Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |         chwalą, i w szrankach siłę swą rycerską okazywał. A mocami
 2  1,5 |          mimo woli, gdyż pohamował swą popędliwość zupełnie i nie
 3  1,5 |      zarazem ze strachu, pochowała swą jasną główkę w fałdy szarej
 4  1,6 |          Zbyszko szedł przybrany w swą zdobyczną białą jakę, haftowaną
 5  1,14|           chwili bowiem potrząsnął swą złotą głową i mówił! dalej :~-
 6  1,15|           zaś, widocznie bacząc na swą duchowną godność, został
 7  1,18|           ten sposób tym dowodniej swą zawziętość przeciw bogdanieckim
 8  1,20|       poprzysiągł bez trudności na swą rycerską cześć, iż będzie
 9  1,20|            naprzód - i pochyliwszy swą jasną głowę, krzyknęła nagle
10  1,20|          zwrócił ku panu de Lorche swą koźlą, złą i lubieżną twarz -
11  1,23|       Dionizy mógł nieść pod pachą swą uciętą głowę, ale gdy wasza
12  1,25|            je ramionami, pochowała swą jasną twarz w zagięciach
13  1,25|      Wyszońka, Zbyszko zaś zwrócił swą wybladłą twarz do księżny
14  1,25|          pochylała za każdym razem swą przetowłosą głowę. Widok
15  1,30|     Zbyszko podniósł ku księżycowi swą młodą twarz, w której malowało
16  1,30|         porwali, i w ten sposób za swą cnotę zebraliby jeno oszczerstwa
17  1,31|            naprzód rozkazał spisać swą ostatnią wolę, potem zaś
18  1,31|            bardzo i począł zwracać swą kwadratową głowę w stronę
19  2,5 |       siedzieli księstwo, podniósł swą zakutą w stal głowę i ozwał
20  2,7 | Jurandowego podziemia. Kat chwycił swą olbrzymią dłonią pałąk kotlika,
21  2,11|          jej, co zacz jest i że za swą dobrodziejkę ją poczytuje
22  2,11|         będą rządy.~Tolima schylił swą siwą głowę, nieco do głowy
23  2,14|          zaraz ku niej i jął witać swą białą jak mleko głową.~-
24  2,14|            zadarłszy ku księżycowi swą trójkątną paszczę, poczęła
25  2,14|           go tym bardziej za serce swą urodą, a zwłaszcza swym
26  2,16|          prawi!" - wreszcie wsunął swą ogromną głowę między szerokie
27  2,34|           narodem!~Tu objął dłońmi swą szpakowatą głowę, łokcie
28  2,38|        palcami, po czym, zwracając swą siwą, podobną do wilczej
29  2,39|       ksiądz, Tolima oraz Czech ze swą niewiastą i ci słudzy, którzy
30  2,50|             którymi Zakon osłaniał swą nieprawość.~ ~
31  2,51|       teraz z gołą głową, strasząc swą zakrwawioną włochatą twarzą
32  2,52|       teraz z gołą głową, strasząc swą zakrwawioną włochatą twarzą