Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |            czynili inni, ale zaciskał swe żelazne palce, kruszył je,
 2  1,3 |           matki i męża odstąpić, byle swe żądze nasycić. Tak stało
 3  1,3 |            księżna.~A opat zmarszczył swe wyniosłe czoło i zastanowiwszy
 4  1,4 |              Na to Lichtenstein wydął swe płowe wąsy i nie rzekłszy
 5  1,5 |           wnet potem wstrząsnął w tył swe długie włosy, przeżegnał
 6  1,8 |         Jurand założył nagle na głowę swe straszne mężobójcze ręce -
 7  1,14|             mówiąc, poczęła marszczyć swe śliczne brwi i potrząsać
 8  1,16|               odparł Cztan, ściskając swe potężne pięści. I oczy poczęły
 9  1,20|           Przasnyszowi, mając ze sobą swe zbrojne poczty i ludzi z
10  1,20|              ową leśną krawędź słynne swe piwa, mąkę mieloną w miejskich
11  1,21|          mając pod brzuchem wszystkie swe wnętrzności, pan de Lorche
12  1,22|               i kary.~Książę zacisnął swe kościste pięści i powtórzył:~-
13  1,23|         mówiącemu i ukazał w uśmiechu swe spróchniałe zęby spod grubych
14  1,25|              otworzyła zaraz ciekawie swe modre oczy i spytała:~-
15  1,25|             Wówczas Zbyszko wyciągnął swe zdrowe ramię do Danusi,
16  1,28|            jak wicher. Chwycił rękoma swe długie włosy, a głową począł
17  2,1 |  tajemniczości, którą Danveld otaczał swe uczynki nie wiedziała nawet
18  2,6 |            Jurand zapisywał wszystkie swe ziemie i całą majętność
19  2,7 |             pozwalał im skupić lepiej swe siły. Nieraz mówiono o tym
20  2,7 |            krawędziach trumny, utkwił swe sępie oczy w zamkniętych
21  2,7 |           więc do izby, rzucił się na swe twarde łoże zakonne i przez
22  2,8 |              potem jął wycierać o uda swe potężne dłonie, w których
23  2,11|       Lichtenstein zaś utkwił~w Maćku swe zimne, stalowe oczy i zapytał:~-
24  2,11|       rozrzewnienia, nakrył powiekami swe puste jamy oczne i nagle,
25  2,16|         Ragneta?~Skirwoiłło wyciągnął swe długie jak gałąź ramię na
26  2,18|         Rzekłbyś, wszystkie tam miały swe kuźnie i od wczesnego rana
27  2,24|        Skończywszy pić, utkwiła w nim swe rozszerzone przez gorączkę
28  2,31|             ona, podniósłszy na niego swe smutne i dobre oczy, zapytała:~-
29  2,33|         jednak za Łokietkowych czasów swe dzierżawy na lewym brzegu
30  2,39|              młodziankowi w milczeniu swe smutne niebieskie oczy,
31  2,42| najchytrzejszy. Gdy mu trzeba ku Rusi swe panowanie rozszerzyć, to
32  2,42|              był? co?~Zbyszko oderwał swe smutne oczy od pułapu, zwrócił
33  2,51|          ubroczy - zwrócił do mistrza swe tłuste, spotniałe oblicze
34  2,51|             chwila nadeszła, i ruszył swe żelazne hufce, tak jak wicher
35  2,52|          ubroczy - zwrócił do mistrza swe tłuste, spotniałe oblicze
36  2,52|             chwila nadeszła, i ruszył swe żelazne hufce, tak jak wicher