Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |    sobie, niemieckim obyczajem, księżnę Ryngałłę za panią serca
 2  1,2 |     klasztoru, który powitawszy księżnę, począł jej pokornie wymawiać,
 3  1,2 |      panny księżnie miła i sama księżnę miłująca. Dlatego też córce
 4  1,2 |         a następnie, chwyciwszy księżnę za szyję, poczęła wołać
 5  1,2 |          Dwaj owi poczęli witać księżnę i znów wymawiać jej, że
 6  1,2 |      drugi spojrzała jeszcze na księżnę, potem na Zbyszka, raz jeszcze
 7  1,3 | klasztornej, w której czekał na księżnę opat na czele licznego orszaku
 8  1,3 |    centum villarum mógł powitać księżnę w liczniejszym jeszcze niż
 9  1,3 |   ufnego w siebie.~Witał jednak księżnę uprzejmie, a nawet uniżenie,
10  1,3 |       dającą huczny rozgłos. Na księżnę, która nie urodziła się
11  1,4 |    Słowa te uspokoiły do reszty księżnę, więc zwróciła rozmowę na
12  1,4 |        oblicze i chcąc uspokoić księżnę, rzekł:~- Nie bójcie się,
13  1,4 |      tak: "Ja zatrzymam się, by księżnę mazowiecką powitać; niech,
14  1,5 | papieski po prawicy króla. Dwie księżne zajęły miejsca następne.
15  1,5 |          panie! - zawołały obie księżne.~- Daruj mu, daruj! - powtórzyły
16  1,5 |  rozkoszując się tym, że i obie księżne, i tak znamienici rycerze
17  1,5 |   sposobem przyjść mu z pomocą. Księżne postanowiły udać się z prośbą
18  1,5 |         się tej zapowiedzi obie księżne i postanowiły milczeć przed
19  1,5 |        się coś innego. Oto obie księżne mazowieckie nie przestały
20  1,6 |     było spieszyć?~- Bom chciał księżnę Aleksandrę zdybać i brać
21  1,6 |  Dopieroż wzięli się kłócić, bo księżnę porwał gniew: "To go, powiada,
22  1,6 |     krużganek, mając przy sobie księżnę Annę Danutę, kilku duchownych
23  1,8 |       swoim nie postawi... Jeno księżnę, naszą panią, to miłuje,
24  1,19|       obum księżnom! Nie próżno księżnę Aleksandrę nawet panowie
25  1,19|     grywająca, która śpiewaniem księżnę rozwesela.~- Aha... młódka...
26  1,19|      mazowieckiego, a zwłaszcza księżnę, córkę sławnego "Kynstuta",
27  1,19|      potem o księcia Janusza, o księżnę, i znów o Danusię - na koniec
28  1,20|      szybkością schowała się za księżnę, ukrywszy się w fałdach
29  1,21|      srogiego niebezpieczeństwa księżnę i inne niewiasty, a może
30  1,26|      pozwoleństwo da, bo on też księżnę miłuje.~- Choćby i nie chciał
31  2,10|    terminy w Malborgu, to przez księżnę Aleksandrę płocką siła można
32  2,30|    stolcu posadzić. Król bardzo księżnę nawidzi i rad, jako mówią,
33  2,31|         się dosłyszeć. Obie też księżne, a z nimi niewiasty, wstały
34  2,34|   dostała listy za wami i przez księżnę od posłów krzyżackich.~-