Tom,    Rozdzial

1001  2,31|               do Jagienki, gdyż wydała mu się jakby kochająca i kochana
1002  2,31|               znów Zbyszkowi i skinęła mu głową.~Późno dopiero przede
1003  2,31|             Jamontem, który powiedział mu dobrą nowinę.~- Rozbierając
1004  2,31|                  rzekł - przypomniałem mu ciebie i twoją krakowską
1005  2,31|            króla udobruchać, nie można mu w tej sprawie czynić trudności".
1006  2,31|          porównania, ale ona przerwała mu wysiłek i rzekła:~- Bo mi
1007  2,31|                 odrzekł Zbyszko. - Daj mu Boże światłość wiekuistą.~
1008  2,31|              ani do głowy nie przyszło mu pomyśleć o tym, co będzie
1009  2,31|           Święcie ci to przyrzekam, że mu będę jako rodzone dziecko...~
1010  2,31|                gospody Zbyszka i rzekł mu:~- Po Bożym Ciele król zaraz
1011  2,31|          potężnymi ramiony i wy siekli mu drogę wśród Niemców. Mogło
1012  2,32|         Obiecnijcie, iże nie będziecie mu pomagali, to wojna z nim
1013  2,32|                cześć rycerska nakazuje mu zapłacić tę ilość grzywien,
1014  2,32|              prosił. Zbyszko dziękował mu też z całej duszy, gdyż
1015  2,32|                niejeden zajrzy - mówił mu - że przy majestacie zostajesz,
1016  2,32|            ciągle przy jego boku, mógł mu się lepiej przypatrzyć i
1017  2,32|             nabytego pędu sam poddawał mu się i usiłował go zaspokoić.
1018  2,32|        przeczucia, często przychodziły mu na myśl prorocze słowa:~"
1019  2,32|          przykazań Bożych, i odejmując mu Sakramenta święte, na większe
1020  2,32|               Polską. Próżno zarzucano mu bojaźń i niedołęstwo, próżno
1021  2,32|           czynił dzięki w Malborgu, że mu się udało miecz podniesiony
1022  2,32|                brodzie i skroniach już mu się posrebrzył, a bystre
1023  2,33|          kapitułach otwarcie wyrzucali mu bojaźliwość, rysowali go
1024  2,33|       poskoczyli hurmem, aby potrzymać mu konia za uzdę i strzemię.~
1025  2,33|                von Jungingen, okazywał mu szczerą przyjaźń i przychylność.
1026  2,33|       przystąpił nawet do niego, chcąc mu przymówić, ale spojrzawszy
1027  2,33|                rozmaite budynki, jakby mu zależało właśnie na tym,
1028  2,33|                póki świat cały śpieszy mu na pomoc i póki gromy papieskie
1029  2,34|               moc tego uścisku pokazać mu, że nie został zupełnym
1030  2,34|      żywiącegom odjechał, ale niedługo mu na świecie i pewnie go już
1031  2,35|                  A Skarbek dorzucił ci mu pierścień kosztowny i powiada: "
1032  2,35|           Nawet się nie spłonił i żyły mu nie nabrały! - zawołał jeden
1033  2,35|          kościelnych uczynione! Dajcie mu tasak!~Służba przyniosła
1034  2,36|            zupełnie szczerze, chodziło mu bowiem o co innego, ale
1035  2,36|              się rzewnie, a ona objęła mu rękoma głowę jak siostra,
1036  2,38|              chciał, mówiąc, że trzeba mu o tej boleści, która go
1037  2,38|        obecność giermka przypominałaby mu właśnie wszystko, co było
1038  2,38|            Bogdaniec, który milszy był mu od wszystkich innych ziem.
1039  2,38|             kości przedawać? Tak ci to mu się mam wypłacić za one
1040  2,38|             ojcami, a bez ojców będzie mu się cniło w Krześni. Weźmiecie
1041  2,38|                   O co chodzi? - a gdy mu powtórzono głośniej, rzekł:~-
1042  2,39|         wzniesione oczy i twarz mówiły mu tak wyraźnie: "Wróć!" -
1043  2,39|            Wróć!" - że serce wzbierało mu rzetelną wdzięcznością.~
1044  2,39|                o wyprawie, powiedziała mu tak samo: "Nie giń", ale
1045  2,39|            niego rządy -nikt nie śmiał mu się sprzeciwić. Zresztą
1046  2,39|           urządzi Bogdaniec. Zatruwała mu jednak tę radość obawa,
1047  2,39|             jeno wróci szczęśliwie, to mu kasztel godny w Bogdańcu
1048  2,39|            obaczym!...~Tu przypomniało mu się, że Cztan z Rogowa i
1049  2,39|                koń bojowy nie dba, gdy mu do bitwy iść przyjdzie.
1050  2,39|           bitwy iść przyjdzie. Zdrowie mu wróciło, czuł siłę w kościach
1051  2,40|             zastali, gdyż i tak trzeba mu świat obaczyć, o ludzi się
1052  2,40|        obyczaje ludzkie poznać - rzekł mu na to Maćko -dobra jest
1053  2,40|                był mądrzejszy, nie dał mu. Przyjechał do nas do Zgorzelic
1054  2,40|               coś uważają" - i o urząd mu łatwiej. Dla siebie niewiele
1055  2,40|            sobie tedy Maćko, że trzeba mu być teraz z Panem Bogiem
1056  2,40|         najlepiej i nie tylko w niczym mu się nie narazić, ale czym
1057  2,40|              za nim do Pana Jezusa, to mu przy dobrej zbroi i dziesięciu
1058  2,40|            dobrze, o co chodzi, począł mu rzecz wyjaśniać, zapomniał
1059  2,41|             albowiem wszystko wydawało mu się snem cudownym. Jednakże
1060  2,41|                ta wątpliwość zatruwała mu pracę i dni. Rąk wprawdzie
1061  2,41|           włócznią przebodzion i wilcy mu zębami pozgonne dzwonią".
1062  2,41|          dzwonią". Na tę myśl ściskało mu się serce i wielką miłością,
1063  2,41|        niełaskę Bożą.~"Byle wrócił, to mu ta ziemi i dobytku nie zbraknie!" -
1064  2,41|           miłosierny zechce okazać, że mu zgoda od swarów milsza,
1065  2,42|        Władysław Jagiełło (nie chcę ja mu czci umknąć, bo zacny to
1066  2,42|              pogańska. Przeto okrutnie mu nie przystoi pierwszemu
1067  2,42|             zajeżdżał do Bogdańca, aby mu stary rycerz wytłumaczył
1068  2,42|    krześcijańskich najchytrzejszy. Gdy mu trzeba ku Rusi swe panowanie
1069  2,42|                 ba i na Litwie, którzy mu to za złe mają, że on ze
1070  2,42|              szczerze mówiąc, za hańbę mu to miał, żeby to nie był
1071  2,42|                złożone "przeszkadzały" mu w chodzeniu i oddychaniu.
1072  2,42|                teraz dopiero zaczynały mu chodzić po kościach. Z początku
1073  2,43|               każdym wspomnieniem było mu Danusi żal, ale sam przecie
1074  2,43|               było ziemskiego, a stała mu się duchem tak czystym i
1075  2,43|             źle ustawione żebra zrosły mu się, tworząc nieznaczną
1076  2,43|                która nie przeszkadzała mu w niczym i którą nie tylko
1077  2,43|               żałoby po Danusi odrosły mu znów do wpół pleców. Wracała
1078  2,43|                do wpół pleców. Wracała mu dawna nadzwyczajna uroda.
1079  2,43|           długim wypoczynkiem chodziło mu po kościach jak płomię.
1080  2,43|                go, pilnują i dogadzają mu we wszystkim. Chwilami wydawało
1081  2,43|           wszystkim. Chwilami wydawało mu się, że mu jest tak dobrze
1082  2,43|           Chwilami wydawało mu się, że mu jest tak dobrze jak w niebie,
1083  2,43|                 byle zbyć życia, które mu cięży okrutnie. A Maćko,
1084  2,43|           chwilami zwłaszcza, wydawała mu się tak cudna, że się jej
1085  2,43|               w siebie wmawiał, że ona mu tylko siostrzaną przychylność
1086  2,43|              pewnego, gdy Zbyszko znów mu powtórzył, że chyba na jaką
1087  2,43|       nieznośnego żywota pozbyć, rzekł mu:~- Pókiś goło miał pod nosem,
1088  2,43|           nigdy!... I przerwał, bo się mu poczęła broda trząść, a
1089  2,44|               tygodnia zdrowie wróciło mu zupełnie i nie mógł już
1090  2,44|         czupryny, która z tyłu spadała mu jak grzywa aż za łopatki.
1091  2,44|              ty ś tu!~I oczy rozbłysły mu radością, bo już tak było,
1092  2,44|             zobaczył, tylekroć czyniło mu się w duszy tak jasno, jakby
1093  2,44|        pacholęciu włosy odrosną, trefi mu je siostra, a w źrałym wieku
1094  2,44|           siostry albo żony nie ma, to mu dziewki szlacheckie służą,
1095  2,44|                ale widać nie starczyło mu jeszcze odwagi, bo tylko
1096  2,44|               te słowa radość buchnęła mu w sercu jak nagły płomień -
1097  2,45|                świata nie widział. Kto mu ją w oczy sławił, ten wszystko
1098  2,45|               ziemi. Mówiono, że żaden mu się nigdy nie odjął, że
1099  2,45|       niezwyciężony Zawisza Czarny był mu życzliwym przyjacielem.~
1100  2,45|               Wielka zamożność jednała mu na równi ze sławą szacunek
1101  2,45|            wielki, ale że towarzyszyło mu ogólne, instynktowne poczucie,
1102  2,45|               na ich widok uczuwał, że mu za ciasno w domowych pieleszach,
1103  2,46|                 Nawet starość ubieliła mu tylko włos na głowie i brodzie,
1104  2,46|                brodzie, ale nie odjęła mu dotychczas ni sił, ni zdrowia.
1105  2,46|              właśnie wszystko spełniło mu się doskonale. Gospodarka
1106  2,46|                Brzozowej, więc raz tak mu swoje myśli o tych "nowych
1107  2,46|                u króla bywał (ba! mało mu tam głowy nie ucięli!),
1108  2,47|            wojny nie będzie.~- Albo to mu wiecznie żyć?~- Ale i mnie
1109  2,47|                może. Przecie nie serca mu brak, jeno że jest zakonnik
1110  2,47|                tak znaczny i godny, że mu te rzeczy nie w głowie -
1111  2,47|             gębę porwę, a wąsy i brodę mu wyszarpnę - to przecie stanie".~-
1112  2,47|              konia czy piechtą?~- Było mu ze trzydzieści pięć roków
1113  2,47|                 To tak, mówię ci, krew mu z gęby buchała, że cała
1114  2,47|              znak, że z Kunonem byłoby mu poszło znacznie łatwiej -
1115  2,48|               i do boju, przeto ciężki mu był każdy dzień zwłoki -
1116  2,48|        cierpliwości.~- Wiera, że mogło mu zbraknąć - zawołał Zbyszko.~
1117  2,48|            tego, co raz połknął, chyba mu brzuch rozpłatasz, co daj
1118  2,48|          posłowie polscy przybyli, aby mu złożyć życzenia z powodu
1119  2,48|              dąb i ręce łatwo chodziły mu w stawach, a topór w nich
1120  2,48|                w ramiona. A ona objęła mu też szyję i jęła powtarzać,
1121  2,48|           Wilka z Brzozowej. Głowa już mu się trzęsła nieco ze starości,
1122  2,48|           pomścić śmierć syna, którego mu na Śląsku Niemcy zabili.~
1123  2,49|          odrzekł, że urząd nie pozwala mu się potykać. No, teraz chyba
1124  2,49|               gdyż wdzięczne pozostało mu o nim wspomnienie, a gdy
1125  2,49|            boju.~Ów zaś rzekł, podając mu strzemię:~- Rok temu z rozkazu
1126  2,49|                w którym wypowiedziałem mu służbę i wyłuszczyłem mu
1127  2,49|               mu służbę i wyłuszczyłem mu przyczyny, dla których po
1128  2,49|                Zbyszko. - Mówił mi, że mu spiż na dzwonach zbrzydł
1129  2,49|               ociągając opończę, którą mu wiatr na głowę zarzucił.~-
1130  2,49|       niezadługo, ale nikt nie wie, co mu dzień przyniesie - dodał
1131  2,50|              jego postać i nie pokryły mu zmarszczkami oblicza ani
1132  2,50|               oblicza ani nie ubieliły mu włosów, które i teraz zakładał
1133  2,50|           duszy pragnął pokoju. Próżno mu panowie polscy, a nawet
1134  2,50|           świat wyzwać do boju; próżno mu jego własny wysłannik Piotr
1135  2,51|             konia mi!~Król zaś położył mu rękę na ramieniu i rzekł:~-
1136  2,51|        Tymczasem jednak przyprowadzono mu konia, a w oddali ukazało
1137  2,51|             zbroję, po czym przywiedli mu również "wybranego z tysięców"
1138  2,51|                się nagle. Smutek znikł mu z oblicza, małe czarne oczy
1139  2,51|            wierzył tylko w to, co było mu na rękę i wróżyło niechybne
1140  2,51|            czynił wywiady, przedstawił mu, że jednak wojska Jagiełły
1141  2,51|       oznajmieniem, że mistrz przysyła mu dwa miecze i wyzywa Polaków
1142  2,51|                rycerzy, gdy nagle dano mu znać, iż dwóch heroldów
1143  2,51|               nieco głowy dla okazania mu czci, tak odprawili swoje
1144  2,51|              dwie wielkie łzy spłynęły mu po ogorzałych policzkach.
1145  2,51|           tęczę chorągwi i nagle serce mu się ścisnęło jakimś nieznanym,
1146  2,51|               Po raz pierwszy przyszło mu na myśl, jaki to okropny
1147  2,51|              swoje ramiona.~Więc twarz mu pobladła, wargi poczęły
1148  2,51|                przeszło, a z oczu szły mu, zamiast łez, skry. Ujrzawszy
1149  2,51|             Domarat z Kobylan skoczyli mu na pomoc, poczęli ich we
1150  2,51|               w strzemionach i rozciął mu głowę wraz ze stalowym hełmem,
1151  2,51|                skruszył je i wydarłszy mu brzeszczot, zaraz go nim
1152  2,51|            pierwszym spotkaniu rozbito mu hełm, więc walczył teraz
1153  2,51|            rozkazem od króla i szepnął mu coś zdyszanym głosem do
1154  2,51|                 a potem jął walić, ile mu sił i pary w piersiach starczyło.~
1155  2,51|            powrót do króla i powtórzył mu, co usłyszał.~Więc straż
1156  2,51|               ku głównej bitwie, bo co mu tam znaczyła jakaś garstka
1157  2,51|        grzmotnąwszy go w łeb, skruszył mu hełm i zwalił na ziemię. "
1158  2,51|         pozłocistym pasie. Oczy zaszły mu bielmem, lecz nogi kopały
1159  2,51|     uspokoicielka, śmierć, nie pokryła mu nocą głowy i nie uspokoiła
1160  2,51|            przewyższał, więc ów podbił mu ostrze do góry, zranił nieco
1161  2,51|             mistrz spodziewał. Zdawało mu się bowiem, że to będzie
1162  2,51|              ostępu, gdy wtem zajechał mu drogę Zbyszko z Bogdańca.
1163  2,51|            giermkowi, który założywszy mu powróz na szyję, powlókł
1164  2,51|                ziemię i kolanem brzuch mu przycisnął.~Oczy komtura
1165  2,51|           okropnie; fala krwi buchnęła mu ustami, drgawki śmiertelne
1166  2,51|            świata.~Za czym łzy poczęły mu spływać jak perły po policzkach
1167  2,52|             konia mi!~Król zaś położył mu rękę na ramieniu i rzekł:~-
1168  2,52|        Tymczasem jednak przyprowadzono mu konia, a w oddali ukazało
1169  2,52|             zbroję, po czym przywiedli mu również "wybranego z tysięców"
1170  2,52|                się nagle. Smutek znikł mu z oblicza, małe czarne oczy
1171  2,52|            wierzył tylko w to, co było mu na rękę i wróżyło niechybne
1172  2,52|            czynił wywiady, przedstawił mu, że jednak wojska Jagiełły
1173  2,52|       oznajmieniem, że mistrz przysyła mu dwa miecze i wyzywa Polaków
1174  2,52|                rycerzy, gdy nagle dano mu znać, iż dwóch heroldów
1175  2,52|               nieco głowy dla okazania mu czci, tak odprawili swoje
1176  2,52|              dwie wielkie łzy spłynęły mu po ogorzałych policzkach.
1177  2,52|           tęczę chorągwi i nagle serce mu się ścisnęło jakimś nieznanym,
1178  2,52|               Po raz pierwszy przyszło mu na myśl, jaki to okropny
1179  2,52|              swoje ramiona.~Więc twarz mu pobladła, wargi poczęły
1180  2,52|                przeszło, a z oczu szły mu, zamiast łez, skry. Ujrzawszy
1181  2,52|             Domarat z Kobylan skoczyli mu na pomoc, poczęli ich we
1182  2,52|               w strzemionach i rozciął mu głowę wraz ze stalowym hełmem,
1183  2,52|                skruszył je i wydarłszy mu brzeszczot, zaraz go nim
1184  2,52|            pierwszym spotkaniu rozbito mu hełm, więc walczył teraz
1185  2,52|            rozkazem od króla i szepnął mu coś zdyszanym głosem do
1186  2,52|                 a potem jął walić, ile mu sił i pary w piersiach starczyło.~
1187  2,52|            powrót do króla i powtórzył mu, co usłyszał.~Więc straż
1188  2,52|               ku głównej bitwie, bo co mu tam znaczyła jakaś garstka
1189  2,52|        grzmotnąwszy go w łeb, skruszył mu hełm i zwalił na ziemię. "
1190  2,52|         pozłocistym pasie. Oczy zaszły mu bielmem, lecz nogi kopały
1191  2,52|     uspokoicielka, śmierć, nie pokryła mu nocą głowy i nie uspokoiła
1192  2,52|            przewyższał, więc ów podbił mu ostrze do góry, zranił nieco
1193  2,52|             mistrz spodziewał. Zdawało mu się bowiem, że to będzie
1194  2,52|              ostępu, gdy wtem zajechał mu drogę Zbyszko z Bogdańca.
1195  2,52|            giermkowi, który założywszy mu powróz na szyję, powlókł
1196  2,52|                ziemię i kolanem brzuch mu przycisnął.~Oczy komtura
1197  2,52|           okropnie; fala krwi buchnęła mu ustami, drgawki śmiertelne
1198  2,52|            świata.~Za czym łzy poczęły mu spływać jak perły po policzkach