Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |      robota.~Przez chwilę szli w milczeniu, tymczasem rozwidniło się
 2  1,5 |        spuścił smutnie głowę i w milczeniu pozwolił się oddać w ręce
 3  1,5 |           który począł całować w milczeniu jego głowę i oczy.~Wieczorem
 4  1,6 |            co?~Zbyszko słuchał w milczeniu, Maćko zaś jakby podniecony
 5  1,8 |        światłu i począł mu się w milczeniu przypatrywać.~Zbyszko już
 6  1,10|       stali jeszcze czas jakiś w milczeniu, spoglądając nieufnie, na
 7  1,11|      razu śmiałość i siedziała w milczeniu, przecierając tylko kiedy
 8  1,14|       Daj spokój!~I szli dalej w milczeniu, przedzierając się przez
 9  1,16|       orszak ruszył dalej, ale w milczeniu; dopiero gdy już Krześnię
10  1,17|       postępować, podniósł się w milczeniu, otworzył skrzynię, na której
11  1,19|         nie dał i znów jechali w milczeniu, aż przekupień relikwij
12  1,19|   Ruszyli i jechali czas jakiś w milczeniu, tylko konie parskały, wyrzucając
13  1,23|          Lowe.~I jechali dalej w milczeniu - a przed nimi na dwa lub
14  1,25|   Danusia pozostali jakiś czas w milczeniu, ksiądz Wyszoniek zaś wziął
15  1,25|        zaś podniósł się i stał w milczeniu, przybrany w uroczystą zbroję,
16  1,29|    odrzekł nic i jechali dalej w milczeniu a szybko, gdyż chcieli jak
17  1,29|          czoło orszaku, jechał w milczeniu.~ ~
18  1,30|       Przez czas jakiś jechali w milczeniu białą, zalaną światłem miesięcznym
19  1,32|   początku spozierała na niego w milczeniu, poczęła się odzywać. Ten
20  1,32|    otworzą. Zamek pogrążył się w milczeniu nocy, straże tylko obwoływały
21  2,3 |          oni zaś stali w głuchym milczeniu, bo choć niejeden z nich
22  2,6 |     odpowiedzieć, więc jechali w milczeniu aż do Spychowa. Zastali
23  2,7 |           Diderich skłonił się w milczeniu.~- Kazałem, byś miał węgle
24  2,7 |     Diederich znów skłonił się w milczeniu, tylko twarz ściągnę-ła
25  2,7 |      jakiś wpatrywał się w nią w milczeniu, po czym zwrócił się do
26  2,7 |     Diedericha popędził za nią w milczeniu. Drugi pies skoczył za nimi
27  2,8 |          się i dopiero po długim milczeniu rzekł:~- Ha! to nie ma i
28  2,8 | Zgorzelicom, a Czech wlókł się w milczeniu za nimi, z sercem przepełnionym
29  2,8 |  rozmawiać, pogrążył się także w milczeniu.~Lecz gdy już byli blisko
30  2,11|          i czas jakiś siedział w milczeniu. Wreszcie wstrząsnął się,
31  2,17|     zioła gojące, a oni leżeli w milczeniu, znosząc cierpliwie ból
32  2,17|        brwi, chwilę posiedział w milczeniu, po czym jął mówić:~- Dałby
33  2,18|     odbyła się w jak najgłębszym milczeniu. Jednakże wszyscy inni dotarli
34  2,19|          ludu. Cofali się więc w milczeniu chłop przy chłopie, ramię
35  2,22|           I czas jakiś jechali w milczeniu, po czym znów stary rycerz
36  2,23|       Maćko począł ich okładać w milczeniu pięścią, po czym wrócił
37  2,26|           Oni jechali w głębokim milczeniu zapadłym wądołem, nieraz
38  2,26|       sobie z cicha, dziwiąc się milczeniu, które panowało między jadącymi
39  2,27|       jakiś patrzyli na siebie w milczeniu. Ciszę polną mącił tylko
40  2,31|     rękoma jej kolana, klęczał w milczeniu, ona zaś pochyliła się nad
41  2,31|          czym stali przed sobą w milczeniu, bo choć ona przyszła do
42  2,33|   Zyndram nie odpowiedział - i w milczeniu obejmował oczyma wszystkie
43  2,33|         jakoś ochotę i odszedł w milczeniu.~Tymczasem komtur zamkowy
44  2,34|      spłynęły, zapytał po długim milczeniu Maćko:~- Zali wydarli ci
45  2,39|       wznosiła ku młodziankowi w milczeniu swe smutne niebieskie oczy,
46  2,49|    Zbyszko. Czas jakiś jechali w milczeniu, po czym de Lorche podniósł
47  2,49|         Maćko.~I jechali dalej w milczeniu, mając serca wezbrane i
48  2,51|   Niemców jak bór, a oni marli w milczeniu, posępni, ogromni, nieustraszeni.~
49  2,52|   Niemców jak bór, a oni marli w milczeniu, posępni, ogromni, nieustraszeni.~