piersi jak ze skały wykute,
10  1,12|         chwycą go jakie oślizgłe ramiona topielca albo zajrzą mu
11  1,12|      zebrał się w sobie, wytężył ramiona, rozstawił nogi, wygiął
12  1,16|          którego wysuwały się na ramiona dwa warkocze. Nie siedziała
13  1,20|      czołem, a spadającymi aż na ramiona po obu bokach. Wnet zagrzmiały
14  1,20|           na różowy policzek, na ramiona przybrane w obcisłą odzież,
15  1,21|       chwyciła go przez plecy za ramiona, ale nie mogąc go utrzymać,
16  1,23|         Lowe podtrzymywał go pod ramiona, on zaś z twarzą bladą i
17  1,28|  potrząsnąwszy go z całą siłą za ramiona, zawołał:~- W drogę nam!
18  1,30|        Bergow i z jeńcami.~Na to ramiona Juranda poczęły się cofać
19  1,31|       mizerykordię i otworzył mu ramiona:~- Toś mi i ty dziecko!...~
20  1,32|     czarne ptactwo siadało im na ramiona i na głowy, przepychając
21  2,1 |      Jurand podniósł do góry oba ramiona, tak aby przewodnik mógł
22  2,7 |  Pachołek zarzucił mu płaszcz na ramiona, on zaś widocznie odzyskał
23  2,7 |   ząbko-wany kaptur spadający na ramiona. Na sobie miał bawoli niewyprawny
24  2,11|     Białe włosy spadały mu aż na ramiona, a broda sięgała pasa.~-
25  2,11|        się na twarzy. Roztworzył ramiona, jakby chcąc zagrodzić drogę,
26  2,11|          podtrzymały go krzepkie ramiona Czecha.~Maćko zeskoczył
27  2,12|        ksiądz Kaleb chwycił go w ramiona i płacząc z rozrzewnienia,
28  2,16|    ogromną głowę między szerokie ramiona, tak że wyglądał całkiem
29  2,17|          szerokie piersi i tęgie ramiona. Chłop w chłopa suchy był,
30  2,22|   skoczył ku niej i chwycił ją w ramiona, lecz ona nie poznała go
31  2,23|          Próżno Zbyszko otwierał ramiona, próżno wyciągał ręce, próżno
32  2,25|       zmacał skrzyżowane na nich ramiona, dotknął powrozów - i przymknąwszy
33  2,28|       białych, opadających aż na ramiona włosach. Obok postępował
34  2,28|        Zbyszkiem chwycili go pod ramiona i przywiedli do noszów,
35  2,33|      gdyby wbite między szerokie ramiona, obaj równie potężne piersi
36  2,33|   Krzyżacy przyjmować), szerokie ramiona, kręte brody i srogie spojrzenia
37  2,33|          wyciągały się drapieżne ramiona ku wszystkim okolicznym
38  2,41|       rzucili się sobie wzajem w ramiona, a potem długi czas spierali
39  2,44|     chwycił~ich stary w kościste ramiona i przycisnął ze wszystkich
40  2,48|          Zbyszko, chwytając ją w ramiona. A ona objęła mu też szyję
41  2,49|        Lorchego ponarzucał im na ramiona opończe, które widocznie
42  2,51|          więc Jagiełło wyciągnął ramiona, złożył pobożnie dłonie
43  2,51|  odpowiedzialność wziął na swoje ramiona.~Więc twarz mu pobladła,
44  2,51|  potworny, a w tym wirze śmigały ramiona, szczękały miecze, warczały
45  2,51|         bardziej. I znów śmigały ramiona, grzmiały cepy, zgrzytały
46  2,52|          więc Jagiełło wyciągnął ramiona, złożył pobożnie dłonie
47  2,52|  odpowiedzialność wziął na swoje ramiona.~Więc twarz mu pobladła,
48  2,52|  potworny, a w tym wirze śmigały ramiona, szczękały miecze, warczały
49  2,52|         bardziej. I znów śmigały ramiona, grzmiały cepy, zgrzytały