Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |      bratanek tego oto ślachcica - odrzekła księżna, ukazując na Maćka -
 2  1,4 |            ukaże!~- Na psa urok! - odrzekła Ofka.~Lecz w tej chwili
 3  1,4 |    miłościwa pani.~- Ej, nie tak - odrzekła z pewnym smutkiem księżna -
 4  1,4 |            kogo zgubić, to zgubi - odrzekła księżna - ale ja przedtem
 5  1,11|             To nie ja: tatulo... - odrzekła, czerwieniąc się, dziewczyna. -
 6  1,11|       kraśna dziewka!~Jagienka zaś odrzekła, na wpół z niechęcią, a
 7  1,12|          na chwilę w oczy, po czym odrzekła prawie smutno:~- Ja wiem...
 8  1,14|          Ona zaś, uspokoiwszy się, odrzekła:~- Cztan mnie strzegł od
 9  1,14|           więcej udał?...~- Hej! - odrzekła Jagienka. - Daj spokój!~
10  1,14| uśmiechnęła się z radości, ale nie odrzekła nic, i poszli tą samą drogą
11  1,15|            jej stały się różowe, i odrzekła ogromnie zmieszana:~-Bom
12  1,16|            są.~- Dobrze, Zbyszku - odrzekła Jagienka.~- Przed kościołem
13  1,16|          służyli, rozumiesz? A ona odrzekła znów niemal z pokorą:~-
14  1,18|            zaś potrząsnęła głową i odrzekła:~- Ej! Nie dałaby ja mu
15  1,20|      powietrze:~- I ja, Zbyszku! - odrzekła jakby z pośpiechem. Po czym
16  1,24|     płaczesz?~- Bo Zbyszko chory - odrzekła, wkładając piąstki w oczy.~-
17  1,25|            miłuje.~- To Zbyszko! - odrzekła dziewczyna.~- Nie wiem,
18  1,25|           urodę.~- Żeby nie ręka - odrzekła Danusia - to byście jeszcze
19  1,25|       Jeszcze mnie nie błogosław - odrzekła księżna - bo nie wiadomo,
20  1,28|           I przespaliście święto - odrzekła pani.~- Śniegi mnie przysypały.
21  1,30|           dwaj tu robią.~- Panie - odrzekła wreszcie - nie wiemy, o
22  1,30|           mamy, szlachetny panie - odrzekła niewiasta -i jeśli każecie
23  1,30|        pobożnego brata Szomberga - odrzekła, krzyżując ręce na piersiach
24  1,30|         chodziło o wasze dziecko - odrzekła syczącym głosem służka.~
25  1,30|            Szomberga i Markwarta - odrzekła z naciskiem siostra.~- Zbójców,
26  2,8 |        przytłumiwszy westchnienie, odrzekła:~- Ej! gadał! A co mu wadziło
27  2,8 | skończywszy opowiadanie. A ona nie odrzekła nic, tylko dwie łzy zabłysły
28  2,8 |            i jemu za dobre słowo - odrzekła Jagienka. Po czym dodała
29  2,8 |          pomagał.~- To żona jego - odrzekła Jagienka. A Czech jął kręcić
30  2,9 |            Czegoż ty chcesz?~A ona odrzekła przyciszonym głosem:~- Weźcie
31  2,9 |           Ona zaś spuściła głowę i odrzekła jakby z nieśmiałością i
32  2,9 |           A wżdy to Sieciechówna - odrzekła Jagienka. - Nieskładnie
33  2,10|           do Płocka, a ja z wami - odrzekła krótko.~- Do Płocka! - zawtórowała
34  2,10| niebieskich przez to nie obrazić – odrzekła dziewczyna - bo nam błogosławieństwo
35  2,10|     mnieście płakali?~- Ej, nie! - odrzekła dziewczyna -jeno się bałam,
36  2,11|     zasroma.~- To was poznajomię - odrzekła księżna. I skinąwszy na
37  2,11|            Maćko.~- Nie boję się - odrzekła Jagienka. - Pan Bóg nade
38  2,14|      ciężki frasunek - i po chwili odrzekła jakby z wybuchem mimowolnej
39  2,24|            mnie i rozumiesz? A ona odrzekła głosem pokornej prośby:~-
40  2,26|   szczęścia wyglądam.~Jagienka nie odrzekła na razie nic i po chwili
41  2,31|      potęga nie stoi.~- Rozumiem - odrzekła Jagienka.~- Wy teraz wszystko
42  2,36|            ręka boska piastowała - odrzekła Jagienka.~- Prawda, że piastowała,
43  2,38|        niceście nie pomiarkowali - odrzekła Jagienka.~- Bo co?~A ona