Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |         obyczaje.~Po czym zapadło milczenie, gdyż wszyscy jeść poczęli.
 2  1,4 |           Po tych słowach zapadło milczenie.~- Szlachcic jest - rzekł
 3  1,4 |      jakby kamienne. Nastało znów milczenie.~- No i co? - spytał Powała.~
 4  1,5 |       tych słowach zapadło głuche milczenie. Po chwili tylko ozwały
 5  1,5 |        surowa. Nakazawszy obecnym milczenie, sam także przez chwilę
 6  1,6 |        siebie oddać. Znów zapadło milczenie.~- Miły Jezu - rzekł wreszcie
 7  1,6 |   opuszczę. Tfu! hańba...~Nastało milczenie; słychać było tylko ciężki,
 8  1,8 |            by przerwać kłopotliwe milczenie, zapytał:~- To wyście Jurand
 9  1,8 |    odrzekł Jurand.~I znów zapadło milczenie. Zbyszko jednak, pomiarkowawszy,
10  1,11|           nich są. I znów nastało milczenie. Maćko spoglądał czas jakiś
11  1,14|        usta, nakazywała Zbyszkowi milczenie. Szli wśród kęp łozin i
12  1,16|           się niepewnym wzrokiem.~Milczenie przerwał pierwszy Cztan
13  1,17|         odjęta. Nastało złowrogie milczenie, które przerwał wreszcie
14  1,21|       burczeć, nakazał mu groźnie milczenie.~Tymczasem daleko, daleko
15  1,23|          z konia.~Po czym nastało milczenie. De Fourcy, krwawiąc okropnie
16  1,25|       narzekać...~Po czym nastało milczenie. Nagle siostra, jakby sobie
17  1,25|       zawołała księżna. I nastało milczenie; tylko strapione twarze
18  1,25|           coraz częściej zapadało milczenie, aż wreszcie księżna rzekła:~-
19  1,30|        Jezu! Jezu!~I znów zapadło milczenie. Zbyszko podniósł ku księżycowi
20  1,30|           pogardy.~Nastało długie milczenie.~- I brat Markwart pomaga
21  1,30|     głosem służka.~I znów nastało milczenie, po czym pątnik, który przez
22  1,32|          na nowo i nastało głuche milczenie.~Czas począł płynąć. Za
23  2,1 |   zwyciężonych.~Długi czas trwało milczenie, albowiem pragnęli się nasycić
24  2,1 |           całej sali uczyniło się milczenie. Żołnierze rozstąpili się
25  2,3 |    nieczystych - i zapadło głuche milczenie. Lecz księżna, która była
26  2,3 |         ręka ludzka.~Znów nastało milczenie.~- Skąd wiedzieliście o
27  2,7 |          znów uczyniło się głuche milczenie.~- Synaczku! Synaczku!~W
28  2,8 | dopytująca i tak cicha, że aż jej milczenie zaniepokoiło Maćka.~- No
29  2,9 |          ponowne, głębsze jeszcze milczenie; ojciec i syn patrzyli przez
30  2,10|        Wit. Lecz Maćko nakazał mu milczenie, za czym jął bacznie przypatrywać
31  2,10|          czym zapadło między nimi milczenie i tylko serca biły im mocno,
32  2,12|      przed się krucyfiks.~Nastało milczenie. Na dworze czynił się już
33  2,14|        wygląda.~Więc znów nastało milczenie i znów słychać było tylko
34  2,17|     odpowiedział Zbyszko.~Nastało milczenie, albowiem Maćko rozumiał
35  2,18|        znudziło się oczekiwanie i milczenie, pochylił się do ucha Zbyszka
36  2,19|    Niemiec, nakazawszy im znakiem milczenie, począł następnie nasłuchiwać.
37  2,25|       miłosierny!~Nastało krótkie milczenie, tylko przybladłe nieco
38  2,25|         przestał i zapadło długie milczenie, które przedłużając się
39  2,37|          smutku siedzieć.~Nastało milczenie, wszyscy bowiem odgadli,
40  2,43|       Zapadało między nimi częste milczenie. Zbyszko, wylegując się