Tom,    Rozdzial

 1  1,19|       miłuje.~- Miłuje ci go? - zakrzyknął Zbyszko.~Na to Jędrek spojrzał
 2  1,26|     kasztelana sochaczewskiego, zakrzyknął:~- Konnych z łopatami żywo.
 3  1,31|      przezpieczniej...~- Hej! - zakrzyknął Zbyszko - a wy już jakby
 4  2,8 |        mowę. Ochłonąwszy nieco, zakrzyknął na pachołka, by dorzucił
 5  2,11|        powietrzu.~- Krzyżacy! - zakrzyknął Maćko. Starzec opuścił na
 6  2,11|        ze Spychowa!~- Jurand! - zakrzyknął Maćko.~Lecz Jurand zachwiał
 7  2,11|     zapominając o swej powadze, zakrzyknął:~- Zbyszko w Spychowie?~-
 8  2,16|      pojechała.~- Tyś wmówił! - zakrzyknął Maćko.~- Ja - i moja wina.
 9  2,19|         tu jeno!~- De Lorche! - zakrzyknął Zbyszko. A de Lorche leżał
10  2,20|       Niemce!~- Nie może być! - zakrzyknął geldryjski rycerz.~- Na
11  2,23|       podobna. Gdy jednak Maćko zakrzyknął w uniesieniu, że właśnie
12  2,23|   napłynęły do serca nową falą, zakrzyknął nagle:~- I ty o czci rycerskiej
13  2,34|         ogarnął żal okrutny - i zakrzyknął:~- A któż mnie wówczas od
14  2,42| kapelusza na płowej czuprynie i zakrzyknął im przed przyłapem, na którym
15  2,47|       Kuna krewny.~- No i co? - zakrzyknął Zbyszko.~- Ano, jużci przywiozłem
16  2,48|       chce, ale któż jak nie on zakrzyknął: "Chybabym nie był królem,
17  2,49|        Bogdańca!~- De Lorche! - zakrzyknął Zbyszko - tyś tu? I chwycił
18  2,49|        Ha! król obalił mnicha - zakrzyknął nagle proboszcz kłobucki -
19  2,51|         nim z siodła zeskoczył, zakrzyknął:~- Niemce, miłościwy panie,
20  2,51|     tłuste, spotniałe oblicze i zakrzyknął z gniewem okrutnym:~- Milsza
21  2,51|    rycerstwa.~- Gott mit uns! - zakrzyknął Wallenrod.~Chorągwie, zniżywszy
22  2,51|  zbliżającą się chmurę Niemców, zakrzyknął tak donośnie, że aż konie
23  2,51|    piechurów, machnął mieczem i zakrzyknął:~- Naprzód!~- Naprzód! ławą!
24  2,51|         i pokazując ją gońcowi, zakrzyknął z gniewem okrutnym:~- Patrz,
25  2,51|           Niemce! Sam mistrz! - zakrzyknął Dobko. Usłyszawszy to, kopnęły
26  2,52|         nim z siodła zeskoczył, zakrzyknął:~- Niemce, miłościwy panie,
27  2,52|     tłuste, spotniałe oblicze i zakrzyknął z gniewem okrutnym:~- Milsza
28  2,52|    rycerstwa.~- Gott mit uns! - zakrzyknął Wallenrod.~Chorągwie, zniżywszy
29  2,52|  zbliżającą się chmurę Niemców, zakrzyknął tak donośnie, że aż konie
30  2,52|    piechurów, machnął mieczem i zakrzyknął:~- Naprzód!~- Naprzód! ławą!
31  2,52|         i pokazując ją gońcowi, zakrzyknął z gniewem okrutnym:~- Patrz,
32  2,52|           Niemce! Sam mistrz! - zakrzyknął Dobko. Usłyszawszy to, kopnęły