Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |      choć się ożenił, godności swej duchownej się wyrzec nie
 2  1,2 |        chełpliwym uśmiechem na swej młodzieńczej twarzy i okręcał
 3  1,3 |    wojny toczą ku rozpostarciu swej chciwości. Dlatego przyjdzie
 4  1,5 |           Iżeś w zapalczywości swej nie pomyślał, w kogo bijesz,
 5  1,5 |    chcąc usprawiedliwić się ze swej zawziętości, rzekł:~- Sam
 6  1,10|        psy.~Tu zwróciła się do swej czeladzi:~- A odpędzić mi
 7  1,15|      ukazał jej olbrzymi rękaw swej sukni.~- Pochowaj się, dziewucho -
 8  1,16|      Jagienki, wypytywał ją ze swej strony o sprawy, o które
 9  1,17|     mógł już dłużej ciekawości swej pohamować.~- Pójdziemy do
10  1,19|        i księży, gdyż w złości swej nie przepuszczali nikomu.
11  1,19|       że dzieckiem będąc, woli swej jeszcze mieć nie mogła.
12  1,19|      że hultaj może mu się dla swej znajomości niemieckiej mowy
13  1,20|     uprzejmie, ale z powagą na swej bezwąsej, wieśniaczej twarzy,
14  1,20|      świadcząc tym uczynkiem o swej miłości.~Ale że zimą nie
15  1,21|      był nudzić się. marznąć w swej żelaznej zbroi i mniemać,
16  2,5 |     dosięgnąć szponami. Pomimo swej siły spostrzegł się również,
17  2,7 |      Zygfryd, który przy całej swej gotowości do wszelkich zbrodni,
18  2,7 |    rycerzy, którzy w ojczystej swej andegaweńskiej kramie uchodzili
19  2,8 |      wonczas i jeść nie mógł o swej mocy. A już byli po panienkę
20  2,8 |  Zaczął też zaraz wyszukiwać w swej poczciwej głowie, co by
21  2,10|   przywarta ustami do policzka swej pani i poczęła ją raz po
22  2,11|   zarazem straszne wspomnienia swej młodości. Tak! w Łęczycy,
23  2,11| sprzeciwiła się temu całą siłą swej niezłomnej woli. Prawda,
24  2,11|     równe nogi i zapominając o swej powadze, zakrzyknął:~- Zbyszko
25  2,17|        iść za sobą i wrócił do swej numy, w której czekali już
26  2,25|  ustąpić, aby do poniewierania swej godności zakonnej i czci
27  2,30|   wyrzucał sobie w duszy, iż w swej boleści o stryjcu przepomniał,
28  2,30| włosach i w niezmiernym blasku swej piękności, wysoka, smutna
29  2,31|     gdyby świadomszy teraz był swej niezmiernej potęgi i siły.
30  2,31|         wydała mu się jednak w swej królewskiej postawie i w
31  2,32|       kniazika, który z powodu swej wesołości, dobroci i cudnego
32  2,32|    wojny toczą ku rozpostarciu swej chciwości. Przeto przyjdzie
33  2,32|        Z tej przyczyny, pomimo swej słabości, w jednym tylko
34  2,33|    konia, wydawał się z powodu swej niezwykłej krępości i wysokich
35  2,41|  ziemię, idąc zrazu za popędem swej natury, a zarazem podniecon
36  2,43|       myśli pobożny człowiek o swej patronce. W ten sposób miłość
37  2,44|  Zbyszko nie spełnił wprawdzie swej groźby i nie wyjechał, ale
38  2,47|        pierwszy zaczął mówić o swej wyprawie.~- Wiesz, że byłem
39  2,51|   leżał śmiertelnie porażon, w swej białej jace na stalowej
40  2,52|   leżał śmiertelnie porażon, w swej białej jace na stalowej