Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |   spojrzeli na młodzieńca, który uśmiechnął się wesoło i założywszy
 2  1,2 |          się zawsze ziści.~Maćko uśmiechnął się.~- Ej. świątobliwa nasza
 3  1,2 |        po niej piastowali.~Na to uśmiechnął się z kolei Maćko i odrzekł
 4  1,4 |   wspaniale uzbrojonego rycerza, uśmiechnął się do niego życzliwie i
 5  1,6 |         podniósł go, a następnie uśmiechnął się do dziewczyny, która
 6  1,10|         opatowe – zauważył Zych.~Uśmiechnął się na to chory Maćko i
 7  1,11|         Maćko, spostrzegłszy to, uśmiechnął się i zapytał:~- Za kimże
 8  1,17| szczerością, z jaką mówił Maćko, uśmiechnął się i rzekł:~- Dziewka ma
 9  1,17|  tryumfalnie na Zbyszka, lecz ów uśmiechnął się tylko i rzekł:~- Hej,
10  1,18|    jabłko twarz rękawem, a Maćko uśmiechnął się, pociągnął ręką po wąsach
11  1,19|         nie było biedy?...~Czech uśmiechnął się jak roztropny pachołek,
12  1,19|        spojrzał na niego bystro, uśmiechnął się i rzekł:~- Wiecie, jakoś
13  1,21|       znowu na chwilę, ale tylko uśmiechnął się do Danusi, podniósł
14  1,22|          dziewkę wezwał...~Na to uśmiechnął się z tryumfem Hugo i odrzekł:~-
15  1,24|         i złotych ostróg.~Książę uśmiechnął się na to dobrotliwie i
16  1,26|           pytał Głowacz. Zbyszko uśmiechnął się i odrzekł:~- Potem,
17  2,7 |          sprawę Juranda. Zygfryd uśmiechnął się, czytając, że Rotgier
18  2,7 |        wiem, panie!...~A starzec uśmiechnął się rozdzierającym uśmiechem
19  2,8 |       Tamci już nie wrócą.~Czech uśmiechnął się na tę chciwość, z którą
20  2,9 |        się przez chwilę, po czym uśmiechnął się nagle i rzekł~- A Wilk
21  2,9 |   zdumione i zawstydzone. Ów zaś uśmiechnął się i rzekł:~- Pochwalony
22  2,9 |       Tak nam dopomóż Bóg! Maćko uśmiechnął się z zadowoleniem, po czym
23  2,10|      więc usłyszawszy jej słowa, uśmiechnął się i rzekł:~- Spódnicy
24  2,10|          na nią z wdzięcznością, uśmiechnął się i rzekł:~- Ba, takim
25  2,12|          dogadamy.~Na to on znów uśmiechnął się, wyciągnął ku niej dłoń
26  2,18|      dobrze wojnę rozumiał, więc uśmiechnął się i mruknął:~- Nasza prawa
27  2,24|        ucieczce służki zakonnej, uśmiechnął się pod wąsem, ale rzekł
28  2,24|      powtórzono mu po niemiecku, uśmiechnął się z zadowoleniem, a wreszcie
29  2,24|        mnie chodzi?~A młodzianek uśmiechnął się smutno:~- Przecie wiecie.~-
30  2,29|         zawiązany. Ale de Lorche uśmiechnął się i rzekł:~- Dobrze. Niech
31  2,30|   szrankach albo w bitwie.~Na to uśmiechnął się potężny rycerz z Taczewa,
32  2,31|   pergaminy, radzi obaczym.~Lecz uśmiechnął się przy tym dobrotliwie,
33  2,34|    szukał porównania, a wreszcie uśmiechnął się i zapytał:~- Potykaliście
34  2,35|       niewiela nimi dokażecie.~I uśmiechnął się, rad z siebie, a duchowni