Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |   łanami czerniał gdzieniegdzie bór, gdzieniegdzie weseliły
 2  1,10|        i skoczył przed siebie w bór.~- Napiął! bez korby ci
 3  1,12|         się wszystko uspokajać. Bór szedł spać. Mrok wstawał
 4  1,12|   dlatego, że sobie przypomniał bór ciemny, ale i dla tej przyczyny,
 5  1,12|    widły w piersi zwierza.~Cały bór zatrząsł się teraz od przeraźliwego
 6  1,12|         się szarpać i szamotać. Bór trząsł się wciąż od ryku,
 7  1,17|  śpiewać i hukać tak, że aż się bór trząsł, a w samym Bogdańcu
 8  1,21|        ludzi, dały znów nurka w bór, szukając widocznie innego
 9  2,6 |         z Długolasu - są jakoby bór. Z brzega jeszcze coś widać,
10  2,10|     bieda, ale i do Bud znający bór pomału przeprowadzi.~- Za
11  2,11|       wysokopienny, niepodszyty bór, w którym przy zręcznym
12  2,11|       śmigłami wiatraka, łamał; bór giął się pod tym rozpętanym
13  2,17| obozowisko i napełniając szumem bór ciemny. Ale noc czyniła
14  2,17|       się koło stosów z bronią. Bór zadrgał i zbudził się. Po
15  2,18|    jasny i pogodny, ale na dole bór, łęgi i krze przysłonione
16  2,18|           maj! Leszczyna, którą bór był podszyty, pokryła się
17  2,18|        wznosił się wysokopienny bór, a po obu brzegach piętrzyły
18  2,18|   zrywał się powiew i napełniał bór szumem uroczystym i poważnym,
19  2,19|         gęsto z gościńca i bada bór i gąszcza, a na koniec,
20  2,19|        się, czyby nie zjechać w bór, wreszcie, słysząc tylko
21  2,19|        Ale mi to dziwno, że tam bór zamyka się przed nami i
22  2,19|        nie strzaskała mu głowy. Bór przestał szumieć, jakby
23  2,19|     kupia" chwiać i kołysać jak bór pod wichrem, oni zaś, na
24  2,20| strasznym mężem. Kilku wpadło w bór, ale jeden ulgnął przy ruczaju
25  2,22|     widocznie zjechał z drogi w bór, idąc za wyciskami wielkich
26  2,22|        Jakoż niebawem ruszyli w bór. Drugi zacios na sośnie
27  2,22|         zapowiadał się pogodny. Bór był cichy, albowiem zwierz
28  2,25|        a raczej bezdrożem przez bór, wprost przed siebie jak
29  2,26|  zstąpiły nisko, prawie nad sam bór. Z góry dochodził złowrogi
30  2,26|   zapadała się w posadach. Cały bór ugiął się pod wichrem. Szum,
31  2,28|      drogą aż do miejsca, gdzie bór się kończył, a poczynały
32  2,41|  strzemię w strzemię - i często bór odzywał im się z głębin
33  2,51|      zaczerniało coś, jak gdyby bór wyrósł nagle na pustych
34  2,51|     oksze. Wycinano Niemców jak bór, a oni marli w milczeniu,
35  2,52|      zaczerniało coś, jak gdyby bór wyrósł nagle na pustych
36  2,52|     oksze. Wycinano Niemców jak bór, a oni marli w milczeniu,