Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |         słowo stało się ciałem! - zawołała księżna. - Nie powiadajcie
 2  1,4 |           na drogę.~- Aj, Jezu! - zawołała na ten widok Ofka z Jarząbkowa -
 3  1,4 |      naszego ukarze.~To rzekłszy, zawołała Zbyszka, który dowiedziawszy
 4  1,5 |        jest?~- Królu miłościwy! - zawołała księżna Anna. - To jest
 5  1,10|            to Maćko z Bogdańca! - zawołała Jagienka. I zbliżywszy się
 6  1,10|       Maćko.~- To jest Zbyszko? - zawołała dziewczyna, spoglądając
 7  1,14|        dłonią po biodrze.~- Ot! - zawołała - zabaczyłam grotów na wierzbie.
 8  1,15|      kuszę bez pokrętki napnie! - zawołała nagle Jagienka. Opat zwrócił
 9  1,16|        wrócę się.~- Nie wracaj! - zawołała Jagienka - poślem ze Zgorzelic.~-
10  1,16|           To niech i mnie zabiją! zawołała Jagienka. I gorycz, która
11  1,18|          do niego.~- Bogać tam! - zawołała Jagienka.~I pomiarkowawszy,
12  1,18|     orszaku.~- Są Cztan i Wilk! - zawołała - musieli się w boru z tatu-siem
13  1,21|           jego karku.~- Dostał! - zawołała księżna - nie pójdzie...~
14  1,24|       powiadaj, że "przez nią"! - zawołała żywo księżna -boć nie kto
15  1,24| dziewczynę.~- Danuśka! Danuśka! - zawołała księżna.~I po chwili we
16  1,24|      Balsam Krzyżaki przysłały? - zawołała żywo Danusia, odejmując
17  1,25|     adwent!~- Dla Boga! prawda! - zawołała księżna. I nastało milczenie;
18  1,25|          Biskup się nie zatnie! - zawołała księżna Anna. A Zbyszko
19  1,25|    płaczesz? Jakieże to wesele! - zawołała księżna. -Czego?~- Nie wiem -
20  1,25|    Księżna, zerwawszy się z ławy, zawołała:~- O dlaboga! Żurawie studzienne!
21  1,27|     błyskać radością, a po chwili zawołała:~- Hej! Jezusiczku, coś
22  1,28|          posłów śle do mistrza! - zawołała pani. - Jezu miłosierny,
23  2,5 |       borach Mazowsza.~- Po co? - zawołała. - Na zgubę pewną? Zaraz
24  2,10|         Czech!~- Jeszcze i jak! - zawołała z zapałem Sieciechówna,
25  2,11|            że dzwonią?~- Pomer? - zawołała Jagienka.~- Zmów wieczny
26  2,11|  przerażenia dźwięki.~- Co wam? - zawołała przelękniona Jagienka. Lecz
27  2,13|            Prawda jest! prawda! - zawołała z niepokojem Jagienka. -
28  2,14|          łzami.~- I ja sierota! - zawołała z głębi wezbranego serca -
29  2,14|         boku, co widząc, Jagienka zawołała:~- A ostrożnie! Skoro jedziesz,
30  2,26|           karku.~- Nie bluźnij! - zawołała Jagienka.~- Nie bluźnię -
31  2,38|          Anula z tobą wytrzyma.~I zawołała Sieciechównę, a ta weszła,
32  2,42|          siodłem spłonioną twarz, zawołała:~- Idźcie sobie! Nie cierpię
33  2,44|          wiecha też to, wiecha! - zawołała, ukazując spod koralowych