Tom,    Rozdzial

 1  1,4 | przedmioty, więc panny wołały na Danuśkę: "Raduj się!" - ona zaś
 2  1,6 |     dziecko.~- O, dla Boga! To i Danuśkę chorość napadła. Coże jej
 3  1,6 |    Obuchem zowią - powiedział na Danuśkę: "skrzat".~Maćko popatrzył
 4  1,8 |    pewnym niepokojem w sercu. Że Danuśkę obrał sobie na panią myśli
 5  1,9 |         i wolę niż patrzeć, jako Danuśkę inny zabierze.~Księżna podniosła
 6  1,19|        Zastanie-li jeszcze swoją Danuśkę dwórką księżny, czyli też
 7  1,20|    starał się dojrzeć za księżną Danuśkę, która to wychylała się
 8  1,25|     poszła i zapytałabym: mam-li Danuśkę dać, czyli też nie?... Ale
 9  1,26|          mu się radośnie. Kochać Danuśkę i łuskać hełmy z pawimi
10  1,26|       potem będzie rad i pocznie Danuśkę miłować jak własne dziecko!~
11  1,27|          myślał, że tam znajdzie Danuśkę, żonę swoją, może nieżywą -
12  1,27|         tylko do Spychowa i brać Danuśkę jak swoją, a potem jeno
13  1,28|         was do leśnego dworca po Danuśkę. W piśmie było, że was belki
14  1,28|        dziecko widzieć... Wzięli Danuśkę i pojechali...~- Gorze! -
15  1,28|         długo potem chorzał, ale Danuśkę i mnie obronił, za co mu
16  1,30|       Bóg mi dał, żem i panią, i Danuśkę od tura na łowach zratował.
17  1,30|            przyszli ci ludzie po Danuśkę, by ją niby do Spychowa
18  1,30|        się księżnie pokłonić i o Danuśkę ją prosić. Myślałem, że
19  1,30|            Przez to rozumiem, że Danuśkę miłuję i że ją porwali.
20  1,30|        Bóg przyjął waszą chęć, a Danuśkę mnie podarował, bo bez takowej
21  1,30|         ja pomogę. Obaczycie! Za Danuśkę swoją drogą in zapłacim,
22  2,4 |       Skąd wiesz, że oni chycili Danuśkę? Zali Jurand mówił ci co?
23  2,4 |       Mówił, że jedzie do zbójów Danuśkę wykupić, a mnie przykazał
24  2,5 |          niewieści zawołał:~- Za Danuśkę, Zbyszku! za Danuśkę!~Zbyszko
25  2,5 |          Za Danuśkę, Zbyszku! za Danuśkę!~Zbyszko wiedział przecie,
26  2,5 |       samego wielkiego mistrza o Danuśkę się upomni. Już-ci nie ośmielą
27  2,6 |   przyznali, miłościwy panie, że Danuśkę niby zbójom odbili i że
28  2,11|        wieczora proszę go za oną Danuśkę, ba i o Zbyszkową szczęśliwość!
29  2,17|        mistrza na piśmie, aby mi Danuśkę wydali?~- Powiadali nam
30  2,17|          bowiem, żeby tak kochał Danuśkę.~-Pohamuj się? - zawołał
31  2,21|          krew zawzięty, toby był Danuśkę zabił.~- I chciał to uczynić -
32  2,22|      szeptał, tylko polecał Bogu Danuśkę i swoje śmiałe przedsięwzięcie.~
33  2,23|           Wracaj! powiedz, żeśmy Danuśkę odbili i że niebawem z nią
34  2,23|        gałąź!~- Prędzej też może Danuśkę strach opuści i prędzej
35  2,36|          już raj ogląda, a w nim Danuśkę.~- Pilnujesz go?~- Pilnuję,
36  2,38|       cniło w Krześni. Weźmiecie Danuśkę, to on tu ostanie z dala
37  2,42|         ulży! sam myślałem, że i Danuśkę, i siebie ucieszę... A potem