Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |      czas ochłonąć ze zdumienia, pochylił się w kulbace, złożył glewię
 2  1,4 |    prawej stronie przy księżnie, pochylił się wreszcie do jej ucha
 3  1,5 |   zawtórowała jej zaraz. Zbyszko pochylił się na nowo do ich nóg,
 4  1,6 |       was tyle czasu nie było.~I pochylił się znów do ręki starego,
 5  1,6 |      wsparł łokcie na kolanach i pochylił głowę tak, że włosy całkiem
 6  1,9 |      odrzekł szczerze Zbyszko.~I pochylił mu się do strzemion, ów
 7  1,10|     ziemię, przycisnął brzuchem, pochylił się, wyprężył grzbiet jak
 8  1,15|          i mój krewniak? Zbyszko pochylił się i ucałował go w rękę.~-
 9  1,17|          podejmiem.~To rzekłszy, pochylił mu się do kolan, a za nim
10  1,19|     opuścił ratyszcze.~Czech zaś pochylił mu się do strzemienia i
11  1,19|       rzekł Zbyszko.~I mimo woli pochylił się w siodle i złożył kopię
12  1,19|       nawet dziwił, iż młody pan pochylił kopię przed wyzwaniem.~Lecz
13  1,20|         za nimi dworzan i gości, pochylił się ku niej, objął ją i
14  1,23|         uczynicie?~Na to Danveld pochylił się ku mówiącemu i ukazał
15  1,26|      jeździec, nie dosłyszawszy, pochylił się ku niemu:~- Jako zaś
16  1,26|      kilku przybocznych. Zbyszko pochylił mu się do kolan, a następnie
17  1,26|          jej oszczędzić.~Zbyszko pochylił się po raz wtóry do kolan
18  1,30|       stanąwszy przed niewiastą, pochylił się tak, jakby chciał jej
19  1,31|       nigdy nic nie mówił, tylko pochylił się przed Zbyszkiem i objął
20  1,32|         To rzekłszy, raz jeszcze pochylił się do strzemienia i zniknął.
21  1,32|      Imię Ojca i Syna...~Po czym pochylił się, wdział na się wór,
22  2,7 |         kaptur. Jeden z knechtów pochylił pochodnię, przy której blasku
23  2,7 |    świece i słucha.~To rzekłszy, pochylił się do twarzy trupa.~- Pamiętasz,
24  2,7 |      nieco w ręku kata, jednakże pochylił ją i wkrótce na oko Juranda
25  2,11|        Lecz on nie wstał, owszem pochylił się i objął jej nogi, jakby
26  2,13|        się serdecznie. A giermek pochylił się znów do jej kolan:~-
27  2,14|       przewiązką umierać.~I znów pochylił się do jej stóp, a potem
28  2,18|         oczekiwanie i milczenie, pochylił się do ucha Zbyszka i począł
29  2,19|       Zbyszko w tej samej chwili pochylił się w siodle, uderzył konia
30  2,19| pochwycił szał po śmierci brata, pochylił się, nie zsiadając z konia,
31  2,24|       zbliżywszy się do stryjca, pochylił się do jego ręki, aby ucałować
32  2,26|     skraj boru. Tam czarny upiór pochylił mu gałąź i pomógł przywiązać
33  2,28|  złożonych w krzyż rąk zmarłej i pochylił kilkakrotnie głowę, jakby
34  2,30|      szczerym śmiechem.~A Powała pochylił się, otoczył mu biodra ramieniem,
35  2,36|     później, ujrzawszy Jagienkę, pochylił się nagle do jej kolan i
36  2,51|       krzyżem, spoważniał znów i pochylił z pokorą przybraną w srebrzysty
37  2,52|       krzyżem, spoważniał znów i pochylił z pokorą przybraną w srebrzysty