Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |  królewskiej, całując mu przy tym kolana i dygocąc jak liść. Księżna
 2  1,6 |          we dzwony, rzucił się na kolana i przepomniawszy o własnym
 3  1,6 |          całował jej w uniesieniu kolana, a ten widok rozczulał do
 4  1,14|           bród.~- Mam skórznie za kolana, to i sucho przejdziem -
 5  1,20|       ustach ręce, klęknął na oba kolana w postawie pełnej czci i
 6  1,21|      obejmował jej nogi i całował kolana, albowiem wcale się już
 7  1,21|        ale zachwiał się, upadł na kolana i wsparłszy się na ręku,
 8  1,25|           Danusia, obejmując znów kolana księżny.~- Jakoże to być
 9  1,30|        Zbyszko ścisnął jeszcze za kolana starszego rycerza, a następnie
10  1,31|         objął z lekka dłońmi jego kolana.~A Jurand mówił dalej:~-
11  1,31|       jednej chwili rzucił się na kolana i położywszy palec na rękojeści,
12  1,32|          kochanie... Więc padł na kolana, złożył ręce jak do modlitwy
13  2,1 |         Lecz Jurand rzucił się na kolana i począł zaklinać Danvelda
14  2,1 | Danveldowi, jakby chciał mu objąć kolana, i oczy błyszczały mu prawie
15  2,5 |      wsadzić mu toporzysko między kolana i zwalić go na ziemię?~-
16  2,6 |           księcia i objąwszy jego kolana, począł mówić:~- A Jurand,
17  2,8 |        kiedy to nie ułapi mnie za kolana:~"Nie mogem być Zbyszkowa,
18  2,9 |            Ba! a po czym?~- Bo ci kolana k'sobie idą - i jej też.~-
19  2,11|         kolanach k" sobie, ale że kolana k'sobie miewali czasem i
20  2,11|         kostur, padł przed nią na kolana z wyciągniętymi w górę ramionami.~-
21  2,12|       Spychowie. Ci obejmowali mu kolana, całowali ręce i wybuchali
22  2,14|      Jurand obsunął się z ławy na kolana i chórem poczęto mówić:~-
23  2,14|       zanadrze, raz jeszcze objął kolana Jagienki, a następnie mocniej,
24  2,17|  płomieniem, otoczywszy ramionami kolana, zapytał:~- Słuchaj! Dlaczegoś
25  2,22|        czym wsunął mu nogę między kolana, uderzył w zgięcie i zwalił
26  2,23|      chwyciła go w przerażeniu za kolana, ale gdy w odpowiedzi kopnął
27  2,24|        jednej chwili przed nią na kolana, chwycił jej wychudzone
28  2,25|           Spychowa, rzucił się na kolana, aby Bogu dzięki uczynić.
29  2,25|      świętemu śmie sprzeciwić? Na kolana! I klęknąwszy sam, począł
30  2,31|         nią i objąwszy rękoma jej kolana, klęczał w milczeniu, ona
31  2,38|      Jagience, padła przed nią na kolana i ukryła twarz w fałdach
32  2,39|      czoło jej dotknęło na chwilę kolana Zbyszka.~A tymczasem pachołkowie
33  2,51|         nieco zmęczone klęczeniem kolana, gdy na spienionym koniu
34  2,51|  pościgiem. Padli wraz wszyscy na kolana i poddali się natychmiast,
35  2,52|         nieco zmęczone klęczeniem kolana, gdy na spienionym koniu
36  2,52|  pościgiem. Padli wraz wszyscy na kolana i poddali się natychmiast,