Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |        na dworze swego wielkiego ojca, gdzie wszystkie obyczaje
 2  1,3 |       Wisława, gotowa była zaraz ojca, matki i męża odstąpić,
 3  1,5 |        jednym palcem" strasznego ojca pozbawion tronu uciekł do
 4  1,5 |           żegnając się:~- W imię Ojca i Syna, i Ducha!... A Danusia
 5  1,8 |         natychmiast, ale jako do ojca Danusi, szedł z pewnym niepokojem
 6  1,8 | dziewczyny siedzącej na kolanach ojca. Oni też nie usłyszeli,
 7  1,8 |       ukrywszy głowę na kolanach ojca, poczęła wołać:~- Tatulu!
 8  1,25|       dworze, by i u samego Boga Ojca na pokojach... I rzekę,
 9  1,25|       Lecz księżna rzekła:~- Bez ojca Wyszońka nic wam nie powiem.
10  1,25|     prędzej!~Danusia skoczyła po ojca Wyszońka, Zbyszko zaś zwrócił
11  1,25|      zdumienia i rzekł:~- W imię Ojca i Syna, i Ducha!... jakże
12  1,25|        były dla wszystkich słowa ojca Wyszońka. On zaś po chwili
13  1,25|      boru.~Jednakże u księżny, u ojca Wyszońka i u Zbyszka okna
14  1,26|       niewiasta powinna porzucić ojca i matkę, a pójść za mężem -
15  1,27|         padł, Danusia odeszła od ojca, chcąc znaleźć dla niego
16  1,27|    odkupić swymi zasługami duszę ojca; nie pomijała więc żadnej
17  1,28|          ludzi i pismo!~- W imię Ojca i Syna! - odpowiedział Jurand. -
18  1,28|          W izbie, prócz Juranda, ojca Wyszońka i pani, zastał
19  1,31|          Jurand wezwał następnie ojca Kaleba, któremu podyktował
20  1,32|    śmiercią hańbili. Ano, w Imię Ojca i Syna...~Po czym pochylił
21  2,2 |        którego Rotgier uważał za ojca, żył jeszcze na swym zameczku
22  2,3 |      nich prócz obojga księstwa, ojca Wyszońka i de Lorchego nie
23  2,3 |         zaś byli pewni, że prócz ojca nie ma Jurandówna innego
24  2,8 |         się! Z Glewic jechali do ojca księcia Przemka, do starego
25  2,8 |         tak nie miłuje, jako ona ojca miłowała. I do tego nieprzezpieczno
26  2,9 |        pozbawion zwykłej siły. I ojca, i syna paliła ciekawość,
27  2,9 |         wzmiankę uczynioną przez ojca o Zbyszku twarz młodego~
28  2,9 |          pod stołem rękę, ułapił ojca za kolano, ścisnął mocno
29  2,9 |     uważniej i zawołał:~- W imię Ojca i Syna! Czyste zapusty!
30  2,10|         w skóry wilcze.~- W imię Ojca i Syna, cożeś to za bezerę
31  2,10|        się jeszcze raz!~- W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego,
32  2,13|         Straszno słuchać. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego,
33  2,15|      zwierzęta, przeto wołamy do Ojca Świętego, by nas przez polskich
34  2,17|    knechtów - i relikwie jakby u Ojca Świętego w Rzymie, i mówię
35  2,18|  przeżegnał się i rzekł:~-W imię Ojca i Syna! Dyć ze stadem prawych
36  2,23|     jesteście, pani, więc w imię Ojca i Syna, i Ducha, śpijcie
37  2,23|          krzyża, rzekł:~- W imię Ojca i Syna, i Ducha!... Jak
38  2,26|         Jagienką konia.~- W imię Ojca i Syna, i Ducha! Zygfryd?
39  2,36|         niemal tak, jakby witała ojca, a on, choć nie byle co
40  2,44|      prędko, i zawołał:~- W imię Ojca i Syna! Miarkuj się, chłopie!
41  2,49|          Patrzcie! o tam! W imię Ojca i Syna, i Ducha! O, jakże