Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |             ruszył co koń wyskoczy na Krzyżaka.~A tamten zdumiał się także,
 2  1,4 |           orszak nieznanego rycerza i Krzyżaka wynosił zaledwie piętnastu
 3  1,4 |              rzekłszy, zbliżył się do Krzyżaka, który zatrzymawszy~się
 4  1,4 |            się w powiewie pawie pióra Krzyżaka i jego jasny, świecący w
 5  1,5 |                znalazł się tak blisko Krzyżaka, że mógłby go był ręką dosięgnąć.
 6  1,5 |        niezbyt wiele, bo choć łopatki Krzyżaka rysowały się dość potężnie
 7  1,5 |              się niedaleko za plecami Krzyżaka:~- Nie daj Bóg, abych ja
 8  1,5 |               niechętnych spojrzeń na Krzyżaka, a tymczasem Jamont wiódł
 9  1,5 |              Tęczyński - wskórajcie u Krzyżaka, by skargi zaniechał...~-
10  1,5 |               byłaby uderzyła o pierś Krzyżaka. Kuno zaś kazał przynieść
11  1,5 |           jeszcze Zbyszka, czy myślał Krzyżaka zabić; lecz on nie chciał
12  1,5 |               podczas owej przerwy do Krzyżaka, mówiąc:~- Bogdaj na sądzie
13  1,6 |               zawziętości nikt, prócz Krzyżaka, przeciw niemu nie żywił -
14  1,11|              Alboście to zabili kiedy Krzyżaka? Pewno, że nie!~Zbyszko,
15  1,18|           gdyż tam granica blisko i o Krzyżaka nietrudno... Jużci wiem,
16  1,20|      zakonnych. I nienawiść buchała z Krzyżaka przy tym opowiadaniu jak
17  1,20|             spojrzał ze zdumieniem na Krzyżaka.~- Jak to? Więc w czasie
18  1,22|          położywszy ręce na ramionach Krzyżaka, potrząsnął nim silnie,
19  1,22|              palcem przy samej twarzy Krzyżaka.~- Waruj się! - rzekł stłumionym
20  1,30|              widział już żelazne ręce Krzyżaka na szyi Danusi - znając
21  2,1 |               tedy wiedzcie, że słowo Krzyżaka ma być jako słowo Boże niewzruszonym
22  2,3 |              zwłaszcza ostatnie słowa Krzyżaka wielkie uczyniły wrażenie
23  2,4 |             słuszność jest po stronie Krzyżaka. Z drugiej strony wiedziano,
24  2,5 |    rozpowiadano o sławie i sprawności Krzyżaka. Wiele niewiast spędziło
25  2,5 |             wówczas jeśli nie sięgnąć Krzyżaka, to przynajmniej wsadzić
26  2,5 |           rozświecił błękitny pancerz Krzyżaka i srebrnawą mediolańską
27  2,5 |            Zmęczenie poczęło wreszcie Krzyżaka ogarniać. Raz po razu zadał
28  2,6 |              jeszcze. Wiem to ze słów Krzyżaka Rotgiera, z którym potykałem
29  2,7 |           poruszyły do żywego starego Krzyżaka. Przede wszystkim widać
30  2,7 |        takiego, co nagle zaniepokoiło Krzyżaka, więc rzekł:~- A brat Rotgier?~-
31  2,7 |              na chwilę sercem starego Krzyżaka. Tak, Jurand, jeśli wyżyje,
32  2,8 |         ludźmi dopiero po przyjeździe Krzyżaka Rotgiera, z którym Zbyszko,
33  2,11|               siup widłami w ziemię i Krzyżaka se wydobył, a potem do piekła
34  2,14|           rycerstwo polskie, byle kto Krzyżaka wspomniał, zaraz w garście
35  2,17|        zjawiał się tylko pod postacią Krzyżaka lub Mieczowego Kawalera,
36  2,18|       niewinne.~- Ciężka, ale nie dla Krzyżaka. A księcia Witoldowe dzieci?~-
37  2,19| pięćdziesięciu konnych, pod wodzą nie Krzyżaka, lecz jakiegoś świeckiego
38  2,25|        następnie opuścił ją na piersi Krzyżaka, zmacał skrzyżowane na nich
39  2,25|         przecinać sznury na ramionach Krzyżaka.~Zdumienie ogarnęło wszystkich,
40  2,26|              wydawało mu się, że oczy Krzyżaka świecą w pomroce jak oczy
41  2,26|          kroków i ciało nieszczęsnego Krzyżaka zwisło ciężko.~Przez jedno