Tom,    Rozdzial

 1  1,10|          obyczaj dworski zna.~Lecz Jagience przyszło co innego do głowy,
 2  1,10|            jedno kolano i podał ją Jagience.~Dziewczyna zaś, zamiast
 3  1,11|         wyjął oszczep i wręczył go Jagience:~- Bądźcie zdrowi!~- Bądźcie
 4  1,11|               Bo... widzicie... po Jagience tak mi się Danuśka przypomniała,
 5  1,11|            zimę ssać.~- A nie. Ale Jagience w Moczydołach sperki w gębie
 6  1,11|         wreszcie Zych dać przykład Jagience, więc Jagienka, chociaż
 7  1,13|             Rada ta podobała się i Jagience, która nie mogła oprzeć
 8  1,15|        ciemno - i precz uradzali o Jagience.~Tu zwrócił się do Zbyszka:~-
 9  1,19|          bywało mu tak dobrze przy Jagience, iż teraz dopiero uczuł,
10  1,19| zaniepokoił, bo żeby to tęsknił po Jagience, jak brat tęskni po siostrze,
11  1,19|       głowę - i burzył się przeciw Jagience rozmyślnie, sądząc, ze tym
12  1,20|          co czasem działo się przy Jagience: brały go ciągoty i ogarniała
13  1,20|           i między "somsiadami". O Jagience nic tylko nie wspomniał
14  1,26|           Czech, oddany duszą całą Jagience, nierad rozmawiał o Danusi,
15  2,8 |            Zycha nie wskrzesił, ni Jagience łez nie otarł. Ot im zabawa...
16  2,9 |      wówczas niechybnie poczuje ku Jagience wolę Bożą.~- Hej, mocny
17  2,10|            razu całować.~A biednej Jagience również raz po razu westchnienia
18  2,11|           począł przyglądać się to Jagience, to Sieciechównie i dziwić
19  2,11|     miejsca zakochał się na umór w Jagience. Czech chciał go zaraz pozywać
20  2,11|          ciągoty jednak brały przy Jagience. Z tych powodów i wierząc
21  2,11|           śmiercią? Że zapisał coś Jagience, to było pewne, bo nieraz
22  2,11|      krokiem ku domowi tkacza, aby Jagience opatową śmierć oznajmić,
23  2,11|     rycerza podniósł na wzmiankę o Jagience ze Zgorzelic zroszone i
24  2,23|        myślał w tej chwili tylko o Jagience.~- Widzicie, wasza miłość -
25  2,30|            że Jurand wrócił, ale o Jagience nic.~- Ej! czyście nie zabaczyli?
26  2,31|      stołem i spojrzawszy w bok ku Jagience, rzekła:~- Wiera, że gasną
27  2,31|           zabawiać się kielichami. Jagience, która niosła poduszkę do
28  2,36|   zaprosiła księżna Anna Danuta. O Jagience dowiedzieli się od biskupa,
29  2,38|    odrzwiach, potem, skoczywszy ku Jagience, padła przed nią na kolana
30  2,42|           końcu sobie, a zarazem i Jagience. Zbyszko wydawał się im
31  2,43|          kościach nie brak. Jużci, Jagience patrzyłby się młodszy jakowyś
32  2,44|            Zgorzelic i podziękować Jagience za starunek, więc pewnego
33  2,46|       zwrócił serce ku Zbyszkowi i Jagience. Maćko przyozdobił komnaty