Tom,    Rozdzial

 1  1,8 | podniósłszy zaciekawiony wzrok ku Jurandowi, ujrzał przed sobą męża
 2  1,19|         natomiast w duszy przeciw Jurandowi i przeciw księżnie Januszowej,
 3  1,22|          Rycerze posłali wyzwanie Jurandowi, który je skwapliwie przyjął
 4  1,24|         pozwał... Takiego właśnie Jurandowi trzeba zięcia.~- Coś ta
 5  1,25|       Zbyszko.~- To i pamiętaj! A Jurandowi niech dziewczyna zrazu nic
 6  1,25|    rozkazu księżny spać. Wysłańcy Jurandowi pokładli się jedni w cze-ladniej,
 7  1,25|           będzie ciemny dzień. To Jurandowi ludzie konie poją. Czas
 8  1,25|          dymiących koniach ludzie Jurandowi. Wszyscy byli zbrojni, a
 9  1,26|        bitkę nie wypadało przecie Jurandowi go wyzywać, gdyby zaś zbytnio
10  1,26|           uciecha - moja uciecha! Jurandowi za tobą dobre słowo też
11  1,28|   Wyszoniek z listem, który podał Jurandowi, i zapytał:~- Nie waszego
12  1,28|         do komnaty, by powiedzieć Jurandowi, że oręż i konie zaraz będą
13  1,28|      porwali, to jeno dlatego, by Jurandowi miecz z rąk wytrącić i alibo
14  1,28|        znać nie komu innemu, jeno Jurandowi.~- Porwali ją ci, którzy
15  1,28|        sąd odda albo każe im pole Jurandowi dać.~- Pole - zawołał Zbyszko -
16  1,28|       ksiądz Wyszoniek.~- Jak raz Jurandowi oznajmią, że dziewka u nich,
17  1,30|        był skoczyć do oczu samemu Jurandowi. Chwyciła go też żądza bitki
18  1,30|           całą gromadę doskonale. Jurandowi i Zbyszkowi uderzyły żywiej
19  1,30|           czym oboje skłonili się Jurandowi i - wyszli. On zaś siedział
20  1,32|   zupełnie; inaczej trudno byłoby Jurandowi przejechać leśną drożyną
21  2,1 |            którzy zbliżyli się ku Jurandowi.~Nie był wprawdzie z tego
22  2,1 |          ostrzy skierowało się ku Jurandowi, lecz on niebaczny na nic,
23  2,1 |           pierwszy zastąpił drogę Jurandowi, lecz ów odwalił mu błyskawicą
24  2,2 |         Jurandowa, dał znać o tym Jurandowi, któren też przybył do Szczytna,
25  2,2 |    pamiętasz, że postawił warunek Jurandowi, aby nie tylko sam stawił
26  2,2 |          jest, daliśmy znać o tym Jurandowi, myśląc, że to być może
27  2,8 |          odbitą dziewkę i daliśmy Jurandowi znać, on zaś jej nie przyznał,
28  2,8 |         więcej nie kosztuje.~- To Jurandowi pokazywali j akowąś dziewkę?~-
29  2,11|       świata wrócił nieszczęsnemu Jurandowi i oczy, i język, i rękę.~
30  2,11|      któren jeśli zechce, powróci Jurandowi i oczy, i język, i rękę...~-
31  2,13|         Boży. Ów kat obcinał rękę Jurandowi, wyrywał mu język i wykapywał
32  2,22|           psa, Zygfryda, pod nogi Jurandowi! Dajże to Bóg!~- A dajże,
33  2,23|          to, żeś tego starego psa Jurandowi obiecał. Ten ci się dopiero
34  2,23|           się! I powinieneś w tym Jurandowi wygodzić. Należy mu się
35  2,23|         czego tobie nie wolno, to Jurandowi będzie wolno, bo nie on
36  2,23|        ruszył przed nami. Staremu Jurandowi też by trza oznajmić, że
37  2,23|          dopiero w Spychowie panu Jurandowi z worka go wytrząsnę.~-
38  2,25|          w podarunku i dla pomsty Jurandowi.~- Trzeba mi teraz do Juranda! -
39  2,27|           że trupa tylko dowiezie Jurandowi.~Ale właśnie na kilka godzin
40  2,28|          nocą zbrojni pachołkowie Jurandowi. Jeden z nich skoczył z
41  2,38|   Przysporzył on niemało bogactwa Jurandowi, ale tylko drogą wojny i