Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |       chciały widzieć zapowiadane z dawna gonitwy. Miejscami cały
 2  1,4 |          gospodzie.~- W gospodach z dawna me masz żadnego miejsca.~-
 3  1,5 |       naprzód, zachowała dotychczas dawną wysmukłość. Odzież nosiła
 4  1,5 |  Odpowiedziała, że wyrzekłszy się z dawna okazałości, pamięta, iż
 5  1,6 |           ta wojna, którą wszyscy z dawna zapowiadali - może i sam
 6  1,6 |        przez Niemców zamieszkanym z dawna już nie był praktykowany.~
 7  1,11| Zaśpiewajcie wy, bo już widzę, że z dawna macie ochotę, ale może panna
 8  1,13|           czy nie dali?~- Dałbym. Z dawna my to przecie uradzili,
 9  1,23|         pchnąć, Czech, który już od dawna śledził jego ruchy, chwycił
10  1,28|          rzekł:~- Jakoby mnie kto w dawną ranę ugodził.~- Ale ufajcie
11  1,32|      wisielcy musieli wisieć już od dawna, gdyż czaszki ich były całkiem
12  1,32|          choć głód począł mu już od dawna skręcać wnętrzności, a zamróz
13  2,10|           przymierali, ale chleba z dawna nie widzieli. Ułożono, że
14  2,10|          nią uważający. Opuściła go dawna niefrasobliwość w mowie
15  2,12|       policzki, jakby zagrała w nim dawna zawziętość i dawna bojowa
16  2,12|            w nim dawna zawziętość i dawna bojowa ochota. Podniósł
17  2,14|          gdyż rada cię ona widzi od dawna.~I poczęła ją wołać, ta
18  2,17|            przedać". Tymczasem, gdy dawna wiara gasła, jak gaśnie
19  2,21|        hrabia, którzy mnie znają od dawna.~Tu widocznie kumys począł
20  2,22|             przyzwyczaili się już z dawna do posłuszeństwa Krzyżakom,
21  2,25|      pokarmu prócz chleba i wody od dawna już Jurand nie używał. Za
22  2,26|           zmąciły jego umysł już od dawna do tego stopnia, że z największym
23  2,29|            jego duszy i ciała, jego dawna wartkość i dzielność przeszły
24  2,29|           odrzekł de Lorche - bom z dawna chciał widzieć waszych rycerzy,
25  2,30|             nie kocha i mówią, że z dawna już wojną grozi... A co
26  2,30|       powtórzył - a w nim wre już z dawna gniew jak ukrop w garnku
27  2,31|         zauważył też, że znikła jej dawna wesołość, ale temu mniej
28  2,32|          przez Zakon od Bóg wie jak dawna, a z nimi razem mnóstwo
29  2,35|              że zakaz łamano już od dawna, i że sam wielki Winrych
30  2,40|         dwomości siostry, której od dawna nie widział. Mówił przy
31  2,41|          Wilkiem z Brzozowej. Był z dawna spór graniczny między Wilkami
32  2,43|             wpół pleców. Wracała mu dawna nadzwyczajna uroda. Gdy
33  2,43|            albowiem stracił do niej dawną śmiałość i bał się ją spłoszyć
34  2,46|          wspaniałość w porównaniu z dawną siedzibą, a zarazem patrzeć
35  2,48|            w domu. Wszystko było od dawna gotowe, dusza rwała się
36  2,48|             trudne, gdyż wszystko z dawna było gotowe: ludzie, wozy,
37  2,49|           znał polskie rycerstwo od dawna, tak też mówił:~- Tu cała