Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |         jeno się nie śmiej, bo nie idzie.~Danusia siadła na miejscu
 2  1,4 |       głupią zapalczywość zawinił, idzie jednak jak wilkowi w gardziel.
 3  1,4 |            dowiedziawszy się, o co idzie, zeskoczył z konia, podjął
 4  1,5 |           jeśli o szyję młodzianka idzie, któren słusznie jej miłosierdzia
 5  1,6 |       szedł hardo, tak prawie, jak idzie zwycięzca po skończonych
 6  1,9 |             że już śmierć ku niemu idzie. Pomyślał też, że stary
 7  1,16|        temu żbikowi nie o Jagienkę idzie, to czego od nich chce?
 8  1,19|        jakiś musi być.~- Ba! wozów idzie za nim okutych trzy z godnym
 9  1,19|         zewrzeć! Aże ślina do gęby idzie.~- Ale nie możecie?~- Jakże!
10  1,24|       Dopust Boży, ale za dopustem idzie kara.~Po czym zamyślił się,
11  1,25|            zasię powiadaj, o co ci idzie, a ty, Danuśka, wstań mi
12  1,25|         zaledwie usłyszawszy, o co idzie, przeżegnał się ze zdumienia
13  1,28|            dowiedziawszy się, o co idzie, rzekł:~- To krewny hrabiego
14  1,30|        złowrogo, lecz pomyślał, że idzie o Danusię, i pohamował się.
15  1,31|        zląkł się istotnie, czy nie idzie na Juranda jakowaś choroba,
16  1,32|            których z rana widział, idzie ku niemu cicho po śniegu
17  2,5 |       Zbyszko wiedział przecie, że idzie o Danusię. Był pewny, że
18  2,11|         klasztory i na opactwo nie idzie, to ma być krześniaczki
19  2,11| Lichtensteina, choć z zacnego rodu idzie, powiadają zawziętym i mściwym.
20  2,11|            kto to ku nam z pagórka idzie.~- Kto, gdzie? - zawołał
21  2,11|          To nie rycerz, bo piechtą idzie - rzekła, wytężając wzrok,
22  2,11|    utrudzeniu i niepewności, dokąd idzie. Nie mogąc pytać o drogę,
23  2,19|            kół, że przed oddziałem idzie w odległości dwóch strzeleń
24  2,19|            i rzekł:~- Bo gościniec idzie wedle strumienia i przez
25  2,25|          opacie dziedzictwo na nią idzie - to choćby i woje-wodziński
26  2,32|        potęgę litewską i na Żmujdź idzie.~- Jeśli go król wspomoże,
27  2,45|            poczucie, że cały naród idzie także niepowstrzymanym pędem
28  2,45|      powstrzymać tego pędu, którym idzie ku wielkości dusza powszechna.~ ~
29  2,51|          lub zawołania rodowe, jak idzie ogień po suchym stepie,
30  2,51|        Zali nie widzisz, że na nas idzie ta chmura i że właśnie naprowadzilibyśmy
31  2,51|       rzekł sobie w duszy:~"Śmierć idzie i moja godzina wybiła, albowiem
32  2,52|          lub zawołania rodowe, jak idzie ogień po suchym stepie,
33  2,52|        Zali nie widzisz, że na nas idzie ta chmura i że właśnie naprowadzilibyśmy
34  2,52|       rzekł sobie w duszy:~"Śmierć idzie i moja godzina wybiła, albowiem