Tom,    Rozdzial

 1  1,19|   strząsnął je z duszy jak suchy śnieg z opończy. - Do Danuśki
 2  1,19|         nie ta! Tamta biała jako śnieg, jeno na jagodach rumiana -
 3  1,19|    rękawicę, po czym rzucił ją w śnieg przed Zbyszkiem, ów zaś
 4  1,20|         Blask płomienia padał na śnieg, oświecając zarazem te dzikie
 5  1,20|       uczynił się jasny, mroźny, śnieg skrzypiał, a z drzew poruszanych
 6  1,21| Natomiast Zbyszko wbił oszczep w śnieg, kuszę przekręcił na plecy
 7  1,21|         walił się ciężko i kopał śnieg nogami. Inne dwórki pochylały
 8  1,21|   nozdrzów dymiło parą, a kopiąc śnieg przednimi nogami, zdawały
 9  1,21|        on sam zaś upadł twarzą w śnieg. "Zginął! zginął!" - ozwały
10  1,23|     kopna, albowiem w nocy spadł śnieg obfity. Na drzewach leżała
11  1,23|        ośm kroków zaparł konia w śnieg. Dojrzał trupa w kałuży
12  1,25|  pacierzu śniło mi się, że przez śnieg padający szło ku wam dwóch
13  1,25|     obwinął, a drugi zaś rzekł: "Śnieg jeno widzę, a jej nie ma" -
14  1,25|      rzucając czerwone blaski na śnieg pokrywający dziedziniec.
15  1,25|           choć chmurno - i padał śnieg miękki a obfity.~Zbyszko
16  1,25|   Ciechanowie cię obaczyć...~Ale śnieg padał tak obfity, jakby
17  1,27|         sypał jeszcze czas jakiś śnieg, ale wkrótce ustał. Potem
18  1,27|       mróz. na łące jednak leżał śnieg niezamarzły jeszcze, sypki,
19  1,27|    Łopaty poczęły zanurzać się w śnieg i odrzucać go na obie strony.~
20  1,27|      obok z nozdrzami zarytymi w śnieg. Widocznie człowiek odjechał
21  1,27|      łuki lub łby wbite zębami w śnieg, ludzi w saniach i obok
22  1,32|      kajdany, które zawadzając o śnieg, ledwie pozwoliły mu się
23  1,32|         knechtowie wbili zaraz w śnieg tylca włóczni i halabard -
24  1,32|         więc rzucił się twarzą w śnieg i jął w uniesieniu wołać
25  2,5 |          podwórcu zamkowym ubito śnieg i posypano go popiołem,
26  2,5 |      ręce i nogi poczęły trzepać śnieg, jakby chciały go oczyścić
27  2,5 |          próżnię Zbyszko mnie na śnieg, a gdy to się nie stało,
28  2,5 |    grzbiecie, z twarzą białą jak śnieg, z szeroko otwartymi ustami
29  2,7 |         i szedł przez skrzypiący śnieg powolnym krokiem ku orszakowi,
30  2,7 |       Rotgiera i twarz białą jak śnieg, zmarzniętą, otoczoną ciemną
31  2,7 |     jasnym światłem, przy którym śnieg połyskiwał zielono. Zygfryd
32  2,7 |    straże. Przy kaplicy padał na śnieg żółty blask z okien. W pośrodku,
33  2,19|           mając twarze blade jak śnieg i zmrużone oczy; inni modlili
34  2,31|         obejmowała jej białe jak śnieg czoło i ciemne włosy spadające