Tom,    Rozdzial

 1  1,3 |    ojciec, którego miłowała całą duszą, zmarł także w błędach pogańskich -
 2  1,4 |        nie przestały być dworne, dusza poczęła się w nim widocznie
 3  1,5 |       palą ręce i pali się w nim dusza cała...~Zapomniał też znów
 4  1,5 |         miotały na przemian jego duszą, a gdy przyszła noc, a z
 5  1,10|       baba -Panie, świeć nad jej duszą! - Ale Jagienka po niej
 6  1,17|       jest? Ja wiem, co mu jest: dusza w nim nie rycerska i nie
 7  1,19|      opadł go srogi niepokój - i duszą całą był na mazowieckim
 8  1,19|        zapodzieje w czasie wojny dusza i pamięć, iż zbędzie wszelkich
 9  1,20|       wzburzyła się tym bardziej dusza w Zbyszku, że ów dziwny
10  1,23|      które wzdrygnąć się powinna dusza w każdym rycerzu - a zaś
11  1,23|              I burzyła się w nim dusza co chwila mocniej na taką
12  1,25|          murawa na mnie porosła, dusza o tobie nie zapomni, by
13  1,25|   tajemnicę, tak aby w domu żywa dusza o tym nie wiedziała; postanowili
14  1,26|        obowiązki gospodyni.~Lecz dusza w rycerzu rwała się do młodej
15  1,26|       zauważył, że Czech, oddany duszą całą Jagience, nierad rozmawiał
16  1,27|          czy wyżyje. Bóg wie, bo dusza nierada z pół drogi wracać.~-
17  1,30|    braćmi, gdyby choć jedna żywa dusza albo gdyby choć jedna skarga
18  2,2 |       się, Duchu Światłości, nad duszą brata Danvelda i brata Gotfryda!~
19  2,2 |       tylko rada, aby żadna żywa dusza nie dowiedziała się nigdy,
20  2,3 |    sumienie i twoja sprawiedliwa dusza nakaże.~I znowu rad był
21  2,6 |       nade mną jak kat nad dobrą duszą! A co do bitwy, jakże mi
22  2,7 |           to ja ci coś powiem, a dusza twoja niech tu przyleci
23  2,7 |          na ziemi; a jednak jego dusza krzyżacka, chociaż z natury
24  2,10|          co miód, to przecie nie dusza. Duszy nie dam, a co tam
25  2,12|     zemstę Bogu. Widać, że się i dusza w nim zmieniła.~I tak było
26  2,14|         jednakże młoda a chrobra dusza rwała mu się przede wszystkim
27  2,15|         chrzcić kazał, gdyż całą duszą chrztu pragniemy, ale chrztu
28  2,17|        zbrojny niemiecki mnich z duszą kata.~Skirwoiłło i znaczniejsi
29  2,17|      Rzymie, i mówię wam, że aże dusza zdrętwiała we mnie, bom
30  2,19|   jakiegoś wilczego wyrazu, gdyż dusza w nim była nieużyta i zawzięta,
31  2,21|        owym pismem uciekał, gdyż dusza zapiekła się w nim od boleści
32  2,23|     zgrzytając, Zbyszko - bo się dusza podrze we mnie.~- Niech
33  2,24|  okrutnie markotno i samotnie, a dusza rwała mu się ze wszystkich
34  2,26|           i wrócił do orszaku.~- Dusza w piekle, a ciało już w
35  2,27|         rwać z boleści w Zbyszku dusza, gdy spoglądając na swoją
36  2,27|  albowiem miłował ją zawsze całą duszą, a od czasu gdy ją odzyskał,
37  2,29|          Zbyszku bojowa rycerska dusza i począł wypytywać się z
38  2,32| Jungingen zawłóczyła się cieniem dusza i życie, ale człowieka,
39  2,33|      siła - ale uleciała z niego dusza; kto świeżo przybył i spojrzał
40  2,38|        stronie Zbyszka, rzekł:~- Dusza w raju, ale ciało na ziemi
41  2,40|          Panie świeć nad Wilkową duszą - rzekł Maćko. I odetchnął
42  2,42|         szczekają po świecie, że dusza jeszcze w nim pogańska.
43  2,43| stopnieje i rozpłynie się w niej dusza. Ale Zbyszko milczał, albowiem
44  2,45|        którym idzie ku wielkości dusza powszechna.~ ~
45  2,48| Krzyżakach, których nienawidzili duszą całą. Powiadali też, że
46  2,48|   Wszystko było od dawna gotowe, dusza rwała się w nim do sławy