Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |             gdy naraz jakaś potężna dłoń przyłamała ją Zbyszkowi
 2  1,4 |             trzcinę, potem taż sama dłoń ściągnęła cugle jego konia
 3  1,6 |             To rzekłszy, splunął na dłoń i wyciągnąwszy ją ku Zbyszkowi,
 4  1,8 |          nogi. Lecz on chwycił jego dłoń, obrócił go ku światłu i
 5  1,8 |     wszystko, gdyż położył łagodnie dłoń na jej głowie. W twarzy
 6  1,10|         macie? - pytał, potrząsając dłoń Maćka. - Hoc jeszcze, czyli
 7  1,11|          reszty rozweselić, złożyła dłoń w piąstkę i śmiejąc się,
 8  1,19|         potrzymał przez chwilę jego dłoń i ścisnął ją mocno po trzykroć,
 9  1,20|       począł przykładać raz po razu dłoń do swych grubych, wilgotnych
10  1,20| przyklęknąwszy na śniegu, wyciągnął dłoń, na której pani wsparła,
11  1,21|             się do Danusi, podniósł dłoń do pokrytego zimnym potem
12  1,23|      zbliżył się do Danusi, położył dłoń na jej głowie i głaszcząc
13  1,23|           schwycił za ostrze, prawą dłoń położył na rękojeści i rzekł...~-
14  1,23|        powiedz mu...~Tu wsparł lewą dłoń na ramieniu Czecha.~- Więc
15  1,32|             drodze zasuwał niekiedy dłoń w kaletę, wydostawał z niej
16  1,32|             lewe ramię i zwróciwszy dłoń do góry palcami ozwał się:~-
17  2,1 |              I chciał chwycić prawą dłoń starego komtura, lecz ów
18  2,7 |        obiecałem włożyć prawą twoją dłoń do trumny.~Diederich, który
19  2,7 |        złożył u nóg Rotgiera krwawą dłoń Jurandową, ta ostatnia radość,
20  2,10|           podniósł z kolei do ust i dłoń Sieciechówny, przy czym
21  2,11|            To wygłosiwszy, podniósł dłoń: naprzód uczynił nią znak
22  2,11|             Jagienka zaś wetknęła w dłoń nędzarza kilka drobnych
23  2,11|         przed dziewczyną, tymczasem dłoń jego trafiła na jałowicze
24  2,12|         głową i kładąc kilkakrotnie dłoń na sercu. Ona zaś jęła mu
25  2,12|   uśmiechnął się, wyciągnął ku niej dłoń i złożywszy ją omackiem
26  2,14|             niemu i chwyciwszy jego dłoń, poczęła ją całować, a zarazem
27  2,14|            a ona całując wciąż jego dłoń, mówiła dalej głosem przerywanym
28  2,18|            Zbyszko położył mu nagle dłoń na ustach, albowiem z gościńca
29  2,20|       wyciągnął ku niemu przyjaźnie dłoń, lecz de Lorche ani się
30  2,23|           jakoby w żelaznych cęgach dłoń Zbyszkową, począł mówić
31  2,23|           zakonnej i położywszy jej dłoń na karku i potrząsnąwszy
32  2,23|          Maćko położył mu spokojnie dłoń na ramieniu i przycisnął
33  2,24|            ku niemu i położywszy mu dłoń na kolanie, rzekł:~- Słuchaj!
34  2,25|             rękę, przesunął naprzód dłoń po twarzy Zygfryda, jakby
35  2,25|            ocknął się - i skierował dłoń w stronę bochenka chleba,
36  2,27|          nic męstwo, na nic krzepka dłoń, na nic oręż, że trzeba
37  2,30|               rzekł, ściskając jego dłoń. -Jakoż się miewasz i skąd
38  2,30|             ucichł, a potem położył dłoń na ramieniu Zbyszka.~- Powiem
39  2,41|     odstępuję.~I wyciągnął ku niemu dłoń, a ów, znając go z dawnych
40  2,51|         prawa!!...~Po czym podniósł dłoń i począł żegnać nie tylko
41  2,52|         prawa!!...~Po czym podniósł dłoń i począł żegnać nie tylko