Tom,    Rozdzial

 1  1,3 |      radość napełniła mu całkiem duszę: był teraz prawie pewien,
 2  1,3 |   przeciwko mnie. Bo nie dbają o dusze i nie litują się ciał tego
 3  1,5 |   Podniesienie napełniały zawsze duszę jego uniesieniem, zachwytem,
 4  1,6 |    wreszcie, co znaczą owe jęki; dusze ludzkie napełniły się przerażeniem
 5  1,8 |          Jurand nieczystym siłom duszę dla pomsty zaprzedał.~Opowiadano
 6  1,8 |    Pytania te przejmowały trwogą duszę Zbyszka, gdyż już mu o Danusię
 7  1,10|          Ba, a cóż błogosławione dusze w niebie robią?~- Śpiewają.~-
 8  1,20|          na dworność, gdyż mając duszę polną, tylko po prostu umiał
 9  1,20|       konia i zawołał:~- Na moją duszę!...~W tej chwili jednak
10  1,27|          odkupić swymi zasługami duszę ojca; nie pomijała więc
11  1,32|          nie tylko ciało, lecz i duszę z żelaza. Umiał łamać innych,
12  1,32|    całkiem, jakby z niego wyjęto duszę, i nie zdawał już sobie
13  2,2 |        przyjdziemy modlić się za dusze zmarłych - odpowiedział
14  2,2 |      zniewieścieją w was ciała i dusze, i kolano tamtego twardego
15  2,5 |           że oto niezadługo dwie dusze ulecą ku sądowym progom
16  2,5 |  zwycięstwa. Lecz Zbyszko, mając duszę prostą, zwrócił się do swego
17  2,5 |    odmówił wieczny odpoczynek za dusze zmarłe, książę uścisnął
18  2,6 |        nich, a i brat jego, choć duszę ma zuchwałą, ale na cześć
19  2,13|   miłował. I przez pomstę diabłu duszę zaprzedał, co kat widział!
20  2,14|        zdało się, iż widzą tylko duszę z cielesnych pęt wyzwoloną,
21  2,16|      Panienka - mówił - która ma duszę jak anioł, sama przeciw
22  2,21|        jaka ogarnia zwykle słabe dusze, gdy grożące im niebezpieczeństwo
23  2,24|        mając prostą i dobrotliwą duszę, wznosił ją ku Bogu i zapytywał
24  2,24|         Więc zgroza napełniła mu duszę, ale w mgnieniu oka chwycił
25  2,25|         ksiądz - aby rozum jej i duszę w ciemnościach i we władaniu
26  2,26|       gorączkę. Rozpacz żrąca mu duszę od czasu śmierci Rotgiera,
27  2,26|    brzemienia, które jej gniotło duszę, jeszcze i wstyd. Wolałaby
28  2,26|            Litościwą macie i tak duszę, żeście kazali go pogrześć -
29  2,30|       jak orzech, czy dlatego że duszę miał niezmiernie dobrotliwą
30  2,31|   nieruchomie i radość zalała mi duszę, bom myślał, że albo polegnę,
31  2,31| przycisnąć.~I tak pocieszył jego duszę kniazik Jamont, a jeszcze
32  2,32|      Często też opanowywały jego duszę złe przeczucia, często przychodziły
33  2,32|     przeciw mnie. Bo nie dbają o duszę i nie litują się ciał tego
34  2,34|        że ma jeszcze bliską żywą duszę, gotową podzielić się z
35  2,35|         tak bardzo pokrzepił ich dusze Zyndram z Maszkowic, nie
36  2,42|          myślałem, że jak tam te dusze w niebie ucieszysz, to już
37  2,48|         wstrząsnęła ona do głębi dusze i serca. "Nastają czasy,
38  2,50|         gdyż prostą a dobrotliwą duszę jego dręczył ogromny niepokój.